ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  δ΄.  Ο  Ειρμός.

 

Ακήκοε Κύριε, φωνής σου, ον είπας, φωνή βοώντος εν ερήμω, ότε εβρόντησας πολλών επί υδάτων, τω σω μαρτυρούμενος Υιώ· όλος γεγονώς του παρόντος, Πνεύματος δε εβόησε· Συ ει Χριστός, Θεού σοφία και δύναμις.

 

Ερμηνεία.

 

Επειδή ο παρών Ειρμός της τατάρτης Ωδής είναι ποίημα του Προφήτου Αββακούμ, ο οποίος είπε: «Κύριε εισακήκοα την ακοήν σου και εφοβήθην» (Αββακ. γ: 1), δια τούτο και ο Ιερός ούτος Μελωδός με την ιδίαν λάξιν του Αββακούμ κάμνει την αρχήν του παρόντος Ειρμού· και αποτείνων τον λόγον προς τον Θεόν και Πατέρα, ούτω λέγει προς Αυτόν: ω Κύριε και Πάτερ προάναρχε, ο προφητικώτατος Πρόδρομος Ιωάννης, τον οποίον εσύ είπας: ήτοι εχαρακτήρισας δια στόματος του Προφήτου Ησαϊου με τα λόγια ταύτα «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω» (Ης. μ: 3), αυτός, λέγω, ήκουσε την ιδικήν Σου φωνήν, όχι εν ύπνοις και οράμασι, καθώς οι άλλοι Προφήται, αλλά έξυπνος και με νουν και αυτία εγρηγορότα. Ποίαν δε φωνήν Σου ήκουσε; Εκείνην την λέγουσαν: «Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» (Ματθ. γ: 17). Πότε δε ταύτην ήκουσε την φωνήν; Όταν Εσύ, βαπτιζομένου του Μονογενούς Σου Υιού εν τω Ιορδάνη ποταμώ, εβρόντησας την ανωτέρω φωνήν επάνω εις τα πολλά ύδατα του Ιορδάνου. Διατί; Ίνα μαρτυρήσης την αυτού υιότητα και Θεότητα· όθεν και ο Δαβίδ προλαβών περί αυτής ανεβόησεν: «Ο Θεός της δόξης εβρόντησε. Κύριος επί υδάτων πολλών» (Ψαλμ. κη: 3). Ου μόνον δε της φωνής Σου ο Πρόδρομος ήκουσεν, αλλά και της χάριτος του παρόντος εν τω Ιορδάνη Πνεύματος του εν είδει περιστεράς καταβάντος επί τον βαπτιζόμενον Χριστόν όλος εγένετο έμπλεως (γεμάτος), όλος πνευματοφόρος. Δια τούτο εβόησε προς τον σαρκί βαπτιζόμενον: Συ είσαι ο Χριστός ο τέλειος Θεός και ο τέλειος άνθρωπος· των δύο γαρ φύσεων και της μιάς υποστάσεως δηλωτικόν είναι το «Χριστός» όνομα, κατά τον Δαμασκηνόν Ιωάννην και κατά πάντας τους Ιερούς Θεολόγους· δηλοί γαρ αυτό τον χρίσαντα Πατέρα τον χρισθέντα Υιόν κατά την ανθρωπότητα, και το χρίσμα το Πνεύμα το Άγιον· όθεν είπεν ο Δαβίδ: «Δια τούτο έχρισέ σε, ο Θεός, (ω Θεέ) ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου» (Ψαλμ. μδ: 8) έλαιον δε αγαλλιάσεως είναι το Πνεύμα το Άγιον. Ώστε το «Χριστός» όνομα, και τον χρίσαντα δηλοί Θεόν, και τον χρισθέντα άνθρωπον. Είτα λέγει: Συ είσαι ο Χριστός, η ενυπόστατος σοφία και δύναμις του Θεού και Πατρός, καθώς είπεν ο Απόστολος Παύλος: «Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (α΄ Κορ. α: 24). Λέγει δε τα λόγια ταύτα ο Μελωδός κατά προσωποποιϊαν, και όχι ότι είπεν αυτά ο Πρόδρομος· διότι δεν φαίνεται εν Ευαγγελίοις να είπε τοιαύτα.