Μετὰ τὸ τραγικὸ σχίσμα τοῦ 1054 δὲν θὰ παύση, δυστυχῶς, ἡ
Παποσύνη νὰ ἐπιβουλεύεται τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μὲ ὅλα τὰ δυνατὰ μέσα. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ
θὰ εἶναι ἀπὸ τὸ 1215/ 1254 ἡ Οὐνία. Στὴν ἴδια κατεύθυνση κινήθηκαν καὶ οἱ
Σταυροφορίες ἀπὸ τὸ 1095, ὡς συνάγεται ἀπὸ τὸ κλασικὸ συναφὲς ἔργο τοῦ ἀειμνήστου
ἱστορικοῦ - βυζαντινολόγου ἐπιφανοῦς - Στῆβεν Ράνσιμαν (τρίτομο ἔργο του, 1951
- 1954). Τὸ μίσος τοῦ Παπισμοῦ - καὶ γενικότερα τοῦ δυτικοῦ χριστιανικοῦ κόσμου
κατὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλληνικότητας κορυφώθηκε μὲ τὴν Δ´ Σταυροφορία (1204). Ἂν
λοιπόν ἡ 29η Μαΐου εἶναι ἡμέρα πένθους γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, διότι φέρνει στὴ
μνήμη μας τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς τὸ 1453, ἄλλο τόσο ἀποφρὰς εἶναι
γιὰ τὸ Γένος μας καὶ ἡ 13η Ἀπριλίου, διότι κατ᾿ αὐτὴν ἔπεσε ἡ Πόλη τὸ 1204 στοὺς
Φράγκους.
-----------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
@ 11 Απριλίου 2020 - 6:33 π.μ.
Ὦ «Βασιλεῦ τοῦ λόγου» (διάβαζε «Διαστροφεῦ τῆς Ἀληθείας»), πού καί μόνον ἡ ἐπιλογή αὐτοῦ τοῦ ψευδωνύμου δείχνει τήν ἔπαρσίν σου, δέν ἀντιλαμβάνεσαι ὅτι ψεύδεσαι ἀσυστόλως ὅταν γράφῃς: «Τις εγκυκλίους του 1902 και του 1904 κάνει πως δεν τις γνωρίζει!Τις απαντήσεις του π.Ευθυμίου δεν τις καταλαβαίνει!!Τις δικές μας απαντήσεις δεν θέλει να τις ακούσει!!!»; Τίς ἐν λόγῳ ἐγκυκλίους ὄχι μόνον δέν κάμνω ὅτι δέν τίς γνωρίζω, ἀλλά τίς ἐπικαλοῦμαι κατά κόρον στά ἄρθρα μου, διότι ἔτσι ἀποδεικνύω ὅτι τό 1924 ἦτο γνωστόν ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἑορτολογίου δέν ἐπεδιώκετο δι' ἀστρονομικούς τάχα λόγους, καί ἄρα δέν ἦτο δῆθεν θέμα δογματικόν, ὅπως διατείνεσθε ὅλοι οἱ ψεῦται καί αἱρετικοί τοῦ τύπου τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ἀλλ' ἦτο ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν προώθησιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Θά πῇς, ἐπι τέλους, καμμιά ἀλήθεια ἤ μόνον διαστροφές θά κάμνῃς συνεχῶς, ὁπότε θά πρέπῃ ν' ἀλλάξῃς καί τό δαιμονικόν ψευδώνυμόν σου;
Εἰς τό ἄρθρον μου μέ τίτλον «Ἡ δογματική διάστασις τοῦ νέου ἑορτολογίου» γράφω, μεταξύ ἄλλων, καί τά ἑξῆς:
«Ἕκτον, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τοῦ 1902 ἔθεσε τό ζήτημα τοῦ ν.ἑ. πρός τάς ὑπολοίπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ὑπάρξῃ προσέγγισις μέ «τάς δύο μεγάλας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδας, τόν Καθολικισμόν καί τόν Προτεσταντισμόν». Ὁ Οἰκουμενισμός καί πάλιν τό ζητούμενον! Βεβαίως, αἱ ἀρνητικαί ἀπαντήσεις πολλῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον εἶχον ὡς ἀποτέλεσμα τήν Πατριαρχικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1904, εἰς τήν ὁποίαν ἡ ἀφαίρεσις 13 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον ἐχαρακτηρίσθη «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ὑπ’ οὐδενός λόγου ἐπιβαλλομένη, οὔτε Ἐκκλησιαστικοῦ οὔτε Ἐπιστημονικοῦ! Καί πάλιν, δέν ἀπερρίφθη μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου ὡς «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ἀλλά καί ἡ διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ μέ τήν ἀφαίρεσιν 13 ἡμερῶν».
Λοιπόν, ὦ Βασιλεῦ τοῦ Ψεύδους, πῶς κάμνω ὅτι δῆθεν δέν γνωρίζω τίς Ἐγκυκλίους τοῦ 1902 καί τοῦ 1904;
---------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
Ὦ Βασιλεῦ τῆς Διαστροφῆς, τῆς Πονηρίας καί τῆς Κακίας, τά Τρικαμηνιστικά αὐτά ψευδο-επιχειρήματα ἔχουν ἀπαντηθῆ πολλές φορές, ἀλλ' ἐσεῖς οἱ ἀμετανόητοι αἱρετικοί τ' ἀναπαράγετε, μή ἔχοντες κάτι τό οὐσιῶδες νά πῆτε! Πόσες φορές πρέπει νά ἐπαναλάβουμε ἀκόμη, ὦ Βασιλεῦ τοῦ Ψεύδους, ὅτι ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 ἐστάλη μόνον στούς προκαθημένους τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καθώς καί στούς προκαθημένους τῶν αἱρετικῶν, ἀλλ' ἔγινε γνωστή στό κοινόν ἀπό τά βιβλία τοῦ Καθηγητοῦ Ἰωάννου Καρμίρη μετά τό 1950; Πόσες φορές πρέπει νά ἐπαναλάβουμε ἀκόμη, ὦ Ἐργάτα τοῦ Διαβόλου, ὅτι τό 1902 ἔγινε ΠΡΟΤΑΣΙΣ προωθήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (διά τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἑ., βεβαίως, βεβαίως!) ἀπό τόν Μασσῶνον «πατριάρχην» Ἰωακείμ Γ' πρός τούς προκαθημένους τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΑΠΕΚΡΟΥΣΑΝ, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑΝ «ΝΑ ΤΑ ΜΑΖΕΨΗ« Ο ΙΩΑΚΕΙΜ Γ' ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΙΟΝ ΤΟΥ 1904! Ἀφοῦ, λοιπόν, «τά μάζεψε» τό 1904, καί ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΠΡΟΕΒΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕ ΚΑΙ ΩΣ ΑΝΟΗΤΟΝ ΚΑΙ ΑΣΚΟΠΟΝ, ποῦ εἶδες ἐσύ ὅτι ὑπῆρχε λόγος ἀποτειχίσεως τό 1904; Ἐπιπλέον, ὦ Δοῦλε τοῦ Σατανᾶ, νά σοῦ ὑπενθυμίσω ὅτι τότε ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ «Π/Ηται», ἄρα ποίους κατηγορεῖς, καί μάλιστα χωρίς νά ὑφίσταται καμμία κατηγορία, ὅπως ἐξήγησα παραπάνω; Τίς ἀνοησίες αὐτές πού γράφεις τίς ἐφηῦρεν ὁ πρώην Τρικαμηνιστής ἀερολόγος Ἰ. Ρίζος, ὁ ὁποῖος ἀπέδειξεν ὅτι οὔτε τόν 56ον Κανόνα τῆς ΣΤ' Οίκουμενικῆς δέν δύναται νά διαβάσῃ! Κι ἐσύ, λειτουργῶν ὡς Πολλλαπλασιαστής τῆς Διαστροφῆς καί τοῦ Ψεύδους, ὡς κατέχων τό «ἀξίωμα» τοῦ Βασιλέως εἰς τό «Βασίλειον τοῦ Ἅδου», τίς διαδίδεις!
-----------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
@ 12 Απριλίου 2020 - 8:01 μ.μ.
Ὑποκριτά, σέ τύφλωσε ὁ ἐγωϊσμός καί ἡ αἵρεσις καί ὑποκρίνεσαι ὅτι δέν καταλαβαίνεις τίς ξεκάθαρες ἀπαντήσεις μου! Ναί, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902 τοῦ Ἰωακείμ Γ' εἶναι αἱρετική, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΕΥΑΣΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟΝ ΤΟΝ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ' ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ 1904, ἑπομένως τό θέμα σταμάτησε ἐκεῖ. Ὅποιος ἀποτειχιζόταν τότε θά ἦτο σχισματικός! Τό ἄν ὀνομάζῃ «ἐκκλησίες» τίς αἱρέσεις, αὐτό εἶναι μέν παρέκκλισις ἀπό τήν ἀκρίβειαν, ἀλλά τό κάμνουν γιά τυπικούς λόγους ὅλοι οἱ θεολόγοι, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Δέν εἶναι ὅπως στό Κολυμπάρι, πού ἀπεφάσισαν ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ὅτι ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ τίς αἱρέσεις ὡς «ἐκκλησίες». Ἀλλά καί ὅπως τά γράφεις ἐσύ νά εἶναι, πάλι τά δικά μου ἐπιχειρήματα ἐνισχύονται, ἄρα μ' αὐτά πού γράφεις ἀποδεικνύεις πόσον ἀνόητος εἶσαι. Διότι, ἄν ὄντως ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐκηρύχθη ἐπισήμως ἀπό τό 1904, ἕπεται ὅτι τό 1924, ὅταν πλέον ἄρχισε νά ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟΝ ΛΑΟΝ, ἡ ἀντίδρασις τῶν Ὀρθοδόξων ἦτο ἀκόμη πιό πολύ δικαιολογημένη καί ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ! Ἀντιλαβοῦ, ὦ Διαστροφεῦ τῆς Ἀληθείας;
Τὸ δεύτερο γεγονὸς δὲν ὑστερεῖ καθόλου σὲ σημασία καὶ συνέπειες ἔναντι τοῦ πρώτου. Αὐτὴ εἶναι σήμερα ἡ κοινὴ διαπίστωση τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας. Ἀπὸ τὸ 1204 ἡ Πόλη, καὶ σύνολη ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ῥώμης, δὲν μπόρεσε νὰ ξαναβρεῖ τὴν πρώτη της δύναμη. Τὸ φραγκικὸ χτύπημα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, ποὺ ἔκτοτε ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν «μία πόλη καταδικασμένη νὰ χαθεῖ» (Ἑλ. Ἀρβελέρ). Ἀξίζει, συνεπῶς, μία θεώρηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἔστω καὶ στὰ περιορισμένα ὅρια ἑνὸς ἄρθρου μέ τήν συμπλήρωση μάλιστα 811 ἐτῶν ἐφέτος.
1. Στὶς 13 Ἀπριλίου 1204, ἔπειτα ἀπὸ μία πεισματικὴ καὶ μακρόχρονη πολιορκία, κατελάμβαναν οἱ Φραγκολατίνοι Σταυροφόροι τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ χριστιανικὴ αὐτοκρατορία τῆς Ῥωμανίας/Βυζαντίου ἔσβηνε κάτω ἀπὸ τὸ θανάσιμο πλῆγμα τῆς φραγκικῆς Δύσεως. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἦταν σημαντικότατο πρός δύο κατευθύνσεις: α) ἐσωτερικά, διότι σφράγισε καθοριστικὰ τὴν περαιτέρω πορεία τῆς αὐτοκρατορίας, καὶ β) ἐξωτερικά, διότι καθόρισε ἐπίσης τελεσίδικα τὶς σχέσεις μὲ τὴν Δύση, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀνερχόμενη δύναμη τῶν Ὀθωμανῶν. Ἡ τραγικὴ ἱστορικὴ ἐπιλογὴ τοῦ Ῥωμαίικου, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὸν γνωστὸ ἐκεῖνο λόγο «κρειττότερον (…) φακιόλιον (…) Τούρκων ἢ καλύπτρα λατινική», ὑποστασιώνεται στὰ 1204, ὅταν πλέον ἀποκαλύπτονται ἀδιάστατα οἱ διαθέσεις τῆς Φραγκιᾶς ἔναντι τῆς Ῥωμαίικης Ἀνατολῆς. Ἀπὸ τὸ 1095 ἀρχίζουν οἱ σταυροφορίες, ἐκστρατεῖες δηλαδὴ τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου τῆς Εὐρώπης, μὲ σκοπό, κατὰ τὶς ἐπιφανειακὲς διακηρύξεις, τὴν ἀπελευθέρωση καὶ ὑπεράσπιση τῶν Ἁγίων Τόπων. Στὶς ἐπιχειρήσεις αὐτές, ποὺ κράτησαν ὡς τὸν 15ο αἰώνα, πρωτοστατοῦσαν οἱ ἑκάστοτε Πάπες, διότι ἦσαν «ἱεροὶ πόλεμοι» κατὰ τῶν ἀπίστων. Βέβαια, ἡ ἔρευνα ἔχει ἐπισημάνει στὶς ἐκστρατεῖες αὐτὲς καὶ ταπεινὰ ἐλατήρια, λ.χ. τυχοδιωκτισμό, δίψα πλουτισμοῦ κ.ἄ. Εἶναι ὅμως σήμερα πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφιβολία ὅτι οἱ σταυροφορίες κύριο σκοπὸ εἶχαν τὴν φραγκικὴ κυριαρχία στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ καί, τελικά, τὴ διάλυση τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ῥώμης, ποὺ ἦταν τὸ ἐμπόδιο στὸν ἐπεκτατισμὸ καὶ τὰ μονοκρατορικὰ σχέδια τῆς μετακαρλομάγνειας Φραγκοσύνης. Τὸ 1204, ἡ ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Φράγκους, ἡ διάλυση τῆς «Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας» καὶ ἡ ἐπακολουθήσασα Φραγκοκρατία ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἐκτίμηση αὐτή.
2. Τὰ γεγονότα τοῦ 1204 συνδέονται μὲ τὴν Δ´ σταυροφορία. Ἡ σχετικὴ βούληση γι᾿ αὐτὴν ἐκφράσθηκε τὸ 1199 μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πάπα Ἰννοκεντίου Γ´ (1198-1216), «πνευματικοῦ πατέρα» τῶν δύο βασικῶν ἐπεκτατικῶν μέσων τῆς φραγκοπαπικῆς ἐξουσίας, τῆς «Ἱερᾶς Ἐξετάσεως» (Inquisitio) καὶ τῆς Οὐνίας (ὡς ἰδέας). Συνεργάτης αὐτόκλητος παρουσιάσθηκε ὁ δόγης (δούκας) τῆς Βενετίας Δάνδολος μὲ τὸ στόλο του. Σπουδαῖο ἱστορικὸ πρόβλημα εἶναι ἡ ἐκτροπὴ τῆς Δ´ σταυροφορίας ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους πρὸς τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἦταν σκοπὸς ἀνομολόγητος ἢ τραγικὴ σύμπτωση; Ἡ πλειονότητα τῶν ἱστορικῶν, καὶ μάλιστα τῶν ἀδέσμευτων, δέχεται τὸ πρῶτο. Ἐπρόκειτο γιὰ καλὰ ὀργανωμένο σχέδιο, ποὺ ἀποσκοποῦσε στὸ νὰ δοθεῖ ἰσχυρὸ κτύπημα στὴν Ὀρθόδοξη Αὐτοκρατορία, ποὺ περνοῦσε περίοδο κάμψεως λόγῳ τῆς ἐντάσεως τοῦ τουρκικοῦ κινδύνου. Κατὰ τὰ δυτικὰ χρονικά, μάλιστα, κάποιοι λατίνοι ἄρχοντες ἀρνήθηκαν νὰ συμμετάσχουν, ὅταν ἔμαθαν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ σκοποῦ τῆς σταυροφορίας. Οἱ περισσότεροι ὅμως συμβιβάσθηκαν ἀπὸ οἰκονομικὴ βουλιμία. Ἔμειναν κυρίως οἱ «μυημένοι» στὴ συνωμοσία κατὰ τῆς Νέας Ρώμης κάτω ἀπὸ τὴν «πνευματικὴ» ἡγεσία τοῦ Πάπα καὶ τὴν στρατιωτικὴ τοῦ Δόγη, ποὺ μετέβαλε τὴν Βενετία σὲ θαλασσοκράτειρα δύναμη μὲ τὴν ἐκμηδένιση τοῦ «Βυζαντίου». Ὁ βενετικὸς στόλος μετέφερε στὴν Προποντίδα ἄγριες μάζες Φλαμανδῶν, Φράγκων, Γερμανῶν - τὰ χειρότερα στρώματα τῆς δυτικῆς κοινωνίας, κακοποιούς, ἐγκληματίες, καιροσκόπους. Ἡ ἀμοιβὴ τοῦ Δόγη: ἡ μισὴ λεία ἀπὸ τή λεηλασία τῆς πλουσιότερης πρωτεύουσας τοῦ τότε κόσμου.
3. Βέβαια, τὰ φραγκοπαπικὰ σχέδια διευκολύνθηκαν ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀρρυθμία τῆς Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας. Ἀπὸ τὸν ια´ αἰώνα ἄρχισε προοδευτικὰ ἡ παρακμή της. Τὸ 1071 στὸ Ματζικὲρτ ὁ «βυζαντινὸς» στρατὸς δέχθηκε μεγάλη ἧττα ἀπὸ τοὺς Σελτζούκους Τούρκους, μὲ συνέπεια τὴν ἀπώλεια μεγάλου τμήματος τῆς Μ. Ἀσίας. Παράλληλα (1071) χάθηκε τὸ τελευταῖο ἔρεισμα τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴν Ἰταλία, ἡ Βάρις (Bari), πέφτοντας στὰ χέρια τῶν Νορμανδοφράγκων. Οἱ ἀνορθωτικὲς προσπάθειες τῶν Κομνηνῶν δὲν εἶχαν σημαντικὰ ἀποτελέσματα καὶ τὸ κράτος ὑποχωρεῖ σταδιακὰ στὴν οἰκονομικὴ ἰσχὺ τῶν ἰταλικῶν πόλεων. Ἡ αὐτοκρατορία παραχωρεῖ σημαντικὰ προνόμια στὴ Βενετία, Πίζα καὶ Γένουα μὲ ἀντάλλαγμα στρατιωτικὴ βοήθεια. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅμως ἦταν νὰ δημιουργηθοῦν ἀκμαῖες δυτικὲς παροικίες στὴν Ἀνατολή, μεταβάλλοντας τὸ ἔδαφος τῆς αὐτοκρατορίας σὲ δικό τους ἐμπορικὸ χῶρο. Οἱ Ἰταλοφράγκοι ἑδραιώθηκαν στὴν Ἀνατολὴ καὶ ἐνίσχυσαν τίς ἁρπακτικές διαθέσεις τῆς εὐρύτερης φραγκικῆς οἰκογένειας. Ἀλλὰ καὶ τὸ κοινωνικὸ κλίμα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦταν τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἀρκετὰ ἀντίξοο. Ἡ Πόλη ἔχει πιὰ ἀπομονωθεῖ καὶ ἀναπτύσσονταν φυγόκεντρες τάσεις λόγῳ τῆς δυσαρέσκειας τῶν ἐπαρχιῶν. Διοίκηση καὶ πολίτες συναγωνίζονται μεταξύ τους σὲ διαφθορά. Οἱ φορολογίες εἶναι δυσβάστακτες καὶ βαρύνουν τοὺς πολίτες τῶν ἐπαρχιῶν. Ἡ κεντρικὴ ἐξουσία ἀμφισβητεῖται καὶ σημειώνονται ἐπαναστατικὰ κινήματα. Ἡ φήμη γιὰ τὴν μυθώδη πολυτέλεια τῆς Πόλης καὶ τῶν κατοίκων της εἶχε δια- δοθεῖ καὶ στὴ Δύση μὲ εὔλογες συνέπειες. Τὰ ἀμύθητα πλούτη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔτρεφαν τὴν φαντασία τῶν πολλῶν καὶ διευκόλυναν τὰ ἐπεκτατικὰ σχέδια τῶν λίγων, τῆς φραγκικῆς ἡγεσίας. Βέβαια, οἱ ἀνύποπτοι ἐπαρχιῶτες τῆς αὐτοκρατορίας εἶδαν στὴν ἀρχὴ ὡς θεία τιμωρία τὴν καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φράγκους, ὁ δὲ ὄχλος της ἔλαβε μέρος στὴ λεηλασία. Ἀργότερα ὅμως θὰ συνειδητοποιηθοῦν οἱ σκοποὶ τῶν Φράγκων καὶ θὰ ἐκτιμηθοῦν σωστὰ τὰ γεγονότα.
