…Το Βυζάντιόν μας είναι ο διαπρύσιος έρως μας, το προς ό τείνομεν, ως λαός
και ως Έθνος , Ιδεώδες μας. Είναι ο αστραβής κανών της Ορθοδοξίας μας, ο
ακτινοβόλος φάρος μας…. Εις την ψυχήν μας ζή συνεχώς. Το Βυζάντιον δεν απέθανε.
Το δικέφαλον πτηνόν περιίπταται ακόμη εις τας Εκκλησίας μας, φαιδρύνει τας
όψεις μας και στολίζει τα τέμπλα των ιερών Μοναστηρίων μας….
H Κωνσταντίνου Πόλη, εις την ψυχήν
μας εξακολουθεί να ζή, όχι μόνον ως απλούν συγκλονιστικόν όραμα μιάς τόσον
μεγάλης, τόσον ωραίας και τόσον ποθητής Πατρίδος. Όχι μόνον ως αιματωμένη ανάμνησις δόξης και πόνων που κατέτρωσαν την
καρδίαν μας. Όχι μόνον ως φλογερά θεοσέβεια, περιπλακείσα ερωτικώς εις
αδιάστατον ένωσιν με την ιδέα της Πατρίδος, αλλά ζή εντός μας, με την δύναμιν
βιολογικής ανάγκης, ως περιβάλλον πνευματικόν,
«εν ώ ζώμεν και κινούμεθα», ως πόθος επιστροφής άσβεστος και ως ψυχή,
του είναι μας. Ζή εις την ψυχήν μας ως πραγματικότης επέκεινα των γηίνων όρων
και απαύγασμα μυχίων ονειροπολημάτων, τόσον ευαρέστων και τόσον εναργών….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου