Όπως ημπορεί ο
Ορθόδοξος να είπη: «εμνήσθην του Θεού και ηυφράνθην», «εμνήσθην της Θεοτόκου
και εσώθη η ψυχή μου», έτσι δύναται να είπη «εμνήσθην της Κυριακής της
Ορθοδοξίας και ηγαλλιάσατο το πνεύμα μου»…
Εάν υπάρχη μία πνευματική περιοχή, όπου η σκέψις είναι βεβαία, σταθερά, ασφαλής, και μεταβάλλεται εις νόησιν καθαράν και εις ιεράν θεωρίαν, υψουμένην εις την «εν μυστηρίω» γνώσιν, αυτή η περιοχή είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία…
Εις την πάμφωτον Ορθοδοξίαν ο άνθρωπος γίνεται «ωραίον χρήμα», εξανθρωπίζεται, θεούται… Διατί; Διότι εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία μόνον συντρέχουν όλοι εκείνοι οι παράγοντες, που μεταμορφώνουν και μεταστοιχειώνουν τον άνθρωπον. Και Μυστήρια Θεοπαράδοτα και Πνεύματος Αγίου χαρίσματα, εμπειρίαι θείων ανδρών εν Πνεύματι Αγίω και θεοφύτευτος πνευματική παράδοσις και θαύματα και ασκητισμός και αγνότης και συντήρησις της αδιαλείπτου μυστικής ενώσεως με τον Νυμφίον Χριστόν…
Διότι η μνήμη της είναι γλυκεία, πάμφωτος, ζωογόνος, θεία… Και μας
στερεώνει εις την πίστιν και μας αγιάζει την καρδίαν, και μας υψώνει τους διαλογισμούς
και μας ανανεώνει «ως αετού την νεότητα» της ψυχής μας… Και «βεβαιώνει εν
χάριτι τας καρδίας»… Τι είναι η
«Κυριακή της Ορθοδοξίας»; Εορτασμός είναι και θρίαμβος της αληθείας. Μία εορτή,
τα επινίκια της Εκκλησίας, κατά τα οποία ανακεφαλαιώνει, εν αναμνήσει, τους
αγώνας, τους κατά του σατάν και κατά των «κεκαυτηριασμένων την συνείδησιν».
Ακτινοβολία είναι υπερκοσμίου κάλλους, ακτίστου φωτός, θείων αληθειών…
Παρεμβολή Κυρίου Παντοκράτορος…
Η «Κυριακή της
Ορθοδοξίας» αποτελεί μίαν υπόμνησιν θαρραλέα, νευρώδη, νεανικήν των αγώνων και
των νικών της Εκκλησίας… Διότι η Εκκλησία μόνον νίκας γνωρίζει.
Ουδέποτε
ηττάται. Πάντοτε θριαμβεύει. Πάντοτε ζη. Πάντοτε στρατεύεται. «Θλίβεται, αλλ΄ου
στενοχωρείται. Απορείται, αλλ’ ουκ εξαπορείται. Διώκεται, αλλ’ ουκ
εγκαταλείπεται. Καταβάλλεται, αλλ’ ουκ απόλλυται». Και ταύτα προς καιρόν. Προς
παιδαγωγίαν και όπως αναφανή πιστή και μετά τους αγώνας ηγνισμένη και
λαμπροτέρα. Και «ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται». Η Εκκλησία του Χριστού
θριαμβεύει εις τους αιώνας. Δια να ακτινοβολή εις όλον τον
κόσμον—ευηγγελισμένον και ανευαγγέλιστον—το φως της, την ελπίδα της, την χαράν
της, την εν Κυρίω ελευθερίαν της, την πνευματικότητά της, τον έρωτα του Θεού,
την αμώμητον Ορθοδοξίαν της!... Εάν υπάρχη μία πνευματική περιοχή, όπου η σκέψις είναι βεβαία, σταθερά, ασφαλής, και μεταβάλλεται εις νόησιν καθαράν και εις ιεράν θεωρίαν, υψουμένην εις την «εν μυστηρίω» γνώσιν, αυτή η περιοχή είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία…
Εις την πάμφωτον Ορθοδοξίαν ο άνθρωπος γίνεται «ωραίον χρήμα», εξανθρωπίζεται, θεούται… Διατί; Διότι εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία μόνον συντρέχουν όλοι εκείνοι οι παράγοντες, που μεταμορφώνουν και μεταστοιχειώνουν τον άνθρωπον. Και Μυστήρια Θεοπαράδοτα και Πνεύματος Αγίου χαρίσματα, εμπειρίαι θείων ανδρών εν Πνεύματι Αγίω και θεοφύτευτος πνευματική παράδοσις και θαύματα και ασκητισμός και αγνότης και συντήρησις της αδιαλείπτου μυστικής ενώσεως με τον Νυμφίον Χριστόν…
Και δια τούτο, μη
καταποθείσα υπό του «κόσμου», διέρχεται τον χρόνον της ενταύθα παροικίας της
«εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, άδουσα και ψάλλουσα» τω Λυτρωτή.
