Παρακλητικός κανόνας Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Ευλογήσαντος του Ιερέως αρχόμεθα του ψαλμού ΡΜΒ`. 142.
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου...

Ευθύς εις Ήχον δ`.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι
Κυρίου. ( τετράκις )

Και τα τροπάρια. Ήχος ο αυτός.
Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ…
Ο του Κυρίου μεγαλώνυμος κήρυξ και Αποστόλων η κρηπίς Ιωάννη,
θεομιμήτως πάριδε Πανάγιε, άπαντα τα πταίσματα, της αθλίας ψυχής μου,
ρύσαι εκ παντοίων με και ποικίλων κινδύνων, και τον κοινόν ιλέωσαι Θεόν,
ίνα εν κρίσει παράσχη μοι άφεσιν.

Δόξα και νυν Θεοτοκίον
Ου σιωπήσωμέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι.
Ειμή γαρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων
κινδύνων; Τίς δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν
Δέσποινα εκ σού, σούς γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Είτα τον Ν`. Ψαλμόν.
Eλέησόν με ο Θεός...

Είτα αρχόμεθα του κανόνος του Αγίου Ιωάννου

Ωδή α’. Ήχος πλ.δ’. Υγράν διοδεύσας.
Δεινών με χειμάζουσι λογισμοί, προς σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών,
Προφήτα και Πρόδρομε Κυρίου, εκ πάσης νόσου και βλάβης με λύτρωσαι.

Παθών με ταράττουσι προσβολαί, πολλής αθυμίας εμπιπλώσαι μου την
ψυχήν, ειρήνευσον, Μάκαρ, ταις πρεσβείαις, ταις προς Θεόν σου, Προφήτα
και σώσον με.

Τον γης και θαλάσσης και Ουρανού, Ποιητήν απάντων αοράτων και
ορατών ως αυτών βαπτίσας εκδυσώπει, εκ πάσης νόσου και βλάβης
ρυσθήναι με.

Θεοτοκίον.
Νοσούντα το σώμα και την ψυχήν, επισκοπής θείας και προνοίας της παρά
σου, αξίωσον μόνη Θεομήτορ, ως αγαθή αγαθού τε λοχεύτρια.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Προστασίαν και σκέπην, την σην αεί δίδου μοι, επικαλουμένω Προφήτα,
συ με κυβέρνησον, ταις ικεσίαις σου, τον ασφαλή προς λιμένα, και δεσμών
με λύτρωσαι του πολεμήτορος.

Ικετεύω, Προφήτα, τον ψυχικόν τάραχον, και τας προσβολάς των δεινών
νόσων πάντοτε, επερχομένας μοι, εξ εμού, Πρόδρομε, τάχυ, μακράν
αποδίωξον ταις ικεσίαις σου.

Χαλεπαίς αμαρτίαις, και νοσεροίς πάθεσι, περικλυζομένω, Προφήτα, συ
μοι βοήθησον, υπό την σκέπην σου, ολοτελώς προσφυγόντι, και θερμώς
κραυγάζοντι, σώσον με Πρόδρομε.

Θεοτοκίον.
Ευεργέτην τεκούσα, τον των καλών αίτιον, της ευεργεσίας τον πλούτον,
πάσιν ανάβλυσον, πάντα γαρ δύνασαι, ως δυνατόν εν ισχύι, τον Χριστόν
κυήσασα, Θεομακάριστε.

Διάσωσον εκ πάσης νόσου Πρόδρομε του Σωτήρος, τους υπό την σκέπην
σου καταφεύγοντας, και λύτρωσαι αιωνίων βασάνων.

Επίβλεψον εν ευμενία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του
σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Αίτησις και είτα το κάθισμα.
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείον θησαύρισμα, εγκεκρυμμένον τη γη, Χριστός απεκάλυψε, την
κεφαλήν σου ημίν, Προφήτα και Πρόδρομε. Πάντες ουν συνελθόντες, εν τη
ταύτης ευρέσει, άσμασι θεηγόροις, τον Σωτήρα υμνούμεν, τον σώζοντα
ημάς, εκ φθοράς, ταις ικεσίαις σου.

Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Των παθών μου τον τάραχον, ο τον ειρηνάρχην βαπτίσας Κύριον, ταις
πρεσβείαις σου κατεύνασον, και εις γην πραέων με ενόρμισον.

Ευσπλαχνίας το πέλαγος, ο ανυποστόλως κηρύξας άπασι, καθικέτευε σου
δέομαι, των βασάνων όπως λυτρωθείημεν.

Απολαύοντες, Πρόδρομε, των σων δωρημάτων σοι χαριστήριον,
αναμέλπομεν εφύμνιον, οι της σης τρυφώντες αντιλήψεως.

Θεοτοκίον.
Οι ελπίδα και στήριγμα, και της σωτηρίας τείχος ακράδαντον, κεκτημένοι
σε, Πανύμνητε, δυσχερείας πάσης εκλυτρούμεθα.

Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.
Πλήρωσον ημών, τας αιτήσεις των τιμώντων σε, ο του αδύτου την
υφήλιον, φωτός πληρώσας τω κηρύγματί σου, Πρόδρομε.

Λύτρωσον ημάς, εκ κινδύνων Βαπτιστά του Χριστού, ο αιωνίαν κηρύξας
λύτρωσιν, και την ειρήνην την πάντα νουν υπερέχουσαν.

Λύσον των δεινών νοσημάτων την ασθένειαν, των πρεσβειών των σων τη
θερμότητι, ο τον Σωτήρα βαπτίσαι φανείς επάξιος.

Θεοτοκίον.
Ίασαι Αγνή, των παθών μου την ασθένειαν, επισκοπής σου αξιώσασα, και
την υγείαν ταις πρεσβείαις σου παράσχου μοι.

Ωδή στ’. Την δέησιν εκχεώ.
Θανάτου και της φθοράς εξάρπασον, αφθαρσίαν μοι διδούς απολαύειν, εκ
πειρασμών και κινδύνων παντοίων, και εξ εφόδου των νόσων εξαίρων με,
δεήσεσι σαις Βαπτιστά, εν Κυρίω και σώσον με δέομαι.

Προστάτιν σε της ζωής επίσταμαι, και θερμόν εν περιστάσεσι πρέσβυν,
και πειρασμών διαλύοντα νέφος, και πάσαν νόσον και βλάβην ελαύνοντα,
και δέομαι ο δυσμενής, εκ φθοράς των παθών μου ρυσθήναι με.

Εν λάκκω αμαρτιών εμπέπτωκα, και αυτού αναδραμείν ουκ ισχύω, αλλ’ ο
Θεός τον εκ λάκκου λεόντων, βαπτίσας πάλαι προφήτην ρυσάμενον,
λιτάνευειν εξ αυτού, αναγάγη με, Τίμιε Πρόδρομε.

Θεοτοκίον.
Ως τείχος καταφυγής κεκτήμεθα, και ψυχών σε παντελή σωτηρίαν, και
πλατυσμόν εν ταις θλίψεσι Κόρη, και τω φωτί σου αεί αγαλλόμεθα. Ω
Δέσποινα και νυν ημάς, των παθών και κινδύνων διάσωσον.

Διάσωσον εκ πάσης νόσου, Πρόδρομε του Σωτήρος, τους υπό την σκέπην
σου καταφεύγοντας, και λύτρωσαι αιωνίων βασάνων.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών
τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Ο Ιερεύς μνημονεύει ως έθος.

Είτα το Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Προφήτα Θεού και Πρόδρομε της χάριτος, την Κάραν την σην, ως ρόδον
ιερώτατον, εκ της γης ευράμενοι, τας ιάσεις πάντοτε λαμβάνομεν, και γαρ
πάλιν ως πρότερον, εν κόσμω κηρύττεις την μετάνοιαν.

Και ευθύς το Προκείμενον. Ήχος δ’.
Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω
πληθυνθήσεται.

Στίχος:Πεφυτευμένος εν τω οίκω Κυρίου, εν ταις αυλαίς του Θεού ημών
εξανθήσουσιν.

Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Ιωάννην (29-34).
Τω καιρώ εκείνω βλέπει ο Ιωάννης τον Ιησούν ερχόμενον προς αυτόν, και
λέγει. Ίδε ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου. Ούτος εστί
περί ού εγώ είπων. Οπίσω μου έρχεται ανήρ, ός έμπροσθέν μου γέγονεν, ότι
πρώτος μου ην, καγώ ουκ ήδειν αυτόν, αλλ’ ίνα φανερωθή τω Ισραήλ, δια
τούτο ήλθον εγώ εν τω ύδατι βαπτίζων. Και εμαρτύρησεν Ιωάννης λέγων.
Ότι τεθέαμαι το Πνεύμα καταβαίνον ωσεί περιστεράν εξ ουρανού και
έμεινεν επ’ αυτόν. Καγώ ουκ ήδειν αυτόν, αλλ’ ο πέμψας με βαπτίζειν εν
ύδατι, εκείνος μοι είπεν. Εφ’ όν αν ίδης το Πνεύμα καταβαίνον και μένον
επ’ αυτόν, ούτος εστί ο βαπτίζων εν Πνεύματι Αγίω. Καγώ εώρακα, και
μεμαρτύρηκα, ότι ούτος εστίν ο Υιός του Θεού.

Δόξα.
Ταις του σου Προδρόμου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των
εμών εγκλημάτων.

Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, ελάλειψον τα πλήθη των εμών
εγκλημάτων.

Στίχος:Ελεήμον, ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου, και κατά το πλήθος των
οικτιρμών Σου, εξάλειψον το ανόμημά μου.

Και το παρόν Προσόμοιον Ήχος πλ.β’. Όλην αποθέμενοι.
Προφήτα και Πρόδρομε, ψυχής εμής θυμηδία, δέξαι, Πανακήρατε, την
προσφερομένην σοι ικεσίαν μου, θλίψις γαρ έχει με και δεινά παντοία,
Ιωάννη μεγαλώνυμε, σώσον τον δούλον Σου, και χειρός του δράκοντος με
εξάρπασον, και τούτου των παγίδων νυν, ως ευσυμπαθής ελευθέρωσον,
πρεσβείαν προσάγων, καθ’ ό κοινός μεσίτης προς Θεόν, και πάσης νόσου
εκλύτρωσαι τον αυτοκατάκριτον.

Το Σώσον ο Θεός τον Λαόν σου...

Ο Ιερεύς: Ελέοι και οικτιρμοίς...

Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.
Της Αδάμ αμαρτίας το χειρόγραφον, Λόγον τον διαρρήξαντα, εν ρείθροις
Ιορδάνου κραυγάζων υπεδέξω, Ιωάννη Πανεύφημε. Ο των Πατέρων ημών
Θεός ευλογητός ει.

Θελητήν του ελέους, τον φιλάνθρωπον, Μάκαρ, υπέρ των δούλων σου,
δυσώπει των πταισμάτων, και νόσων ιοβόλων, λυτρωθήναι τους ψάλλοντας.
Ο των Πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.

Θησαυρόν σωτηρίας και γαλήνιον όρμον, και εν κινδύνοις ταχύν,
προστάτην τοις καλούσιν, ειδότες σε βοώμεν, το κλυδώνιον στόρεσον,
ασθενειών, Βαπτιστά, ταις ικεσίαις σου.

Θεοτοκίον.
Σωμάτων μαλακίας και ψυχών αρρωστίας, Θεογεννήτρια, των πόθω
προσιόντων τη σκέπη σου τη θεία, θεραπεύειν αξίωσον, η τον Σωτήρα
Χριστόν ημίν αποτεκούσα.

Ωδή η’. Τον Βασιλέα.
Τους βοηθείας της παρά σου δεομένους, μη παρίδης, Προφήτα, βοώντας,
και εξαιτουμένους την σην επιστασίαν.

Των ιαμάτων το δαψιλές επιχέεις, τοις πιστώς υμνούσι σε, Προφήτα, και
ανευφημούσι, Παμμάκαρ Ιωάννη.

Της σωτηρίας τον αρχηγόν ικετεύων, τον Χριστόν, Προφήτα, μη ελλίπης,
όπως εκ βασάνων ρυσθώμεν αιωνίων.

Θεοτοκίον.
Των πειρασμών σύ τας προσβολάς εκδιώκεις, και παθών τας εφόδους,
Παρθένε, όθεν σε υμνούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ροήν μου των δακρύων μη αποποιήσης, ο εν ροαίς Ιορδάνου τον πάντων
Θεόν, συγκαταβάντα βαπτίσας, ον μεγαλύνομεν.

Κακώσεως δαιμόνων, της αδιαλείπτως εκπιεζούσης Προφήτα με
λύτρωσαι, και επηρείας της τούτων δείξον ανώτερον.

Ισχύς και θεραπεία, της εξ ακρασίας και χαλεπής αμαρτίας, Προφήτα,
γενού, κεκακωμένη ψυχή μου, ίνα γεραίρω σε.

Θεοτοκίον.
Χαράς μου την καρδίαν, πλήρωσον, Παρθένε, η της χαράς δεξαμένη το
πλήρωμα, της αμαρτίας την λύπην εξαφανίσασα.

Το Άξιον εστί και τα παρόντα μεγαλυνάρια.

Άγονον και άκαρπον την ψυχήν, κέκτημαι, Παμμάκαρ, φύλλα μόνον άνευ
καρπών, έρημον απάσης αγαθής εργασίας, Προφήτα, αρετών με δείξον
καρπούμενον.

Βαπτιστά και Πρόδρομε του Χριστού, λύχνε φαεσφόρε, ικετεύω σε
εκτενώς, λύχνον άναψόν μου ψυχής της ταλαιπώρου, εσκοτισμένην ούσαν
συ καταλάμπρυνον.

Δέομαι, Προφήτα και Βαπτιστά, μη με υπερίδης τον ανάξιον πρεσβευτήν,
καταβαπτισθέντα τοις πάθεσι του βίου, και εν βορβόρω όντα συ
εξανάστησον.

Πρέσβευε Προφήτα προς τον Θεόν, υπέρ του λαού σου και ημών των
αμαρτωλών, των καταφευγόντων τη σκέπη σου τη θεία, και ρύσαι πάσης
νόσου και περιστάσεως.

Θεοτοκίον.
Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού, δέξαι παρακλήσεις αναξίων σων
ικετών, ίνα μεσιτεύσης προς τον εκ σου τεχθέντα, ω Δέσποινα του κόσμου,
γενού μεσίτρια.

Τρισάγιον. Και το τροπάριον. Ήχος β’.
Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου,
Πρόδρομε. Ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν
ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας
υπεραθλήσας χαίρων, ευηγγελίσω και τοις εν Άδη Θεόν φανερωθέντα εν
σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα
έλεος.

Ο Ιερεύς μνημονεύει ως έθος.

Εν τη απολύσει, προσκυνούντες την Αγίαν Εικόνα ψάλλομεν το παρόν Προσόμοιον.

Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.
Σπεύσον εξελού με πειρασμών, Πρόδρομε Κυρίου Παμμάκαρ,
καθικετεύω σε, μάτην γαρ κεκίνηνται οι πολεμούντες με, κατ’ εμού πικροί
δαίμονες, ζητούντες αρπάσαι, την ψυχήν του δούλου σου, ώσπερ στρουθίον
οικτρόν. Μη με καταλίπης εις τέλος, γνώτωσαν δε μάλλον, Προφήτα, ότι συ
μου πέλεις καταφύγιον.