Δοξαστικό της εξόδου του Μεσολογγίου

«........................

Στέκει o Σουλιώτης «o καλός

παράμερα και κλαίει.

—Έρμο τουφέκι σκοτεινό,

τι σ' έχω εγώ στο χέρι;

οπού συ μούγινες βαρύ

κι ο Αγαρηνός το ξέρει;»

Μολονότι τα τουφέκια, είχαν γίνει τόσο βαριά στα εξαντλημένα χέρια των πεινασμένων πολεμιστών, οι ψυχές τους έμεναν ολόρθες, ακμαίες, ανυπόταχτες.

Στην πρόταση του Ιμπραήμ Πασά να του παραδώσουν το Μεσολλόγγι και τα όπλα τους, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι απάντησαν με τούτη την περήφανη γραφή, που θυμίζει την απάντηση του Παλαιολόγου στον Μωάμεθ και που εκφράζει την προαιώνια, αναλλοίωτη και ακαταδάμαστη ψυχή του Ἑλληνικού Γένους.

Ἔγραφαν οι Μεσολογγίτες:

«Δεν ελπίζαμε ποτέ να σας απεράση μια τέτοια φαντασία οπού οκτώ χιλιάδες άρματα αιματωμένα να τα ζητήσετε να σας τα δώσωμε με τα χέρια μας, τα οποία άρματα συμφωνούν με την ζωήν. Ὅθεν, καθώς βλέπομεν τον σκοπόν σας και την απόφασιν οπού έχομεν ημείς, θα γίνη ό,τι αποφάσισεν ο Θεός, το οποίον δεν το ηξεύρετε ούτε η Υψηλότης σας ούτε ημείς και ας γίνη το θέλημα, του Θεοΰ».

Και αληθινά μόνον ο Θεὸς θα μπορούσε να εμπνεύση τόσον άκαμπτη καρτεροψυχία, τόσον πρόφρονη εθελοθυσία!

Η ολόχρονη σθεναρή άμυνα της ηρωϊκής Φρουράς έφτασε στο απόγειό της τη νύχτα της 11 Απριλίου 1826 με την κοσμοβόητη Έξοδο.

Την διαδραμάτιση της επικής τραγωδίας του Μεσολογγίου ετοποθέτησεν αντιφατικά η Φύση σ' ένα χαρούμενο και γελαστό πλαίσιο, που συνθέτανε ολόγυρά της η Άνοιξη, ο Απρίλης, η αναγάλια της αναγεννώμενης ζωής. Τα δέντρα πρασινοφυλλιάζουν, τ' αγριολούλουδα αναθάλλουν στο χλοερό έδαφος, τα χελιδόνια ξαναγυρίζουν ζευγαρωμένα, τερετίζοντας φαιδρά, στις φωλιές τους... «Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη», συνοψίζει λυρικά ο εθνικός ποιητής. Και οι λεοντόθυμοι Μεσολογγίτες έστεναν χορό με το θάνατο. «Ὅποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει». Σήμερα αποφάσισαν να πεθάνουν οι Μεσολογγίτες. Και, ναι, θα πεθάνουν πρόθυμα χίλιες φορές ο καθένας για την Ελευθερία της Πατρίδας! Αν όποιος πεθαίνει εθελούσια χίλιες φορές για το Ιδανικό του δεν μένει αθάνατος, ποιός άλλος μπορεί να μείνη;

Εάν, όπως έχει λεχθή, η Ιστορία είναι τα βήματα του Θεού επάνω στη Γη, τα πιο πυκνά, τα πιο βαθυχάραχτα, τα πιο ανεξίτηλα ίχνη από τα πέλματά του έχουν σημαδευτή στα ιερά εδάφη της Πατρίδας μας.

Θεοβάδιστος είναι ο επίγειος χώρος μας. Αυλακωμένη είναι η προσφιλής Γη των Πατέρων από μεγάλα, προαιώνια βήματα του Θεού. Οι αυλακιές τους την καλύπτουν σαν ουρανόπλεχτο προστατευτικό δίχτυ. Υπεράνω τους οραματίζεται κανείς τα προστατευτικά χέρια της θείας Πρόνοιας. Τρέχει στο βάθος τους όμως, τρέχει αείροο αγνό ελληνικό αίμα ανδρείας και θυσίας.

Υπόκρουσή τους έχουν τα θεϊκά βήματα, όπως αντιλαλούν στην αιωνιότητα, έχουν πότε θούρια θριάμβων, πότε θρήνους ολέθρων. Με ασταμάτητο συνεκτικό μοτίβο συναρπαστικών ύμνων αιώνιας Αλήθειας και απόλυτης Ομορφιάς.

Αν οι σάλπιγγες του Άρη έχουν τις διακοπές τους, τα διαλείμματά τους, οι λύρες του Απόλλωνα δεν σταματούν ποτέ να μέλπουν το δημιουργικό τους πολιτιστικό άσμα. Το προαιώνιο αυτό ελληνικό άσμα, που έτερψε και τέρπει την ανθρωπότητα όλη, διδάσκοντάς της την ουσία της Ζωής, τη χαρά της Ζωής, την αξία της Ελευθερίας, την αθανασία του πνεύματος, την Ανθρώπινη, μ' ένα λόγο, Αρετή, που αποτελεί την ύψιστη επίτευξη και την ύπατη τελείωση της ύπαρξης των λογικών όντων...

Γ. Aθανασιάδης-Νόβας