Τὸ πραγµατικὸν πρόσωπον τῆς φεροµένης ὡς «Ἁγίας καὶ µεγάλης Συνόδου» Τοῦ κ. ∆ηµητρίου Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου

2ον

∆ιά τοῦ λόγου τό ἀληθές καί ἀσφαλές, θά παραθέσωµε εἰς αὐτό τό Β΄µέρος τοῦ ἄρθρου µας ἐκεῖνα τά στοιχεῖα, τά ὁποῖα πιστοποιοῦν τά ἐπιγραφικῶς ἀνωτέρω ἐπισηµαινόµενα. Θά παρουσιάσωµε, δηλαδή, ἐνδεικτικῶς, ἀλλά συγκεκριµένως, τίς σχετικές ἐλλείψεις (Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ὁµολογίας) ἀλλά καί τίς ἀποδείξεις (κακοδόξου πίστεως καί Οἰκουµενισµοῦ) ἐκ τῶν δηµοσιευθέντων Κειµένων τῆς ἐπικειµένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου». Χωρίς νά ὁµολογεῖται καί δηλώνεται εὐθέως, ἀλλά καί χωρίς νά ἀπορρίπτεται ὡς ἀναληθές, συµβαίνει ἡ θεολογία τῆς πλειοψηφίας τῶν συγχρόνων ἐπισκόπων καί θεολόγων (καί δέν ἀναφερόµεθα στούς ἀδιαφοροῦντας καί τούς σιωπῶντας ἐκ φόβου ἤ ἰδιοτελειῶν) νά ἀποστασιοποιεῖται ἠθεληµένως ἀπό τήν διαχρονική ὀρθόδοξο Παράδοσι, χωρήσασα ἀπό καιροῦ στήν ἀναζήτησι νέων µεθόδων προσεγγίσεως τῶν διαφόρων θεµάτων. Πρόκειται, εἴτε γιά τραγική ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, εἴτε γιά πλάνη καί παγίδευσι σέ «θεολογίες» καί φιλοσοφίες οἱ ὁποῖες κατ’ οὐσίαν θεωροῦν ὅτι ἔκλεισε ἡ περίοδος τῆς καθοδηγήσεώς µας πρός τήν ἀληθινή Πίστι διά τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων καί ἄνοιξε ἡ περίοδος τῆς ἀναζητήσεως καί ἐφαρµογῆς νέων τρόπων καί ὁδῶν γιά τήν ἀντιµετώπισι ἀκόµη καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν-πνευµατικῶν θεµάτων στή σύγχρονη ἐποχή, εἴτε, τέλος, πρόκειται γιά συνειδητή ἀπαξίωσι καί συντονισµένη προσπάθεια ἀπαλλαγῆς τῆς Πίστεώς µας ἀπό τό ἱστορικό της περιεχόµενο καί «παρελθόν». Βεβαίως, εἶναι τραγική ἡ διαπίστωσι τῆς ἀπουσίας συγχρόνων Ἁγίων Πατέρων ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό χῶρο, οἱ ὁποῖοι θά ἀνανέωναν τή διδασκαλία τῶν πρό αὐτῶν Ἁγίων Πατέρων καί θά ἐπικαιροποιοῦσαν τήν Παραδοθεῖσα Πίστι µέσα στά σύγχρονα δεδοµένα καί ἔναντι τῶν συγχρόνων προκλήσεων.

Ἀδιέξοδο πάντως καί δικαιολογία γιά τήν ἀποστασιοποίησι ἀπό τήν ὁδό τῆς Παραδόσεως δέν µπορεῖ νά ἐπικαλεῖται κανείς. ∆ιότι καί ἡ ἁπλή προσφυγή καί µελέτη τῶν Γραφῶν καί τῆς Πατερικῆς διδασκαλίας εἶναι δυνατόν νά µᾶς ἐπιλύση ὅλα τά προβλήµατα. Ἀρκεῖ νά πιστεύωµε ὅτι τότε µόνον διαθέτοµε ὀρθή Πίστι πρός τόν Θεόν, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Θεῖος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς, ὅταν συµφωνοῦµε κατά πάντα µέ ὅσα οἱ Ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν καί ὁµολογοῦν! Μέ τήν ἐπικειµένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» συµβαίνει τό ἑξῆς παράδοξο: Ἀντί αὐτή νά ὑποδεικνύη καί ἀποδεικνύη τήν ὀρθοδοξία της, καί ἄρα τήν ὀρθότητα καί ἐγκυρότητά της, ἀπό τή συµφωνία της πρός τήν καθόλου Παράδοσι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ πιστοί (µέ οἱαδήποτε ἰδιότητα Κληρικοῦ, µοναχοῦ ἤ λαϊκοῦ) ἔρχονται νά ὑποδείξουν καί ἀποδείξουν ἐµβρόντητοι, ἀπογοητευµένοι καί ἀποροῦντες τή διάστασι καί ἑτερότητά της ἀπό καί πρός τήν παραδοθεῖσα Πίστι. Οἴκοθεν νοεῖται ὅτι δέν χρειάζεται νά περιµένωµε τή σύγκλησί της, γιά νά ἐκφράσωµε τίς ἐπιφυλάξεις µας ὡς πρός τήν ὀρθοδοξία τῆς ἐν λόγω Συνόδου, καθότι ἔχουν, ὅπως εἶναι γνωστόν, δηµοσιευθεῖ τά προσυνοδικῶς συνταχθέντα καί ἐγκριθέντα σχετικά (ὡς σχέδια πρός ἐπικύρωσι) κείµενά της. Ἐδῶ, χάριν τῆς ἐνδεικτικῆς, ὅπως προελέχθη, ἐπιβεβαιώσεως τῶν ἐπισηµάνσεων καί παρατηρήσεών µας, θά περιορισθοῦµε στό κατά κοινή ὁµολογία πλέον ἐπίµαχο ἐξ αὐτῶν (κείµενο) µέ ἀντικείµενο καί τίτλο: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας µέ τόν λοιπό χριστιανικό κόσµο». Πρόκειται γιά ἕνα περίπου πεντασέλιδο κείµενο τό χαρακτηριστικό τοῦ ὁποίου εἶναι ὅτι δέν περιέχει οὔτε µία (1) φορά τή λέξι αἵρεσι ἤ αἱρετικός, καθώς ἐπίσης (οὔτε) καί τή λέξι-φράσι Ἅγιος-ἅγιοι καί Ἅγιοι Πατέρες! [Σηµείωσι: Μόνο µία ἀναιµική ἀόριστος ἀναφορά περί «τῆς πατερικῆς παραδόσεως» γίνεται σέ ἕνα µόνο σηµεῖο του.] Τήν δέ Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τήν προσδιορίζει καί οὐσιαστικῶς τήν περιορίζει, ἀλλά καί τήν ἑτεροπροσδιορίζει µονοσήµαντα, ὡς τήν Ἐκκλησία πού διαθέτει πιστότητα εἰς τήν διδασκαλία τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν ἑπτά Οἰκουµενικῶν Συνόδων. Ὡς νά ἔπαυσε (ἀπό) τότε νά ὑφίσταται ἡ πλήρης καί ἀδιαίρετος Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία! Καί, ὡς νά µή ὑπάρχη πέραν τοῦ ὀγδόου (8ου ) µ. Χ. αἰῶνος ὁτιδήποτε σηµαντικό καί ἀπαραίτητο γιά τήν ἐκκλησιολογική ταυτότητα καί αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς πρός τήν Πίστι καί τήν Παράδοσί της, ἀλλά καί τή στάσι της ἔναντι τῶν αἱρέσεων (πλέον ἀποκαλουµένων Ἐκκλησιῶν καί ὁµολογιῶν).

(συνεχίζεται)