Εν μια των ημερών, ότε εμελετάτο η Σύνοδος, ο
Πατριάρχης καθήμενος εν τω κελλίω του μετ’ άλλων αρχόντων έκαμε μίαν
αξιοθαύμαστον κρίσιν λέγων: «Λέγουν η Σύνοδος να γίνη εις Ιταλίαν και να
μεταβούν οι ιδικοί μας εκεί να παραμείνουν εις την Σύνοδον και να λάβουν τα
έξοδα του ταξιδίου και τας δαπάνας διατροφής παρά των Λατίνων. Αλλά με το να
μεταβούν και να λαμβάνουν την καθημερινήν τροφήν εξ εκείνων, ήδη γίνονται
δούλοι και μισθωτοί, εκείνοι δε κύριοι· και ο δούλος οφείλει να εκτελή το
θέλημα του κυρίου του και κάθε μισθωτός την εργασίαν εκείνου, όστις τον
πληρώνει, διότι εκείνος ο οποίος μισθώνει κάποιον, δι’ αυτόν τον λόγον του
δίδει τον μισθόν, ίνα ο μισθούμενος εκτελή ό,τι τον διατάξη ο μισθών αυτόν,
ειδ’ άλλως δεν του δίδει μισθόν. Εάν λοιπόν εκείνοι διακόψουν την τροφοδοσίαν,
τι θα κάμουν οι ιδικοί μας; Και εάν δεν θελήσουν να επιστρέψουν οι ιδικοί μας
με έξοδα και πλοία εκείνων, τι θα κάμουν αυτοί; Κατά τι λοιπόν συμφέρει αυτοί
οι ολίγοι, οι ξένοι, οι πτωχοί να υπάγουν προς τους πολλούς, τους πλουσίους,
τους υπερηφάνους, τους εντοπίους και να υποδουλωθούν εις αυτούς; Έπειτα το να
συζητώμεν και να διδάσκωμεν αυτούς περί Πίστεως και ευσεβείας δεν μου φαίνεται
καλόν και κατά την γνώμην μου ουδόλως συμφέρει εις ημάς τούτο».
Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου