«ΧΑΙΡΕ, ΝΥΜΦΗ ΑΝΥΜΦΕΥΤΕ»
-- Τοῦ κ. Δ. Κουτσουλέλου, Ἐπιτ. Ἐπόπτου
Δημ. Ἐκπαιδεύσεως
Χιλιάδες πιστοὶ γεμίζουν καὶ ἐφέτος τὶς Ἐκκλησίες μας, στὶς πολιτεῖες καὶ στὰ χωριά, παρακολουθώντας τὶς κατανυκτικὲς ὧρες τῶν Χαιρετισμῶν καὶ στολίζοντας, μέσα στὴ γαλήνια ἀτμόσφαιρα, μ᾽ ἄνθινα στεφάνια τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Χαρμόσυνες καὶ εἰρηνοφόρες ἀντηχοῦν οἱ καμπάνες, ἐπάνω ἀπ᾽ τὶς στεριὲς καὶ τὶς θάλασσες. Οἱ ἦχοι τους, πρᾶοι καὶ θριαμβευτικοί, γεμίζουν τὸ μυρωμένο ἀέρα μὲ γλυκὲς νότες ἀπ᾽ τὴ λύρα τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος καὶ διαλαλοῦν, ὅτι, ὅσο πλούσια φυτρώνει ἡ δάφνη στὸ ἑλληνικὸ χῶμα καὶ ὅσο μυριόχρωμοι στολίζονται οἱ κάμποι καὶ τὰ πουλιά, μὲ τὰ ἑωθινά τους, ὑμνοῦν τὸν Δημιουργό, θεία θ᾽ ἀκούεται πάντα ἡ μελωδία τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ἦχοι δοξαστικοί, ποὺ διαλύουν τὰ σύννεφα τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀρνήσεως καὶ τῆς ἀμφιβολίας τῶν καταλυτικῶν καιρῶν μας. Ἡ Παναγία, πνευματικὸ κόσμημα τοῦ Χριστιανισμοῦ, αἰώνιο σύμβολο ἁγιοσύνης καὶ ἁγνότητος, μητρικῆς ἀγάπης καὶ πόνου, συγκλονίζει κάθε χριστιανικὴ καὶ ἑλληνικὴ ψυχή. Οἱ ὕμνοι Της διαπνέονται ἀπὸ γνησιότατη θρησκευτικὴ κατάνυξη, ἀντάξια τῆς θείας Μορφῆς Της. Παρθένα Θεομάνα, εἶναι τὸ ἀσάλευτο στήριγμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ σ᾽ ὅλες τὶς καταπτώσεις καὶ στοὺς πολλοὺς κλυδωνισμούς του, ἡ εὐλογία καὶ ἡ σκέπη, ἡ ἐγκαρδίωση καὶ ὁ ὁραματισμός, ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴν ἀνάταση καὶ τὴ νίκη. Ἡ λατρεία τῶν Ἑλλήνων στὴ Θεοτόκο εἶναι πάντα συνυφασμένη μὲ τὴν ἐθνικὴ ὕπαρξή τους. Στὴν πονεμένη Μάνα τοῦ Θεοῦ βρῆκαν τὴν ἀπόλυτη ταύτισή τους, γιὰ νὰ ἐκφράσουν, στὴ διαδρομὴ τοῦ χρόνου, τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς πικρίες, τὴν καρτερία καὶ τὴν ἐλπίδα. Ὁ Χριστιανικὸς Ἑλληνισμὸς ὕμνησε, μὲ θερμὸ πάθος, τὴ Μητέρα τοῦ Λυτρωτῆ, ὑψώνοντάς την πολιοῦχο στὴ Βασιλίδα τῶν πόλεων, Ὑπέρμαχο Στρατηγό, καὶ ψέλνοντας τὰ νικητήρια στὴν Ἁγία Σοφία, τὸν Παρθενώνα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν ἔπεσε ἡ Πόλη καὶ σκλαβώθηκε τὸ Γένος, ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, βαθύτατα πονεμένος, πικραμένος καὶ βασανισμένος, στὴν Παρθένο, τὴν πονεμένη Μάνα τοῦ Θεοῦ, στήριξε τὴν καρτερία καὶ τὴν πίστη του. Στὸ ὄνομά Της, κάτω ἀπ᾽ τοὺς θόλους ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ σκλάβοι Ἕλληνες ἀποδόθηκαν στὸν ὑπέρτατο ἀγώνα γιὰ τὴν ἐθνικὴ λύτρωση, τὴν ἀνάσταση καὶ τὴ νίκη. Οἱ λογοτέχνες μας, ἔκθαμβοι μπροστὰ στὸ πνευματικὸ κάλλος τῆς Παναγίας καὶ πλημμυρισμένοι ἀπὸ βαθειὰ συγκίνηση, τραγουδοῦν καὶ ψέλνουν τὴ Μάνα τῆς Ρωμιοσύνης, ἐκφράζοντας τὴ βαθύτερη ψυχικὴ δύναμή τους. Μιὰ ἐκλεκτὴ πεζογραφία καὶ μιὰ γοητευτικὴ ποίηση ὑμνοῦν καὶ δοξάζουν, μὲ θεῖο λυρισμό, τὴ Θεοτόκο, ἰδανικὸ στήριγμα στὶς ἀνθρώπινες δοκιμασίες καὶ ἰσχυρὸ φῶς στὰ ψυχικὰ σκοτάδια τῆς ζωῆς. Ἡ λατρεία μας σ᾽ Ἐσένα, Παρθένε Ἄχραντε, συνυφασμένη μὲ τὴν ἐθνικὴ ὕπαρξή μας, εἶναι ἁγνὴ καὶ ὑψώνεται θυμίαμα σεβασμοῦ καὶ εὐγνωμοσύνης. Σὺ μᾶς παραστέκεις, μᾶς εὐλογεῖς καὶ μᾶς κραταιώνεις. Κάτω ἀπ᾽ τὴ στοργικὴ φροντίδα Σου, πορευόμαστε μέσα στὶς δοκιμασίες τῶν καιρῶν μας. Ἡ γλυκιὰ Μορφή Σου μᾶς δυναμώνει καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ χρέος μας: νὰ ζοῦμε ἔντονα το πνεῦμα τῶν πατέρων μας, μὲ τὴν ἀπαρασάλευτη πίστη μας, κεντρικὴ καὶ ζωοδότρα δύναμη σ᾽ ὅλη τὴν παράδοσή μας καὶ ν᾽ ἀκοῦμε τὸ τραγούδι τοῦ ποιητῆ μας:
Χιλιάδες πιστοὶ γεμίζουν καὶ ἐφέτος τὶς Ἐκκλησίες μας, στὶς πολιτεῖες καὶ στὰ χωριά, παρακολουθώντας τὶς κατανυκτικὲς ὧρες τῶν Χαιρετισμῶν καὶ στολίζοντας, μέσα στὴ γαλήνια ἀτμόσφαιρα, μ᾽ ἄνθινα στεφάνια τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Χαρμόσυνες καὶ εἰρηνοφόρες ἀντηχοῦν οἱ καμπάνες, ἐπάνω ἀπ᾽ τὶς στεριὲς καὶ τὶς θάλασσες. Οἱ ἦχοι τους, πρᾶοι καὶ θριαμβευτικοί, γεμίζουν τὸ μυρωμένο ἀέρα μὲ γλυκὲς νότες ἀπ᾽ τὴ λύρα τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος καὶ διαλαλοῦν, ὅτι, ὅσο πλούσια φυτρώνει ἡ δάφνη στὸ ἑλληνικὸ χῶμα καὶ ὅσο μυριόχρωμοι στολίζονται οἱ κάμποι καὶ τὰ πουλιά, μὲ τὰ ἑωθινά τους, ὑμνοῦν τὸν Δημιουργό, θεία θ᾽ ἀκούεται πάντα ἡ μελωδία τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ἦχοι δοξαστικοί, ποὺ διαλύουν τὰ σύννεφα τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀρνήσεως καὶ τῆς ἀμφιβολίας τῶν καταλυτικῶν καιρῶν μας. Ἡ Παναγία, πνευματικὸ κόσμημα τοῦ Χριστιανισμοῦ, αἰώνιο σύμβολο ἁγιοσύνης καὶ ἁγνότητος, μητρικῆς ἀγάπης καὶ πόνου, συγκλονίζει κάθε χριστιανικὴ καὶ ἑλληνικὴ ψυχή. Οἱ ὕμνοι Της διαπνέονται ἀπὸ γνησιότατη θρησκευτικὴ κατάνυξη, ἀντάξια τῆς θείας Μορφῆς Της. Παρθένα Θεομάνα, εἶναι τὸ ἀσάλευτο στήριγμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ σ᾽ ὅλες τὶς καταπτώσεις καὶ στοὺς πολλοὺς κλυδωνισμούς του, ἡ εὐλογία καὶ ἡ σκέπη, ἡ ἐγκαρδίωση καὶ ὁ ὁραματισμός, ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴν ἀνάταση καὶ τὴ νίκη. Ἡ λατρεία τῶν Ἑλλήνων στὴ Θεοτόκο εἶναι πάντα συνυφασμένη μὲ τὴν ἐθνικὴ ὕπαρξή τους. Στὴν πονεμένη Μάνα τοῦ Θεοῦ βρῆκαν τὴν ἀπόλυτη ταύτισή τους, γιὰ νὰ ἐκφράσουν, στὴ διαδρομὴ τοῦ χρόνου, τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς πικρίες, τὴν καρτερία καὶ τὴν ἐλπίδα. Ὁ Χριστιανικὸς Ἑλληνισμὸς ὕμνησε, μὲ θερμὸ πάθος, τὴ Μητέρα τοῦ Λυτρωτῆ, ὑψώνοντάς την πολιοῦχο στὴ Βασιλίδα τῶν πόλεων, Ὑπέρμαχο Στρατηγό, καὶ ψέλνοντας τὰ νικητήρια στὴν Ἁγία Σοφία, τὸν Παρθενώνα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν ἔπεσε ἡ Πόλη καὶ σκλαβώθηκε τὸ Γένος, ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, βαθύτατα πονεμένος, πικραμένος καὶ βασανισμένος, στὴν Παρθένο, τὴν πονεμένη Μάνα τοῦ Θεοῦ, στήριξε τὴν καρτερία καὶ τὴν πίστη του. Στὸ ὄνομά Της, κάτω ἀπ᾽ τοὺς θόλους ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ σκλάβοι Ἕλληνες ἀποδόθηκαν στὸν ὑπέρτατο ἀγώνα γιὰ τὴν ἐθνικὴ λύτρωση, τὴν ἀνάσταση καὶ τὴ νίκη. Οἱ λογοτέχνες μας, ἔκθαμβοι μπροστὰ στὸ πνευματικὸ κάλλος τῆς Παναγίας καὶ πλημμυρισμένοι ἀπὸ βαθειὰ συγκίνηση, τραγουδοῦν καὶ ψέλνουν τὴ Μάνα τῆς Ρωμιοσύνης, ἐκφράζοντας τὴ βαθύτερη ψυχικὴ δύναμή τους. Μιὰ ἐκλεκτὴ πεζογραφία καὶ μιὰ γοητευτικὴ ποίηση ὑμνοῦν καὶ δοξάζουν, μὲ θεῖο λυρισμό, τὴ Θεοτόκο, ἰδανικὸ στήριγμα στὶς ἀνθρώπινες δοκιμασίες καὶ ἰσχυρὸ φῶς στὰ ψυχικὰ σκοτάδια τῆς ζωῆς. Ἡ λατρεία μας σ᾽ Ἐσένα, Παρθένε Ἄχραντε, συνυφασμένη μὲ τὴν ἐθνικὴ ὕπαρξή μας, εἶναι ἁγνὴ καὶ ὑψώνεται θυμίαμα σεβασμοῦ καὶ εὐγνωμοσύνης. Σὺ μᾶς παραστέκεις, μᾶς εὐλογεῖς καὶ μᾶς κραταιώνεις. Κάτω ἀπ᾽ τὴ στοργικὴ φροντίδα Σου, πορευόμαστε μέσα στὶς δοκιμασίες τῶν καιρῶν μας. Ἡ γλυκιὰ Μορφή Σου μᾶς δυναμώνει καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ χρέος μας: νὰ ζοῦμε ἔντονα το πνεῦμα τῶν πατέρων μας, μὲ τὴν ἀπαρασάλευτη πίστη μας, κεντρικὴ καὶ ζωοδότρα δύναμη σ᾽ ὅλη τὴν παράδοσή μας καὶ ν᾽ ἀκοῦμε τὸ τραγούδι τοῦ ποιητῆ μας:
«Σκέπη τοῦ κόσμου πιὸ πλατειά ἀπ᾽ τὸν κόσμο στὸ σκοτάδι,
πύρινε στύλε ὁδηγητὴ καὶ τῆς ψυχῆς λιμάνι
καὶ ποταμέ, ποὺ μᾶς κυλᾶς τὸ μέλι και τὸ γάλα.
Ἁγνὸ βιβλίο καὶ ζωντανό, ποὺ τὄχει σφραγισμένο τὸ Πνεῦμα,
Ρόδο Ἀμάραντο, πύρινε θρόνε, χαῖρε»
πύρινε στύλε ὁδηγητὴ καὶ τῆς ψυχῆς λιμάνι
καὶ ποταμέ, ποὺ μᾶς κυλᾶς τὸ μέλι και τὸ γάλα.
Ἁγνὸ βιβλίο καὶ ζωντανό, ποὺ τὄχει σφραγισμένο τὸ Πνεῦμα,
Ρόδο Ἀμάραντο, πύρινε θρόνε, χαῖρε»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου