Σεβαστοί Πατέρες,
Εν τω υμετέρω εγκρίτω οργάνω της αγωνιζομένης και
αγωνιώσης Ορθοδοξίας, «Ορθόδοξος Τύπος»
(αρ. φύλ. 109/10-10-1969) δημοσιεύεται
μακροσκελεστάτη επιστολή του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Επιφανίου
Θεοδωροπούλου προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην. Καίτοι στερούμαι προσόντων,
εφαμίλλων προς τον σεβαστόν και εξαίρετον επιστολογράφον, όντα σύμβουλον εξ
απορρήτων επισήμων Εκκλησιαστικών ανδρών και πλειστάκις προβληθέντα δια το
επισκοπικόν αξίωμα, εν τούτοις αποτολμώ να παρακαλέσω Υμάς, όπως φιλοξενήσητε
πενιχράς τινας σκέψεις μου· τούτο δε ουχί προς προβολήν ασήμου και ασημάντου
τινός λαϊκού, μη αξιωθέντος παρά του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας ουδέ
θέσεως διδασκάλου εν εκπαιδευτικοίς Αυτής Ιδρύμασιν, ως αθεραπεύτου
συντηρητικού, αναδίδοντος την οσμήν του λιβάνου, και της κανδήλας των παραδόσεων,
αλλά χάριν αυτής ταύτης της Ορθοδοξίας, του προσφιλούς εντρυφήματος των καρδιών
μας και της αποκλειστικής ελπίδος σωτηρίας. Συνεταί, πράγματι, αι παραινέσεις,
συμπλέκουσαι αριστουργηματικόν δοκίμιον επιστολιμαίας ρητορικής διατριβής.
Συνεταί, αλλά άσκοποι και … επικίνδυνοι! Άραγε αγνοεί ο προς ον η επιστολή όσα
εν τη επιστολή αναφέρονται; Έχει την γνώμην ο συμπαθής συντάκτης, ότι είναι ο
πρώτος, όστις ανακαλεί εις την τάξιν τον προ πολλού ατακτήσαντα; Δεν είναι ο
εκλεκτός π. Επιφάνιος εκ των αφελών ή των βραδέως πληροφορουμένων! Γνωρίζει
επομένως, ότι πλειστάκις εγράφησαν τοιαύται παραινέσεις υπό τε μετριωτέρων,
αλλά και ικανωτέρων τω λόγω. Πλην ο Γέρων του Φαναρίου «ουκ ηβουλήθη συνιέναι».
Αι τοιαύται λοιπόν παραινέσεις ου μόνον πίπτουσιν εις το κενόν αλλά και
βαρύτατα τραυματίζουν την Ορθόδοξον συνείδησιν. Και ιδού πως! Κατέστη
πανορθοδόξως γνωστόν, ότι ο κρίμασιν οις οίδεν Κύριος προκαθήμενος του Φαναρίου
και ο τούτου ομόφρων, ο Αμερικής Ιάκωβος π ρ ο
π ο λ λ ο ύ έπαυσαν να θεωρούν,
ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη κιβωτός σωτηρίας. Έργω δε και λόγω ε υ ρ
ί σ κ ο ν τ α ι εκτός εδάφους
Ορθοδοξίας, ως τούτο άλλωστε ομολογεί και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Δια των
αιρετικών και πεπλανημένων αυτών δοξασιών α σ φ α λ ώ ς κρημνίζουν συνειδήσεις και βλασφημούν κατά
του Παναγίου Πνεύματος, συστήσαντος και συντηρούντος την Ορθόδοξον Εκκλησίαν!
Ερωτώμεν λοιπόν τον επαϊοντα π. Επιφάνιον πως οι Πατέρες συμβουλεύουν να
συμπεριφερώμεθα κατά των γυμνή πλέον τη κεφαλή διδασκόντων αιρέσεις; Πως θα
ωμίλουν οι Βασίλειοι, οι Αθανάσιοι κατά των αιρετικών; Τι συνιστούν οι θείοι
και Ιεροί Κανόνες; Ασφαλώς όχι ρητορικάς επιθέσεις, καλολογίας και παραινέσεις!
Μία γλώσσα μόνον απομένει· η γλώσσα των επιτιμίων της Εκκλησίας. Τοιαύται
συνεταί παραινέσεις, ενώ υπεγείρουν την θυμηδίαν και τον οίκτον του προς ον αι
παραινέσεις, συγκλονίζουν τας συνειδήσεις των πιστών τέκνων της Ορθοδοξίας, τα
οποία, επί τέλους, δεν κατανοούν διατί υ π ο χ ρ ε ο ύ ν τ α ι να αναμένουν «άχρι καιρού» και να μη
καταδικάσουν, ως πρέπει, τας διαδιδομένας αιρέσεις, τας πασών των αιρέσεων
αιρετικωτέρας! Ερωτούν δε τον επιστολογράφον: Μόνον η ανηθικότης αποκόπτει τον
οιουδήποτε βαθμού κληρικόν εκ της Εκκλησίας, ουχί δε και η κατεγνωσμένη και
γυμνή τη κεφαλή διακηρυσσομένη αίρεσις; Μόνον ο ηθικός καθαρμός του κλήρου
πρέπει να αποτελή πόνον και μέλημα των τέκνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας ουχί δε
και η πλάνη και αίρεσις; Δύναται να ίδη Θεού πρόσωπον ενάρετος τις και των
αγγέλων αγνότερος κληρικός, εφ΄ όσον είναι αιρετικός; Οι θείοι και ιεροί
κανόνες μόνον το ήθος ελέγχουν, ουχί δε και την πίστιν; Κρημνίζουν λοιπόν αι
παραινέσεις του π. Επιφανίου και τας συνειδήσεις και την Ορθοδοξίαν. Τον
παταγώδη δε αυτόν κρημνισμόν δεν επανορθώνει η απειλή «Αν τελικώς προχωρήσητε
ακόμη, αν προβήτε εις «ενώσεις», τότε θα ίδητε ποίαν στάσιν θα τηρήση έναντι
Υμών η Εκκλησία της Ελλάδος», διότι δεν γνωρίζομεν κατά πόσον ομιλεί ο γράφων,
κατ΄ εξουσιοδότησιν της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και διότι γεννάται η
απορία: δικαιολογείται ανεκτικότης να προχωρήση έτι περαιτέρω, όταν ήδη
εφήρμοσε και αυτό το κοινόν ποτήριον της Θείας Ευχαριστίας, ώστε να
μεταλαμβάνουν, τη συστάσει του, από ορθοδόξους ιερείς αιρετικοί χωρίς
προηγουμένην ομολογίαν ορθοδόξου πίστεως; Και έπειτα αμφιβάλλει ο π. Επιφάνιος,
θιασώτης αυτός της διοικητικής εννοίας της Εκκλησίας, ότι τα πάντα δύνανται να
αποτολμηθώσι και να περιβληθώσι με συνοδικόν κύρος, οπόταν ουδείς θα δύναται να
διαμαρτυρηθή, διότι όλοι θα «κήδωνται της ειρήνης της Εκκλησίας» και θα
«σκέπτωνται τας εξελίξεις και καταλήξεις των σχισμάτων, ως γράφει, δια να
δικαιολογήση τους συμπαθείς «αχρικαιρισμούς» του; Καθ΄ ημάς η Αίρεσις αποκόπτει
τον τε κληρικόν και πιστόν εκ της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επιβάλλεται λοιπόν μόνον
συνοδικός έλεγχος και καταδίκη των θιασωτών και κηρύκων της Αιρέσεως του
Οικουμενισμού Οικουμενικού Πατριάρχου και Αμερικής Ιακώβου, Θυατείρων
Αθηναγόρου κλπ. Μέχρι δε της τοιαύτης επισήμου εκκλησιαστικής ενεργείας, οι
πιστοί, κληρικοί τε και λαϊκοί, δύνανται να κάμωσιν χρήσιν έναντι του
Πατριάρχου και των ομοφρόνων Αυτώ, του δικαιώματος, όπερ αναγνωρίζει αυτοίς ο
ΙΕ΄ Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, της αποκοπής δηλονότι του Μνημοσύνου και
προ Συνοδικής διαγνώμης. Αυτό επιβάλλει η Ορθόδοξος συνείδησις, η ευθύτης και η
συνέπεια. Δεν δύναμαι να λέγω: «Παναγιώτατε, είσαι αιρετικός, το οικουμενικόν
πνεύμά σου σείει, τον Οίκον, ου εσμέν καθήμενοι, την Ορθόδοξον του Χριστού
Εκκλησίαν, αλλά εγώ δεν κόπτω τον Μνημόσυνόν σου άχρι καιρού»! Εάν προσήρχετο
εις τον π. Επιφάνιον λαϊκός τις και του έλεγε, ότι φρονεί όσα ο Πατριάρχης
διακηρύσσει περί Οικουμενισμού και πανθρησκευτισμού, θα του επέτρεπε να
μεταλάβη, εάν δεν ηρνείτο τας πλάνας αυτάς; Η τοιαύτη δε ενέργειά του δεν θα
ήτο επιτίμιον, μικρός αφορισμός, α κ ο ι ν ω ν η σ ί α; Πρόσχωμεν! Πριν ο λαός της Ορθοδοξίας
λιθοβολήση κληρικούς και λαϊκούς δια την χλιαράν στάσιν ή διαρρεύση αλλού, λόγω
των περιέργων κοκτεϊλισμών μας, ας είπωμεν γυμνήν την αλήθειαν, χωρίς
ρητορισμούς. Και η αλήθεια είναι Μία: Πας όστις ευαγγελίζηται ημάς, παρ΄ ο
παρελάβομεν, καν Άγγελος εξ ουρανού η, ανάθεμα έστω. Αυτάς τας σκέψεις γεννά εν
εμοί η επιστολή του εκλεκτού Αρχιμανδρίτου. Ίσως να μυρίζουν λάδι κανδήλας και
λιβάνι! Ίσως να είναι αναχρονιστικά! Δεν γνωρίζω! Ένα μόνον γνωρίζω, ότι η εν
τη Ορθοδόξω Εκκλησία Αλήθεια σταθμίζεται μόνον με την Παράδοσιν και τους
Κανόνας και ουχί με ασαφείς ρευστότητας.
Διονύσιος
Μπατιστάτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου