ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Πως, Κύριε, κατεδέξω τὰ φρικώδη πάθη Σου καὶ οὐκ ἀπέστειλας μίαν λεγεῶνα ρομφαιοφόρων ἀγγέλων κατὰ τῶν βασανιστῶν Σου; Πῶς ἐδέξω τὸ ὑποκριτικὸν πραιτώριον; Πῶς ὑπέμεινας, Κύριε, τοὺς ἐμπτυσμούς, τοὺς κολαφισμούς, τὰς μαστιγώσεις, τὰς ὕβρεις, τὴν γύμνωσιν τοῦ ἀχράντου σώματός Σου, τὴν κοκκίνην χλαμύδα, τὸν χλευαστικὸν κάλαμον; Πῶς δὲν ἀπέρριψας τὸν στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, τοῦ ὁποίου αἱ ἀκίδες προεκάλουν τὰς αἱματώσεις εἰς τὸ θεῖον Σου πρόσωπον; Σὺ Κύριε, ὁ Βασιλεὺς τῶν Οὐρανῶν; Πῶς ὡμοιώθης τῷ «Βασιλεῖ τῶν Ἰουδαίων»; Σὺ Κύριε, ὁ ἔχων τὸ ἄμετρον ἔλεος, τοὺς λεπρούς μας ἐθεράπευσας, τοὺς παραλυτικούς μας ἀνήγειρας, εἰς τοὺς τυφλούς μας ἔδωκας τὴν ἀνάβλεψιν, τοὺς τεθνεῶτας μας ἀνέστησας, γνώστης ὢν τοῦ ἑτοιμαζομένου φρικώδους θανάτου Σου. Ὑπέστης, Χριστέ μου, τὸ ἀηδὲς καὶ προδοτικὸν φίλημα τοῦ Ἰούδα. Καὶ εἰς τέλος, παρεδόθης τοῖς ἔθνεσι, ὑπέμεινας τὰ ἄχραντα Πάθη Σου καὶ ἐγεύσω πικρὸν θάνατον. Πάντα δὲ ταῦτα χάριν ἡμῶν τῶν εὐεργετηθέντων.
Λαὸς δυσσεβὴς καὶ παράνομος ἐκίνησε τὴν πτέρναν κατὰ τοῦ εὐεργέτου. Ἥλοις προσηλώθης, Κύριε, τῷ Σταυρῷ. Λόγχῃ, ἐκεῖσε ἐκεντήθης τὴν πλευράν. Ἐδίψησας ἐν τῷ Σταυρῷ καὶ ἔδωσαν εἰς τὸ πόμα Σου ὄξος καὶ εἰς τὸ βρόμα Σου προσέφεραν χολήν! Ὁπόση ὀδύνη, Χριστέ μου, ἐπὶ Σὲ τὸν δωρήσαντα εἰς πάντας τὴν γλυκύτητα! Ἔκλινας εἶτα τὴν θείαν κεφαλήν καὶ παρέδωκας τὸ πνεῦμα… Καὶ ταφὴν κατεδέξω τριήμερον, ξενοδοχούμενος ἐν καινῷ μνημείῳ, ἀλλὰ στένων ἐβόησεν ὁ Ἅδης, μὴ δυνάμενος ἵνα καταπίῃ τὸν ἀχώρητον. Συνέτριψας τὰ δεσμὰ καὶ ἀπορρίψας τὰ ἐπιθανάτια ὀθόνια, ἀνέστης —Κύριε Ἰησοῦ— ἐν δόξῃ. Καὶ —ὁποῖον σύμπλεγμα ὀδύνης!— ἡ Σὲ τεκοῦσα Πάναγνος Μήτηρ, δακρυρροοῦσα θρηνεῖ κάτωθι τοῦ Σταυροῦ Σὲ τὸν ἐκπνεύσαντα. Ἐξαντλοῦνται αἱ λέξεις, ὀλοφύρεται ὁ λόγος, ἀσθμαίνει ὁ ἄνθρωπος ἐν τῷ προσκυνεῖν τὰ Ἅγια Πάθη Σου. Ἀξίωσον ἡμᾶς καθαρᾷ καρδίᾳ λέγειν τὰ δέοντα διὰ ρυπαρῶν χειλέων. Τὸν ληστήν, τὸν συσταυρωθέντα μετά Σοῦ, αὐθημερὸν τοῦ παραδείσου ἠξίωσας. Δέξου καὶ ἡμᾶς, τοὺς μικρὸν παρὰ ληστὰς ἀπέχοντας, εἰς τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν Σου. Ἰοῦδαι, Κύριε, φιλαργυρίαν ὑπὲρ μέτρον νοσήσαντες παρεπλάνησαν καὶ ἀπεγύμνωσαν τὸν λαόν Σου. Καὶ ὀλίγου δεῖν ἄφηναν τοῦτον λιμώττοντα ἐν ταῖς ὁδοῖς. Μὴ ἐπιτρέψης, Θεέ μου, τοιοῦτον ἀφανισμόν. Σύ, ὁ εὐλογήσας τοὺς ἄρτους καὶ τοὺς ἰχθύας, χόρτασον τὰ πλάσματά Σου. Τοὺς δὲ συναγαγόντας πλοῦτον ὑπὲρ μέτρον, δεῖξον αὖθις ὅτι ἔλαθε μεγάλως ὁ ἄφρων πλούσιος… Ἀλλ᾽ ἔγνωμεν, βεβαίως, ὅτι πᾶς ὅστις κατήντησεν ἑαυτὸν σκώληκα, ἂς μὴ παραπονῆται ὅτι τὸν καταπατοῦν οἱ ἄνθρωποι! Λέγουσιν ἡμῖν οἱ ἄνθρωποι: Ὀφείλομεν νὰ συμβάλωμεν δι᾽ ἰδίων χρημάτων εἰς την σωτηρίαν τοῦ κράτους. Ὅτι ἀποτελεῖ πατριωτικὸν καθῆκον ἡ τοιαύτη συμβολή. Οὐδεμία ἀντίρρησις! Νὰ σπεύσωμεν εἰς θυσίας, ὑπὸ μίαν μόνην προϋπόθεσιν: Πρῶτον νὰ ὁδηγηθοῦν ἀφεύκτως εἰς τὴν φυλακὴν ὅλοι οἱ κλέπται καὶ σκανδαλοποιοὶ καὶ νὰ ἀπαιτηθοῦν ἅπαντα τὰ κλαπέντα. Οὐαὶ ὑμῖν ἀρχιερεῖς καὶ λευΐται, οἱ θησαυρίζοντες ἐπὶ τῆς γῆς καὶ παριστάνοντες τοὺς ἐπαίτας. Μὴ παρορᾶτε πενόμενον λαόν, ἀλλ᾽ ἀνοίξατε τὸν κορβανᾶν, ἐπ᾽ ἀγαθῷ τῶν πεινώντων!

«Ο.Τ»