Εἰς ἀτραποὺς δυσβάτους,σκοτεινὰς καὶ νεφελώδεις βαδίζει ὁλοταχῶς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης

ΦΩΝΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ

Εἰς ἀτραποὺς δυσβάτους,σκοτεινὰς καὶ νεφελώδεις βαδίζει ὁλοταχῶς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης

Γέρων Ἐρημίτης Ἁγίου Ὄρους

«... Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ πίστις καὶ ὁμολογία δὲν ἀλλάζει μὲ τοὺς καιρούς, δὲν μεταβάλλεται μὲ τοὺς χρόνους, δὲν ἀλλοιοῦται ἀπὸ περιστάσεις, δὲν μαραίνεται, δὲν γηράσκει, ἀλλὰ μένει πάντοτε ἡ αὐτὴ καὶ παλαιὰ καὶ νέα... Τὶ τολμῶσιν αὐτοὶ οἱ νέοι «θεολόγοι» νὰ κινήσουν τὰ ἀκίνητα....» (Εὐγένιος Βούλγαρις). Πόσον δίκαιον εἶχε καὶ πόσον ἀληθινά, προφητικὰ καὶ συνάμα διαχρονικὰ ἦταν καὶ παραμένουν τὰ πεφωτισμένα καὶ ἱερὰ λόγια τοῦ ἀοιδίμου καὶ μεγάλου διδασκάλου τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας μας, τοῦ Εὐγενίου Βουλγάρεως. 
Ἑπόμενος καὶ ἐκεῖνος τοῖς ἁγίοις ἡμῶν πατράσι, ἐστηλίτευσεν εἰς τὸν καιρόν του, ὅσον ὀλίγοι τὶς κακοδοξίες τῆς παπικῆς ἐκκλησίας, καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἀοιδίμους Νικηφόρον Θεοτόκην, Ἠλίαν Μηνιάτην καὶ ἄλλους σχεδὸν συγχρόνους του, ἐστήριξαν, καὶ ἐκραταίωσαν τὰ Ἀληθῆ Δόγματα καὶ φρονήματα, τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν ὀρθοδόξου πίστεως.

Ζοῦμε ὄντως ἀποκαλυπτικοὺς καιρούς. «Αἱ ἡμέραι πονηραὶ εἰσιν». Δὲν χρειάζεται ἄλλωστε ἰδιαιτέρα προσπάθεια κατανοήσεως, τὸ ὅτι δηλαδὴ εὑρισκόμεθα ὀλίγον τί, πρὸ ἀνησυχητικῶν ἀπροβλέπτων καὶ ἐν γένει δυσαρέστων ἐξελίξεων.... Ἀσφαλῶς δὲν τρομοκρατοῦμε καὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἴμεθα κυριευμένοι ὑπὸ πνεύματος ἀπαισιοδοξίας ἀπελπισίας, καὶ ἀπογνώσεως, μὴ γένοιτο· ἀλλὰ πάντοτε ἔχοντες ὡς ὁδοδείκτην, πυξίδα καὶ ὁδηγὸν τὴν καλὴν ὁμολογίαν, τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι μᾶς παρέδωσαν ὡς καλὴν Παρακαταθήκην, τὴν Μόνην Ἀληθινὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, τὴν ὁποίαν διετράνωσαν, καὶ ἐμεγάλυναν καὶ ἐκραταίωσαν, διὰ τοῦ φωτισμοῦ τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διὰ τῶν ἱερῶν Κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων, διὰ τῆς ἱερᾶς καὶ ὀρθοδόξου παραδόσεως, διὰ τῆς προσεκτικῆς των διατηρήσεως καὶ ἐμπεδώσεως τῶν Ἀποστολικῶν διατάξεων, καὶ τέλος διὰ τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔτσι πορευόμεθα ἀσφαλῶς, πρὸς τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν ἡμῶν καὶ τελείωσίν μας. Ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι ὁ θησαυρὸς τῆς ζωῆς μας.

Πόσο πολὺ θλίβεται ἡ ψυχὴ καὶ ἡ καρδία ἡμῶν ἐκ τῶν γεγονότων ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν σημερινὴν ἀποστασίαν περὶ τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν τῶν ταγῶν καὶ «ὁδηγῶν» καὶ «φυλάκων», ὅπου σέρνονται ἅμα καὶ ὁλοταχῶς ἀπὸ τὸ ἅρμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς Πανθρησκείας τῆς νοθεύσεως τῆς ὀρθοδοξίας καὶ τῆς ἀμετανοήτου πορείας των, καινοτομίας τῶν φρονημάτων καὶ τῶν λειτουργικῶν πρακτικῶν των.Ἐν γένει, ἐν ἑνὶ λόγῳ, οἱ ταγοί μας αὐτοὶ τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἕως καὶ τῆς σήμερον, κινούμενοι πάντοτε δυστυχῶς τῶν ὑπὸ τῆς Δυτικῆς καινοτομίας προμάχων, τῶν ἐνθέρμων καὶ ἐκκεκαυμένων (κατὰ Εὐγένιον Βούλγαριν) ὑπὸ ἀδιακρίτου καὶ ἀνοσίου «ζήλου διαφεντευτῶν καὶ ὑπασπιστῶν τῆς παπικῆς μονοκρατορίας Λατίνων», «προσφέρουν» λοιπὸν μόνον λύπην εἰς τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα,ἀποστροφὴν καὶ δυσαρέσκειαν. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὅλως αὐθαιρέτως ἀνυποχώρητος εἰς τὴν οἰκουμενιστικὴν γραμμήν, καὶ πορείαν του,δυστυχῶς δὲν ἀκούει τὶς τόσες δίκαιες φωνὲς διαμαρτυρίας τῶν πιστῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὸ θεόσωστον χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲν συγκινεῖται ποσῶς ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερικὴν στάσιν καὶ τὴν καλὴν καὶ φιλόθεον ὁμολογίαν τῶν εὐλαβεστάτων, πεφωτισμένων καὶ κατὰ πολλὰ ἐναρέτων κληρικῶν, καθηγητῶν, Ἐπισκόπων, λαϊκῶν καὶ ὁσιωτάτων Γερόντων καὶ Μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ συνεχίζει προχωρῶντας μανιωδῶς,ὁλοταχῶς ὄχι εἰς ὁδὸν σωτηρίας καὶ ἀσφαλείας καθὼς ὁ ἴδιος νομίζει, ἀλλὰ μᾶλλον εἰς ἀτραποὺς δυσβάτους, σκοτεινὰς καὶ νεφελώδεις, καὶ ἀλλοίμονον λέγομεν εἰς ὅποιον πιστὸν καὶ ὀρθόδοξον συμφωνεῖ μὲ τὶς ἀνορθόδοξες αὐτὲς κινήσεις τοῦ Πατριάρχου...

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει «....μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ...» γι᾽αὐτὸ λοιπὸν οἱ πιστοὶ θὰ πρέπη πάσῃ θυσίᾳ, ἐν σπουδῇ, ἐν ἐγρηγόρσει, ἐν προσευχῇ ἀδιαλείπτῳ ἐν κατανύξει, ἐν δάκρυσι, νὰ φροντίζουν πρωτίστως καὶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα νὰ φυλάττουν τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν καὶ ὁμολογίαν των γνησίαν, καθαράν, ἀνόθευτον καὶ λελαμπρυσμένην ἀποφεύγοντες τὰ οἰκουμενιστικὰ φρονήματα, τὶς λεγόμενες συμπροσευχὲς μετὰ ἑτεροδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων. Ἀλλὰ μὲ συνεχῆ βίωσιν τῆς ἐν Χριστῷ πολιτείας καὶ ὀρθοδόξου διαγωγῆς των, νὰ ζοῦν μὲ ἰσόβιον μετάνοιαν, ὀρθοπραξίαν θεοφιλεστάτην, καλλιέργειαν ἀείρρητον τῶν ἔργων τῶν ἀρετῶν, ἐν τῷ μυστικῷ ἀγρῷ τῆς καθαρᾶς καρδίας των, οὕτως ὥστε νὰ δοξάζεται ὁ Πανάγιος Τριαδικὸς Θεός μας, ἀληθῶς καὶ γνησίως, τοὐλάχιστον ὑπὸ τῶν ἀκαινοτομήτων καὶ μὴ ἀποδεχομένων οὔτε συμφωνούντων μὲ τὶς οἰκουμενιστικὲς «ἀβρότητες» τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν καὶ ποιμεναρχῶν...

Ποτὲ νὰ μὴ λησμονῆ ὁ πιστὸς λαός μας τὰ θεοφώτιστα καὶ ἱερὰ λόγια τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς μᾶς λέγει:«... Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι γραφαί, φεύγει τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι, καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι...». Ἆραγε πῶς δύναται νὰ ἀνθέξη τὴν σημερινὴν προδοσίαν τῆς φιλτάτης ἡμῶν ὀρθοδόξου πίστεως, κάθε ψυχὴ ὀρθοδόξου πιστοῦ; Μετὰ πολλῆς λύπης καὶ συνοχῆς καρδίας, κατ᾽ ἔτος ἑκατέρωθεν (ἐκ Δύσεως καὶ ἐξ Ἀνατολῆς διὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου) τελοῦνται ἄνευ τῆς συμφώνου γνώμης τῶν πιστῶν οἱ συνεορτασμοὶ κατὰ τὰς λεγομένας θρονικὰς ἑορτὰς Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ρώμης μὲ συμπροσευχὰς καὶ συλλείτουργα τῶν ἐκπροσώπων Φαναρίου καὶ Βατικανοῦ. Εἶναι ἀδιανόητον, ἀνήκουστον, καὶ παντελῶς «ἀπόβλητον» ἐκ τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως τῶν πιστῶν νὰ συμβαίνουν τοιαῦτες οἰκουμενιστικὲς κινήσεις καὶ πρακτικές, ὅπου μόνον σκάνδαλον διανέμουν, ἀποστροφὴν καὶ θλῖψιν... Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, αὐτὴ ἡ Μόνη Ἀληθινὴ πίστις καὶ Ὁδὸς καὶ Ζωή, ἔχει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας της, οἱ ὁποῖοι ἔχουν θεσπισθῆ διὰ Πνεύματος Ἁγίου καὶ εἶναι ἰσόκυροι μὲ τὴν Ἁγίαν Γραφήν. Ὅμως δυστυχῶς οἱ σημερινοὶ οἰκουμενισταὶ ἀρχιερεῖς καὶ ποιμενάρχαι, συγκρητισταί, παραβαίνουν αὐτοὺς εὐκαίρως ἀκαίρως καὶ κηρύττουν «νέον Εὐαγγέλιον» (Γαλ. α´ στ´6).

Ὁ ΜΕ´ Ἀποστολικὸς Κανών μετὰ συμφωνίας καὶ ἑτέρων Ἱερῶν Κανόνων ἀπαγορεύει τὴν συμπροσευχήν καὶ συλλειτουργίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν: «... Ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος, αἱρετι- κοῖς συνευξάμενος μόνον ἀφορι- ζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω...». Κατ᾽ ἐκείνην τὴν εὐλογημένην ἡμέραν, ἐν τῇ ὁποίᾳ ὅλη ἡ Ἁγιορειτικὴ Ἀδελφότης συνεόρταζεν καὶ τιμοῦσε διὰ κατανυκτικωτάτης ἱερᾶς ἀγρυπνίας τὸν προστάτην ἡμῶν Ἅγιον Ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν, ὁ ὁποῖος εἶχε μαρτυρήσει ἀπὸ τοὺς Λατινόφρονας αἱρετικούς, καὶ δὴ ὑπὸ τοῦ τότε Πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου, κατ᾽ ἐκείνην λοιπὸν τὴν ἡμέραν εἰς τὸ «ἐσβεσμένον πλέον Φανάριον» ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐδέχετο εἰς τὸ Πατριαρχικὸν Ἱ. Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τὸν αἱρεσιάρχην τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, τὸν Πάπαν Φραγκίσκον, ἄνευ μετανοίας τοῦ δευτέρου καὶ ἐπιστροφῆς εἰς τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, ἐκ μέρους τοῦ Πάπα καὶ ἀκολούθως ὑπῆρξαν συμπροσευχαί, συνεορτασμός, κοιναὶ δηλώσεις καὶ κοιναὶ ὑπογραφαί... Κατ᾽ ἐκείνην τὴν ἡμέραν οἱ καμπάναι τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐκτυποῦσαν πενθίμως. Ἐννοοῦμε, ὄχι τὶς ἐξωτερικὲς καμπάνες τῶν Ἱερῶν μας Μονῶν, ἀλλὰ ἐκτυποῦσαν πενθίμως αἱ ἐσωτερικαὶ καμπάνες τῶν μυστικῶν καρδιῶν ἡμῶν, ἐκτυποῦσαν πενθίμως αἱ συνειδήσεις ὅλων τῶν Ἁγιορειτῶν συνασκητῶν ἡμῶν, τῶν εὑρισκομένων, ἐν ταῖς σκήτεσι, ἐν τοῖς κελλίοις, καὶ ἐν τοῖς κοινοβίοις ἅπαντες γάρ, συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως καὶ ταυτοχρόνως ἀνέπεμπαν θρηνώδεις φωνὲς καὶ κλαυθμούς, προσευχόμενοι ἐν τῷ μυστικῷ τόπῳ τῆς καρδίας των... «στήριξον Ὀρθοδοξίᾳ τὴν Ἐκκλησίαν Σου Χριστέ, καὶ εἰρήνευσον τὴν ζωὴν ἡμῶν ὡς Ἀγαθὸς καὶ Φιλάνθρωπος...».

Αἱ ἡμέραι ἡμῶν εἰσιν πονηραί, ἀποκαλυπτικαί, καὶ διὰ τοῦτο ὀφείλομε πάντοτε νὰ εἴμεθα ἄγρυπνοι, προσεκτικοί, νήφοντες καὶ προσευχόμενοι ἀδιαλείπτως εἰς τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα μας, νὰ γίνη ἵλεως καὶ νὰ εὐσπλαγχνισθῆ, τὸ πολύπαθον ποίμνιον τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ὀφείλομεν καὶ νὰ δεώμεθα πάντοτε, καὶ νὰ ἱκετεύωμεν, καὶ νὰ παρακαλοῦμεν τὸν Κύριον ἡμῶν, ἵνα φωτίση τοὺς ἐν σκότει πορευομένους ἀδελφούς ἡμῶν, ὅπως ἀπομακρυνθοῦν πάραυτα καὶ τὸ ταχύτερον δυνατὸν ἀπὸ τὴν συγκρητιστικὴν - οἰκουμενιστικὴν πανθρησκείαν τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Πρέπει νὰ προσέχωμεν πολύ, ὥστε νὰ μὴ ἐπιτρέπωμεν νὰ εἰσέλθη εἰς τὸν νοῦ μας οὔτε ὁ παραμικρὸς λογισμὸς καὶ οὔτε ἡ ἐλαχιστοτάτη σκέψις ἀμφιβολίας ἤ ἀμφισβητήσεως περὶ τῆς μοναδικότητος καὶ τῆς αὐθεντίας καὶ τῆς μόνης Κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας, ὅπου δὲν εἶναι ἄλλο, ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, καὶ τὸ ὀρθόδοξον ἐκκλησιαστικὸν ἦθος, ὅπου παρελάβομεν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας ἡμῶν, ἀπὸ τοὺς ὁμολογητάς, ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Ἀποστόλους, τοὺς Μάρτυρας τῆς πίστεως, καὶ ἀπὸ τοὺς Ὁσίους καὶ Δικαίους Διδασκάλους ἡμῶν. Ἅπαντες οἱ ὁσιώτατοι πατέρες καὶ Γέροντες τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ συνασκηταὶ ἡμῶν, οἱ ἀποτελοῦντες τὴν σύμπασαν Ἁγιορειτικὴν ἀδελφότητα, συμφωνοῦν ὁμοφώνως, καὶ τάσσονται ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Σήμερον, ποὺ δυστυχῶς ὅλοι σχεδὸν οἱ ποιμενάρχαι ὅλων τῶν Πατριαρχείων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, σιωποῦν, συνευδοκοῦν καὶ συντάσσονται μὲ τὴν ὀλέθριον αὐτὴν παναίρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ - συγκρητισμοῦ, ἐμεῖς θὰ πρέπη μὲ φόβον Θεοῦ, μὲ καλὴν ἀνησυχίαν, καὶ πόθον θεῖον νὰ προσευχώμεθα εἰς τὸν Κύριον ὅπως ἀναδείξη ἱερὰ καὶ φωτισμένα πρόσωπα, ἔχοντες τὴν ἁγιότητα, τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, τῶν ὁμολογητῶν καὶ ἱερομαρτύρων τῆς ὀρθοδοξία μας, ὥστε νὰ ἀναχαιτίσουν αὐτὴν τὴν παναίρεσιν. Χρειάζεται ἀπαραιτήτως ἀπὸ ὅλους μας καθαρὰ πίστις καὶ καλὰ ἔργα, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος «.... ὥσπερ γὰρ τὸ σῶμα χωρὶς πνεύματος νεκρὸν ἐστιν, οὕτω καὶ ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρὰ ἐστι...» (Ἰακ. β´ 26).

Ἐν κατακλεῖδι νὰ μὴ λησμονῶμεν ποτὲ τὸν ὑπέροχο δυνατὸν καὶ ἄκρως παρηγορητικὸν λόγον τοῦ Κυρίου μας, ὅπου μᾶς λέγει: «... Πορευθέντες οὖν, μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς, τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾽ ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.

" Ορθόδοξος Τύπος "