Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Τα βασανιστήρια και τα μαρτύρια που έζησαν οι Ελληνες από τους Βούλγαρους πριν ελευθερωθεί η Μακεδονία φαίνεται ότι τα έχουμε ξεχάσει. Τον διαρκή αγώνα των σλαβικών φύλων να πάρουν τη Μακεδονία, εξοντώνοντας τους ελληνικούς πληθυσμούς, επιβάλλοντας τη σλαβική διάλεκτό τους σε σχολεία και εκκλησίες και αρπάζοντας παιδιά, τον έχουμε ξεχάσει.
Οι κομιτατζήδες είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, όπως και οι βλέψεις των Σλάβων γειτόνων στα ελληνικά εδάφη.
Ελληνες, όπως ο Δραγούμης και η Πηνελόπη Δέλτα, περιγράφουν τι τράβηξαν οι ελληνικοί πληθυσμοί από τους Βούλγαρους. Τα γραπτά τους, όμως, δεν διδάσκονται στα σχολεία. «Ο μπιντές» του Χάκκα και άλλα άθλια προπαγανδιστικά αναγνώσματα για το πόσο χρήσιμες είναι οι ΜΚΟ, τι καλή που είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση και πόσο πατρίδα μας είναι η Ευρώπη ενδείκνυνται περισσότερο ως μάθημα.
Λέει ο Δραγούμης στο βιβλίο του «Μαρτύρων και ηρώων αίμα»: «Αλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες και μεις, και κείνα που είναι δικά μας, και εκείνα δεν τα κρατούμε. Σκιαζόμαστε μην μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας. Με ντροπή μας μεγάλη και δειλά δειλά ξεστομίζουμε πως έχουμε κάποια επιρροή στη Μακεδονία. Αφού οι Βούλγαροι την έχουν στο μάτι και φωνάζουν πως είναι δική τους, ταιριάζει να τη θέλουμε και μεις; Βέβαια, η Ευρώπη μας δίνει πιστοποιητικά καλής διαγωγής, για να καθόμαστε φρόνιμα και να την αφήνουμε και αυτήν ήσυχη και ελεύθερη να κάνει τους σκοπούς τους δικούς της και εμείς κολακευόμαστε, οι βλάκες. Εμείς κυττάζουμε να μη γεννήσουμε ζητήματα, τρεμούλα μας πιάνει άμα βγη στη μέση κανένα. Οι Βούλγαροι φροντίζουν να γεννούν όσο μπορούν περισσότερα ζητήματα, για να κερδίσουν τουλάχιστον ένα. Οι Βούλγαροι για να επιτύχουν ένα, ζητούν δέκα και επιτυχαίνουν δύο. Εμείς όταν θέλουμε να επιτύχουμε ένα, ζητούμε ένα και επιτυχαίνουμε μηδέν».
Με τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν ζητήσαμε καν αυτό το ένα. Μόνο δώσαμε. Αγράμματοι, ιδεοληπτικοί και ανιστόρητοι ανθέλληνες έφτυσαν τους προγόνους μας στα μούτρα και παρέδωσαν τη φυλαγμένη για αιώνες με ελληνικό αίμα μακεδονική ταυτότητα στους Σλάβους, ξεχρεώνοντας τα κομμουνιστικά γραμμάτια του Εμφυλίου. Μετά πήγαν να βγάλουν σέλφι και να χαχανίσουν αγκαλιά με τους «Νέους Μακεδόνες» όλο καμάρι. Τέτοια ταπείνωση μία χώρα την υφίσταται όταν έχει χάσει πόλεμο. Εμείς παραδώσαμε τα πάντα χωρίς να έχουμε καν πολεμήσει.
Οι εναγκαλισμοί, τα χάχανα και το θράσος με το οποίο περιφέρονται δημόσια οι κάθε είδους προδότες, μιλώντας για μία καλή συμφωνία, είναι μια γροθιά στον Ελληνισμό. Πόσο ακόμη ο Ελληνισμός θα τρώει γροθιές απαθής, δεν το γνωρίζω. Θέλω να πιστεύω όχι για πολύ.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Τα βασανιστήρια και τα μαρτύρια που έζησαν οι Ελληνες από τους Βούλγαρους πριν ελευθερωθεί η Μακεδονία φαίνεται ότι τα έχουμε ξεχάσει. Τον διαρκή αγώνα των σλαβικών φύλων να πάρουν τη Μακεδονία, εξοντώνοντας τους ελληνικούς πληθυσμούς, επιβάλλοντας τη σλαβική διάλεκτό τους σε σχολεία και εκκλησίες και αρπάζοντας παιδιά, τον έχουμε ξεχάσει.
Οι κομιτατζήδες είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, όπως και οι βλέψεις των Σλάβων γειτόνων στα ελληνικά εδάφη.
Ελληνες, όπως ο Δραγούμης και η Πηνελόπη Δέλτα, περιγράφουν τι τράβηξαν οι ελληνικοί πληθυσμοί από τους Βούλγαρους. Τα γραπτά τους, όμως, δεν διδάσκονται στα σχολεία. «Ο μπιντές» του Χάκκα και άλλα άθλια προπαγανδιστικά αναγνώσματα για το πόσο χρήσιμες είναι οι ΜΚΟ, τι καλή που είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση και πόσο πατρίδα μας είναι η Ευρώπη ενδείκνυνται περισσότερο ως μάθημα.
Λέει ο Δραγούμης στο βιβλίο του «Μαρτύρων και ηρώων αίμα»: «Αλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες και μεις, και κείνα που είναι δικά μας, και εκείνα δεν τα κρατούμε. Σκιαζόμαστε μην μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας. Με ντροπή μας μεγάλη και δειλά δειλά ξεστομίζουμε πως έχουμε κάποια επιρροή στη Μακεδονία. Αφού οι Βούλγαροι την έχουν στο μάτι και φωνάζουν πως είναι δική τους, ταιριάζει να τη θέλουμε και μεις; Βέβαια, η Ευρώπη μας δίνει πιστοποιητικά καλής διαγωγής, για να καθόμαστε φρόνιμα και να την αφήνουμε και αυτήν ήσυχη και ελεύθερη να κάνει τους σκοπούς τους δικούς της και εμείς κολακευόμαστε, οι βλάκες. Εμείς κυττάζουμε να μη γεννήσουμε ζητήματα, τρεμούλα μας πιάνει άμα βγη στη μέση κανένα. Οι Βούλγαροι φροντίζουν να γεννούν όσο μπορούν περισσότερα ζητήματα, για να κερδίσουν τουλάχιστον ένα. Οι Βούλγαροι για να επιτύχουν ένα, ζητούν δέκα και επιτυχαίνουν δύο. Εμείς όταν θέλουμε να επιτύχουμε ένα, ζητούμε ένα και επιτυχαίνουμε μηδέν».
Με τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν ζητήσαμε καν αυτό το ένα. Μόνο δώσαμε. Αγράμματοι, ιδεοληπτικοί και ανιστόρητοι ανθέλληνες έφτυσαν τους προγόνους μας στα μούτρα και παρέδωσαν τη φυλαγμένη για αιώνες με ελληνικό αίμα μακεδονική ταυτότητα στους Σλάβους, ξεχρεώνοντας τα κομμουνιστικά γραμμάτια του Εμφυλίου. Μετά πήγαν να βγάλουν σέλφι και να χαχανίσουν αγκαλιά με τους «Νέους Μακεδόνες» όλο καμάρι. Τέτοια ταπείνωση μία χώρα την υφίσταται όταν έχει χάσει πόλεμο. Εμείς παραδώσαμε τα πάντα χωρίς να έχουμε καν πολεμήσει.
Οι εναγκαλισμοί, τα χάχανα και το θράσος με το οποίο περιφέρονται δημόσια οι κάθε είδους προδότες, μιλώντας για μία καλή συμφωνία, είναι μια γροθιά στον Ελληνισμό. Πόσο ακόμη ο Ελληνισμός θα τρώει γροθιές απαθής, δεν το γνωρίζω. Θέλω να πιστεύω όχι για πολύ.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου