Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα 34^ον.

1. Όπως οι άνθρωποι στον κόσμο μαζεύουν τον πλούτο από διάφορες εργασίες, το ίδιο συμβαίνει και στα πνευματικά. Άλλοι μαζεύουν τον επουράνιο πλούτο από διάφορα χαρίσματα, με τη Χάρη του Θεού, που μας δόθηκε. Άλλοι από διάφορες ασκήσεις και διάφορες πνευματικές εργασίες, που γίνονται μόνο για το Θεό.                                                                                             
2. Όταν ο άνθρωπος καταπάτησε την εντολή του Θεού και ξέπεσε από τη ζωή του Παραδείσου, επακολούθησε το δέσιμό του με δύο αλυσίδες. Η μία είναι ο δεσμός των βιοτικών φροντίδων και των σαρκικών ηδονών, όπως είναι ο πλούτος, η δόξα, η φιλία, η γυναίκα, τα παιδιά, οι συγγενείς, η πατρίδα, τα κτήματα και γενικά όλα τα ορατά. Η άλλη αλυσίδα είναι αόρατη και εσωτερική. Είναι δηλαδή δεμένη η ψυχή με σκοτεινά δεσμά από τα πονηρά πνεύματα, εξαιτίας των οποίων ούτε το Θεό ν΄ αγαπήσει μπορεί, ούτε να πιστέψει, ούτε να προσευχηθεί, όπως θέλει. Γιατί μετά την παράβαση του Αδάμ όλοι μας συναντάμε μέσα μας αντίσταση σε κάθε καλό και θεϊκό έργο. Αυτή την αντίσταση και τον πόλεμο με τη Χάρη και τη δύναμη του Χριστού μπορούμε να την καταργήσουμε. Χωρίς όμως τη βοήθεια του Θεού, είναι εντελώς αδύνατο να λυτρώσει κανείς τον εαυτό του, ώστε να ελευθερωθεί από την πάλη των λογισμών.                                                                                       

3. Αρκεί να λύσει κανείς τον εαυτό του από όλα τα ορατά και ν΄ αρχίσει να παραμένει κοντά στον Κύριο, για να μπορέσει να αντιληφθεί τη διαρκή εσωτερική πάλη των παθών και τον αόρατο πόλεμο που είναι μέσα μας. Αν δεν γίνουν αυτά και δεν προσκολληθούμε ολωσδιόλου στο Θεό κινδυνεύουμε, ενώ έχουμε τραύματα και κρυφά πάθη, να νομίζουμε ότι είμαστε υγιείς και όχι άρρωστοι. Εκείνος όμως που περιφρονεί την επιθυμία και τη δόξα, βλέπει τα πάθη του και με τη βοήθεια του Θεού μπορεί και να τα νικήσει.                                                                                                              

4. Χίλιους δύο τρόπους μηχανεύεται ο σατανάς για να μας αποσπάσει από την ελπίδα και αγάπη του Χριστού μας. Ή φέρνει θλίψεις ψυχικές ή λογισμούς ακάθαρτους, για να μας οδηγήσει σε χαύνωση και απελπισία ότι δεν υπάρχει για μας σωτηρία. Αλλά όσο ο πονηρός ρίχνει τα πεπυρωμένα βέλη του εναντίον μας, τόσο περισσότερο πρέπει να φουντώνει μέσα μας η ελπίδα στο Θεό, που θέλει να δοκιμάζει τις ψυχές, που έχουν θείο έρωτα, για να φανεί αν τον αγαπούν αληθινά.                                                                                                                                                                              
5. Σκέψου τώρα το εξής: Έστω ότι μπορείς να γίνεις μοναδικός βασιλιάς σ΄ όλη τη γη και να εξουσιάζεις μόνος σου όλους τους θησαυρούς της οικουμένης. Ας πούμε ακόμη ότι η αρχή της βασιλείας σου συμπίπτει με την αρχή της δημιουργίας των ανθρώπων και το τέρμα της με τη συντέλεια, όταν αυτά τα ορατά και όλος ο κόσμος θα αλλάξουν και θα μεταποιηθούν. Πες μου λοιπόν τώρα, αν ήταν να διαλέξεις, θα προτιμούσες αυτή την επίγεια βασιλεία, αντί της αληθινής και σταθερής, που δεν έχει απολύτως τίποτε το παροδικό και φθαρτό; Εγώ θ΄ απαντούσα πως όχι, αν βέβαια έκρινες σωστά και σκεφτόσουν καλά το συμφέρον σου. Γιατί λέει και ο Κύριος: «Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, χάσει όμως την ψυχή του;». Και ξέρουμε ότι για την ψυχή δεν υπάρχει κανένα αντάλλαγμα. Αφού και από όλο τον κόσμο και από την κοσμική βασιλεία, αυτή μόνη της η ψυχή έχει πολύ μεγαλύτερη αξία, πόσο περισσότερο βέβαια η Βασιλεία των Ουρανών. Λέμε ότι έχει μεγαλύτερη αξία η ψυχή, γιατί σε κανένα άλλο ον δεν ευαρεστήθηκε ο Θεός να δώσει την ένωση και την κοινωνία με το Πνεύμα Του! Ούτε στον ουρανό, ούτε στον ήλιο, ούτε στη σελήνη, ούτε στ΄ άστρα, ούτε στη θάλασσα, ούτε στη γη, ούτε σε άλλο δημιούργημα απ΄ όσα βλέπουμε, παρά μόνο στον άνθρωπο, τον οποίον ηγάπησε από όλα τα κτίσματα. Είναι λοιπόν απόλυτη ανάγκη να προστρέξουμε στον Θεό, να εξαρτήσουμε από Αυτόν τον εαυτόν μας, να σταυρωθούμε ψυχικά και σωματικά και να πορευόμαστε σύμφωνα με όλες τις άγιες εντολές Του.                                                                                                                                 
6. Ας είναι. Άραγε σου φαίνεται δίκαιο, τη φθαρτή τούτη δόξα και την προσωρινή βασιλεία και τα λοιπά πρόσκαιρα να τα αποκτούν όσοι τα επιθυμούν με πολλούς κόπους και ιδρώτες, ενώ το να βασιλεύει κανείς αιώνια με το Χριστό και να επιτύχει τα ανεκλάλητα εκείνα αγαθά πρέπει να κατορθώνεται χωρίς κόπους;                                                                                                                                      
7. Ποια είναι η οικονομία της παρουσίας του Χριστού; Η επιστροφή και η αποκατάσταση της ανθρώπινης φύσεως στον εαυτό της. Ο Χριστός δηλαδή έδωσε πάλι στην ανθρώπινη φύση το αξίωμα του πρωτόπλαστου Αδάμ, και ακόμη—ω θεϊκή και αληθινά μεγάλη χάρη!—της δώρησε την ουράνια κληρονομία του Αγίου Πνεύματος! Και αφού την έβγαλε από τη φυλακή του σκότους, της έδειξε το δρόμο και τη θύρα της ζωής, από τα οποία, όταν έρθει και χτυπήσει, μπορεί να μπει μέσα στη βασιλεία Του. Γιατί λέει: «Ζητάτε και θα σας δοθεί· χτυπάτε, και θα σας ανοιχτεί». Έτσι η ψυχή αξιώνεται, εάν το θελήσει να έχει το Χριστό νυμφίο και σύνοικο, με την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Τι ανέκφραστη αγάπη του Κυρίου προς τον άνθρωπο, που τον έπλασε κατ΄ εινόνα Του!

Τέλος και τω Θεώ δόξα και κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.