Στή χριστιανική
πνευματική ζωή, κάθε πρόοδος καί κάθε ἐπιτυχία εἶναι καρπός καί προϊόν δύο
παραγόντων, τῆς θείας Χάριτος καί τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Κατά τόν ἀπόστολο
Παῦλο: «Τί ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ καί ἔλαβες τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών;» (Α΄
Κορ. Δ΄7). Ἐάν κάθε χάρισμα πνευματικό καί «πᾶν δώρημα τέλειον» προσφέρεται ἀπό
τήν πηγή τῆς ἀγαθότητας καί τῆς ἀγάπης, τόν Κύριο, πολύ περισσότερο τό μέγα θαῦμα
τῆς ἀναγέννησης καί ἀνακαίνισης τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Στό διάλογο τοῦ Νικόδημου
μέ τόν Ἰησοῦ, πού ἀποτελεῖ διαμάντι τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Νικόδημος ἄκουσε ἀπ᾽
τό χρυσό στόμα τοῦ Θεανθρώπου, τόν περίφημο καί πνευματικότατο λόγο γιά τήν
προσωπική ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου:
«Ἀμήν, ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῆ ἄνωθεν οὐ δύναται ἰδεῖν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Κι ἐπειδή δέν τό πολυκατάλαβε, τοῦ τό διευκρίνισε, λέγοντας: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. Γ΄ 3,5). Ἡ ἀναγέννηση, σάν ἔργο δικαίωσης καί σωτηρίας, δέ γίνεται μαγικά ἤ ἀποκρυφιστικά, ἤ καί μηχανιστικά, ἀλλ᾽ εἶναι ἔργο τῆς θείας Χάριτος μέ τή σύμπραξη τῆς ἐλεύθερης συγκατάθεσης καί βούλησης τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τή μεγάλη καί μυστική συνάντηση Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τόν προσωπικό του ἀγώνα, ὁ ἄνθρωπος γίνεται «καινή κτίσις», νέα δημιουργία - ἀναδημιουργία. Εἶναι μιά δεύτερη γέννηση, πολύ σημαντικότερη ἀπ' τήν πρώτη, τή σαρκική γέννηση. Εἶναι ψυχανάσταση. Ἀλλάζει ὁ ὅλος ἄνθρωπος. Μέ τήν πρώτη γέννηση γινόμαστε «ἀδαμιαῖοι», χοϊκοί καί ἁμαρτωλοί. Μέ τή δεύτερη γέννηση - τήν ἀναγέννηση, ξαναπλάθεται ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τή δύναμη τῆς Χάριτος καί τήν ἐλευθερία. «Ἀπεκύησεν ἡμᾶς λόγῳ ἀληθείας εἰς τό εἶναι ἡμᾶς ἀπαρχήν τινα τῶν αὐτοῦ κτισμάτων» (Ἰακ. Α΄ 18). Ὁ ἀναγεννημένος ἄνθρωπος περιφρονεῖ καί ἐγκαταλείπει τήν ἁμαρτία, πολεμάει τά πάθη καί ἐνσωματώνεται στή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Τώρα πιά, «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός». Τώρα, κατά τόν ποιητή, «φῶς στά χέρια, φῶς στά πόδια, κι ὅλα γύρω του εἶναι φῶς». Βέβαια, τό ἔργο τῆς χριστιανικῆς καί ἠθικῆς ἀναγέννησης, σ᾽ ἕνα κόσμο, πού καταρρέει ἀπ᾽ τήν ἀποστασία καί τή διαφθορά, πού πρόδωσε τόν Θεό καί Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό καί ποδοπάτησε καί βεβήλωσε κάθε ἱερό καί ὅσιο, δέν εἶναι ὑπόθεση εὔκολη. Τό ξύπνημα τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή τοῦ σημερινοῦ - καί σχεδόν πωρωμένου ἀνθρώπου - εἶναι πολύ πιό δύσκολο ἀπό κάθε ἐποχή. Ἀλλά «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. ΙΗ΄ 27). Οἱ ἀληθινοί χριστιανοί θά εἶναι γιά πάντα ἡ «ζύμη», πού θά ξαναζυμώσει τόν κόσμο, καί τό «ἅλας τῆς γῆς». Νά ᾽μαστε βέβαιοι πώς, μιά στιγμή ἀναγέννησης, κερδίζει τόν παράδεισο.
«Ἀμήν, ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῆ ἄνωθεν οὐ δύναται ἰδεῖν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Κι ἐπειδή δέν τό πολυκατάλαβε, τοῦ τό διευκρίνισε, λέγοντας: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. Γ΄ 3,5). Ἡ ἀναγέννηση, σάν ἔργο δικαίωσης καί σωτηρίας, δέ γίνεται μαγικά ἤ ἀποκρυφιστικά, ἤ καί μηχανιστικά, ἀλλ᾽ εἶναι ἔργο τῆς θείας Χάριτος μέ τή σύμπραξη τῆς ἐλεύθερης συγκατάθεσης καί βούλησης τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τή μεγάλη καί μυστική συνάντηση Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τόν προσωπικό του ἀγώνα, ὁ ἄνθρωπος γίνεται «καινή κτίσις», νέα δημιουργία - ἀναδημιουργία. Εἶναι μιά δεύτερη γέννηση, πολύ σημαντικότερη ἀπ' τήν πρώτη, τή σαρκική γέννηση. Εἶναι ψυχανάσταση. Ἀλλάζει ὁ ὅλος ἄνθρωπος. Μέ τήν πρώτη γέννηση γινόμαστε «ἀδαμιαῖοι», χοϊκοί καί ἁμαρτωλοί. Μέ τή δεύτερη γέννηση - τήν ἀναγέννηση, ξαναπλάθεται ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τή δύναμη τῆς Χάριτος καί τήν ἐλευθερία. «Ἀπεκύησεν ἡμᾶς λόγῳ ἀληθείας εἰς τό εἶναι ἡμᾶς ἀπαρχήν τινα τῶν αὐτοῦ κτισμάτων» (Ἰακ. Α΄ 18). Ὁ ἀναγεννημένος ἄνθρωπος περιφρονεῖ καί ἐγκαταλείπει τήν ἁμαρτία, πολεμάει τά πάθη καί ἐνσωματώνεται στή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Τώρα πιά, «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός». Τώρα, κατά τόν ποιητή, «φῶς στά χέρια, φῶς στά πόδια, κι ὅλα γύρω του εἶναι φῶς». Βέβαια, τό ἔργο τῆς χριστιανικῆς καί ἠθικῆς ἀναγέννησης, σ᾽ ἕνα κόσμο, πού καταρρέει ἀπ᾽ τήν ἀποστασία καί τή διαφθορά, πού πρόδωσε τόν Θεό καί Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό καί ποδοπάτησε καί βεβήλωσε κάθε ἱερό καί ὅσιο, δέν εἶναι ὑπόθεση εὔκολη. Τό ξύπνημα τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή τοῦ σημερινοῦ - καί σχεδόν πωρωμένου ἀνθρώπου - εἶναι πολύ πιό δύσκολο ἀπό κάθε ἐποχή. Ἀλλά «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. ΙΗ΄ 27). Οἱ ἀληθινοί χριστιανοί θά εἶναι γιά πάντα ἡ «ζύμη», πού θά ξαναζυμώσει τόν κόσμο, καί τό «ἅλας τῆς γῆς». Νά ᾽μαστε βέβαιοι πώς, μιά στιγμή ἀναγέννησης, κερδίζει τόν παράδεισο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου