∆ιατί ὁ ∆υτικός Ἄνθρωπος δέν γίνεται νά εἶναι Χριστιανός

 Σκεπτόµενος τὰ ὅσα συµβαίνουν στὴν πατρίδα µου τὴν Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα χρόνια µὲ ἀφορµὴ πάντα τὴν λεγόµενη οἰκονοµικὴ κρίση ἡ ὁποία κατὰ βάση εἶναι µόνον πολιτισµικὴ καὶ πνευµατικὴ κρίση ἑνὸς λαοῦ ποὺ ἔχασε τὴν πολιτιστικὴ καὶ ἱστορική του ταυτότητα χάριν τῆς λεγόµενης «Εὐρωπαϊκῆς ὁλοκλήρωσης». ∆ηλαδὴ µιᾶς οὐτοπικῆς ὁλοκλήρωσης ποὺ δὲν µπορεῖ νὰ γίνει παρὰ µόνον µὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἰσοπέδωση τῶν ὑπολοίπων πολιτιστικῶν παραδόσεων, ἐν προκειµένῳ τὴν πολιτιστικὴ παράδοση χωρῶν, ὅπως εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, ποὺ ἔχει ὅµως χαρακτηριστικὰ τὰ ὁποῖα τὴν διαφοροποιοῦν ἀπὸ τὶς χῶρες µὲ δυτικὴ παράδοση, Ρωµαιοκαθολικοῦ ἢ Προτεσταντικοῦ τύπου ποὺ κατὰ βάση διαφέρουν στὸν τρόπο ἀντίληψης τοῦ ἴδιου προτύπου ἀνθρώπου. Καὶ αὐτὸς ὁ τρόπος ἄν καὶ ὀνοµάζεται «Χριστιανικός» τὸ πρότυπο µόνο χριστιανικὸ δὲν µπορεῖ νὰ ὀνοµαστεῖ καὶ αὐτὸ, διότι εἶναι τὸ κατ’ἐξοχὴν ὑλιστικὸ πρότυπο ἀνθρώπου. Ἡ διαφορὰ ἀνάµεσα στὸν Ρωµαιοκαθολικὸ τρόπο ἀντίληψης καὶ στὸν Προτεσταντικὸ ποὺ ἀµφισβητεῖ ὄχι τὴν κοσµικὴ καὶ ὑλιστικὴ ἀντίληψη τοῦ προτύπου, ἀλλὰ ἐκφράζεται µόνο στὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα ὡς κοσµικοῦ καὶ πολιτικοῦ ἡγέτη κατ’ ἐπίφαση φερόµενου καὶ ὡς πνευµατικοῦ ἡγέτη τῆς ∆ύσεως. Τῆς ∆ύσεως, ἡ ὁποία τὸ µόνο ποὺ καταλαβαίνει ὡς δύναµη εἶναι ἡ πολιτικὴ, οἰκονοµικὴ, βιοµηχανικὴ καὶ τεχνολογικὴ προσφάτως ἐξουσία. ∆ηλαδὴ µόνο στὴν ὑλιστικὴ στενὰ ἄποψη τῶν πραγµάτων αὐτὸ ἀπὸ µόνο του εἶναι σὲ θέση νὰ ἐξηγήσει ὅλες τὶς αἱρετικὲς καὶ νεωτεριστικὲς ἀπόψεις καὶ δράσεις ποὺ παίρνει ὡς σύνολο ἡ ∆ύση ποὺ ἔρχονται σὲ εὐθεῖα άντίθεση µὲ ὅλη τὴν κοσµοαντίληψη ποὺ ἔχει ἐκφράσει διαχρονικὰ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ βεβαίως ἐξηγεῖ τὴν διαφοροποίηση σὲ καίρια ζητήµατα τῶν λεγοµένων «Ἐκκλησιῶν» τῆς ∆ύσεως, ὅπως τὰ µυστήρια, ἡ ἱερωσύνη, ὁ γάµος, προσφάτως µὲ τὴν ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν, τὴν ἱερωσύνη καὶ τὸν γάµο τῶν ὁµοφυλοφίλων.

Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατὶ ὁ Χριστὸς ἔχει τόσο ἀµφισβητηθεῑ σχεδὸν ἀποκλειστικὰ στὶς δυτικὲς κοινωνίες µὲ πολὺ ἔντονο ὕφος, διότι γιὰ τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι πράγµατι «σκάνδαλο», πῶς νὰ ἀντιληφθεῖ ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος τὸν Παντοδύναµο Θεὸ νὰ παρουσιάζεται τόσο ἀδύναµος νὰ «ἐξευτελίζεται» ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ µάλιστα αὐτὸς νὰ εἶναι ὁ Θεὸς τῆς ∆ύσεως ποὺ ἐκφράζεται µὲ τὴν δύναµη! Αὐτὸς ὁ Θεὸς ἔπρεπε λοιπὸν νὰ ἀποκατασταθεῖ, ἴσως ἔτσι ἐξηγοῦνται οἱ Σταυροφορίες ὡς ἀντίληψη ἀλλὰ πιθανὸν καὶ τὸ Φιλιόκβε ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ∆υτικὴ σκέψη τῆς ἐνισχύσεως τοῦ Ἰησοῦ ὡς νὰ τὴν εἶχε ἀνάγκη. Στοὺς ἀνατολικοὺς λαοὺς ποὺ ναὶ µὲν δὲν δέχονται τὸν Ἰησοῦ ὡς Θεὸ, διότι ἔχουν τὶς δικές τους θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις, κατανοητό, ὅµως τὸν Ἰησοῦ τὸν δέχονται ὡς διδάσκαλο τῶν ἀνθρώπων! ∆ιότι σὲ αὐτὲς τὶς κοινωνίες ποὺ ψάχνουν γιὰ πνευµατικοὺς δρόµους εἶναι κατανοητὸ νὰ ὑπάρχει καὶ αὐτὸς ὁ δρόµος ἀκόµη καὶ ἄν δὲν τὸν δέχονται γιὰ πολιτιστικοὺς ἢ καὶ πολιτικοὺς λόγους ἐξαιτίας τοῦ δυτικοῦ ἰµπεριαλισµοῦ καὶ τῆς ἀποικιοκρατίας. Ἐνῶ γιὰ τοὺς δυτικοὺς ποὺ εἶναι «χριστιανοὶ» ὁ Χριστὸς εἶναι ἀµφισβητήσιµος καὶ βέβαια ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος παρὰ τὸ ὑλιστικὸ κοσµικὸ πνεῦµα καὶ ἡ περιφρόνηση τοῦ πνευµατικοῦ ποὺ ἀντιµετωπίζεται ὡς ἀναχρονισµὸς καὶ ὀπισθοδρόµηση. Ὁ δυτικὸς τρόπος ζωῆς ἔδινε πάντα προτεραιότητα στὴν ὑλικὴ κοσµικὴ διάσταση τοῦ ἀνθρώπου ἀκόµη καὶ ὅταν αὐτὴ ἐκφράζονταν µέσα ἀπὸ τὴν ∆υτικὴ «Ἐκκλησιαστικὴ» τέχνη, ἀρχιτεκτονικὴ καὶ µουσική. Ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος γράφει στὴν πρὸς Ρωµαίους ἐπιστολή, κεφ.7 στιχ.22 - 23 «Συνήδοµαι γὰρ τῷ νόµῳ τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον, βλέπω δὲ ἕτερον νόµον ἐν τοῖς µέλεσί µου ἀντιστρατευόµενον τῷ νόµῳ τοῦ νοός µου καὶ αἰχµαλωτίζοντά µε ἐν τῷ νόµῳ τῆς ἁµαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς µέλεσί µου.» ∆ηλαδὴ δύο ροπὲς ἔχει ὁ ἄνθρωπος τὴν πνευµατικὴ καὶ τὴν κοσµικὴ ροπή, ὁ δυτικὸς τρόπος προβάλλει τὸν κοσµικὸ τὸν ὑλικὸ ποὺ ἐνυπάρχει σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους γι’αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο καὶ εἶναι τόσο ἰσχυρὸς καὶ διαβρώνει κάθε πολιτισµὸ, µὲ τὸν ὁποῖο ἔρχεται σὲ ἐπαφή ὅπως αἰχµαλωτίζει ὁ νόµος τῆς ἁµαρτίας τὸν νοῦ κατὰ τὸν ἀπόστολο. Ἐν κατακλεῖδι ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος παραδόθηκε ἀµαχητὶ µὲ χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση στοὺς πειρασµοὺς τῆς ἐρήµου ποὺ περιφρόνησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς, παραδόθηκε δηλαδὴ στὸν Σατανᾶ δηλώνοντας ταυτόχρονα «χριστιανός». Ἄρα πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος ὑλιστὴς κοσµικὸς νὰ εἶναι καὶ χριστιανὸς ταυτόχρονα; Φυσικὰ ἐδῶ ὑπάρχει µιὰ πολὺ ἔντονη ἀντίθεση καὶ ὁ µόνος ποὺ δὲν τὴν βλέπει εἶναι ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος ποὺ νοµίζει ὅτι ὄχι µόνον εἶναι χριστιανὸς, ἀλλὰ ὅτι κατέχει καὶ τὴν ἀπόλυτη ἀλήθεια ποὺ δὲν τὴν καταλαβαίνουν οἱ ἄλλοι καὶ πρέπει νὰ τὴν ἐπιβάλει παντοῦ καὶ µὲ κάθε τρόπο ἀκόµη καὶ φανερὰ ἀντιχριστιανικό κατὰ τὸ πλεῖστον. Τὸ κακό ποὺ ἔγινε µὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ µὲ ὅσες χῶρες ἀκολουθοῦν ἄκριτα τὰ δυτικὰ πρότυπα ὡς θέσφατα εἶναι ὅτι δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ἀκολουθώντας αὐτὰ τὰ δῆθεν µοντέρνα πρότυπα χάνουµε κάτι πολὺ πιὸ πολύτιµο χάνουµε τὴν αὐτοσυνειδησία µας, τὸν πολιτισµό, τὴν ταυτότητά µας καὶ τὸ κυριώτερο τὴν ἴδια τὴν πίστη µας τὴν ψυχή µας δηλαδή. Γινώµαστε καὶ ἐµεῖς κατ’ὄνοµα χριστιανοὶ ἀλλὰ κατ’οὐσίαν ἀντίχριστοι, διότι ἐρχόµαστε σὲ ἀντίθεση µὲ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, συντασσόµαστε µὲ τὸν Σατανᾶ καὶ ἀποτασσόµαστε τὸν Χριστό, γινόµαστε δηλαδὴ καὶ ἐµεῖς ∆υτικοὶ, προδίδουµε τοὺς προγόνους µας καὶ τὴν ἱστορία µας, σὲ τελικὴ ἀνάλυση προδίδουµε τὸν ἴδιο µας τὸν ἑαυτό. Σκεφτεῖτε λοιπόν τὴν τραγικότητα ὁρισµένων, εὐτυχῶς ποιµένων µας ποὺ συναγελάζονται καὶ κοινωνοῦν µὲ τοὺς ἡγέτες τῶν δυτικῶν «Ἐκκλησιῶν» σὲ τὶ µεγάλο κίνδυνο βάζουν τὸν ἑαυτό τους καὶ δυστυχῶς καὶ τὸ ποίµνιό τους, ζητώντας ταυτόχρονα σιωπὴ, διότι ὑποσυνείδητα πιστεύω ὅτι γνωρίζουν ποὺ βαδίζουν γι’αὐτὸ καὶ δὲν ἀνέχονται κανένα ἀντίλογο καὶ καµµία ἀντίρρηση στὸν δρόµο ποὺ βαδίζουν, δυστυχῶς γνωρίζουν. ∆υστυχῶς γνωρίζουν καὶ µάλιστα πολὺ καλά. ∆ὲν σχολιάζω τοὺς πολιτικοὺς ἡγέτες, διότι αὐτοὶ εἶναι χειρότεροι µὲ πρότυπο τὸν παλαιὸ ἐκεῖνο πολιτικὸ καὶ δῆθεν «Ἐθνάρχη» ποὺ δήλωσε ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει στὴν ∆ύση! Καὶ βραβεύτηκε µὲ τὸ Βραβεῖο τοῦ ἀνθέλληνα Καρλοµάγνου! Ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ κοινωνία ποὺ ἔχει πρότυπο τὸν Χριστὸ, τοὺς Ἁγίους καὶ τὴν Πνευµατικότητα, ἐπικοινωνεῖ µὲ τὶς λεγόµενες ∆υτικὲς κοσµικὲς «Ἐκκλησίες» καὶ κοινωνίες ποὺ ἔχουν πρότυπα ἢ τὸν ἐξουσιοµανῆ Πάπα ἢ τοὺς διάφορους προτεστάντες ποὺ ἔχουν ὡς δόγµατα θολοῦρες καὶ προσφάτως ἰδιαιτερότητες οἱ ὁποῖες ἔχουν τόση σχέση µὲ τὸν Χριστὸ ὅσο ὁ φάντης µὲ τὸ ρετσινόλαδο. Πρὸς γνῶσιν καὶ συµµόρφωσιν ὅσο ἀκόµη εἶναι καιρός, ἄν καὶ δὲν τὸ νοµίζω.

Τοῦ κ. Θωµᾶ Τσίντζα

***

Ο  Ανώνυμος άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "∆ιατί ὁ ∆υτικός Ἄνθρωπος δέν γίνεται νά εἶναι Χρισ...":

Το βλέπει κανείς στους δυτικούς ανθρώπους πόσο πολύ έχουν ξεφύγει από τις αρχές τους. Ο Χριστός πράγματι απουσιάζει, όχι ότι εκείνος έφυγε, τον διώχνουν από τη ζωή τους. Τον έχουν απαρνηθεί εντελώς. Δεν το ξέρουν, νομίζουν ότι ήταν μια φαντασίωση των αρχαίων χριστιανών, αποτελεί μια τροχοπέδη του σύγχρονου ανθρώπου! Όσα λέγει το Ευαγγέλιο το παίρνουν ως έχει, μετρητοίς, δε βλέπουν το βάθος, την αξία, το πνευματικό μεγαλείο που περιέχει ο ευαγγελικός λόγος. Απαρχαιωμένες αντιλήψεις πολλοί πιστεύουν ότι είναι! Ενώ είναι πάντα επίκαιρος, πάντα σύγχρονος, πάντα λόγος καίριος για λύσεις προβλημάτων. Πράγματι εκείνους που τον αρνούνται ο Χριστός ενώ τον έχουν ενώπιόν τους δεν τον βλέπουν, ενώ έχουν τη λύση των προβλημάτων τους μπροστά τους αυτοί ψάχνουν λύσεις χρησιμοποιώντας τη διάνοια η οποία αν δεν έχει καθαρθεί ο νους της ψυχής τα διανοήματα του μυαλού είναι λανθασμένα. Δεν έχουν καταλάβει ότι είναι άλλο πράγμα η διάνοια κι άλλο ο νους.