Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης σὲ λόγο του στὴ Μεγάλη Κυριακὴ τοῦ Πάσχα:

«Πότε ἦταν ἀτιμασμένος (ὁ Κύριος); Ὅταν γαύγιζαν τὰ σκυλιὰ καὶ ὁ Δεσπότης ἔδειχνε ἀνοχή. Ὅταν οἱ λύκοι ἅρπαζαν καὶ τὸ πρόβατο δὲν ἔφερνε ἀντίσταση. Ὅταν ὁ ληστὴς δεχόταν πρόσκληση στὴ ζωή, ἐνῶ ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου συρόταν στὸν θάνατο. Ὅταν ἔβγαζαν ἐκείνη τὴν ἄτακτη καὶ ὀλέθρια φωνή, “θάνατος, θάνατος, σταύρωσέ Τον. Τὸ αἷμα Του ἐπάνω μας καὶ στὰ παιδιά μας”, οἱ φονιάδες τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Προφητῶν, οἱ πολέμιοι τῆς χάριτος, οἱ ἐχθροὶ     τῆς πίστεως τῶν Πατέρων, οἱ συνήγοροι τοῦ διαβόλου, τὰ γεννήματα τῶν ἐχιδνῶν, οἱ ψιθυριστές, οἱ κατήγοροι, οἱ σκοτισμένοι στὴ διάνοια, ἡ ζύμη τῶν Φαρισαίων, τὸ συνέδριο   τῶν δαιμόνων, οἱ μιαροί, οἱ κακότατοι, οἱ λιθοβολιστές, οἱ μισόκαλοι. Καὶ δίκαια φώναζαν    “θάνατος, θάνατος, σταύρωσέ Τον”, διότι τοὺς βάραινε ἡ παρουσία τῆς Θεότητος μὲ σάρκα   καὶ τοὺς στεναχωροῦσε ὁ ἔλεγχος γιὰ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους. Εἶναι συνήθεια οἱ ἁμαρτωλοὶ  νὰ μισοῦν τὴν συναναστροφὴ μὲ τοὺς δικαίους».