Κάποιοι ηγούμενοι επί αγίου Θεόδωρου, έχοντες τα μοναστήρια τους και μνημονεύοντες των αιρετικών, ενόμιζον, ότι πράττουν έργον θεάρεστον και διακριτικόν, προς τους οποίους έγραψε ο Όσιος Πατήρ:

«και τώρα δέξαι μου, τιμιώτατε πάτερ, ομιλούντα πιο ελεύθερα. Δέν τυγχάνει εκτός ευθύνης, το να συλληφθής, δηλαδή άπό ανθρώπους τού βασιλέως και να παραμείνης παρά ταύτα ελεύθερος... Εάν η οσιότις σου ουδέν έπαθε εκ των ανωτέρω (των βασάνων δηλαδή που ύπεβάλοντο οι πιστοί), μετά τήν σύλληψιν, συγχώρα με, αλλά έπλανήθης αδελφέ. Και μή μου δικαιολογήσαι, πως διατηρείς ασφαλείς τας εκκλησίας και τάς άγιογραφίας των ναών, ώς καί τό μνημόσυνον του πατριάρχου. Τα παρόμοια και άλλοι πεπτωκότες φλυαρούσιν. Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, εκτός, εάν εγένετο προδοσία της ορθοδόξου ομολογίας. Διότι σε παρακαλώ, ποια η ωφέλεια, όταν εμείς που λεγόμεθα και είμεθα ναός του Θεού, έχουμε καταστραφή (δια της μη ομολογίας), με το να περιποιούμεθα άψυχους ναούς;... Αλλοίμονον, άλλοι να αποθνήσκουν, άλλοι να εξωρίζονται, άλλοι να μαστιγώνονται, άλλοι να φυλακίζωνται, άλλους να φιλοξενούν τα όρη, αι ερημίαι, οι βράχοι και τα σπήλαια, και εμείς διαμένοντες στα σπίτια μας να νομίζωμεν, ότι θα παραμείνωμεν αβλαβείς. Ουδόλως...».Ταύτα είπα από αγάπη προς σε και ως υπενθύμισιν, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες είναι άξιοι τιμωρίας...».

(P.G.99,1365 AC).