Διαβολικά γονίδια ή δικαιώματα στον διάβολο; (8ον) -- του αδελφού μας Ιουστίνου

Τι απαντούν στους κολυμπαριστές   για τα «διαβολικά γονίδια της κυτταρικής μνήμης»  οι Άγιοι Νικόδημος Αγιορείτης και Μέγας Βασίλειος.

Σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες της «Ορθόδοξης Φωνής» εορτάσαμε την παγκόσμιον Ύψωσιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Είναι νομίζω η πλέον κατάλληλος ημέρα για να σας παραθέσω ένα απόσπασμα από την θεόπνευστη ερμηνεία του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου πάνω σε τροπάριο του  κανόνα του Μεγάλου Σαββάτου «Κύματι θαλάσσης». Το τροπάριο έχει ως εξής:

«Ο Άδης, Λόγε, συναντήσας σοι επικράνθη,

βροτόν ορών τεθεωμένον,

κατάστικτον τοις μώλωψι ,

και πανσθενουργόν,

τω φρικτώ δε της μορφής διαπεφώνηκεν».

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύοντας το τροπάριο αυτό και συγκεκριμμένα την φράση «κατάστικτον τοις μώλωψι» λέγει:

« Έχει δε απορίαν ο λόγος, κατά τον Θεόδωρον. Πώς λέγεται ο Άδης εδώ ότι εσυνάντησε τον Χριστόν γεμάτον από τα σημάδια των πληγών και των παθών; Τα μεν σημάδια των παθών είναι ίδια των σωμάτων. Ο δε Άδης είναι τόπος των ψυχών και όχι των σωμάτων. Όθεν πώς λέγεται ότι ο Άδης είδε τον Κύριον κατάστικτον με τους μώλωπας; Επειδή η Θεότης ήτον μετά της ψυχής εν τω Άδη, ανάγκη είναι να ακολουθήση ένα από τα δύο, ή την Θεότητα του Χριστού να είδεν ο Άδης κατάστικτον από τους μώλωπας, ή την ψυχήν Αυτού. Αλλά το να πάσχη η απαθέστατη Θεότης τοιούτον πάθος, εί (σ.σ =είναι) το φρόνημα αιρετικόν και των θεοπασχιτών ίδιον. Λείπει λοιπόν να νοήσωμεν ότι η ψυχή του Κυρίου είχε τα των παθών στίγματα και σημεία. Αλλά και τούτου λεγομένου, πάλιν μένει απορία. Καθότι το στίζεσθαι (σ.σ το στίξιμο, το ανεξίτηλο σημάδεμα, το τατουάζ), ήγουν το έχειν σημάδια πληγών είναι ίδιον, ως είπομεν, των σωμάτων, και ουχί των ψυχών. ΌΘΕΝ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΔΟΚΙΜΆΣΩΜΕΝ ΔΙΑ ΝΑ ΛΎΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΑΠΟΡΊΑΝ ΑΥΤΉΝ ΑΚΡΙΒΈΣΤΕΡΟΝ».

 Εδώ  όμως, αγαπητοί αναγνώστες, πρέπει να πούμε ότι οι κολυμπαριστές οπαδοί της «κυτταρικής μνήμης των διαβολικών γονιδίων» δεν δοκίμασαν να λύσουν την απορία αυτή συμβουλευόμενοι τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, αλλά  έφτιαξαν δική τους θεωρία, σύμφωνα με την οποία  η αμαρτία  στον κάθε άνθρωπο  μπαίνει μέσα στα κύτταρά τους, τα σημαδεύει ανεξίτηλα με το «τατουάζ» της και στη συνέχεια το στίγμα της αυτό μεταφέρεται κληρονομικά από τους γονείς στο παιδί με την ένωση σπερματοζωαρίου και ωαρίου. Έτσι το παιδί, σύμφωνα με τους κολυμπαριστές, γεννιέται στιγματισμένο με τις αμαρτίες των γονιών του και υποχρεωτικά τις επαναλαμβάνει γιατί τις έχει γραμμένες στα κύτταρά του! Άρα ο κάθε άνθρωπος είναι ανεύθυνος για τις αμαρτίες του, επειδή  υπεύθυνοι είναι οι γονείς του!

Εύγε της ανοησίας!  Ιδού τι λέει παρακάτω ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:

«Αι δυνάμεις της ψυχής άλλαι μεν ενεργούσιν χωρίς καμμίαν βοήθειαν και συνεργίαν του σώματος, άλλαι δε χρειάζονται και την συνεργίαν του σώματος. Νούς μεν γαρ και διάνοια και δόξα ενεργούσι και όταν το σώμα ηρεμεί. Η φαντασία δε και η αίσθησις της ψυχής χωρίς του σώματος συνεργίας δεν έχουσιν φύσιν να ενεργούσιν, επειδή αυταί χοντρότεραι ούσαι, οικειούνται με το χοντρόν σώμα και με αυτό ή συμπάσχουσιν ή ενεργούσιν. Επειδή λοιπόν τα στίγματα των παθών του Κυρίου ήτον αισθητά, δια τούτο ήτον κοινά της ψυχής και του σώματος, όθεν εμαστίζετο μεν η σάρξ του Κυρίου και έπασχε «τότε γαρ, φησίν, έλαβεν ο Πιλάτος τον Ιησούν και εμαστίγωσεν (Ιω. ιθ΄,1), εικόνες όμως και τύποι και φαντασίαι τινές αμυδραί των μαστίγων και παθών και εις αυτήν υπεχαράττοντο την ψυχήν. Όθεν ακούομεν ότι αι ψυχαί των αμαρτωλών, τα στίγματα και σημεία των αμαρτιών αυτών περιφέρουσαι.  Ομοίως και αι ψυχαί των Δικαίων και Μαρτύρων και αυταί, εκ του εναντίου, περιφέρουσιν εις εαυτάς τα του ιερού αυτών μαρτυρίου στίγματα. Ακολούθως, λοιπόν, και επί του Κυρίου, η μεν σάρξ εστίχθη με τας μάστιγας και τα πάθη, τα σημάδια δε τούτων διέβησαν και εις την του Κυρίου ψυχήν, την οποίαν ο Άδης συναντήσας κάτωθεν, επικράνθη».

Είναι σαφές από τα παραπάνω, ότι εάν κάποιος άνθρωπος  κάνει με το  σώμα του  κάποια αμαρτία, το πάθος στιγματίζει με πνευματικό τρόπο την ψυχή του και όχι τα κύτταρα του σώματός του. Το σώμα μπορεί να πάθει κάποια βλάβη από την αμαρτία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το σώμα του αμαρτωλού μεταβιβάζει κληρονομικά την αμαρτία στα παιδιά του!

Ακόμη περισσότερο διευκρινίζοντας το θέμα ο Άγιος Νικόδημος παραθέτει την ερμηνεία του Μεγάλου Βασιλείου στον λγ΄ ψαλμόν, η οποία είναι η εξής:

«Δια τούτο είπεν ο Μέγας Βασίλειος τα φοβερά ταύτα λόγια, -Οι τα φαύλα πράξαντες εις ονειδισμόν και αισχύνην αναστήσονται, ενορώντες εν εαυτοίς το αίσχος και τους τύπους των ημαρτημένων. Και τάχα φοβερωτέρα του σκότους και του πυρός του αιωνίου η αισχύνη εστιν, η (σ.σ την οποία) μέλλουσι διαιωνίζει οι αμαρτωλοί, αεί εν οφθαλμοίς έχοντες τα ίχνη της εν σαρκί αμαρτίας οιονεί τινός βαφής ανεκπλήτου τή (σ.σ στην) ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΥΤΩΝ, εις το διηνεκές παραμένοντα».

Ας μην ξεχνάμε, ότι κάθε άνθρωπος στη Δευτέρα παρουσία θα αναστηθεί και θα έχει την ψυχή του ενωμένη με  σώμα  Αναστάσεως, δηλαδή καθαρό.  Αν θα τον πάρουν όμως οι  Άγγελοι ή όχι θα εξαρτηθεί από την Ψυχή του κάθε ανθρώπου, η οποία θα έχει καθαρή ή όχι την μνήμη της από αμαρτίες…

Είναι σαφέστατη λοιπόν η ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Οι αμαρτίες αφήνουν πνευματικά στίγματα  στη ψυχή και αν δεν ξεπλυθούν με το ορθόδοξο βάπτισμα, εξομολόγηση, θεία κοινωνία, μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες πάνω στη μνήμη της ψυχής και προκαλούν τέτοια αισχύνη, που είναι χειρότερη από το σκότος και το πύρ της κολάσεως. Που  βρήκανε  λοιπόν οι κολυμπαριστές  την «κυτταρική μνήμη», τα «διαβολικά γονίδια», και την «κληρονομικότητα από τους γονείς» της αμαρτίας;

Δυστυχώς όμως, αδελφοί, αυτή την κακοδοξία την ασπάζονται πολλοί κολυμπάριοι κληρικοί, ακόμη και πνευματικοί Αγιορείτες, αλλά και αναγνωρισμένοι θεολόγοι, όπως ο Ναυπάκτου και μερικοί άλλοι. Θα συνεχίσουμε όμως με ακόμη περισσότερες πληροφορίες για την μνήμη της ψυχής  στα επόμενα. Μέχρι τότε η δύναμις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού να σκεπάζει όλους μας.