4. Ἡ ὀργάνωση τῆς σταυροφορίας ἄρχισε τὸ 1201. Σημαντικοὶ φράγκοι φεουδάρχες δήλωσαν συμμετοχή. Ἡ συγκέντρωση τοῦ στρατοῦ ἔγινε τὸν Ἰούνιο τοῦ 1202 στὴ Βενετία. Τὸ Νοέμβριο τοῦ 1202 καταλήφθηκε γιὰ λογαριασμὸ τῶν Βενετῶν ἡ δαλματικὴ πόλη Ζάρα, ποὺ εἶχε ἀποστατήσει καὶ ὑπαχθεῖ στὸ βασίλειο τῆς Οὑγγαρίας. Οἱ δυναστικὲς ἔριδες στὴν Κωνσταντινούπολη («Ἄγγελοι») διευκόλυναν - ὡς συνήθως - τὰ δυτικὰ σχέδια. Οἱ σταυροφόροι στὶς 24.5.1203 ξεκίνησαν ἀπὸ τὴν Ζάρα καὶ μέσῳ Κερκύρας κατευθύνθηκαν γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ θέα τῆς πόλεως τοὺς ἄφησε κατάπληκτους. «Δὲν μποροῦσαν νὰ φαντασθοῦν πῶς ὑπῆρχε στὸν κόσμο τόσο ἰσχυρὴ πόλη»-σημειώνει ὁ Γ. Βιλλεαρδουίνος στὴν ἱστορία του. Στὶς 6 Ἰουλίου ἄρχισε ἡ πρώτη πολιορκία, μὲ λεηλασίες στὰ προάστια καὶ τὶς ἀκτὲς τῆς Προποντίδας. Προσπάθεια τῶν πολιορκουμένων, τὴν νύκτα τῆς Πρωτοχρονιᾶς τοῦ 1204, νὰ πυρπολήσουν τὸν ἐχθρικὸ στόλο, ἀπέτυχε. Ἐπεκράτησε τότε ἀναρχία. Στὶς 25 Ἰανουαρίου ὁ λαὸς ἀνεκήρυξε αὐτοκράτορα τὸν Νικόλαο Καναβό, ἐνῶ ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος Δ´ συνελήφθη καὶ ἐκτελέστηκε (8.2.1204). Νέος αὐτοκράτορας ἐκλέχθηκε ὁ Ἀλέξιος Ε´ ὁ Μούρτζουφλος. Μάταια προσπάθησε νὰ ὀργανώσει τὴν ἄμυνα καὶ νὰ περιορίσει τὶς λεηλασίες. Οἱ σταυροφόροι ἤδη τὸ Μάρτιο τοῦ 1204 εἶχαν ὑπογράψει συνθήκη γιὰ τὴν τύχη τῆς αὐτοκρατορίας μετὰ τὴν πτώση τῆς πρωτεύουσας. Βασικὲς ἀποφάσεις: θὰ ἐκλεγόταν λατίνος αὐτοκράτορας καὶ λατίνος πατριάρχης. Ἔτσι φάνηκαν καὶ οἱ ἀληθινοὶ σκοποὶ τῆς ἐκστρατείας. Ἐπίσης καθορίσθηκε ὁ τρόπος διανομῆς τῆς λείας καὶ τῶν ἐδαφῶν τῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ μεγάλη ἐπίθεση κατὰ τοῦ θαλασσίου τείχους ἔγινε στὶς 9 Ἀπριλίου. Ἡ τελικὴ ὅμως ἐπίθεση ἔλαβε χώρα στὶς 12 καὶ ξημερώνοντας 13 ἔπεσε ἡ Πόλη. Ἡ ἡγεσία εἶχε ἤδη διαλυθεῖ. Αὐτοκράτωρ καὶ εὐγενεῖς ἐγκατέλειψαν τὴν πόλη καὶ μόνο οἱ κληρικοὶ ἔμειναν, γιὰ νὰ προϋπαντήσουν τοὺς σταυροφόρους καὶ νὰ τοὺς δηλώσουν τὴν ὑποταγὴ τῆς Βασιλεύουσας. Ὁ λαὸς πίστευε στὰ χριστιανικὰ αἰσθήματα τῶν νικητῶν, ἀλλὰ διαψεύσθηκε οἰκτρά.
5. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν σταυροφόρων ἀπεκάλυψε στοὺς ἀνατολικοὺς τὴν φραγκικὴ Δύση, ἑκατὸν πενήντα χρόνια μετὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα. Ἔγιναν ἀπὸ τοὺς Φράγκους ἀκατονόμαστες πράξεις ἀγριότητας καὶ θηριωδίας. Φόνευαν ἀδιάκριτα γέροντες, γυναῖκες καὶ παιδιά. Λεηλατοῦν καὶ διαρπάζουν τὸν πλοῦτο τῆς «βασίλισσας τῶν πόλεων τοῦ κόσμου». Στὴ διανομὴ τῶν λαφύρων μετέσχε, κατὰ συμφωνία καὶ ὁ Πάπας. Τὸ χειρότερο: πυρπόλησαν τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Πόλης καὶ ἐξανδραπόδισαν ἕνα τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ της. Σ᾿ αὐτὰ πρέπει νὰ προστεθοῦν οἱ βιασμοὶ τῶν γυναικῶν καὶ τὰ ἄλλα κακουργήματα. Μόνο τὴν πρώτη μέρα φονεύθηκαν 7.000 κάτοικοι τῆς Πόλης. Ἰδιαιτέρως δὲ στόχος τῆς θηριωδίας ἦταν ὁ Κλῆρος. Ἐπίσκοποι καὶ ἄλλοι κληρικοὶ ὑπέστησαν φοβερὰ βασανιστήρια καὶ κατασφάζονταν μὲ πρωτοφανῆ μανία. Ὁ Πατριάρχης μόλις μπόρεσε ξυπόλητος καὶ γυμνὸς νὰ περάσει στὴν ἀπέναντι ἀκτή. Ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπογυμνώθηκε ἀπὸ τοὺς θησαυρούς της. Ἐσυλήθηκαν οἱ ναοὶ καὶ αὐτὴ ἡ Ἁγία Σοφία, μάλιστα μέσα σὲ σκηνὲς φρίκης. Στὴ λεηλασία πρωτοστατοῦσε ὁ λατινικὸς κλῆρος. Κανεὶς δὲν φανταζόταν ὅτι ἡ Πόλη θὰ ἔκρυβε τόσο ἀνεκτίμητους θησαυρούς. Ἐπὶ πολλὰ χρόνια τὰ δυτικὰ πλοῖα μετέφεραν θησαυροὺς στὴ Δ. Εὐρώπη, ὅπου καὶ σήμερα κοσμοῦν ἐκκλησίες, μουσεῖα καὶ ἰδιωτικὲς συλλογές, π.χ. Ἅγιος Μᾶρκος, Βενετία. Ἕνα μέρος τῶν θησαυρῶν (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος ἀπὸ τοὺς «βυζαντινοὺς» θησαυροὺς τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἐκποιήθηκε τὸ 1795 ἀπὸ τὴν Βενετικὴ Δημοκρατία γιὰ πολεμικὲς ἀνάγκες.
6. Βαθύτερα ἴχνη ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν καταστροφὴ «τῆς πόλης τῶν Πόλεων» χαράχθηκαν μέσα στὶς ψυχὲς τῶν Ὀρθοδόξων. Γιὰ τοὺς Ῥωμηοὺς ἦταν πιὰ ἀπόλυτα βεβαιωμένο ὅτι ἡ Δ´ σταυροφορία εἶχε ἀπ᾿ ἀρχῆς στόχο τὴν ἅλωση τῆς Πόλης καὶ τὴν διάλυση τῆς Ῥωμαίικης Αὐτοκρατορίας. Καὶ εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ δυτικὲς πηγὲς βλέπουν τὴν καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς τιμωρία τῶν «αἱρετικῶν» (Γραικῶν), ποὺ ἦσαν «ἀσεβεῖς καὶ χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους». Τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν βλέπουν ὡς «νίκη τῆς Χριστιανοσύνης». Τὸ χάσμα, συνεπῶς, μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ποὺ εἶχε ἀνοίξει μὲ τὸ σχίσμα (1054), γίνεται τώρα ἀγεφύρωτο. Οἱ «Βυζαντινοὶ» εἶχαν τὴν εὐκαιρία, ἄλλωστε, νὰ ζήσουν τὸ μίσος τῶν Φράγκων ἐναντίον τους. Κατὰ τὸν ἱστορικὸ Νικήτα Χωνιάτη, αὐτόπτη μάρτυρα τῆς ἁλώσεως, ἡ ἁρπακτικότητα καὶ βαρβαρότητα τῶν σταυροφόρων δὲν συγκρίνεται μὲ τὴν ἠπιότητα τῶν μουσουλμάνων, οἱ ὁποῖοι μόλις κατέλαβαν τὰ Ἱεροσόλυμα ἀρκέσθηκαν ἁπλῶς στὴν ἐπιβολὴ μικροῦ φόρου, ἀποφεύγοντας κάθε βιαιότητα. Οἱ «Βυζαντινοὶ» συνειδητοποίησαν ὅτι μετὰ τὸ 1204 οἱ Λατίνοι - Φράγκοι ἦσαν ὁ οὐσιαστικὸς ἐχθρός τους, γιατί μόνο ἀπ᾿ αὐτοὺς κινδύνευε ἡ ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἡ ταυτότητα τοῦ Γένους. Ἔτσι, διαμορφώθηκε ἡ στάση τῶν ἀνθενωτικῶν, ποὺ ἔφθασαν σέ σημεῖο νά βλέπουν ἐλαφρότερη τήν τουρκική δουλεία ἀπὸ τὴν «φιλία» τῶν Φράγκων, ἐπιλέγοντας μεταξὺ δύο κακῶν. Μία στάση ποὺ θὰ ἐκφρασθεῖ θεολογικὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ κατὰ τὸν 18ο αἰώνα. Ἡ ἅλωση τοῦ 1204 ὅμως εἶχε καὶ εὐεργετικὲς συνέπειες σὲ μία ἄλλη διάσταση. Ὁ μέσος Ῥωμηὸς (Ὀρθόδοξος) θὰ συνειδητοποιήσει τὴν σημασία τῆς διαλύσεως τῆς αὐτοκρατορίας. Ὅσο μάλιστα θὰ παρατείνεται ἡ φραγκοκρατία, ἡ ἀντιπάθεια ἐναντίον τῶν Λατίνων θὰ μεταστοιχειωθεῖ σὲ ὁμοψυχία. Λόγῳ δὲ τῆς διασπάσεως τῆς ἑνότητας τῶν ἐπιμέρους ἐθνοτήτων τῆς αὐτοκρατορίας μετὰ τὸ 1204, θὰ ἀρχίσει ὁ τονισμὸς τῆς καταγωγῆς, μέ ἔμφαση τήν ἐθνικότητα. Ὁ τραυματισμὸς δὲ τοῦ ἐθνικοῦ γοήτρου θὰ γεννήσει τὴν Μεγάλη Ἰδέα, ὡς πόθο ἐπανακτήσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀνασυστάσεως τῆς Αὐτοκρατορίας, κάτι πού ὁδήγησε στό 1821.
7. Ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα βιβλία ποὺ ἔχουν γραφεῖ γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπό τούς Φράγκους εἶναι τοῦ Ernle Bradford, The great betrayal (Ἡ μεγάλη προδοσία), Λονδίνο 1966. Γερμανικὴ μετάφραση (Der Verrat von 1204) τὸ 1978 (σσ. 322)· Τὸ βιβλίο διαιρεῖται σὲ 18 κεφάλαια καὶ περιέχει καὶ σειρὰ πινάκων τοῦ ζωγράφου Palma il Giovane (16ος αἰ.). Ὁ συγγραφέας, ἀποτιμώντας ἀντικειμενικὰ τὰ πράγματα, χαραχτηρίζει τὴν ἅλωση καὶ λεηλάτηση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τους Φράγκους ὡς μία «ἀπὸ τὶς φοβερότερες πράξεις τῆς ἱστορίας». Ὀνομάζει, μάλιστα, τὴν Πόλη «προμαχώνα τῆς Δύσεως». «Ὁ χωρισμὸς καὶ ἡ ἀπομόνωση τῆς ἀνατολικῆς ἀπὸ τὴ δυτικὴ Εὐρώπη ἀνάγεται σὲ τελευταῖα ἀνάλυση σ᾽ αὐτὸ τὸ γεγονός». Οἱ συνέπειές του εἶναι αἰσθητὲς ὡς σήμερα. Στὴ διάσπαση τῆς αὐτοκρατορίας ὁ συγγραφέας, ἀποδίδει τὸ μεταγενέστερο «βαλκανικὸ πρόβλημα», ὡς καὶ τὴ διαίρεση τῆς Εὐρώπης σὲ Ἀνατολικὴ καὶ Δυτική. Ὡς κύριο αἴτιο τῆς ἐκτροπῆς τῆς Δ´ σταυροφορίας θεωρεῖ τὸ μίσος τῶν Φράγκων κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Καταδικάζει τὴν στάση τοῦ Πάπα καὶ τῶν δυτικῶν Χριστιανῶν γιὰ τὴν «καταστροφὴ ἑνὸς χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ» καὶ ἀποκαλεῖ τοὺς καταστροφεῖς σταυροφόρους «βαρβάρους». Σημαντικότατη εἶναι καὶ ἡ διαπίστωσή του ὅτι «ἡ συμπεριφορὰ τῶν χριστιανῶν κατακτητῶν στὰ 1204 ἦταν πολὺ χειρότερη ἀπὸ ἐκείνη τῶν Τούρκων τὸ 1453. Οἱ δυτικοὶ κατακτητὲς μισοῦσαν περισσότερο τούς ἐν πίστει ἀδελφούς τους ἀπὸ ὅσο οἱ Μουσουλμάνοι δύο αἰῶνες μετά». Δέχεται δὲ καὶ αὐτὸς ὅτι μία ἀπὸ τὶς σοβαρότερες συνέπειες τοῦ 1204 ἦταν τὸ ἄνοιγμα τοῦ δρόμου τῶν Τούρκων πρὸς τὴν Εὐρώπη. Χρειάσθηκε, πραγματικά, πολλὴ τόλμη καὶ εὐσυνειδησία, γιὰ νὰ γραφεῖ αὐτὸ τὸ βιβλίο, ἕνα ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ ἔχουν γραφεῖ γιὰ τὴν «προδοσία τοῦ 1204», διότι ἡ δυτικὴ ἱστοριογραφία φροντίζει ἐπιμελῶς νὰ ρίχνει τὸ φῶς τῆς ἔρευνας μονομερῶς στὸ 1453. Αὐτὸ δέ, μιμεῖται καὶ ἡ δική μας εὐρωπαΐζουσα ἱστοριογραφία. Μελετώντας τὶς σημερινὲς σχέσεις μὲ τὸν Παπισμό, διαπιστώνουμε ὅτι, παρὰ τὰ παραπλανητικὰ φαινόμενα, ἡ βούληση καὶ τάση του ἀπέναντι στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ δὲν ἔχει ἀλλάξει. Μόνιμος εἶναι ὁ στόχος, ὁ ὁποῖος ἐξυπηρετεῖται - δυστυχῶς - ἀπὸ τὸν «διάλογο» καὶ τὴν δουλικότητα τῆς «Ὀρθοδόξου» Ἡγεσίας (μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις), δηλαδὴ ἡ πλήρης ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν κατάργηση τῆς ταυτότητάς της.
-----------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
@ 11 Απριλίου 2020 - 6:33 π.μ.
Εἰς τό ἄρθρον μου μέ τίτλον «Ἡ δογματική διάστασις τοῦ νέου ἑορτολογίου» γράφω, μεταξύ ἄλλων, καί τά ἑξῆς:
«Ἕκτον, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τοῦ 1902 ἔθεσε τό ζήτημα τοῦ ν.ἑ. πρός τάς ὑπολοίπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ὑπάρξῃ προσέγγισις μέ «τάς δύο μεγάλας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδας, τόν Καθολικισμόν καί τόν Προτεσταντισμόν». Ὁ Οἰκουμενισμός καί πάλιν τό ζητούμενον! Βεβαίως, αἱ ἀρνητικαί ἀπαντήσεις πολλῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον εἶχον ὡς ἀποτέλεσμα τήν Πατριαρχικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1904, εἰς τήν ὁποίαν ἡ ἀφαίρεσις 13 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον ἐχαρακτηρίσθη «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ὑπ’ οὐδενός λόγου ἐπιβαλλομένη, οὔτε Ἐκκλησιαστικοῦ οὔτε Ἐπιστημονικοῦ! Καί πάλιν, δέν ἀπερρίφθη μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου ὡς «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ἀλλά καί ἡ διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ μέ τήν ἀφαίρεσιν 13 ἡμερῶν».
Λοιπόν, ὦ Βασιλεῦ τοῦ Ψεύδους, πῶς κάμνω ὅτι δῆθεν δέν γνωρίζω τίς Ἐγκυκλίους τοῦ 1902 καί τοῦ 1904;
---------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
-----------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
Ὑποκριτά, σέ τύφλωσε ὁ ἐγωϊσμός καί ἡ αἵρεσις καί ὑποκρίνεσαι ὅτι δέν καταλαβαίνεις τίς ξεκάθαρες ἀπαντήσεις μου! Ναί, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902 τοῦ Ἰωακείμ Γ' εἶναι αἱρετική, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΕΥΑΣΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟΝ ΤΟΝ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ' ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ 1904, ἑπομένως τό θέμα σταμάτησε ἐκεῖ. Ὅποιος ἀποτειχιζόταν τότε θά ἦτο σχισματικός! Τό ἄν ὀνομάζῃ «ἐκκλησίες» τίς αἱρέσεις, αὐτό εἶναι μέν παρέκκλισις ἀπό τήν ἀκρίβειαν, ἀλλά τό κάμνουν γιά τυπικούς λόγους ὅλοι οἱ θεολόγοι, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Δέν εἶναι ὅπως στό Κολυμπάρι, πού ἀπεφάσισαν ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ὅτι ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ τίς αἱρέσεις ὡς «ἐκκλησίες». Ἀλλά καί ὅπως τά γράφεις ἐσύ νά εἶναι, πάλι τά δικά μου ἐπιχειρήματα ἐνισχύονται, ἄρα μ' αὐτά πού γράφεις ἀποδεικνύεις πόσον ἀνόητος εἶσαι. Διότι, ἄν ὄντως ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐκηρύχθη ἐπισήμως ἀπό τό 1904, ἕπεται ὅτι τό 1924, ὅταν πλέον ἄρχισε νά ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟΝ ΛΑΟΝ, ἡ ἀντίδρασις τῶν Ὀρθοδόξων ἦτο ἀκόμη πιό πολύ δικαιολογημένη καί ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ! Ἀντιλαβοῦ, ὦ Διαστροφεῦ τῆς Ἀληθείας;
Τὸ δεύτερο γεγονὸς δὲν ὑστερεῖ καθόλου σὲ σημασία καὶ συνέπειες ἔναντι τοῦ πρώτου. Αὐτὴ εἶναι σήμερα ἡ κοινὴ διαπίστωση τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας. Ἀπὸ τὸ 1204 ἡ Πόλη, καὶ σύνολη ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ῥώμης, δὲν μπόρεσε νὰ ξαναβρεῖ τὴν πρώτη της δύναμη. Τὸ φραγκικὸ χτύπημα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, ποὺ ἔκτοτε ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν «μία πόλη καταδικασμένη νὰ χαθεῖ» (Ἑλ. Ἀρβελέρ). Ἀξίζει, συνεπῶς, μία θεώρηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἔστω καὶ στὰ περιορισμένα ὅρια ἑνὸς ἄρθρου μέ τήν συμπλήρωση μάλιστα 811 ἐτῶν ἐφέτος.
1. Στὶς 13 Ἀπριλίου 1204, ἔπειτα ἀπὸ μία πεισματικὴ καὶ μακρόχρονη πολιορκία, κατελάμβαναν οἱ Φραγκολατίνοι Σταυροφόροι τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ χριστιανικὴ αὐτοκρατορία τῆς Ῥωμανίας/Βυζαντίου ἔσβηνε κάτω ἀπὸ τὸ θανάσιμο πλῆγμα τῆς φραγκικῆς Δύσεως. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἦταν σημαντικότατο πρός δύο κατευθύνσεις: α) ἐσωτερικά, διότι σφράγισε καθοριστικὰ τὴν περαιτέρω πορεία τῆς αὐτοκρατορίας, καὶ β) ἐξωτερικά, διότι καθόρισε ἐπίσης τελεσίδικα τὶς σχέσεις μὲ τὴν Δύση, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀνερχόμενη δύναμη τῶν Ὀθωμανῶν. Ἡ τραγικὴ ἱστορικὴ ἐπιλογὴ τοῦ Ῥωμαίικου, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὸν γνωστὸ ἐκεῖνο λόγο «κρειττότερον (…) φακιόλιον (…) Τούρκων ἢ καλύπτρα λατινική», ὑποστασιώνεται στὰ 1204, ὅταν πλέον ἀποκαλύπτονται ἀδιάστατα οἱ διαθέσεις τῆς Φραγκιᾶς ἔναντι τῆς Ῥωμαίικης Ἀνατολῆς. Ἀπὸ τὸ 1095 ἀρχίζουν οἱ σταυροφορίες, ἐκστρατεῖες δηλαδὴ τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου τῆς Εὐρώπης, μὲ σκοπό, κατὰ τὶς ἐπιφανειακὲς διακηρύξεις, τὴν ἀπελευθέρωση καὶ ὑπεράσπιση τῶν Ἁγίων Τόπων. Στὶς ἐπιχειρήσεις αὐτές, ποὺ κράτησαν ὡς τὸν 15ο αἰώνα, πρωτοστατοῦσαν οἱ ἑκάστοτε Πάπες, διότι ἦσαν «ἱεροὶ πόλεμοι» κατὰ τῶν ἀπίστων. Βέβαια, ἡ ἔρευνα ἔχει ἐπισημάνει στὶς ἐκστρατεῖες αὐτὲς καὶ ταπεινὰ ἐλατήρια, λ.χ. τυχοδιωκτισμό, δίψα πλουτισμοῦ κ.ἄ. Εἶναι ὅμως σήμερα πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφιβολία ὅτι οἱ σταυροφορίες κύριο σκοπὸ εἶχαν τὴν φραγκικὴ κυριαρχία στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ καί, τελικά, τὴ διάλυση τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ῥώμης, ποὺ ἦταν τὸ ἐμπόδιο στὸν ἐπεκτατισμὸ καὶ τὰ μονοκρατορικὰ σχέδια τῆς μετακαρλομάγνειας Φραγκοσύνης. Τὸ 1204, ἡ ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Φράγκους, ἡ διάλυση τῆς «Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας» καὶ ἡ ἐπακολουθήσασα Φραγκοκρατία ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἐκτίμηση αὐτή.
2. Τὰ γεγονότα τοῦ 1204 συνδέονται μὲ τὴν Δ´ σταυροφορία. Ἡ σχετικὴ βούληση γι᾿ αὐτὴν ἐκφράσθηκε τὸ 1199 μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πάπα Ἰννοκεντίου Γ´ (1198-1216), «πνευματικοῦ πατέρα» τῶν δύο βασικῶν ἐπεκτατικῶν μέσων τῆς φραγκοπαπικῆς ἐξουσίας, τῆς «Ἱερᾶς Ἐξετάσεως» (Inquisitio) καὶ τῆς Οὐνίας (ὡς ἰδέας). Συνεργάτης αὐτόκλητος παρουσιάσθηκε ὁ δόγης (δούκας) τῆς Βενετίας Δάνδολος μὲ τὸ στόλο του. Σπουδαῖο ἱστορικὸ πρόβλημα εἶναι ἡ ἐκτροπὴ τῆς Δ´ σταυροφορίας ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους πρὸς τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἦταν σκοπὸς ἀνομολόγητος ἢ τραγικὴ σύμπτωση; Ἡ πλειονότητα τῶν ἱστορικῶν, καὶ μάλιστα τῶν ἀδέσμευτων, δέχεται τὸ πρῶτο. Ἐπρόκειτο γιὰ καλὰ ὀργανωμένο σχέδιο, ποὺ ἀποσκοποῦσε στὸ νὰ δοθεῖ ἰσχυρὸ κτύπημα στὴν Ὀρθόδοξη Αὐτοκρατορία, ποὺ περνοῦσε περίοδο κάμψεως λόγῳ τῆς ἐντάσεως τοῦ τουρκικοῦ κινδύνου. Κατὰ τὰ δυτικὰ χρονικά, μάλιστα, κάποιοι λατίνοι ἄρχοντες ἀρνήθηκαν νὰ συμμετάσχουν, ὅταν ἔμαθαν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ σκοποῦ τῆς σταυροφορίας. Οἱ περισσότεροι ὅμως συμβιβάσθηκαν ἀπὸ οἰκονομικὴ βουλιμία. Ἔμειναν κυρίως οἱ «μυημένοι» στὴ συνωμοσία κατὰ τῆς Νέας Ρώμης κάτω ἀπὸ τὴν «πνευματικὴ» ἡγεσία τοῦ Πάπα καὶ τὴν στρατιωτικὴ τοῦ Δόγη, ποὺ μετέβαλε τὴν Βενετία σὲ θαλασσοκράτειρα δύναμη μὲ τὴν ἐκμηδένιση τοῦ «Βυζαντίου». Ὁ βενετικὸς στόλος μετέφερε στὴν Προποντίδα ἄγριες μάζες Φλαμανδῶν, Φράγκων, Γερμανῶν - τὰ χειρότερα στρώματα τῆς δυτικῆς κοινωνίας, κακοποιούς, ἐγκληματίες, καιροσκόπους. Ἡ ἀμοιβὴ τοῦ Δόγη: ἡ μισὴ λεία ἀπὸ τή λεηλασία τῆς πλουσιότερης πρωτεύουσας τοῦ τότε κόσμου.
3. Βέβαια, τὰ φραγκοπαπικὰ σχέδια διευκολύνθηκαν ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀρρυθμία τῆς Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας. Ἀπὸ τὸν ια´ αἰώνα ἄρχισε προοδευτικὰ ἡ παρακμή της. Τὸ 1071 στὸ Ματζικὲρτ ὁ «βυζαντινὸς» στρατὸς δέχθηκε μεγάλη ἧττα ἀπὸ τοὺς Σελτζούκους Τούρκους, μὲ συνέπεια τὴν ἀπώλεια μεγάλου τμήματος τῆς Μ. Ἀσίας. Παράλληλα (1071) χάθηκε τὸ τελευταῖο ἔρεισμα τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴν Ἰταλία, ἡ Βάρις (Bari), πέφτοντας στὰ χέρια τῶν Νορμανδοφράγκων. Οἱ ἀνορθωτικὲς προσπάθειες τῶν Κομνηνῶν δὲν εἶχαν σημαντικὰ ἀποτελέσματα καὶ τὸ κράτος ὑποχωρεῖ σταδιακὰ στὴν οἰκονομικὴ ἰσχὺ τῶν ἰταλικῶν πόλεων. Ἡ αὐτοκρατορία παραχωρεῖ σημαντικὰ προνόμια στὴ Βενετία, Πίζα καὶ Γένουα μὲ ἀντάλλαγμα στρατιωτικὴ βοήθεια. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅμως ἦταν νὰ δημιουργηθοῦν ἀκμαῖες δυτικὲς παροικίες στὴν Ἀνατολή, μεταβάλλοντας τὸ ἔδαφος τῆς αὐτοκρατορίας σὲ δικό τους ἐμπορικὸ χῶρο. Οἱ Ἰταλοφράγκοι ἑδραιώθηκαν στὴν Ἀνατολὴ καὶ ἐνίσχυσαν τίς ἁρπακτικές διαθέσεις τῆς εὐρύτερης φραγκικῆς οἰκογένειας. Ἀλλὰ καὶ τὸ κοινωνικὸ κλίμα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦταν τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἀρκετὰ ἀντίξοο. Ἡ Πόλη ἔχει πιὰ ἀπομονωθεῖ καὶ ἀναπτύσσονταν φυγόκεντρες τάσεις λόγῳ τῆς δυσαρέσκειας τῶν ἐπαρχιῶν. Διοίκηση καὶ πολίτες συναγωνίζονται μεταξύ τους σὲ διαφθορά. Οἱ φορολογίες εἶναι δυσβάστακτες καὶ βαρύνουν τοὺς πολίτες τῶν ἐπαρχιῶν. Ἡ κεντρικὴ ἐξουσία ἀμφισβητεῖται καὶ σημειώνονται ἐπαναστατικὰ κινήματα. Ἡ φήμη γιὰ τὴν μυθώδη πολυτέλεια τῆς Πόλης καὶ τῶν κατοίκων της εἶχε δια- δοθεῖ καὶ στὴ Δύση μὲ εὔλογες συνέπειες. Τὰ ἀμύθητα πλούτη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔτρεφαν τὴν φαντασία τῶν πολλῶν καὶ διευκόλυναν τὰ ἐπεκτατικὰ σχέδια τῶν λίγων, τῆς φραγκικῆς ἡγεσίας. Βέβαια, οἱ ἀνύποπτοι ἐπαρχιῶτες τῆς αὐτοκρατορίας εἶδαν στὴν ἀρχὴ ὡς θεία τιμωρία τὴν καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φράγκους, ὁ δὲ ὄχλος της ἔλαβε μέρος στὴ λεηλασία. Ἀργότερα ὅμως θὰ συνειδητοποιηθοῦν οἱ σκοποὶ τῶν Φράγκων καὶ θὰ ἐκτιμηθοῦν σωστὰ τὰ γεγονότα.
4. Ἡ ὀργάνωση τῆς σταυροφορίας ἄρχισε τὸ 1201. Σημαντικοὶ φράγκοι φεουδάρχες δήλωσαν συμμετοχή. Ἡ συγκέντρωση τοῦ στρατοῦ ἔγινε τὸν Ἰούνιο τοῦ 1202 στὴ Βενετία. Τὸ Νοέμβριο τοῦ 1202 καταλήφθηκε γιὰ λογαριασμὸ τῶν Βενετῶν ἡ δαλματικὴ πόλη Ζάρα, ποὺ εἶχε ἀποστατήσει καὶ ὑπαχθεῖ στὸ βασίλειο τῆς Οὑγγαρίας. Οἱ δυναστικὲς ἔριδες στὴν Κωνσταντινούπολη («Ἄγγελοι») διευκόλυναν - ὡς συνήθως - τὰ δυτικὰ σχέδια. Οἱ σταυροφόροι στὶς 24.5.1203 ξεκίνησαν ἀπὸ τὴν Ζάρα καὶ μέσῳ Κερκύρας κατευθύνθηκαν γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ θέα τῆς πόλεως τοὺς ἄφησε κατάπληκτους. «Δὲν μποροῦσαν νὰ φαντασθοῦν πῶς ὑπῆρχε στὸν κόσμο τόσο ἰσχυρὴ πόλη»-σημειώνει ὁ Γ. Βιλλεαρδουίνος στὴν ἱστορία του. Στὶς 6 Ἰουλίου ἄρχισε ἡ πρώτη πολιορκία, μὲ λεηλασίες στὰ προάστια καὶ τὶς ἀκτὲς τῆς Προποντίδας. Προσπάθεια τῶν πολιορκουμένων, τὴν νύκτα τῆς Πρωτοχρονιᾶς τοῦ 1204, νὰ πυρπολήσουν τὸν ἐχθρικὸ στόλο, ἀπέτυχε. Ἐπεκράτησε τότε ἀναρχία. Στὶς 25 Ἰανουαρίου ὁ λαὸς ἀνεκήρυξε αὐτοκράτορα τὸν Νικόλαο Καναβό, ἐνῶ ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος Δ´ συνελήφθη καὶ ἐκτελέστηκε (8.2.1204). Νέος αὐτοκράτορας ἐκλέχθηκε ὁ Ἀλέξιος Ε´ ὁ Μούρτζουφλος. Μάταια προσπάθησε νὰ ὀργανώσει τὴν ἄμυνα καὶ νὰ περιορίσει τὶς λεηλασίες. Οἱ σταυροφόροι ἤδη τὸ Μάρτιο τοῦ 1204 εἶχαν ὑπογράψει συνθήκη γιὰ τὴν τύχη τῆς αὐτοκρατορίας μετὰ τὴν πτώση τῆς πρωτεύουσας. Βασικὲς ἀποφάσεις: θὰ ἐκλεγόταν λατίνος αὐτοκράτορας καὶ λατίνος πατριάρχης. Ἔτσι φάνηκαν καὶ οἱ ἀληθινοὶ σκοποὶ τῆς ἐκστρατείας. Ἐπίσης καθορίσθηκε ὁ τρόπος διανομῆς τῆς λείας καὶ τῶν ἐδαφῶν τῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ μεγάλη ἐπίθεση κατὰ τοῦ θαλασσίου τείχους ἔγινε στὶς 9 Ἀπριλίου. Ἡ τελικὴ ὅμως ἐπίθεση ἔλαβε χώρα στὶς 12 καὶ ξημερώνοντας 13 ἔπεσε ἡ Πόλη. Ἡ ἡγεσία εἶχε ἤδη διαλυθεῖ. Αὐτοκράτωρ καὶ εὐγενεῖς ἐγκατέλειψαν τὴν πόλη καὶ μόνο οἱ κληρικοὶ ἔμειναν, γιὰ νὰ προϋπαντήσουν τοὺς σταυροφόρους καὶ νὰ τοὺς δηλώσουν τὴν ὑποταγὴ τῆς Βασιλεύουσας. Ὁ λαὸς πίστευε στὰ χριστιανικὰ αἰσθήματα τῶν νικητῶν, ἀλλὰ διαψεύσθηκε οἰκτρά.
5. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν σταυροφόρων ἀπεκάλυψε στοὺς ἀνατολικοὺς τὴν φραγκικὴ Δύση, ἑκατὸν πενήντα χρόνια μετὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα. Ἔγιναν ἀπὸ τοὺς Φράγκους ἀκατονόμαστες πράξεις ἀγριότητας καὶ θηριωδίας. Φόνευαν ἀδιάκριτα γέροντες, γυναῖκες καὶ παιδιά. Λεηλατοῦν καὶ διαρπάζουν τὸν πλοῦτο τῆς «βασίλισσας τῶν πόλεων τοῦ κόσμου». Στὴ διανομὴ τῶν λαφύρων μετέσχε, κατὰ συμφωνία καὶ ὁ Πάπας. Τὸ χειρότερο: πυρπόλησαν τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Πόλης καὶ ἐξανδραπόδισαν ἕνα τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ της. Σ᾿ αὐτὰ πρέπει νὰ προστεθοῦν οἱ βιασμοὶ τῶν γυναικῶν καὶ τὰ ἄλλα κακουργήματα. Μόνο τὴν πρώτη μέρα φονεύθηκαν 7.000 κάτοικοι τῆς Πόλης. Ἰδιαιτέρως δὲ στόχος τῆς θηριωδίας ἦταν ὁ Κλῆρος. Ἐπίσκοποι καὶ ἄλλοι κληρικοὶ ὑπέστησαν φοβερὰ βασανιστήρια καὶ κατασφάζονταν μὲ πρωτοφανῆ μανία. Ὁ Πατριάρχης μόλις μπόρεσε ξυπόλητος καὶ γυμνὸς νὰ περάσει στὴν ἀπέναντι ἀκτή. Ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπογυμνώθηκε ἀπὸ τοὺς θησαυρούς της. Ἐσυλήθηκαν οἱ ναοὶ καὶ αὐτὴ ἡ Ἁγία Σοφία, μάλιστα μέσα σὲ σκηνὲς φρίκης. Στὴ λεηλασία πρωτοστατοῦσε ὁ λατινικὸς κλῆρος. Κανεὶς δὲν φανταζόταν ὅτι ἡ Πόλη θὰ ἔκρυβε τόσο ἀνεκτίμητους θησαυρούς. Ἐπὶ πολλὰ χρόνια τὰ δυτικὰ πλοῖα μετέφεραν θησαυροὺς στὴ Δ. Εὐρώπη, ὅπου καὶ σήμερα κοσμοῦν ἐκκλησίες, μουσεῖα καὶ ἰδιωτικὲς συλλογές, π.χ. Ἅγιος Μᾶρκος, Βενετία. Ἕνα μέρος τῶν θησαυρῶν (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος ἀπὸ τοὺς «βυζαντινοὺς» θησαυροὺς τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἐκποιήθηκε τὸ 1795 ἀπὸ τὴν Βενετικὴ Δημοκρατία γιὰ πολεμικὲς ἀνάγκες.
6. Βαθύτερα ἴχνη ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν καταστροφὴ «τῆς πόλης τῶν Πόλεων» χαράχθηκαν μέσα στὶς ψυχὲς τῶν Ὀρθοδόξων. Γιὰ τοὺς Ῥωμηοὺς ἦταν πιὰ ἀπόλυτα βεβαιωμένο ὅτι ἡ Δ´ σταυροφορία εἶχε ἀπ᾿ ἀρχῆς στόχο τὴν ἅλωση τῆς Πόλης καὶ τὴν διάλυση τῆς Ῥωμαίικης Αὐτοκρατορίας. Καὶ εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ δυτικὲς πηγὲς βλέπουν τὴν καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς τιμωρία τῶν «αἱρετικῶν» (Γραικῶν), ποὺ ἦσαν «ἀσεβεῖς καὶ χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους». Τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν βλέπουν ὡς «νίκη τῆς Χριστιανοσύνης». Τὸ χάσμα, συνεπῶς, μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ποὺ εἶχε ἀνοίξει μὲ τὸ σχίσμα (1054), γίνεται τώρα ἀγεφύρωτο. Οἱ «Βυζαντινοὶ» εἶχαν τὴν εὐκαιρία, ἄλλωστε, νὰ ζήσουν τὸ μίσος τῶν Φράγκων ἐναντίον τους. Κατὰ τὸν ἱστορικὸ Νικήτα Χωνιάτη, αὐτόπτη μάρτυρα τῆς ἁλώσεως, ἡ ἁρπακτικότητα καὶ βαρβαρότητα τῶν σταυροφόρων δὲν συγκρίνεται μὲ τὴν ἠπιότητα τῶν μουσουλμάνων, οἱ ὁποῖοι μόλις κατέλαβαν τὰ Ἱεροσόλυμα ἀρκέσθηκαν ἁπλῶς στὴν ἐπιβολὴ μικροῦ φόρου, ἀποφεύγοντας κάθε βιαιότητα. Οἱ «Βυζαντινοὶ» συνειδητοποίησαν ὅτι μετὰ τὸ 1204 οἱ Λατίνοι - Φράγκοι ἦσαν ὁ οὐσιαστικὸς ἐχθρός τους, γιατί μόνο ἀπ᾿ αὐτοὺς κινδύνευε ἡ ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἡ ταυτότητα τοῦ Γένους. Ἔτσι, διαμορφώθηκε ἡ στάση τῶν ἀνθενωτικῶν, ποὺ ἔφθασαν σέ σημεῖο νά βλέπουν ἐλαφρότερη τήν τουρκική δουλεία ἀπὸ τὴν «φιλία» τῶν Φράγκων, ἐπιλέγοντας μεταξὺ δύο κακῶν. Μία στάση ποὺ θὰ ἐκφρασθεῖ θεολογικὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ κατὰ τὸν 18ο αἰώνα. Ἡ ἅλωση τοῦ 1204 ὅμως εἶχε καὶ εὐεργετικὲς συνέπειες σὲ μία ἄλλη διάσταση. Ὁ μέσος Ῥωμηὸς (Ὀρθόδοξος) θὰ συνειδητοποιήσει τὴν σημασία τῆς διαλύσεως τῆς αὐτοκρατορίας. Ὅσο μάλιστα θὰ παρατείνεται ἡ φραγκοκρατία, ἡ ἀντιπάθεια ἐναντίον τῶν Λατίνων θὰ μεταστοιχειωθεῖ σὲ ὁμοψυχία. Λόγῳ δὲ τῆς διασπάσεως τῆς ἑνότητας τῶν ἐπιμέρους ἐθνοτήτων τῆς αὐτοκρατορίας μετὰ τὸ 1204, θὰ ἀρχίσει ὁ τονισμὸς τῆς καταγωγῆς, μέ ἔμφαση τήν ἐθνικότητα. Ὁ τραυματισμὸς δὲ τοῦ ἐθνικοῦ γοήτρου θὰ γεννήσει τὴν Μεγάλη Ἰδέα, ὡς πόθο ἐπανακτήσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀνασυστάσεως τῆς Αὐτοκρατορίας, κάτι πού ὁδήγησε στό 1821.
7. Ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα βιβλία ποὺ ἔχουν γραφεῖ γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπό τούς Φράγκους εἶναι τοῦ Ernle Bradford, The great betrayal (Ἡ μεγάλη προδοσία), Λονδίνο 1966. Γερμανικὴ μετάφραση (Der Verrat von 1204) τὸ 1978 (σσ. 322)· Τὸ βιβλίο διαιρεῖται σὲ 18 κεφάλαια καὶ περιέχει καὶ σειρὰ πινάκων τοῦ ζωγράφου Palma il Giovane (16ος αἰ.). Ὁ συγγραφέας, ἀποτιμώντας ἀντικειμενικὰ τὰ πράγματα, χαραχτηρίζει τὴν ἅλωση καὶ λεηλάτηση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τους Φράγκους ὡς μία «ἀπὸ τὶς φοβερότερες πράξεις τῆς ἱστορίας». Ὀνομάζει, μάλιστα, τὴν Πόλη «προμαχώνα τῆς Δύσεως». «Ὁ χωρισμὸς καὶ ἡ ἀπομόνωση τῆς ἀνατολικῆς ἀπὸ τὴ δυτικὴ Εὐρώπη ἀνάγεται σὲ τελευταῖα ἀνάλυση σ᾽ αὐτὸ τὸ γεγονός». Οἱ συνέπειές του εἶναι αἰσθητὲς ὡς σήμερα. Στὴ διάσπαση τῆς αὐτοκρατορίας ὁ συγγραφέας, ἀποδίδει τὸ μεταγενέστερο «βαλκανικὸ πρόβλημα», ὡς καὶ τὴ διαίρεση τῆς Εὐρώπης σὲ Ἀνατολικὴ καὶ Δυτική. Ὡς κύριο αἴτιο τῆς ἐκτροπῆς τῆς Δ´ σταυροφορίας θεωρεῖ τὸ μίσος τῶν Φράγκων κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Καταδικάζει τὴν στάση τοῦ Πάπα καὶ τῶν δυτικῶν Χριστιανῶν γιὰ τὴν «καταστροφὴ ἑνὸς χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ» καὶ ἀποκαλεῖ τοὺς καταστροφεῖς σταυροφόρους «βαρβάρους». Σημαντικότατη εἶναι καὶ ἡ διαπίστωσή του ὅτι «ἡ συμπεριφορὰ τῶν χριστιανῶν κατακτητῶν στὰ 1204 ἦταν πολὺ χειρότερη ἀπὸ ἐκείνη τῶν Τούρκων τὸ 1453. Οἱ δυτικοὶ κατακτητὲς μισοῦσαν περισσότερο τούς ἐν πίστει ἀδελφούς τους ἀπὸ ὅσο οἱ Μουσουλμάνοι δύο αἰῶνες μετά». Δέχεται δὲ καὶ αὐτὸς ὅτι μία ἀπὸ τὶς σοβαρότερες συνέπειες τοῦ 1204 ἦταν τὸ ἄνοιγμα τοῦ δρόμου τῶν Τούρκων πρὸς τὴν Εὐρώπη. Χρειάσθηκε, πραγματικά, πολλὴ τόλμη καὶ εὐσυνειδησία, γιὰ νὰ γραφεῖ αὐτὸ τὸ βιβλίο, ἕνα ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ ἔχουν γραφεῖ γιὰ τὴν «προδοσία τοῦ 1204», διότι ἡ δυτικὴ ἱστοριογραφία φροντίζει ἐπιμελῶς νὰ ρίχνει τὸ φῶς τῆς ἔρευνας μονομερῶς στὸ 1453. Αὐτὸ δέ, μιμεῖται καὶ ἡ δική μας εὐρωπαΐζουσα ἱστοριογραφία. Μελετώντας τὶς σημερινὲς σχέσεις μὲ τὸν Παπισμό, διαπιστώνουμε ὅτι, παρὰ τὰ παραπλανητικὰ φαινόμενα, ἡ βούληση καὶ τάση του ἀπέναντι στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ δὲν ἔχει ἀλλάξει. Μόνιμος εἶναι ὁ στόχος, ὁ ὁποῖος ἐξυπηρετεῖται - δυστυχῶς - ἀπὸ τὸν «διάλογο» καὶ τὴν δουλικότητα τῆς «Ὀρθοδόξου» Ἡγεσίας (μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις), δηλαδὴ ἡ πλήρης ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν κατάργηση τῆς ταυτότητάς της.
14 σχόλια:
Πολύ καλό Κώστα πλανεμένε!
Καλή μετάνοια σου εύχομαι!
Η κολακεία είναι αμαρτία και εγώ για ευχαριστία δεν σε κολακεύω, αλλά σε καλώ για μετάνοια!!!
Ανώνυμος είπε...
Κώστα πλανεμένε!
Καλή μετάνοια σου εύχομαι!
Τόσο δύσκολο είναι να αντιλαμβάνεσαι απλά πράγματα;
Εσύ θεωρείς εμένα πλανεμένο.
Εγώ θεωρώ εσένα πλανεμένο.
Ο παπικός θεωρείς και τους δυο μας, πλανεμένους.
Οι προτεστάντες θεωρούν και εμάς και τους Παπικούς πλανεμένους.
Οι ψευδομάρτυρες του Γιαχβέ θεωρούν όλους τους ανωτέρω πλανεμένους.
Οι Μουσουλμάνοι θεωρούν όλες τις ανωτέρω κατηγορίες πλανεμένες.
Το ίδιο και οι Βουδιστές κ.λ.π.
Λοιπόν τι βγαίνει με αυτό;;
Δεν έχεις να ασχοληθείς με τίποτε άλλο;
Δεν κουράστηκες να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα συνεχώς;;;
Είσαι πολύ μπερδεμένος Κώστα!
Εξισώνεις την πλάνη των αλλοθρήσκων με την αλήθεια της Πίστης μας;;;
Τα ίδια επιχειρήματα έχουμε;;
Να λέω την αλήθεια δεν βαριέμαι, φτάνει να με ακούνε. Αξίζει η κούραση, ακόμα και αν ενοχλούνται μερικοί πλανεμένοι...
Ανώνυμος είπε...
Να λέω την αλήθεια δεν βαριέμαι, φτάνει να με ακούνε. Αξίζει η κούραση, ακόμα και αν ενοχλούνται μερικοί πλανεμένοι...
Αν δεν βαριέσαι, όπως γράφεις, και αν δεν είσαι και τεμπέλης, και ενδιαφέρεσαι για την αλήθεια, στρώσε κάτω τον ποπό σου και κάνε μια εποικοδομητική δουλειά για την σωτηρία των αδελφών σου.
Υπάρχουν τόσα ορθόδοξα κείμενα από τους θεολόγους που γράφουν στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ και σε άλλα θρησκευτικά έντυπα, πληκτρολόγησε μερικά στον υπολογιστή σου, και στείλτα μου εδώ στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΦΩΝΗ να τα παρουσιάζω να βοηθιούνται ψυχούλες.
Κάνε δηλαδή αυτό που κάνω και εγώ κάθε ημέρα για περίπου 6 ώρες αντιγραφή από τέτοια κείμενα. Θα χάσω την όρασή μου τελικά. Βοήθησε αντί να γράφεις κάθε ημέρα αυτές τις ίδιες τρίχες...
Τώρα τελείωσα του αείμνηστου Ανδρέου Θεοδώρου "Το Πάσχα της ζωής" από τον Ορθόδοξο Τύπο. Θα το ανεβάσω μάλλον αύριο, αν δεν με πάρει ξαφνικά απόψε ο Κύριος....
Κάνε κάτι λοιπόν, εκτός από την στείρα κριτική....
@ 11 Απριλίου 2020 - 1:48 π.μ.
Ὁ Κωνσταντῖνος σᾶς ἔχει πεῖ μέ ὅλους τούς τρόπους ὅτι δέν θέλει νά μολύνῃ τό ἱστολόγιόν του καί νά προκαλῇ σύγχυσιν καί κούρασιν στούς ἀναγνῶστας του μέ τά αἱρετικά σας ἀερολογικά «σχόλια»-ἀφορισμούς, τοῦ τύπου «δέν εἶναι ὑποχρεωτική ἡ ἀποτείχισις, ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος», «εἶσαι πλανεμένος, τσοπάνο Κώστα, πού δημοσιεύεις τίς μπουρδολογίες των πλανεμένων παλαιοημερολογιτῶν» κ.λπ. Τούς ἀφορισμούς αὐτούς οὐδέποτε μπορέσατε νά ὑποστηρίξετε Ἁγιογραφικῶς καί Ἁγιοπατερικῶς, ἁπλῶς τούς παραθέτετε, ἀνωνύμως βεβαίως, διότι οἱ ψευδο-αφορισμοί αὐτοί δέν στέκονται, πού σημαίνει ὅτι ἐσεῖς πού τούς ἐξαπολύετε εἶσθε αἱρετικοί ἀπατεῶνες πού θέλετε νά ἔχετε καί πρόσωπον Ὀρθοδόξου εἰς τήν κοινωνίαν. Τά «Οὐαί» τοῦ Κυρίου ἀπευθύνονται πρός τούς ὑποκριτάς Φαρισαίους τοῦ εἴδους σας.
Φίλε 5:22,
δεν ξέρεις αυτά που γράφει ο κ.Χατζηνικολάου στο περιοδικό "Αγιος Αγαθάγγελος";Δεν ξέρεις τι λέει για την εγκύκλιο του 1920;;Δεν ξέρεις ότι θεωρεί από τότε την Εκκλησία μας αιρετική(γιατί είχε κοινωνία με το Πατριαρχείο Νέας Ρώμης);;;
Τις εγκυκλίους του 1902 και του 1904 κάνει πως δεν τις γνωρίζει!Τις απαντήσεις του π.Ευθυμίου δεν τις καταλαβαίνει!!Τις δικές μας απαντήσεις δεν θέλει να τις ακούσει!!!
Είναι μεγάλη η πλάνη του λόγω άγνοιας και αφέλειας.Αλλά,κ. Μνήμων,η υποχρεωτική αποτείχιση δεν είναι πλάνη(όπως γράφεις),είναι εντολή του Θεου.
@ 11 Απριλίου 2020 - 6:33 π.μ.
Ὦ «Βασιλεῦ τοῦ λόγου» (διάβαζε «Διαστροφεῦ τῆς Ἀληθείας»), πού καί μόνον ἡ ἐπιλογή αὐτοῦ τοῦ ψευδωνύμου δείχνει τήν ἔπαρσίν σου, δέν ἀντιλαμβάνεσαι ὅτι ψεύδεσαι ἀσυστόλως ὅταν γράφῃς: «Τις εγκυκλίους του 1902 και του 1904 κάνει πως δεν τις γνωρίζει!Τις απαντήσεις του π.Ευθυμίου δεν τις καταλαβαίνει!!Τις δικές μας απαντήσεις δεν θέλει να τις ακούσει!!!»; Τίς ἐν λόγῳ ἐγκυκλίους ὄχι μόνον δέν κάμνω ὅτι δέν τίς γνωρίζω, ἀλλά τίς ἐπικαλοῦμαι κατά κόρον στά ἄρθρα μου, διότι ἔτσι ἀποδεικνύω ὅτι τό 1924 ἦτο γνωστόν ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἑορτολογίου δέν ἐπεδιώκετο δι' ἀστρονομικούς τάχα λόγους, καί ἄρα δέν ἦτο δῆθεν θέμα δογματικόν, ὅπως διατείνεσθε ὅλοι οἱ ψεῦται καί αἱρετικοί τοῦ τύπου τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ἀλλ' ἦτο ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν προώθησιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Θά πῇς, ἐπι τέλους, καμμιά ἀλήθεια ἤ μόνον διαστροφές θά κάμνῃς συνεχῶς, ὁπότε θά πρέπῃ ν' ἀλλάξῃς καί τό δαιμονικόν ψευδώνυμόν σου;
(Συνέχεια τοῦ προηγουμένου σχολίου μου)
Εἰς τό ἄρθρον μου μέ ωτίτλον «Ἡ δογματική διάστασις τοῦ νέου ἑορτολογίου» γράφω, μεταξύ ἄλλων, καί τά ἑξῆς:
«Ἕκτον, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τοῦ 1902 ἔθεσε τό ζήτημα τοῦ ν.ἑ. πρός τάς ὑπολοίπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ὑπάρξῃ προσέγγισις μέ «τάς δύο μεγάλας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδας, τόν Καθολικισμόν καί τόν Προτεσταντισμόν». Ὁ Οἰκουμενισμός καί πάλιν τό ζητούμενον! Βεβαίως, αἱ ἀρνητικαί ἀπαντήσεις πολλῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον εἶχον ὡς ἀποτέλεσμα τήν Πατριαρχικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1904, εἰς τήν ὁποίαν ἡ ἀφαίρεσις 13 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον ἐχαρακτηρίσθη «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ὑπ’ οὐδενός λόγου ἐπιβαλλομένη, οὔτε Ἐκκλησιαστικοῦ οὔτε Ἐπιστημονικοῦ! Καί πάλιν, δέν ἀπερρίφθη μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου ὡς «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ἀλλά καί ἡ διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ μέ τήν ἀφαίρεσιν 13 ἡμερῶν».
Λοιπόν, ὦ Βασιλεῦ τοῦ Ψεύδους, πῶς κάμνω ὅτι δῆθεν δέν γνωρίζω τίς Ἐγκυκλίους τοῦ 1902 καί τοῦ 1904;
Όποιος διαβάσει την σελίδα 11 του τεύχους 196 του περιοδικού "Άγιος Αγαθάγγελος", εύκολα θα καταλάβει την διγλωσσία του κ.Χατζηνικολάου.
Θεωρεί ότι υπήρξε κήρυξη αιρέσεως το 1920,αλλά όχι το 1902 και το 1904.
Θα μας απαντήσει ποτέ σε μια ερώτησή μας; Π.χ. γιατί οι Παλαιοημερολογίτες δεν έκαναν αποτείχιση το 1920(αφού το Πατριαρχείο κήρυξε δημόσια αίρεση),το 1902 και το 1904(τότε δεν κήρυξε αίρεση το Πατριαρχείο;);;
Το άρθρο το έχω διαβάσει δύο φορές.Άρα ξέρω καλά τι γράφω.Τι σημαίνει "κάνει πως δεν τις γνωρίζει";Σημαίνει ότι δεν θεωρεί ότι υπήρξε κήρυξη αιρέσεως με την εγκύκλιο του 1902(και 1904),αλλά μόνο με την εγκύκλιο του 1920.
Για να καταλάβουν και οι αναγνώστες:
α) Το 1902 ο Πατριάρχης Νέας Ρώμης ονομάζει τους αιρετικούς "Εκκλησίες", αλλά κανένας(από αυτούς που έφυγαν από την Εκκλησία μας το 1924)δεν κάνει αποτείχιση!
β) Το ίδιο κάνει και το 1904,αλλά κανένας δεν κάνει αποτείχιση.
γ) Το 1920 το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ονομάζει τους αιρετικούς "Εκκλησίες",αλλά κανένας δεν κάνει αποτείχιση(ούτε αυτοί που έφυγαν από την Εκκλησία μας το 1924).
Δηλαδή,ενώ λένε ότι υπάρχει αίρεση το 1920,δεν κάνουν αποτείχιση(και κάνουν σχίσμα μετά από τέσσερα χρόνια και χωρίς να γνωρίζουν την εγκύκλιο του 1920)!
Ὦ Βασιλεῦ τῆς Διαστροφῆς, τῆς Πονηρίας καί τῆς Κακίας, τά Τρικαμηνιστικά αὐτά ψευδο-επιχειρήματα ἔχουν ἀπαντηθῆ πολλές φορές, ἀλλ' ἐσεῖς οἱ ἀμετανόητοι αἱρετικοί τ' ἀναπαράγετε, μή ἔχοντες κάτι τό οὐσιῶδες νά πῆτε! Πόσες φορές πρέπει νά ἐπαναλάβουμε ἀκόμη, ὦ Βασιλεῦ τοῦ Ψεύδους, ὅτι ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 ἐστάλη μόνον στούς προκαθημένους τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καθώς καί στούς προκαθημένους τῶν αἱρετικῶν, ἀλλ' ἔγινε γνωστή στό κοινόν ἀπό τά βιβλία τοῦ Καθηγητοῦ Ἰωάννου Καρμίρη μετά τό 1950; Πόσες φορές πρέπει νά ἐπαναλάβουμε ἀκόμη, ὦ Ἐργάτα τοῦ Διαβόλου, ὅτι τό 1902 ἔγινε ΠΡΟΤΑΣΙΣ προωθήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (διά τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἑ., βεβαίως, βεβαίως!) ἀπό τόν Μασσῶνον «πατριάρχην» Ἰωακείμ Γ' πρός τούς προκαθημένους τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΑΠΕΚΡΟΥΣΑΝ, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑΝ «ΝΑ ΤΑ ΜΑΖΕΨΗ« Ο ΙΩΑΚΕΙΜ Γ' ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΙΟΝ ΤΟΥ 1904! Ἀφοῦ, λοιπόν, «τά μάζεψε» τό 1904, καί ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΠΡΟΕΒΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕ ΚΑΙ ΩΣ ΑΝΟΗΤΟΝ ΚΑΙ ΑΣΚΟΠΟΝ, ποῦ εἶδες ἐσύ ὅτι ὑπῆρχε λόγος ἀποτειχίσεως τό 1904; Ἐπιπλέον, ὦ Δοῦλε τοῦ Σατανᾶ, νά σοῦ ὑπενθυμίσω ὅτι τότε ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ «Π/Ηται», ἄρα ποίους κατηγορεῖς, καί μάλιστα χωρίς νά ὑφίσταται καμμία κατηγορία, ὅπως ἐξήγησα παραπάνω; Τίς ἀνοησίες αὐτές πού γράφεις τίς ἐφηῦρεν ὁ πρώην Τρικαμηνιστής ἀερολόγος Ἰ. Ρίζος, ὁ ὁποῖος ἀπέδειξεν ὅτι οὔτε τόν 56ον Κανόνα τῆς ΣΤ' Οίκουμενικῆς δέν δύναται νά διαβάσῃ! Κι ἐσύ, λειτουργῶν ὡς Πολλλαπλασιαστής τῆς Διαστροφῆς καί τοῦ Ψεύδους, ὡς κατέχων τό «ἀξίωμα» τοῦ Βασιλέως εἰς τό «Βασίλειον τοῦ Ἅδου», τίς διαδίδεις!
Εγώ λέω γι'αυτό που γράφεις στο περιοδικό και εσύ τον χαβά σου.
Μας λες(στο περιοδικό "Άγιος Αγαθάγγελος"...)ότι το 1920 κηρύττουν αίρεση γιατί ονομάζουν τους αιρετικούς "Εκκλησίες",αλλά μας κρύβεις ότι και το 1902(ΚΑΙ ΤΟ 1904) ονομάζουν τους αιρετικούς "Εκκλησίες"!
Οι αναγνώστες καταλαβαίνουν την πονηριά.Ο κ. Ρίζος ακολουθεί την διδασκαλία του Πατρός Ευθυμίου και δεν ξέρω τι γράφει για το θέμα.Ούτε ο Πατήρ Τρικαμηνάς γράφει αυτά που λέω.Εγώ τ
διάβασα το κείμενό σου στο περιοδικό "Άγιος Αγαθάγγελος Ε." και κατάλαβα την διγλωσσία σου.
Οι αναγνώστες πιστεύω να κατάλαβαν.
@ 12 Απριλίου 2020 - 8:01 μ.μ.
Ὑποκριτά, σέ τύφλωσε ὁ ἐγωϊσμός καί ἡ αἵρεσις καί ὑποκρίνεσαι ὅτι δέν καταλαβαίνεις τίς ξεκάθαρες ἀπαντήσεις μου! Ναί, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902 τοῦ Ἰωακείμ Γ' εἶναι αἱρετική, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΕΥΑΣΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟΝ ΤΟΝ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ' ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ 1904, ἑπομένως τό θέμα σταμάτησε ἐκεῖ. Ὅποιος ἀποτειχιζόταν τότε θά ἦτο σχισματικός! Τό ἄν ὀνομάζῃ «ἐκκλησίες» τίς αἱρέσεις, αὐτό εἶναι μέν παρέκκλισις ἀπό τήν ἀκρίβειαν, ἀλλά τό κάμνουν γιά τυπικούς λόγους ὅλοι οἱ θεολόγοι, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Δέν εἶναι ὅπως στό Κολυμπάρι, πού ἀπεφάσισαν ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ὅτι ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ τίς αἱρέσεις ὡς «ἐκκλησίες». Ἀλλά καί ὅπως τά γράφεις ἐσύ νά εἶναι, πάλι τά δικά μου ἐπιχειρήματα ἐνισχύονται, ἄρα μ' αὐτά πού γράφεις ἀποδεικνύεις πόσον ἀνόητος εἶσαι. Διότι, ἄν ὄντως ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐκηρύχθη ἐπισήμως ἀπό τό 1904, ἕπεται ὅτι τό 1924, ὅταν πλέον ἄρχισε νά ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟΝ ΛΑΟΝ, ἡ ἀντίδρασις τῶν Ὀρθοδόξων ἦτο ἀκόμη πιό πολύ δικαιολογημένη καί ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ! Ἀντιλαβοῦ, ὦ Διαστροφεῦ τῆς Ἀληθείας;
"Όποιος αποτειχιζόταν τότε θα ήτο σχισματικός"!!!
Μάλιστα! Όποιος αποτειχιζόταν το 1920 θα ήταν Ορθόδοξος!!Ότι μας βολεύει!!!
Αφού δεν άλλαξε το εορτολόγιο και οι αιρετικοί δεν εόρταζαν το Άγιο Πάσχα μαζί μας(το 1924)!!!!!!!
Πολλά μπορώ να γράψω,αλλά λόγω της Μ.Ε. θα τα αφήσω για την ημέρα του Αγίου Γεωργίου.Ο τρόπος έκφρασης του ανθρώπου είναι ο καθρέφτης της καρδιάς του.
Δημοσίευση σχολίου