Τω μόνω Θεώ, τω μόνως υφ’ ημών ορθοδόξως λατρευομένω…
Και διέρχεται τον χρόνον της ατενίζουσα προς τα αιώνια αγαθά. Και λυτρούται. Και χαίρει «χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη». Και ευαγγελίζεται εις τους λαούς το ορθοδόξως ερμηνευθέν Ευαγγέλιον της σωτηρίας και προς τους ανευαγγελίστους και προς τους διαστρέψαντας τον λόγον του Θεού… Εις Καθολικούς, λεγομένους, εις Προτεστάντας, προς πάντας αιρετικούς, οδηγουμένους εις απώλειαν… Αυτά τα υπέρτιμα και θεοδώρητα αγαθά της ασπίλου και αμώμου και αχράντου Ορθοδοξίας μας, δεν τα ευρίσκει κανείς ούτε εις τον Καθολικισμόν ούτε εις τον Προτεσταντισμόν. Διότι και ο ένας και ο άλλος, αφού παρεξέκλιναν από την μοναδικήν βασιλικήν οδόν, ενέπεσαν εις ληστάς: «Οι και εκδύσαντες αυτούς—της χάριτος—και πληγάς επιθέντες—αμφιβολίας και άγχους—απήλθον αφέντες ημιθανείς τυγχάνοντας—εν απιστία!»… Και λησταί είναι η φιλοσοφία και ο ορθολογισμός. Πουθενά δεν υπάρχει τόση ταραχή, τόση σύγχυσις, τόση αβεβαιότης, όσον εις τας ταλαιπώρους αυτάς, πάλαι ποτέ, αδελφάς Εκκλησίας… Το άγχος, όπερ κατεκάλυψεν όλον τον δωδέκατον αιώνα, εκαλλιέργησεν επιμελώς ο Λατινισμός… Ο Μοναχισμός των, εις μεν τον Προτεσταντισμόν κατηργήθη ως άχρηστος! Εις δε τον Καθολικισμόν μετεβλήθη εις τάγματα δράσεως, σαρκικά, υλιστικά, υπηρετούντα τους εγκοσμίους σκοπούς του Παπισμού, προς καθυπόταξιν των πάντων υπό τους αγίους του πόδας…. Τι σημαίνουν όλα αυτά, αν όχι σκότος διανοίας και ψυχής, αξιοθρήνητον κατολίσθησιν, έξαρσιν της σαρκιλής ζωής, λήθην των άνω, αγάπην των κάτω, αναισθησίαν προς παν θείον, απιστίαν, νεκρότητα;… Και το τραγικώτερον. Υπάρχει τόση άγνοια δια την συμφοράν των, ώστε όχι μόνον να μη την υποψιάζωνται, αλλά και θρασέως να αξιούν όχι απλώς φιλίαν μεθ’ ημών, Ορθοδόξων όντων, αλλά και συμμόρφωσιν προς την νεκράν των ζωήν, αλλά και αναγνώρισιν της υπεροχής των, αλλά και ενσωμάτωσιν προς αφομοίωσιν και τελείαν εξαφάνισίν μας!....
Και οι Λατίνοι μεν ούτως. Αλλ’ έχομεν και τον κίνδυνον εκ των ιδικών μας «λατίνων» ή λατινοφρόνων—η διαστολή καθίσταται δυσδιάκριτος. Οι οποίοι τελευταίως αναφανδόν κηρύσσονται υπέρ των «επαφών», υπέρ της «φιλίας», υπέρ της «ενότητος» και μάλιστα καθ’ ον χρόνον οι αντίπερα Λατίνοι δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν, ότι είμεθα απεσχισμένοι και ότι πρέπει να το πάρωμεν απόφασιν, αναμένουν την εξ ημών αναγνώρισιν του….θείου Πάπα!... Και οι ημέτεροι λατινίζοντες είναι πολλοί, δυστυχώς!... Κληρικοί και λαϊκοί. Με αξιώματα υψηλότατα και θέσεις περιόπτους. Και περιάγουν ξηράν και θάλασσαν, δια να ετοιμάσουν την άλωσιν της Ορθοδοξίας, «δοκούντες, τάχα, λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ»! Τούτο μόνον δεν γνωρίζομεν. Διότι πρόκειται περί ποικιλίας τύπων και με ελατήρια διαφέροντα. Άλλοι είναι χρονίως νοσούντες από «αγάπην», άλλοι είναι καιροσκόποι, θεωρούντες την υπερθεμάτισιν εις το λατινισμόν ως ευκαιρίαν άγρας ευαρεσκειών «υψηλών» τινών, υψηλότατα ισταμένων, άλλοι είναι δειλοί, φοβούμενοι, όπως νομίζουν, το γένειόν των ή την θέσιν των, άλλοι είναι εκ πεποιθήσεως φιλοπαπικοί, άλλοι αποτίνουν φόρον δια παροχάς, δοθείσας ή ελπιζομένας, άλλοι δια να μη υστερήσουν εις την ενωτικήν πλειοδοσίαν, άλλοι…, αλλά πάντες είναι πεπτωκότες!... Και πράγματι. «Ο πίπτων ηθικώς εκπίπτει και κατά τας ιδέας» και το φρόνημα—της ηθικής νοουμένης υπό την ευρείαν έννοιαν…. Αλλά εις όλους αυτούς έχομεν να συστήσωμεν την Εκκλησιαστικήν ιστορίαν, ως διδάσκαλόν των. Ας την μελετήσουν εις όλας τας εκδοχάς και συνεπείας της… Και ας μη χαίρουν δια την τόσην πρόοδον και εξάπλωσιν, δίκην λοιμικής νόσου, της λατινοφιλίας, εν τω χώρω της Ελληνικής Ορθοδοξίας…
Και διέρχεται τον χρόνον της ατενίζουσα προς τα αιώνια αγαθά. Και λυτρούται. Και χαίρει «χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη». Και ευαγγελίζεται εις τους λαούς το ορθοδόξως ερμηνευθέν Ευαγγέλιον της σωτηρίας και προς τους ανευαγγελίστους και προς τους διαστρέψαντας τον λόγον του Θεού… Εις Καθολικούς, λεγομένους, εις Προτεστάντας, προς πάντας αιρετικούς, οδηγουμένους εις απώλειαν… Αυτά τα υπέρτιμα και θεοδώρητα αγαθά της ασπίλου και αμώμου και αχράντου Ορθοδοξίας μας, δεν τα ευρίσκει κανείς ούτε εις τον Καθολικισμόν ούτε εις τον Προτεσταντισμόν. Διότι και ο ένας και ο άλλος, αφού παρεξέκλιναν από την μοναδικήν βασιλικήν οδόν, ενέπεσαν εις ληστάς: «Οι και εκδύσαντες αυτούς—της χάριτος—και πληγάς επιθέντες—αμφιβολίας και άγχους—απήλθον αφέντες ημιθανείς τυγχάνοντας—εν απιστία!»… Και λησταί είναι η φιλοσοφία και ο ορθολογισμός. Πουθενά δεν υπάρχει τόση ταραχή, τόση σύγχυσις, τόση αβεβαιότης, όσον εις τας ταλαιπώρους αυτάς, πάλαι ποτέ, αδελφάς Εκκλησίας… Το άγχος, όπερ κατεκάλυψεν όλον τον δωδέκατον αιώνα, εκαλλιέργησεν επιμελώς ο Λατινισμός… Ο Μοναχισμός των, εις μεν τον Προτεσταντισμόν κατηργήθη ως άχρηστος! Εις δε τον Καθολικισμόν μετεβλήθη εις τάγματα δράσεως, σαρκικά, υλιστικά, υπηρετούντα τους εγκοσμίους σκοπούς του Παπισμού, προς καθυπόταξιν των πάντων υπό τους αγίους του πόδας…. Τι σημαίνουν όλα αυτά, αν όχι σκότος διανοίας και ψυχής, αξιοθρήνητον κατολίσθησιν, έξαρσιν της σαρκιλής ζωής, λήθην των άνω, αγάπην των κάτω, αναισθησίαν προς παν θείον, απιστίαν, νεκρότητα;… Και το τραγικώτερον. Υπάρχει τόση άγνοια δια την συμφοράν των, ώστε όχι μόνον να μη την υποψιάζωνται, αλλά και θρασέως να αξιούν όχι απλώς φιλίαν μεθ’ ημών, Ορθοδόξων όντων, αλλά και συμμόρφωσιν προς την νεκράν των ζωήν, αλλά και αναγνώρισιν της υπεροχής των, αλλά και ενσωμάτωσιν προς αφομοίωσιν και τελείαν εξαφάνισίν μας!....
Και οι Λατίνοι μεν ούτως. Αλλ’ έχομεν και τον κίνδυνον εκ των ιδικών μας «λατίνων» ή λατινοφρόνων—η διαστολή καθίσταται δυσδιάκριτος. Οι οποίοι τελευταίως αναφανδόν κηρύσσονται υπέρ των «επαφών», υπέρ της «φιλίας», υπέρ της «ενότητος» και μάλιστα καθ’ ον χρόνον οι αντίπερα Λατίνοι δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν, ότι είμεθα απεσχισμένοι και ότι πρέπει να το πάρωμεν απόφασιν, αναμένουν την εξ ημών αναγνώρισιν του….θείου Πάπα!... Και οι ημέτεροι λατινίζοντες είναι πολλοί, δυστυχώς!... Κληρικοί και λαϊκοί. Με αξιώματα υψηλότατα και θέσεις περιόπτους. Και περιάγουν ξηράν και θάλασσαν, δια να ετοιμάσουν την άλωσιν της Ορθοδοξίας, «δοκούντες, τάχα, λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ»! Τούτο μόνον δεν γνωρίζομεν. Διότι πρόκειται περί ποικιλίας τύπων και με ελατήρια διαφέροντα. Άλλοι είναι χρονίως νοσούντες από «αγάπην», άλλοι είναι καιροσκόποι, θεωρούντες την υπερθεμάτισιν εις το λατινισμόν ως ευκαιρίαν άγρας ευαρεσκειών «υψηλών» τινών, υψηλότατα ισταμένων, άλλοι είναι δειλοί, φοβούμενοι, όπως νομίζουν, το γένειόν των ή την θέσιν των, άλλοι είναι εκ πεποιθήσεως φιλοπαπικοί, άλλοι αποτίνουν φόρον δια παροχάς, δοθείσας ή ελπιζομένας, άλλοι δια να μη υστερήσουν εις την ενωτικήν πλειοδοσίαν, άλλοι…, αλλά πάντες είναι πεπτωκότες!... Και πράγματι. «Ο πίπτων ηθικώς εκπίπτει και κατά τας ιδέας» και το φρόνημα—της ηθικής νοουμένης υπό την ευρείαν έννοιαν…. Αλλά εις όλους αυτούς έχομεν να συστήσωμεν την Εκκλησιαστικήν ιστορίαν, ως διδάσκαλόν των. Ας την μελετήσουν εις όλας τας εκδοχάς και συνεπείας της… Και ας μη χαίρουν δια την τόσην πρόοδον και εξάπλωσιν, δίκην λοιμικής νόσου, της λατινοφιλίας, εν τω χώρω της Ελληνικής Ορθοδοξίας…
Παρά την
επιδείνωσιν της Εκκλησιαστικής κρίσεως, την οποίαν βλέπομεν ερχομένην,
οραματιζόμεθα την αυγήν μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου