Περί του Πίωρ τούτου γράφεται εις τον Παράδεισον των Πατέρων, ότι εγένετο ποτε σύναξις εις την σκήτην, ίνα κρίνωσιν οι πατέρες ένα αδελφόν ο οποίος έσφαλεν. Λαλούντων δε των άλλων πατέρων περί του αμαρτήσαντος αδελφού, ο Πίωρ ούτος εξήλθεν, έλαβε σάκκον πλήρη άμμου και τον έβαλεν οπίσω εις την ράχιν του· έπειτα έβαλεν εντός σπυρίδος ολίγην άμμον εξ εκείνης και την εκρέμασεν έμπροσθέν του. Ερωτηθείς δε υπό των πατέρων να είπη τι σημαίνει αυτό το πράγμα, απεκρίθη: «το σακκίον το οποίον έχει την πολλήν άμμον είναι αι ιδικαί μου αμαρτίαι, τας οποίας έχω οπίσω μου και δεν τας βλέπω, ίνα κλαίω δι’ αυτάς, η δε ολίγη άμμος, ήτις κρέμαται έμπροσθέν μου με την σπυρίδα ταύτην, είναι αι ολίγαι αμαρτίαι του αδελφού, τας οποίας έχων έμπροσθέν μου κατακρίνω τον αδελφόν. Πλην δεν έπρεπεν ούτω να κάμνω, αλλ’ έπρεπε να συμβαίνη το εναντίον· τα ιδικά μου σφάλματα να έχω έμπροσθέν μου και να παρακαλώ τον Θεόν ίνα μοι τα συγχωρήση». Ταύτα ακούσαντες οι πατέρες ανεχώρησαν λέγοντες τούτον τον λόγον. «Όντως αύτη είναι η οδός της σωτηρίας».
Ορθ. Συν. Ιουνίου σελ. 239
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου