Τη ΙΑ΄ (11η) του Δεκεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΛΟΥΚΑ του Νέου Στυλίτου

Λουκάς ο θαυμάσιος ούτος Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους των βασιλέων Ρωμανού Α΄ του Λεκαπηνού (920-944) και Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογεννήτου (913-959), υιού Λέοντος ΣΤ΄ του Σοφού, γαμβρού δε του Ρωμανού. Επατριάρχευε δε τότε ο Θεοφύλακτος (931-956), υιός γνήσιος του αυτού βασιλέως Ρωμανού. Κατήγετο δε ο Όσιος εκ της Ανατολής υιός ων Χριστοφόρου και Καλής. Ότε λοιπόν εκινήθη κατά τον καιρόν εκείνον ο κατά των Βουλγάρων πόλεμος, τότε η προσταγή των βασιλέων εβίασε και τον Όσιον τούτον να υπάγη εις τον πόλεμον· όθεν συγκροτηθέντος του πολέμου και πολλών μυριάδων ανθρώπων πεσόντων, ούτος ελυτρώθη υπό της θείας Προνοίας.
Μετά την θαυμαστήν εκείνην σωτηρίαν του έγινεν ο Όσιος Μοναχός· επειδή δε προέκοψεν εις την άσκησιν, εχειροτονήθη Πρεσβύτερος, εφόρεσε δε και σίδηρα βαρέα δια να καταδαμάζη το σώμα του. Κατά τας εξ ημέρας της εβδομάδος ενήστευε και άλλο δεν έτρωγε, ειμή μόνον την προσφοράν, την οποίαν του έφερον, και λάχανα ωμά. Έπειτα ανέβη επάνω εις στύλον και εις αυτόν διήνυσεν έτη τρία. Επειδή δε ήκουσε θείας φωνής καλούσης αυτόν, πειθόμενος εις τον καλούντα Θεόν, ανέβη εις τον Όλυμπον, έβαλε δε εις το στόμα του λίθον τινά εν είδει χαλινού, δια να μη δύναται να ομιλή. Κατόπιν επέστρεψεν εις την Κωνσταντινούπολιν και εκείθεν πάλιν μετέβη εις Χαλκηδόνα, όπου και αναβαίνει επί ετέρου στύλου, μυρία θαύματα ενεργήσας. Ούτω λοιπόν διελθών επί του στύλου έτη τεσσαράκοντα πέντε, προς Κύριον εξεδήμησεν.