Θέλουμε ἡ πατρίδα μας νά εἶναι ὑπό τήν σκέπη καί τήν προστασία τοῦ Θεοῦ.
Γιά νά γίνει αὐτό πρέπει νά πιστεύουμε στόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, στόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ
Χριστό, στήν παντοδυναμία Του, πανσοφία καί ἀγάπη Του γιά ἐμᾶς, ὅλους τούς
ἀνθρώπους. Ἐάν πράγματι πιστεύουμε, θά Τόν ἀγαποῦμε ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ μας καί ἐν
ὅλῃ τῇ ψυχῇ μας καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ μας (Ματθ. 12 37) καί τόν πλησίον μας
ὅπως τόν ἑαυτόν μας (Ματθ 12 39). Ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό ἐκφράζεται καί
ἀποδεικνύεται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του: «ὁ ἔχων τάς έντολάς μου καί τηρῶν
αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστίν ὁ ἀγαπῶν με» (Ἰωάν. 14 21). Αὐτή ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη πρός τόν
Κύριό μας εἶναι ἡ σωστή ἀγάπη πρός τόν ἑαυτόν μας. Ἡ γνώση τοῦ θελήματος τοῦ
Θεοῦ καί ἡ συμμόρφωση πρός αὐτό, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του πρέπει νά εἶναι τό
κύριο μέλημα τῆς ζωῆς μας. Γιατί αὐτό εἶναι τό οὐσιαστικό συμφέρον μας. Ὁ
Κύριος γνωρίζει καί θέλει αὐτό πού εἶναι τό καλύτερο γιά τόν καθέναν, γιά τήν
καθεμία ἀπό ἐμᾶς, γιά τήν κοινωνία μας, γιά τήν Πατρίδα μας. Αὐτός γνωρίζει καί
θέλει τό πραγματικό, τό οὐσιαστικό συμφέρον μας γιά τήν παροῦσα ζωή καί τήν
μέλλουσα. Πίστη δέν εἶναι μόνον ἡ ἀποδοχή ὅσων διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἔκφραση τῆς Πίστεως ἀποτελεῖ καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, ἡ ὑπακοή στό θέλημά
Του, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του.
Ἔκφραση τῆς ἀσύλληπτης, τῆς ἀπόλυτα ἀνιδιοτελοῦς
ἀγάπης Του δέν εἶναι μόνον οἱ γνωστές καί ἄγνωστες σωτηριώδεις ἐνέργειές Του
γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τήν πραγματική εὐτυχία μας, στήν πραγματική ἄνθιση καί
καρποφορία τῆς προσωπικότητας τοῦ ἀνθρώπου, στήν πνευματική ὡρίμανση, στήν
ἠθική τελειοποίηση, στήν κατά χάριν θέωσή μας. Καί ὄχι μόνον τῆς ἀθέατης
ὑπαρκτῆς οὐσιαστικῆς διαστάσεως τῆς ὑπάρξεώς μας, ἀλλά καί τοῦ σώματος. Ὁ
Χριστιανός δέν εἶναι ἄτομο μεμονωμένο. Εἶναι πρόσωπο, μέλος μιᾶς κοινότητας,
τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πνευματική προαγωγή τῶν μελῶν ἔχει
σάν ἀποτέλεσμα τήν πνευματική ἀναβάθμιση τοῦ ὅλου σώματος. Ὅσο περισσότερα μέλη
ἀναβαθμίζονται πνευματικά τόσο εὐρύτερα συντελεῖται πνευματική προαγωγή τοῦ
σώματος. Κεφαλή τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος εἶναι ὁ Χριστός (Ἐφεσ. I΄ 22, Ἐφεσ.
5 23). Οἱ πιστοί, οἱ Χριστιανοί ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ (Α΄
Κορ. 6 Ι5). Τήν εἰκόνα πού φιλοτεχνεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συγκρίνοντας τό
ἀνθρώπινο σῶμα μέ τό Ἐκκλησιαστικό Σῶμα ἐπεξεργάζονται καί ἀναπτύσσουν ὁ Μέγας
Βασίλειος καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐπισημαίνοντας τήν ἀλληλεξάρτηση
καί ἀλληλοσυμπλήρωση τῶν μελῶν, «καθάπερ γάρ ἐν ἑνί σώματι μέλη πολλά ἔχομεν,
τά δέ μέλη πάντα οὐ τήν αὐτήν ἔχει πρᾶξιν, οὕτως οἱ πολλοί ἕν σῶμά ἐσμεν ἐν
Χριστῷ, ὁ δέ καθ’ εἷς ἀλλήλων μέλη. Ἔχοντες δέ χαρίσματα κατά τήν χάριν τήν
δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα...» (Ρωμ. 12 4-8). «Καθάπερ γάρ τό ἕν ἐστι καί μέλη ἔχει
πολλά πάντα δέ τά μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἑνός, πολλά ὄντα, ἕν ἐστι σῶμα, οὕτω καί
ὁ Χριστός... ἀλλά τό αὐτό ὑπέρ ἀλλήλων μεριμνῶσι τά μέλη... Ὑμεῖς δέ ἐστέ σῶμα
Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους» (Α΄ Κορ. 12 12-31). Μιά ἄλλη εἰκόνα αὐτῆς τῆς
πνευματικῆς πραγματικότητας μᾶς ἐκθέτει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος,
ὑμεῖς τά κλήματα, ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι
χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. 15 5). Ἐδῶ
τονίζεται ἡ σημασία τῆς σχέσεως, τοῦ δεσμοῦ τοῦ μέλους
μέ τήν Κεφαλή. Καί ἡ σχέση αὐτή δέν εἶναι στατική, οὔτε παθητική. Ἡ
τροφοδοσία τοῦ μέλους, τοῦ κλήματος μέ τούς χυμούς τῆς Χάριτος, τῆς Θείας
δυνάμεως, τοῦ φωτισμοῦ, τῆς προστασίας προϋποθέτει τήν ἐλεύθερη βούληση τοῦ
ἀνθρώπου καί τόν σχετικό ἀγῶνα. Καί ἀπό τήν πλευρά τοῦ Χορηγοῦ δέν λείπει ἡ
ἐνεργητικότητα: «... καί πᾶν τό καρπόν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπόν
φέρῃ» (Ἰωάν. 15 2). Ποίους καί πόσους τρόπους ἡ πάνσοφη, παντοδύναμη Ἀγάπη
χρησιμοποιεῖ γιά νά «καθαίρει, ἵνα πλείονα καρπόν φέρῃ» κάθε μέλος, ποιός
ξέρει, ποιός μπορεῖ νά περιγράψει; Μέχρι τώρα εἴδαμε τό θέμα ἀπό θεολογική,
Ἐκκλησιολογική καί πνευματική ἄποψη. Ὑπάρχει καί ἡ κοινωνική, ἡ κοινωνιολογική
καί ἡ πολιτική ἄποψη, διάσταση. Γιατί ἐδώσαμε προτεραιότητα στήν πρώτη; Γιατί
εἶναι ἡ ὄντωςσημαντική, οὐσιαστική. Γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό περιέχον (βλ.
Πρωτοπρ. π.Βασιλείου Βολουδάκη «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ»). Ἐάν, εἴμαστε τοῦ
Χριστοῦ, θά φέρουμε τό Σταυρό Του καί θά Τόν ἀκολουθοῦμε. Μέ αὐτόν ἐνίκησε τόν
ἄρχοντα τοῦ κακοῦ, τό κακό, τήν φθορά καί τόν θάνατο. «Ἐν τούτῳ» νικοῦμε καί
ἐμεῖς. Ἐάν μᾶς συμφέρει νά «μένωμεν ἐν Αὐτῷ» ὡς ἄτομα, δέν μᾶς συμφέρει ὡς
κοινωνία, ὡς Ἔθνος, ὡς κράτος; Γι’ αὐτό θέλουμε τόν Σταυρό στή σημαία μας καί
στό κοντάρι της. «Ὁ Σταυρός Σου, Κύριε, ζωή καί ἀνάστασις...»
Ἄλλη ἔξοδος ἀπό τήν πολλαπλῆ κρίση πού ἀντιμετωπίζουμε, δέν ὑπάρχει.
Νῖκος
Τσιρώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου