Δεν πρέπει να πλανώμεθα: ο δυτικός χριστιανο-ουμανιστικός
μαξιμαλισμός, ο παπισμός, είναι ακριβώς ο πλέον ριζικός προτεσταντισμός, διότι
μετέθεσε τον θεμέλιον του Χριστιανισμού από τον αιώνιον Θεάνθρωπον εις τον
πεπερασμένον άνθρωπον, και αυτό το ανεκήρυξεν ως το κυριώτερον δόγμα του, ως
την κυριωτέραν αλήθειαν, την κυριωτέραν αξίαν, το κυριώτερον μέτρον και
κριτήριον. Και οι προτεστάνται δεν έκαμαν τίποτε άλλο, παρά απλώς παρεδέχθησαν
αυτό το δόγμα εις την ουσίαν του και το ανέπτυξαν τόσον, ώστε να φθάση εις
τρομεράς διαστάσεις και λεπτομερείας. Πράγματι ο προτεσταντισμός δεν είναι άλλο
παρά ένας κατά πάντα εφηρμοσμένος παπισμός, η βασική αρχή του οποίου (το
αλάθητον του ανθρώπου) έχει εφαρμοσθή εις την ζωήν ενός εκάστου ανθρώπου
ιδιαιτέρως. Κατά το παράδειγμα του αλαθήτου ανθρώπου της Ρώμης, ο κάθε
προτεστάντης γίνεται αλάθητος, διότι διεκδικεί το προσωπικόν αλάθητον εις τα
θέματα της πίστεως. Υπ΄ αυτήν την άποψιν δύναται να λεχθή ότι ο προτεσταντισμός
είναι ένας εκλαϊκευμένος παπισμός, εστερημένος όμως της μυστικής διαστάσεως,
της αυθεντίας και της εξουσίας.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου