Από την αρχή του
Χριστιανισμού, όπως το δείχνει η Καινή Διαθήκη και μάλιστα οι επιστολές του
αποστόλου Παύλου, η θεολογία αποτελεί τη ρίζα και το θεμέλιο της πράξεως.
Διαφορετικά, η θεολογία εκφυλίζεται σ΄ ένα στεγνό και άχρηστο σύστημα ιδεών,
ενώ η πράξη χάνει το βάθος και την ουσία της, καταντά τύπος και, όχι σπάνια,
αιρετικός ακτιβισμός. Μ΄ αυτή την προοπτική είναι χρήσιμο και αναγκαίο τις
μέρες αυτές, που γιορτάζουμε την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να
σκύψουμε στη θεολογία αυτής της κατεξοχήν θεολογικής γιορτής. Το «θαυμαστόν και
μέγα» τούτο γεγονός σηματοδοτεί το τέλος της επίγειας δράσεως του Ιησού και
συγχρόνως συνοψίζει τη θεολογία όλων των γεγονότων της θείας οικονομίας.
Επιβεβαιώνει
τον Ευαγγελισμό και την ενανθρώπηση του Κυρίου: Το ανθρώπινο σώμα, το οποίο
τότε ενωμένο με τη θεία φύση συνελήφθη εν Πνεύματι αγίω στη μήτρα της Παναγίας
μας και γεννήθηκε στη φάτνη της Βηθλεέμ, αυτό το ίδιο αναλαμβάνεται τώρα στους
ουρανούς.
Διευρύνει τη Μεταμόρφωση: Τη
θεϊκή δόξα του Θεανθρώπου, που αξιώθηκαν να δουν οι τρεις μαθητές στο όρος της
Μεταμορφώσεως, την ατενίζουν στο όρος των Ελαιών όλοι οι μαθητές. Μπαίνουν στη διάσταση της πνευματικής
συχνότητας και βλέπουν τον Θεό με τα μάτια τους!
Επιμαρτυρεί την Ανάσταση: Είναι μια επίσημη – η τελευταία στη διάρκεια
των σαράντα ημερών – εμφάνιση του αναστημένου Ιησού.
Προετοιμάζει
την Πεντηκοστή: Ανεβαίνοντας στα ουράνια, το σώμα του Κυρίου εγκαινιάζει τη
γέφυρα μεταξύ γης και ουρανού, ώστε να κατεβεί στη γη ο Παράκλητος κατά την
ημέρα της Πεντηκοστής.
Προαναγγέλλει
τη Δευτέρα Παρουσία: Οι άγγελοι διαμηνύουν στους μαθητές την παρήγορη υπόσχεση·
«ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ΄ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται, ον
τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν» (Πραξ. 1: 11). Ο Θεός δεν
περιορίζεται από τον δικό μας χωροχρόνο. Έτσι, την ώρα που απομακρύνεται από τα
μάτια των μαθητών του ο Κύριος είναι επίσης «ο ερχόμενος» (Β΄ Ιω 7). Κι αυτή η
προσμονή του γλυκαίνει την έμπονη πορεία των δικών του σ΄ αυτή τη γη. Δίνει
άλλη διάσταση στη ζωή τους.
Η θεολογία της Αναλήψεως, όπως διδάσκεται στα κείμενα της αγίας Γραφής,
υπερβαίνει, υπερβαίνει την εμπειρία των αισθήσεων και εισάγει στον απρόσιτο
χώρο του μυστηρίου. Γι΄ αυτό και τον σίγουρο τρόπο προσεγγίσεως της Αναλήψεως
προσφέρουν τα μυστήρια της Εκκλησίας, που επενδύονται και νοηματοδοτούνται απ΄
αυτό το γεγονός. Ενδεικτικά θα αναφερθώ σε δύο μυστήρια.
Το
μυστήριο του Βαπτίσματος, η αφετηρία της πνευματικής μας αναγεννήσεως, αντλεί
την αναγεννητική του δύναμη από τη λυτρωτική θυσία του Κυρίου, της οποίας η
έκπαγλη δόξα καταδεικνύεται στο γεγονός της θείας Αναλήψεως. Με τις πληγές του
μαρτυρίου του στο ανθρώπινο σώμα αλλά και με τη θεϊκή του λαμπρότητα ο Κύριος
ανελήφθη, ανοίγοντας για μας το δρόμο που η πτώση είχε καταστήσει απροσπέλαστο.
Κανείς άλλος δεν είχε αυτή τη δύναμη, διότι «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν
ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο υιός του ανθρώπου» (Ιω 3: 13).
Η
σταθερότητα και η αύξηση των πιστών στη βασιλεία του Θεού εξασφαλίζεται με τη
μετοχή τους στο σώμα και το αίμα του Κυρίου στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.
Το σώμα Χριστού που κοινωνούμε μας προετοιμάζει για τη δική μας άνοδο στον
ουρανό. Μ΄ αυτή τη βεβαιότητα δέεται ο άγιος Συμεών ο Μεταφραστής: «Ο τη ενδόξω
σου Αναλήψει της σαρκός θεώσας το πρόσλημμα και τούτο τη δεξιά καθέδρα τιμήσας
του Πατρός, αξίωσόν με, δια της των αγίων σου μυστηρίων μεταλήψεως της δεξιάς
μερίδος των σωζομένων τυχείν».
Το αναλημμένο σώμα του
Ιησού κατατέθηκε στον ουρανό ως αδαπάνητο συνάλλαγμα, εγγύηση και θησαυρός της
Εκκλησίας, που περπατά ακόμα στη γη, αλλά φέρεται με μία δυναμική φορά προς τα
άνω, στο θρίαμβο του ουρανού. Αναγεννημένο και ενωμένο με τον Κύριο το
ανθρώπινο γένος «συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις» (Εφ. 2, 6) μαζί με το Χριστό,
γράφει στους χριστιανούς της Εφέσου ο απόστολος Παύλος. Θεωρεί ως γεγονός
συντελεσμένο την εγκατάσταση των πιστών στον ουρανό και το συνδοξασμό τους με
τον Ιησού. Και είναι! Όταν από ένα
χαρμάνι παίρνουμε ένα δείγμα, ενυπάρχουν σ΄ αυτό τα στοιχεία όλου του υλικού
από το οποίο προέρχεται το δείγμα. Έτσι, στο ένδοξο σώμα του θεανθρώπου Κυρίου,
που ήδη βρίσκεται στη δόξα του ουρανού, ενυπάρχει όλο το ανθρώπινο φύραμα, η
ανθρώπινη φύση. Οι ιδιότητες του αναληφθέντος Χριστού κι η θεϊκή του δόξα
αντανακλούν σ΄ όλους τους ανθρώπους, τώρα σκιωδώς και δια της πίστεως, κατά τη
Δευτέρα Παρουσία του ολοκληρωτικά και «δι΄ είδους», πραγματικά.
«Σήμερον
(δηλ. κατά την Ανάληψη) καταλλαγαί (=συμφιλίωση) τω Θεώ προς το των ανθρώπων
γεγόνασι γένος… Οι της γης ανάξιοι φανέντες (δηλ. οι άνθρωποι) εις τον ουρανόν
ανήχθημεν (=ανυψωθήκαμε)». Μ΄ αυτές τις σύντομες αλλά τόσο μεστές φράσεις
προσδιορίζει ο άγιος Χρυσόστομος την πρακτική διάσταση της Αναλήψεως του
Κυρίου, την προσφορά της στο ανθρώπινο γένος.
Σε μια
εποχή υλοκρατίας και υλοφροσύνης, σε έναν κόσμο που ασφυκτιά αυτοπεριοριζόμενος
στον στενό ορίζοντα των ενδογήινων επιδιώξεών του, ο σημερινός άνθρωπος
αισθάνεται τραγικός δεσμώτης, ανασφαλής και αβέβαιος ακόμη και μες στον χρυσό
πύργο του ευδαιμονισμού του. Πνίγεται μέσα στα ίδια τα αγαθά, τα οποία ζητά να
κατακτήσει. Αναγκαιότητα ανυπέρθετη για τη συνέχεια της ζωής του η επιστροφή
«εις το όρος των Ελαών». Εκεί απλώνεται φωτεινός ορίζοντας και παρακλητική
βεβαιότητα εγγίζει την κουρασμένη ψυχή. Εκεί διανοίγεται το αδιέξοδο,
προσφέρεται η κατακόρυφη διέξοδος, η άλλη διάσταση, που τείνει προς την
πραγματική πατρίδα μας, τον ουρανό. Το πανάγιο χέρι του αναστημένου Ιησού,
καθώς αναλαμβάνεται στους ουρανούς, ευλογεί αυτούς που αφήνει στη γη, υπογράφει
το συμβόλαιο της ειρήνης προς τον Πατέρα, τη διαθήκη της αιώνιας αγάπης προς
τους αδελφούς του. Κι είναι σαν να τους γνέφει ότι εκεί, στους ουρανούς, τους
περιμένει κι αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου