Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει την ακεραίαν διδασκαλίαν του Θεανθρώπου Χριστού, διότι ίσταται άνευ υποχωρήσεων εις την θεανθρωπίνην μεθοδολογίαν των αγίων Αποστόλων και των Οικουμενικών Συνόδων. Ο άνθρωπος της ορθοδόξου, αποστολικής, αγιοπατερικής πίστεως, αισθάνεται και γνωρίζει ότι οι ορθόδοξοι άνθρωποι είναι συνεργοί και μόνον του Αγίου Πνεύματος, συνεργοί οι οποίοι συνεχώς δια της προσευχής επακροώνται τι το Πνεύμα λαλεί, οι οποίοι συνεχώς ποιούν εκείνο που θέλει το Πνεύμα, οι οποίοι τας σκέψεις των και τα λόγια των ελέγχουν συνεχώς δι΄ Αυτού. Επειδή η καθολική ενότης της θεανθρωπίνης Αληθείας είναι πάντοτε παρούσα εις την καθολικήν συνείδησιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δια τούτο οι άγιοι Πατέρες και Διδάσκαλοι συμμετέχουν συνεχώς εις την θεανθρωπίνην ζωήν της Εκκλησίας δια της χαρισματικής ενεργείας του Αγίου Πνεύματος. Δι΄ αυτό και οι Ορθόδοξοι Πατριάρχαι εις τους νεωτέρους καιρούς διακηρύσουν εις την εγκύκλιόν των: «Πιστεύομεν υπό του Αγίου Πνεύματος διδάσκεσθαι την Καθολικήν Εκκλησίαν… Η Εκκλησία διδάσκεται μεν υπό του Ζωαρχικού Πνεύματος, αλλά δια μέσου των αγίων Πατέρων και Διδασκάλων…  Ομολογούμεν την Καθολικήν Εκκλησίαν αδύνατον αμαρτήσαι ή όλως πλανηθήναι ή ποτε το ψεύδος αντί της αληθείας εκλέξαι. Το γαρ Πανάγιον Πνεύμα, αείποτε ενεργούν δια των πιστώς διακονούντων αγίων Πατέρων και Καθηγεμόνων, πάσης οποιασούν πλάνης την Εκκλησίαν απαλλάττει».(Όρος ΙΒ΄ : Δοσιθέου Πατριάρχου Ιεροσολύμων Ομολογία πίστεως, παρά Ι. Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδ. Καθολ. Εκκλησίας, τ. ΙΙ, σ. 755, Αθήναι 1953).

Συνεχίζεται.