π. Θεόδωρος Ζήσης : Γιατί σιωπούν οι αρχιμανδρίτες;

Αγιορείτης ιερομόναχος μάς απέστειλε κείμενο που θα το δημοσιεύσουμε στο επόμενο τεύχος της «Θεοδρομίας», το οποίο επιγράφει με τον τίτλο «Ζητούνται αρχιμανδρίται». Διερωτηθήκαμε κατ΄ αρχήν τι να σημαίνει αυτός ο τίτλος. Τον θεωρήσαμε εξωπραγματικό, εφ΄ όσον είναι κοινή και οφθαλμοφανής η διαπίστωση ότι έχουμε πληθώρα αρχιμανδριτών, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, ενώ οι ενορίες των μικρών χωριών της υπαίθρου είναι επί έτη κενές και δυσαναπλήρωτες. Έχει τόσο γιγαντωθή ο άγνωστος αυτός στην Ορθόδοξη Παράδοση θεσμός των αρχιμανδριτών, που ζουν μέσα στον κόσμο, χωρίς μάνδρα και εκτός μάνδρας, υποκείμενοι σε ποικίλους πειρασμούς και προκαλούντες πειρασμούς και σκάνδαλα, ώστε δικαιολογημένα να χαρακτηρίζεται ως νοσηρό φαινόμενο, ως «ασθένεια του αρχιμανδριτισμού». Δικαιολογήσαμε κατόπιν τον συντάκτη του άρθρου ευλαβή και αγωνιστή ιερομόναχο π. Χρυσόστομο Κάρτσωνα Αγιαννανίτη, διότι δεν εννοεί την αριθμητική ανυπαρξία, αλλά την αγωνιστική, την ομολογητική ανυπαρξία της μεγάλης πλειονότητος των αρχιμανδριτών. Οι περισσότεροι πράγματι, ορεγόμενοι εκ νεαράς ηλικίας να φορέσουν την αντιπαραδοσιακή επίσης επισκοπική μίτρα, όχι για να δοξάσουν τον Θεό, αλλά για να δοξασθούν, όχι για να σώσουν, αλλά για να «σωθούν», εκμεταλλεύονται την έμφυτη θεοσέβεια των πιστών, τους οποίους αντιμετωπίζουν εξουσιαστικά, «κατακυριεύοντες και κατεξουσιάζοντες αυτών» (1), ως κοσμικοί άρχοντες. Δεν επιδεικνύουν γι΄ αυτό κανένα ενδιαφέρον για τα θέματα της ορθοδόξου πίστεως και ομολογίας. Λιβανίζουν και κολακεύουν, πολλάκις μέχρις αηδίας και αποστροφής, τους προϊσταμένους των επισκόπους, των οποίων τις αποφάσεις δικαιολογούν πάντοτε, έστω και αν αποκλίνουν από την ευθεία οδό των ορθοδόξων δογμάτων προς την σκολιά και διεστραμμένη οδό των αιρέσεων και των πλανών, του Παπισμού και του προτεσταντικού Οικουμενισμού, προφασιζόμενοι υπακοή και ευπείθεια, ουσιαστικώς όμως επενδύοντες στην υποστήριξή τους για προαγωγές και ανόδους σε αξιώματα και θρόνους.

***

Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "π. Θεόδωρος Ζήσης : Γιατί σιωπούν οι αρχιμανδρίτες...":

Επενδύσεις υγείας και επενδύσεις θεολογίας

"Δεν επιδεικνύουν γι΄ αυτό κανένα ενδιαφέρον (οι αρχιμανδρίτες) για τα θέματα της ορθοδόξου πίστεως και ομολογίας. Λιβανίζουν και κολακεύουν, πολλάκις μέχρις αηδίας και αποστροφής, τους προϊσταμένους των επισκόπους, των οποίων τις αποφάσεις δικαιολογούν πάντοτε, έστω και αν αποκλίνουν από την ευθεία οδό των ορθοδόξων δογμάτων"

κχ
Και αυτά μεν στο χώρο της θρησκείας, δηλαδή της θεολογικής επιστήμης και των επενδύσεων σε νεαρούς - και πανεπιστημιακής μόρφωσης - αρχιμανδρίτες. Αλλά και στο χώρο της ιατρικής επιστήμης τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα, για όποιον δεν κολακεύει και δεν λιβανίζει μέχρις αηδίας τους προϊσταμένους διευθυντές ή καθηγητές του.

Ποιος φιλόδοξος νεαρός γιατρός θα τολμήσει ποτέ να έλθη αντιμέτωπος με το επιστημονικό ψεύδος του εγκεφαλικού θανάτου και δεν θα εκδιωχθεί κακήν κακώς από κάθε Νοσοκομείο ; Και ποιος θα δει ποτέ να γίνεται δεκτή η επιστημονική διατριβή του, που καταρρίπτει με αντικειμενικά ιατρικά κριτήρια τον νεοσύστατο και αντιεπιστημονικό όρο-διάγνωση, του κλινικού ή εγκεφαλικού "θανάτου" ; Κανείς, απελπιστικά κανείς.

Το γιατί δεν είναι θέμα μαντικής τέχνης. Είναι θέμα απόσβεσης κεφαλαίων - οικονομικό δηλαδή - στις επενδύσεις υγείας. Αυτή είναι η ιατρική του σήμερα και λυπάμαι πολύ που το γράφω.

Αν τώρα τα αφορώντα στο κεφάλαιο θρησκεία βαίνουν παράλληλα - μάλλον συμπίπτουν - με εκείνα της ιατρικής, ας περιμένουμε τον π. Θεόδωρο ή άλλον, να μας το πει.