Ποιμήν ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο εκ της Αιγύπτου,
αναχωρήσας δε εκ της πατρίδος του μεθ’ όλων των αδελφών του εγένετο Μοναχός. Η
δε μήτηρ αυτών, εκ της μητρικής φιλοστοργίας κινηθείσα, επήγεν εις την Σκήτην
ίνα τους ίδη, και επειδή οι υιοί της έκλεισαν την θύραν του κελλίου των,
έκλαιεν έξω με πόνον καρδίας και εφώναζεν. Ο δε αββάς Ανούβ, εις εκ των
αδελφών, λέγει προς τον Ποιμένα· «Τι να κάμωμεν εις την γραίαν ταύτην»; Τότε ο
Ποιμήν ήλθε πλησίον της θύρας και λέγει εις αυτήν έσωθεν· «Διατί κλαίεις
γραία;» Η δε, ακούσασα την φωνήν του Ποιμένος, είπε· «Θέλω να σας ίδω, τέκνα
μου, διότι
κατά τι θα βλάψω εγώ, εάν μόνον σας ίδω; Δεν είμαι εγώ η μήτηρ
σας; Δεν
ευρίσκομαι τώρα εγώ εις βαθύ γήρας;» Ο δε Ποιμήν απεκρίθη
εις αυτήν· «Που θέλεις να μας ίδης εις τούτον ή τον άλλον κόσμον;» Η δε μήτηρ
αυτών, εννοήσασα το νόημα των λόγων του
Ποιμένος, μετά χαράς ανεχώρησε χωρίς να τους ίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου