Επί πολλές δεκαετίες η παναίρεση του
Οικουμενισμού λυμαίνεται την ορθόδοξη πίστη και ζωή. Από τους ποιμένες, φύλακες
του ποιμνίου, που θα έπρεπε να αγρυπνούν και να εκδιώκουν τους λύκους των
αιρέσεων του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, πολλοί σιωπούν και κρύβονται,
είτε από φόβο και δειλία είτε για να μη πέσουν στην δυσμένεια των ισχυρών, ενώ
άλλοι έχουν προσχωρήσει στις αιρέσεις και ως προβατόσχημοι λύκοι κατασπαράσσουν
πνευματικά, τους ποιμαινομένους. Την διαφύλαξη της πίστεως ανέλαβαν ευάριθμοι
πρεσβύτεροι και μοναχοί, αλλά και οι ίδιοι οι ποιμαινόμενοι με αξιοθαύμαστη
παρρησία. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας, που το
ποίμνιο αποδεικνύεται συνετώτερο των ποιμένων, ποιμαινόμενο αοράτως από τον
αρχιποίμενα Χριστό, ο οποίος άλλωστε εγκατέστησε τους ποιμένες, όχι για να
καταφάγουν, αλλά για να προστατεύουν το ποίμνιο, όχι για να σφετεριστούν την
ιερατική Χάρη προς ίδιον όφελος, αλλά για να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή τους,
όπως έπραξεν Εκείνος, για την σωτηρία των προβάτων. Ο καλός ποιμένας δεν
φεύγει, όταν βλέπει τον λύκο να έρχεται, πολύ περισσότερο δεν προσχωρεί στους
λύκους, αλλά «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου