Τὰ Θεῖα Πάθη – Τὰ ἀνθρώπινα πάθη -- Γράφει ο κ. Εὐάγγελος Ἀποστόλου, πρώην Λυκειάρχης (Θεολόγος – Φιλόλογος)

Ἡ λέξις «Πάθος», ἀπὸ τὸ ρῆµα πάσχω, σηµαίνει: ὑποφέρω. Καὶ πράγµατι, «Ἐσὺ Θεάνθρωπε», ὑπέφερες ἑκούσια, διὰ τὰ δικά µας Πάθη. Ἐκπλήρωσες πιστά, τὸ σχέδιο τοῦ Πατρός Σου γιὰ τὴν δική µας Σωτηρία. Ὑπέφερες ἀπὸ τὴν ἐνάτην πρωινὴν µέχρι τὶς τρεῖς τὸ µεσηµέρι, στὸν τόπο Γολγοθᾶ καὶ ἄφησες τὸ Πνεῦµα Σου. Στὴν θυσία Σου αὐτή, συµµετεῖχε ἡ φύσις (σεισµὸς – συσκότισις), συµµετεῖχε ὁ φόβος τῆς φρουρᾶς τοῦ Σταυροῦ Σου, θρηνοῦσαν ἀπὸ µακριὰ οἱ ἐλάχιστοι ἄφοβοι ἀκόλουθοί Σου. Πλεόνασε ὁ συρφετός, µὲ τὰ ἀνθρώπινα πάθη: ἔχθρα – µῖσος- ὑποκρισία, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωποῦσε τὸ ἁµαρτωλὸ κατεστηµένο. Κυριάρχησε ἡ ἐκδίκησις, λόγω τῶν ἀνεκπλήρωτων πόθων, ὅλων αὐτῶν οἱ ὁποῖοι Σὲ ἤθελαν, γήϊνον βασιλέα καὶ ὄχι αἰώνιον ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν.
Τὰ λόγια Σου: «πάτερ, Ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασιν, τί ποιοῦσιν», δὲν δείχνει µόνον ὅτι εἶσαι ἀναµάρτητος, µᾶς ἀποδεικνύει συνάµα, ὅτι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς σωτηρίας µας εἶναι τὸ µεγαλεῖον τῆς Συγχώρησης, ἀφοῦ πρῶτα ἑξαγνισθῶµεν, στὴν κάµινον τῆς Μετάνοιας καὶ νικήσωµεν στὸν ἐπίµονον ἀγῶνα, γιὰ τὸν ἔλεγχον τῶν πάµπολλων παθῶν. Βαδίζοµεν τὴν δύσβατον καὶ ἐνάρετον πορείαν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ µᾶς προετοιµάζει, νὰ δεχθῶµεν νηφάλια, τὰ Ἅγια Πάθη Του. Ἀξίζει ἡ συνεπὴς καὶ καθάρια προετοιµασία µας. Ὠφελεῖ ἡ ταπεινὴ καὶ ἐν ἐγρηγόρσει προσπάθειά µας, ἡ ὁποία λαµπρύνει τὴν ψυχὴν καὶ ἐξαγνίζει τὸ σῶµα, ἐλευθερώνοντάς το, ἀπὸ τὰ δεσµὰ τῆς ἡδονῆς, µὲ ἐγκαρτέρησιν καὶ ὄχι µὲ τιµωρητικὴν στέρησιν. Ἡ νηστεία εἶναι σηµαντικὸ προπαρασκευαστικὸν βοήθηµα, ὅταν συνδυάζεται, µὲ τὴν ἀδιάλειπτον προσευχήν, µὲ τὴν ἄδολον ἀγαθοεργίαν καὶ κυρίως µὲ τὴν ἀκλόνητον πίστιν ὅτι τὸ Θεῖον ∆ρᾶµα ἐδοξάσθη, µὲ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ. Τότε καὶ τὸ ἀνθρώπινον δρᾶµα (καρπὸς προσωπικῶν καὶ κοινωνικῶν παθῶν), θὰ εὕρει τὸν ἀπελευθερωτικὸν ἔλεγχόν του καὶ τὸν λυτρωτικὸν βηµατισµόν του. Εἶναι χίµαιρα νὰ ἐγκλωβιζώµεθα στὸ γήινον σήµερα καὶ νὰ µὴ στοχεύωµεν, εἰς τὸ Αἰώνιον Αὔριον. Γι᾽ αὐτό, ἡ ζωή µας γίνεται σταύρωσις, χωρὶς Ἀνάστασιν. Ἡ Ἀνάστασις δὲν σὲ κάνει ἄλλον ἄνθρωπον, σὲ κάνει Ἄνθρωπον, ὅπου ἡ ἐλευθερία σου λειτουργεῖ, ὡς εἰρήνη γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἡ µαταιοδοξία εἶναι πλάνη καὶ συµφορά, ἐπειδὴ ἡ αἰσιοδοξία, γιὰ τὴν Ἀνάστασιν, µᾶς χαρίζει τὸ «γλυκὺ Ἔαρ», ἤτοι τὸν Χριστόν. Σίγουρα εἶναι ὠφελιµώτερη ἡ χριστιανικὴ Ἄνοιξη, ἀπὸ τὴν βαρυχειµωνιὰ τῆς ἀθεΐας καὶ ἐκείνων ποὺ σβήνουν τὴν ἐλπίδα τῆς παιδικῆς ἀθῳότητας. Τὸ χριστιανικὸ πάσχα γίνεται τὸ πέρασµα, στὴν αἰώνιον ζωὴν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, µὲ τὴν Ἀνάστασιν.