Διαθρησκειακὸς οἰκουμενισμός -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Πρίν μερικά χρόνια, ἡ ἀποκρυφιστική μαγεία μιλοῦσε γιά «Νέα Ἐποχή», πού θ᾽ ἀκολουθοῦσε το Ζωδιακό κύκλο τοῦ «Ἰχθύος», δηλαδή τοῦ Χριστοῦ. Σκοτεινά κέντρα τοῦ σκότους, τοῦ Σατανᾶ καί τῆς ἀνομίας, ὀνειρεύονταν καί προετοίμαζαν μέ χίλιους δυό τρόπους, τήν «Ν.Ε.» τῆς ἀπόλυτης ἐλευθερίας στίς πράξεις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ἀλλά, ἀπόλυτη ἐλευθερία, θά εἶναι κατάργηση τῆς ἐλευθερίας. Καί κάθε τραῦμα τῆς ἐλευθερίας θά εἶναι χτύπημα θανάτου! Στήν ὑλοποίηση τῶν ὁραματισμῶν τῆς παγκοσμιοποίησης και τῆς Ν.Ε., τά Σιωνιστικά - Ἑβραϊκά λόμπυ καί οἱ πολιτικοί, ἔχουν θέσει σέ ἐφαρμογή τούς μηχανισμούς τῆς διπλωματίας καί τῆς προπαγάνδας γιά μιά παγκόσμια κυβέρνηση φασιστικοῦ τύπου, καί πολεμώντας τό Χριστιανισμό καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀμείλικτα, νά καταφέρουν στό τέλος τό «φάντασμα» μιᾶς πανθρησκείας! Καί λέω «φάντασμα», γιατί μονάχα ὀνειροφαντασία θά ᾽ναι τούτη ἡ «πανθρησκεία». Μή ξεχνᾶμε τά τελευταῖα χρόνια ἕλληνα πρωθυπουργό, πού σέ δημόσιες ὁμιλίες του, ἀναφερόταν με καύχηση γι᾽ αὐτή τή παγκοσμιοποίηση!
Ἆραγε νά φανταζόταν καί τον ἑαυτό του σέ τούτη τήν παγκόσμια ὑπερ-κυβέρνηση;! Ἐμᾶς τούς χριστιανούς δέν μᾶς ἀνησυχοῦν, οὔτε μᾶς φοβίζουν, ὅσες παγίδες κι ἄν στήνουν οἱ ἐχθροί τῆς Πίστης. Ἐκεῖνο πού μᾶς ἀνησυχεῖ καί μᾶς θλίβει, εἶναι ἡ ἀφέλεια καί ἡ ἀμεριμνησία μπροστά στούς κινδύνους. Οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας - πλήν ὀλίγων – και πολλοί ἄλλοι, ἀντί νά ὁμολογήσουν Χριστό καί Ὀρθοδοξία, «ποιμαίνουν ἑαυτούς», καί «ὡς μισθωτοί, βλέπουν τό λύκο νά ὁρμᾶ στά πρόβατα, ἀλλά φεύγουν καί ὁ λύκος τά σκορπίζει καί τά κατασπαράσσει»... (Ἰω. Ι΄ 12). Τί νά ποῦμε γιά τον Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη μέ τίς οἰκουμενιστικές καί πανθρησκειακές συμπροσευχές του μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἑτεροθρήσκους; Στίς περιπτώσεις αὐτές, πολυσήμαντος ὁ λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Ἀνδρός ἐπιφανοῦς καί πολλοῖς γνωρίμου πλημμέλεια, κοινήν ἅπασι φέρει τήν βλάβην». Οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν: «Τοῖς φρονίμοις ὀλίγα». Ἐπίκαιρος ἐπίσης ὁ λόγος τοῦ Ἐκκλησιαστῆ: «Καιρός τοῦ σιγᾶν καί καιρός τοῦ λαλεῖν». Στα τῆς Πίστεως, «οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις» (Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός). Ἐάν ὁ διαχριστιανικός οἰκουμενισμός θεωρεῖται - καί εἶναι – μέγιστη αἵρεση, ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, δηλαδή, ἡ πανθρησκεία, εἶναι ἔκτρωμα. Τώρα ὁ Θεός μπαίνει στό περιθώριο, καί τή θέση Του τήν καταλαμβάνει ὁ ἄνθρωπος τῆς «Ν.Ε.» Περιφρονεῖ τό νόμο τοῦ Θεοῦ, καί θεσπίζει γιά νόμους, ὅλες τίς παρανομίες, «ἐν τῷ (ψευδο) ὀνόματι πάντοτε, τῶν ἀνθρπίνων δικαιωμάτων»! Γι᾽ αὐτό «καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός... εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τά σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς» (Ρωμ. Α΄ 24). Αὐτός εἶναι ὁ παραμορφωμένος ἄνθρωπος τῆς «Νέας Ἐποχῆς»!