«Τῶν ἐφετῶν ἡ ἀκρότης» -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἡ Κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, ἀποτελεῖ τήν κορύφωση τῆς ἐσωτερικῆς, μυστικῆς καί μυστηριακῆς χαρᾶς τῆς ψυχῆς. Γι᾽ αὐτό, μετά τήν Κοινωνία τῶν ἁγίων, ἀχράντων, ἀθανάτων, ζωοποιῶν καί φρικτῶν Μυστηρίων, ἡ εὐχαριστήρια εὐχή (ἀνωνύμου), λέγει πρός τόν Κύριο: «Σύ γάρ εἶ τό ὄντως ἐφετόν καί ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων σε, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν». Ἐσύ, Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, γιά ὅσους σέ ἀγαποῦν καί σέ ἀπολαμβάνουν μέ τοῦτο τό μέγα καί ζωηφόρο Μυστήριο, εἶσαι καί παραμένεις, ἡ πιό μεγάλη χαρά καί εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση, καί «τό ὄντως ἐφετόν». Εἶσαι, δηλαδή, ἡ πιό σφοδρή καί γλυκειά τῆς ψυχῆς ἐπιθυμία καί ἀναζήτηση. Αὐτό ἀκριβῶς ἐπαναλαμβάνεται καί στήν ἱερή ὑμνολογία. Σ᾽ ἕνα ἀπ᾽ τά τροπάρια, ὁ Κύριος χαρακτηρίζεται, ὡς «τῶν ἐφετῶν ἡ ἀκρότης».
Ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁ «ὡραῖος κάλλει». Ἀγνοοῦμε, βέβαια, τήν ἀνθρώπινη μορφή Του - θά ἦταν ἀσφαλῶς γοητευτική ὅλη ἡ παρουσία Του - ὡστόσο, τό «κάλλος» του, καθώς τό προφητεύει ὁ Ἡσαΐας, ἦταν σύνθεση θείας καί ἀνθρώπινης γοητείας. Ὅσοι Τόν πλησίαζαν, μεταβάλλονταν καί γίνονταν «καινή κτίσις». Αὐτὸς ὁ ἀνακαινισμός καί ἡ ἐσωτερική μεταμόρφωση τῶν ἀνθρώπων, πού γνώρισαν ἀληθινά τόν Χριστό, συνεχίζεται καί θά συνεχίζεται στούς αἰῶνες. Ἑκατομμύρια ἔχυσαν καί τό αἷμα τους γιά τήν ἀγάπη καί τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μέγας ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος -πρώην διώκτης- ἔδωκε τά πάντα καί τή ζωή του γιά τήν ἀγάπη Του. Ἔφτασε στό σημεῖο καί μέ κάποιο θάρρος νά γράφει στούς χριστιανούς: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε» (Α´ Κορ. Δ΄ 16). Στή δέ πρός Ρωμαίους, γράφει: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα;» (Ρωμ. Η´ 35). Ἡ δική μας ἀγάπη πρός τόν Ἰησοῦ, τόν Σωτῆρα καί Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐξοφλεῖται, παρά ἐλάχιστα καί φτωχά καί ἀνάξια. Μπροστά σ᾽ αὐτά πού μᾶς ἔδωκε καί θά μᾶς χαρίσει στήν αἰωνιότητα, τά δικά μας φαίνονται ψεύτικα καί ἀηδιασμένα! Ὁ συγγραφέας τῆς «Μίμησης τοῦ Χριστοῦ» σημειώνει τήν ὡραία παρατήρηση: «Ἀγάπα ὅλα καί ὅλους γιά χάρι τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά τόν Ἰησοῦ, μόνο γι᾽ αὐτόν τόν ἴδιο ν᾽ ἀγαπᾶς». Καί προσθέτει: «Καλύτερα νά προτιμοῦσες νά ἔχεις ὅλο τόν κόσμο ἐναντίον σου, παρά νά ᾽χεις τή δυσμένεια τοῦ Ἰησοῦ». Ἄς πολεμοῦν οἱ ἀνά τόν κόσμο σατανιστές καί σατανοκίνητοι τόν Κύριο καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό. Μάταιος ὁ πόλεμός τους. «Εἰς ἀέρα δέρουν». Οἱ χριστιανοί χαίρουν «χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ», καί θά χαίρουν αἰώνια «ὅπου τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καί ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων τοῦ σοῦ προσώπου τό κάλλος τό ἄρρητον». Ὁ ἀγαθός Κύριος νά μᾶς ἀξιώσει. Ἀμήν.