Τι δεν έμαθε η Ελλάδα από τον γαλλικό νόμο του 1905
Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*
Με αφορμή τη συμφωνία για τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, θα ήθελα να αναφερθώ στον αντίστοιχο νόμο που υπάρχει στη Γαλλία από το 1905. Γιατί η Ιστορία μάς διδάσκει. Μόνο που εμείς στην Ελλάδα δεν θέλουμε να μάθουμε.
Να διευκρινίσω αρχικά ότι ο γαλλικός νόμος του 1905 διαχώρισε το Κράτος από τις Εκκλησίες (και όχι την Εκκλησία). Ηδη στη χώρα αυτή από το 1794, λίγο μετά τη Γαλλική Επανάσταση, η κυβέρνηση είχε καταργήσει την κρατική επιχορήγηση στην καθολική Εκκλησία και τη μισθοδοσία των ιερέων από το κράτος, ενώ είχε κατασχέσει την εκκλησιαστική περιουσία.
Οι ενέργειες των επαναστατών ουσιαστικά στόχευαν στα προνόμια των κληρικών και στον περιορισμό του πολιτικού ρόλου της καθολικής θρησκείας, που τότε ήταν πανίσχυρη. Το Ισλάμ τότε, όπως και το 1905, απλά δεν υπάρχει. Η πρώτη προσπάθεια διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησιών οδηγεί σε εμφύλιο στους κόλπους της καθολικής Εκκλησίας και έτσι καταργείται από τον Ναπολέοντα το 1801.
Ο νόμος του 1905 δηλώνει ότι «η Γαλλική Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει, ούτε μισθοδοτεί ούτε επιχορηγεί δόγματα...» Και τότε ο νόμος αφορά κατά κύριο λόγο τις σχέσεις του γαλλικού κράτους με την Καθολική Εκκλησία, καθώς άλλα δόγματα, αιρέσεις και διάφορες «Εκκλησίες», που αφθονούν στις ημέρες μας, δεν έχουν καν εμφανιστεί στο προσκήνιο. Πολύ αμφιβάλλω ότι αν τότε συνέβαινε αυτή η σημερινή χαοτική και επικίνδυνη εν πολλοίς κατάσταση στον χώρο των δογμάτων ο νόμος αυτός θα είχε ψηφιστεί. Με τον τρόπο αυτό κατοχυρώνεται η ουδετερότητα του γαλλικού κράτους απέναντι στις θρησκείες, το οποίο σημαίνει ότι δεν διορίζει πλέον κανένα κληρικό, ενώ δεν είναι υπεύθυνο για τη χρηματοδότηση της Εκκλησίας, την οποία ως εκ τούτου δεν ελέγχει.
Ωστόσο, μετά τις αιματηρές δολοφονίες - εκτελέσεις στο Μπατακλάν, στη Νίκαια και αλλού οι Γάλλοι αντιλήφθηκαν ότι με τον νόμο αυτό δεν είχαν κανέναν έλεγχο και πάνω στα τζαμιά και στις θρησκευτικές οργανώσεις του Ισλάμ. Συγχρόνως, οι πιστοί της χριστιανικής θρησκείας γίνονται μειονότητα, ενώ οι μουσουλμάνοι καθιστούν πλέον τη Γαλλία, από θρησκευτικής άποψης, όχι χριστιανική, αλλά μουσουλμανική χώρα.
Πλέον ο νόμος του 1905 θεωρείται στη Γαλλία ξεπερασμένος, αφού οι συνθήκες είναι πλέον εντελώς διαφορετικές και ο νόμος δημιουργεί προβλήματα αντί να τα επιλύει. Ετσι σκέφτονται να τον αλλάξουν. Στη χώρα μας, η οποία λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση ενός αιώνα και βάλε, είχαν τη φαεινή έμπνευση να τον εφαρμόσουν. Σε μια εποχή που η ισλαμοποίηση της Ελλάδας είναι ante portas. Αλλά θα επανέλθω με το θέμα.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Σ.σ. ante portas = προ των θυρών
Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*
Με αφορμή τη συμφωνία για τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, θα ήθελα να αναφερθώ στον αντίστοιχο νόμο που υπάρχει στη Γαλλία από το 1905. Γιατί η Ιστορία μάς διδάσκει. Μόνο που εμείς στην Ελλάδα δεν θέλουμε να μάθουμε.
Να διευκρινίσω αρχικά ότι ο γαλλικός νόμος του 1905 διαχώρισε το Κράτος από τις Εκκλησίες (και όχι την Εκκλησία). Ηδη στη χώρα αυτή από το 1794, λίγο μετά τη Γαλλική Επανάσταση, η κυβέρνηση είχε καταργήσει την κρατική επιχορήγηση στην καθολική Εκκλησία και τη μισθοδοσία των ιερέων από το κράτος, ενώ είχε κατασχέσει την εκκλησιαστική περιουσία.
Οι ενέργειες των επαναστατών ουσιαστικά στόχευαν στα προνόμια των κληρικών και στον περιορισμό του πολιτικού ρόλου της καθολικής θρησκείας, που τότε ήταν πανίσχυρη. Το Ισλάμ τότε, όπως και το 1905, απλά δεν υπάρχει. Η πρώτη προσπάθεια διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησιών οδηγεί σε εμφύλιο στους κόλπους της καθολικής Εκκλησίας και έτσι καταργείται από τον Ναπολέοντα το 1801.
Ο νόμος του 1905 δηλώνει ότι «η Γαλλική Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει, ούτε μισθοδοτεί ούτε επιχορηγεί δόγματα...» Και τότε ο νόμος αφορά κατά κύριο λόγο τις σχέσεις του γαλλικού κράτους με την Καθολική Εκκλησία, καθώς άλλα δόγματα, αιρέσεις και διάφορες «Εκκλησίες», που αφθονούν στις ημέρες μας, δεν έχουν καν εμφανιστεί στο προσκήνιο. Πολύ αμφιβάλλω ότι αν τότε συνέβαινε αυτή η σημερινή χαοτική και επικίνδυνη εν πολλοίς κατάσταση στον χώρο των δογμάτων ο νόμος αυτός θα είχε ψηφιστεί. Με τον τρόπο αυτό κατοχυρώνεται η ουδετερότητα του γαλλικού κράτους απέναντι στις θρησκείες, το οποίο σημαίνει ότι δεν διορίζει πλέον κανένα κληρικό, ενώ δεν είναι υπεύθυνο για τη χρηματοδότηση της Εκκλησίας, την οποία ως εκ τούτου δεν ελέγχει.
Ωστόσο, μετά τις αιματηρές δολοφονίες - εκτελέσεις στο Μπατακλάν, στη Νίκαια και αλλού οι Γάλλοι αντιλήφθηκαν ότι με τον νόμο αυτό δεν είχαν κανέναν έλεγχο και πάνω στα τζαμιά και στις θρησκευτικές οργανώσεις του Ισλάμ. Συγχρόνως, οι πιστοί της χριστιανικής θρησκείας γίνονται μειονότητα, ενώ οι μουσουλμάνοι καθιστούν πλέον τη Γαλλία, από θρησκευτικής άποψης, όχι χριστιανική, αλλά μουσουλμανική χώρα.
Πλέον ο νόμος του 1905 θεωρείται στη Γαλλία ξεπερασμένος, αφού οι συνθήκες είναι πλέον εντελώς διαφορετικές και ο νόμος δημιουργεί προβλήματα αντί να τα επιλύει. Ετσι σκέφτονται να τον αλλάξουν. Στη χώρα μας, η οποία λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση ενός αιώνα και βάλε, είχαν τη φαεινή έμπνευση να τον εφαρμόσουν. Σε μια εποχή που η ισλαμοποίηση της Ελλάδας είναι ante portas. Αλλά θα επανέλθω με το θέμα.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Σ.σ. ante portas = προ των θυρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου