ΑΙ ΨΥΧΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ

Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Οι ψυχές των δικαίων έχουν να λάβουν μετά την ανάστασιν την τελείαν απόλαυσιν και μακαριότητα στους ουρανούς, βεβαιοί αυτός ο Κύριος λέγων :«εν γαρ τη αναστάσει… ως άγγελοι του Θεού εν ουρανώ εισί». (Ματθ. κβ 30).

Ότι δε και προ της αναστάσεως, στους ουρανούς έχουν να λάβουν οι ψυχές των δικαίων την μερικήν απόλαυσιν, μαρτυρεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος εν ταις προς Πέτρον αποκρίσεσι λέγων “ότι των τελειωμένων δικαίων αι ψυχαί ευθέως ηνίκα εκ των της σαρκός κλείθρων εξέλθωσιν, εν ταις ουρανίαις καθέδραις υποδέχονται, φανερώτερον του φωτός καθέστηκεν”».

Από τους βίους των Αγίων βλέπουμε ότι το τέλος των Αγίων είναι γνωστό σε αυτούς, αλλά και θαυμαστό.

Έλεγαν για τον Αββά Σισώη, ότι όταν έμελε να πεθάνη και καθόντουσαν οι πατέρες γύρω του, έλαμψε το πρόσωπό του σαν τον ήλιο. Και τους λέγει:

«Να ο Αββάς Αντώνιος ήλθε». Και μετά από λίγο, λέγει: «Να η χορεία των προφητών ήλθε». Και πάλι το πρόσωπό του περίσσια έλαμψε και είπε: «Να η χορεία των αποστόλων ήλθε». Και έλαμψε πάλι το πρόσωπό του πιο πολύ. Και ιδού, ήταν σαν να μιλού­­σε με κάποιον.

Και τον ρώτησαν οι γέροντες, λέγοντας: «Με ποιόν μιλάς, Πάτερ;».

Και εκείνος είπε: «Να οι Άγγελοι ήλθαν να με πάρουν και παρακαλώ να με αφήσουν, για να μετανοήσω λίγο ακόμη».

Και του λέγουν οι γέροντες: «Δεν έχεις ανάγκη να μετανοήσης Πάτερ».

«Σας βεβαιώνω ότι δεν βλέπω να έχω κάνει αρχή». Και πληροφορήθηκαν όλοι ότι είναι τέλειος. Και πάλι ξαφνικά, έγινε το πρόσωπό του σαν τον ήλιο. Και φοβήθηκαν όλοι. Και τους λέγει: «Βλέπετε, ο Κύριος ήλθε και λέγει: Φέρτε μου το σκεύος της ερήμου». Και αμέσως παρέδωσε το πνεύμα του. Και έγινε αστραπή, και γέμισε όλο το κελλί από ευωδία.

Στον Ευεργετινό βλέπουμε επίσης το εξής: Ολίγον προ της Κοιμήσεως του Αγ. Παύλου του Θηβαίου, ο Άγιος Αντώνιος του μετέφερε την στολή του Αγίου Αθανασίου, (όπως του το είχε ζητήσει ο ίδιος ο Όσιος Παύλος). Καθώς ο Μέγας Αντώνιος προχωρούσε στην έρημο και πλησίαζε το σπήλαιο, βλέπει ενώ ήταν η τρίτη ώρα (9 π.μ.) της ημέρας, με τα μάτια της ψυχής του, με τα οποία βλέπουν μόνον οι άξιοι, τάγματα Αγγέλων, ομάδες Αποστόλων, χορούς Προφητών, φάλαγγες Μαρτύρων και στο μέσον όλης αυτής της ιερής παρατάξεως την ψυχή του Οσίου Παύλου, να περνάη σε λαμπρότητα και αυτή την λευκότητα του χιονιού, να λάμπη φωτεινότερα από αυτό, και να ανεβαίνη με πολλή ευφροσύνη στους ουρανούς.

Ρώτησαν τον Αγ. Παΐσιο για την παρρησία των δικαίων προς τον Θεό και απάντησε:

– Στην άλλη ζωή, Γέροντα, ένας σωστός μοναχός πάλι δεν θα βοηθάη με την προσευχή του τους ανθρώπους;

– Και στην άλλη ζωή θα βοηθάη με την προσευχή του, αλλά δεν θα υποφέρη, ενώ τώρα συμπάσχει δεν περνάει χαρούμενα εδώ, «με χαρούμενη την όψη και με βλέμμα λαμπερό»! Όσο όμως υποφέρει για τον πλησίον του, τόσο ανταμείβεται με θεία παρηγοριά, και αυτό είναι κατά κάποιον τρόπο και η πληροφορία ότι βοηθιέται ο άλλος. Αυτή η παραδεισένια χαρά είναι η θεία ανταμοιβή για τον πόνο που νιώθει για τον αδελφό του.

– Δηλαδή, Γέροντα, οι Άγιοι που επικαλούμαστε να μας βοηθήσουν δεν συμπάσχουν μαζί μας;

– Εκεί δεν έχει πόνο, βρε παιδάκι μου! Στον Παράδεισο υποφέρουν; «Ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός» δεν λέει;

Ύστερα οι Άγιοι έχουν υπ’ όψιν τους την θεία ανταμοιβή, που θα λάβουν όσοι άνθρωποι βασανίζονται σ’ αυτή την ζωή και αυτό τους κάνει να χαίρωνται. Μα και ο ίδιος ο Θεός που έχει τόση αγάπη, τόση ευσπλαγχνία, πως αντέχει αυτόν τον μεγάλο πόνο των ανθρώπων; Αντέχει, γιατί έχει υπ’ όψιν Του την θεία ανταμοιβή που τους περιμένει. Όσο δηλαδή βασανίζονται εδώ οι άνθρωποι, τόσο τους αποταμιεύει εκεί ουράνιο μισθό. Ενώ εμείς αυτά δεν τα βλέπουμε και συμπάσχουμε με όσους υποφέρουν. Γι’ αυτό, όταν κάποιος τα βλέπη λίγο αυτά και έχη υπ’ όψιν του την ανταμοιβή που θα λάβουν, δεν υποφέρει τόσο πολύ.

– Όταν, Γέροντα, παρακαλούμε τον Θεό να βοηθήση κάποιον κεκοιμημένο που δεν έχει ανάγκη, πάει χαμένη αυτή η προσευχή;

– Πως να πάη χαμένη; Όταν λέμε «ανάπαυσον τον τάδε» και αυτός είναι σε καλή θέση στην άλλη ζωή, δεν παρεξηγείται ίσα-ίσα συγκινείται. «Για δες, λέει, εγώ είμαι σε καλή θέση και εκείνοι αγωνιούν», οπότε φιλοτιμιέται και μας βοηθάει πιο πολύ, πρεσβεύοντας στον Θεό για μας. Αλλά που να ξέρης σε τι κατάσταση βρίσκεται ο άλλος; Φυσιολογικά κάνεις ευχή πρώτα γι’ αυτούς που γνωρίζεις ότι με την ζωή τους λύπησαν τον Θεό και εύχεσαι και για άλλες ανάλογες περιπτώσεις και ύστερα εύχεσαι και για όλους τους κεκοιμημένους.