Μόνο
του τὸ γεγονός, ὅτι θέσαµε ἕνα τέτοιο θέµα πρὸς συζήτηση καὶ ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων,
παρουσιάζει ἀνάγλυφα τὴν πνευµατικὴ κρίση ποὺ περνοῦµε, ὡς πολίτες ἑνὸς ὑπὸ ἀµφισβήτηση
κράτους, καὶ ἑνὸς παραπαίοντως ἔθνους. Πραγµατικὰ σήµερα, τόσο ἡ Κύπρος ὡς ἀναγνωρισµένο
διεθνῶς κράτος κινδυνεύει νὰ ἐξαφανιστεῖ µὲ τὴν δική µας ὑπογραφή, ὅσο καὶ ἡ Ἑλλάδα
κινδυνεύει νὰ χάσει ἐδάφη, τόσο στὰ βόρεια σύνορά της ὅσο καὶ κάποια νησιά, ὅπως
Καστελλόριζο, Στρογγυλὴ ἀκόµα καὶ Ρόδος, λόγω τῆς δεινῆς οἰκονοµικὸ – πολιτικῆς
θέσης ποὺ εὑρίσκεται σήµερα. Καὶ αὐτὰ ὡς φυσικὰ ἀπότοκα τοῦ Ἀφελληνισµοῦ µας, τῆς
πολιτισµικῆς ἀλλοτρίωσής µας, ἐντασσόµενοι,... ψυχῇ τε καὶ σώµατι... στὸ Ἀµερικάνικο
ὄνειρο τῆς συνεχοῦς ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ.
Ἡ πολιτισµική µας ἀλλοτρίωση ἐκφράζεται κυρίως στὸν τρόπο ζωῆς µας, στὶς καθηµερινές µας συνήθειες καὶ τὶς ΑΞΙΕΣ, πάνω στὶς ὁποῖες δοµοῦµε τὸ ΕΙΝΑΙ µας. Κάποτε, ὄχι πολλὰ χρόνια πίσω, οἱ Ἐθνικὲς ἐπέτειοι ἦσαν ἕνα ἔγχρωµο διάλειµµα στὴν ζωή τοῦ ἁπλοῦ ἐργαζόµενου οἰκογενειάρχη, ποὺ θὰ ἔπαιρνε ὅλη τὴν οἰκογένεια, γιὰ νὰ πᾶνε στὴν παρέλαση, χωρὶς κατ’ ἀνάγκη νὰ ἔχει κάποιο δικό του πρόσωπο νὰ παρελαύνει. Ἦταν µία µέρα Γαλανόλευκη, χωρὶς πολλὰ λόγια, µὲ πολλὰ ἐµβατήρια καὶ πολλὴ µαθητιῶσα νεολαία. Ἐκεῖ ἔπεφταν οἱ ἐρωτήσεις, τί ἔκανες µπαµπὰ στὸν Ἀγώνα; Τί γνωρίζεις γιὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821; Ὁ θεῖος τί σχέση ἔχει µὲ ὅλα αὐτά; Καὶ τότε ἀνάµεσα στὸ παγωτὸ καὶ τὸν µέτριο βραστὸ καὶ ὑπὸ τὸν ἦχο τῶν ἐµβατηρίων, ὅλες οἱ γνώσεις καὶ τὰ βιώµατα τῶν γονέων καὶ τῶν παππούδων ἅπλωναν στὸ τραπεζάκι τῆς καφετέριας ποὺ µᾶς φιλοξενοῦσε. Κάθε ΕΘΝΙΚΗ ἐπέτειος ἦταν πρῶτα µία οἰκογενειακὴ ὑπόθεση, καὶ µία Ἐθνικὴ ὑποχρέωση, πάντα στὸ ἠθικὸ-πνευµατικὸ ἐπίπεδο. Κάθε ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ἀποτελοῦσε µία χρυσὴ εὐκαιρία, γιὰ µία ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ καὶ συνειδητοποίηση τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ ΧΘΕΣ, γιὰ νὰ µποροῦµε νά τὸ συγκρίνοµε µὲ τὸ σηµερινὸ καὶ νὰ προβλέψοµε τὸ ἐρχόµενο. Σήµερα ποὺ ἡ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙ∆ΕΙΑ ἔχει ἐξαφανιστεῖ, καὶ καταφύγαµε στὴν ἐπαγγελµατικὴ ἐκπαίδευση, ἡ ΙΣΤΟΡΙΑ ὡς µάθηµα ἔχασε κάθε αἴγλη καὶ σηµασία ἐµπρὸς στὰ µάτια τῶν µαθητῶν, γιατί ἡ ΙΣΤΟΡΙΑ, γιὰ τοὺς ἀνυποψίαστους, δὲν µᾶς δίνει λεφτά, δὲν ἀποφέρει κέρδος καὶ ἀτοµικὸ ὄφελος. Ἡ δὲ σχολικὴ Παράδοση στὶς ἑορτές, ἐξαφανίστηκε, µέσα ἀπὸ στενόµυαλα συνδικαλιστικὰ αἰτήµατα, καὶ τὴν ὑπέρµετρη ἄγνοια καὶ ἀνευθυνότητα τῶν δασκάλων-καθηγητῶν ἔναντι ἱστορικῶν ἐννοιῶν καὶ ἐθνικῶν ἀξιῶν. Ὅλο αὐτὸ τὸ ἰδεολογικὸ κοµφούζιο, ἐπιδεινώνεται µὲ τὴν ἰδεολογικοποίηση τῶν ἐθνικῶν ὅρων καὶ τῶν ἐννοιῶν, χωρὶς κανένας ἀπὸ τοὺς πάµπολλους βραβευµένους διανοούµενούς µας, νὰ τολµᾶ νὰ ξεκαθαρίσει τὸ σκόπιµα θολωµένο ἱστορικὸ τοπίο. Καὶ ὅλα αὐτὰ σὲ µία κοινωνία τῶν τεχνοκρατῶν, ἀλλὰ ἀγγραµµάτων καλοπληρωµένων ὑπαλληλάκων, ποὺ δὲν βρίσκουν χρόνο – στὸ ὄνοµα τῆς καριέρας- νὰ ἀνταλλάξουν δύο λέξεις µὲ τὰ παιδιά τους.
Ἡ πολιτισµική µας ἀλλοτρίωση ἐκφράζεται κυρίως στὸν τρόπο ζωῆς µας, στὶς καθηµερινές µας συνήθειες καὶ τὶς ΑΞΙΕΣ, πάνω στὶς ὁποῖες δοµοῦµε τὸ ΕΙΝΑΙ µας. Κάποτε, ὄχι πολλὰ χρόνια πίσω, οἱ Ἐθνικὲς ἐπέτειοι ἦσαν ἕνα ἔγχρωµο διάλειµµα στὴν ζωή τοῦ ἁπλοῦ ἐργαζόµενου οἰκογενειάρχη, ποὺ θὰ ἔπαιρνε ὅλη τὴν οἰκογένεια, γιὰ νὰ πᾶνε στὴν παρέλαση, χωρὶς κατ’ ἀνάγκη νὰ ἔχει κάποιο δικό του πρόσωπο νὰ παρελαύνει. Ἦταν µία µέρα Γαλανόλευκη, χωρὶς πολλὰ λόγια, µὲ πολλὰ ἐµβατήρια καὶ πολλὴ µαθητιῶσα νεολαία. Ἐκεῖ ἔπεφταν οἱ ἐρωτήσεις, τί ἔκανες µπαµπὰ στὸν Ἀγώνα; Τί γνωρίζεις γιὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821; Ὁ θεῖος τί σχέση ἔχει µὲ ὅλα αὐτά; Καὶ τότε ἀνάµεσα στὸ παγωτὸ καὶ τὸν µέτριο βραστὸ καὶ ὑπὸ τὸν ἦχο τῶν ἐµβατηρίων, ὅλες οἱ γνώσεις καὶ τὰ βιώµατα τῶν γονέων καὶ τῶν παππούδων ἅπλωναν στὸ τραπεζάκι τῆς καφετέριας ποὺ µᾶς φιλοξενοῦσε. Κάθε ΕΘΝΙΚΗ ἐπέτειος ἦταν πρῶτα µία οἰκογενειακὴ ὑπόθεση, καὶ µία Ἐθνικὴ ὑποχρέωση, πάντα στὸ ἠθικὸ-πνευµατικὸ ἐπίπεδο. Κάθε ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ἀποτελοῦσε µία χρυσὴ εὐκαιρία, γιὰ µία ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ καὶ συνειδητοποίηση τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ ΧΘΕΣ, γιὰ νὰ µποροῦµε νά τὸ συγκρίνοµε µὲ τὸ σηµερινὸ καὶ νὰ προβλέψοµε τὸ ἐρχόµενο. Σήµερα ποὺ ἡ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙ∆ΕΙΑ ἔχει ἐξαφανιστεῖ, καὶ καταφύγαµε στὴν ἐπαγγελµατικὴ ἐκπαίδευση, ἡ ΙΣΤΟΡΙΑ ὡς µάθηµα ἔχασε κάθε αἴγλη καὶ σηµασία ἐµπρὸς στὰ µάτια τῶν µαθητῶν, γιατί ἡ ΙΣΤΟΡΙΑ, γιὰ τοὺς ἀνυποψίαστους, δὲν µᾶς δίνει λεφτά, δὲν ἀποφέρει κέρδος καὶ ἀτοµικὸ ὄφελος. Ἡ δὲ σχολικὴ Παράδοση στὶς ἑορτές, ἐξαφανίστηκε, µέσα ἀπὸ στενόµυαλα συνδικαλιστικὰ αἰτήµατα, καὶ τὴν ὑπέρµετρη ἄγνοια καὶ ἀνευθυνότητα τῶν δασκάλων-καθηγητῶν ἔναντι ἱστορικῶν ἐννοιῶν καὶ ἐθνικῶν ἀξιῶν. Ὅλο αὐτὸ τὸ ἰδεολογικὸ κοµφούζιο, ἐπιδεινώνεται µὲ τὴν ἰδεολογικοποίηση τῶν ἐθνικῶν ὅρων καὶ τῶν ἐννοιῶν, χωρὶς κανένας ἀπὸ τοὺς πάµπολλους βραβευµένους διανοούµενούς µας, νὰ τολµᾶ νὰ ξεκαθαρίσει τὸ σκόπιµα θολωµένο ἱστορικὸ τοπίο. Καὶ ὅλα αὐτὰ σὲ µία κοινωνία τῶν τεχνοκρατῶν, ἀλλὰ ἀγγραµµάτων καλοπληρωµένων ὑπαλληλάκων, ποὺ δὲν βρίσκουν χρόνο – στὸ ὄνοµα τῆς καριέρας- νὰ ἀνταλλάξουν δύο λέξεις µὲ τὰ παιδιά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου