Τώρα, από τους «Βίους των Αγίων» γνωρίζομεν ότι ο
άνθρωπος είναι μία ύπαρξις με τας πλέον μεγάλας διαστάσεις: εκτείνεται από τον
διάβολον μέχρι τον Θεόν, και δύναται να γίνη και θεός κατά χάριν, και διάβολος
κατά την ελευθέραν βούλησίν του. Μέσα εις κάθε αμαρτίαν υπάρχει και ολίγον τι του
διαβόλου. Δια της φιλαμαρτίας και της εκουσίας και επιμόνου παραμονής εις την
αμαρτίαν, ο άνθρωπος βαθμιαίως διαβολοποιείται, μεταβάλλεται βαθμιαίως εις
διαβολάνθρωπον και δημιουργεί θεληματικώς την κόλασιν δια τον εαυτόν του. Διότι
κάθε αμαρτία είναι μία μικρή κόλασις. Αντιθέτως, μέσα εις την Εκκλησίαν του
Χριστού, δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων ευαγγελικών αρετών, ο άνθρωπος
πληρούται με τον Θεάνθρωπον Χριστόν, ενδύεται τον Χριστόν, και μεταμορφώνεται
βαθμιαίως εις άνθρωπον χριστοφόρον και χριστοειδή, «εις άνδρα τέλειον, εις
μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4,13. Πρβλ. Κολ. 1, 28).
Γίνεται βαθμηδόν θεάνθρωπος κατά χάριν, και κατ΄ αυτόν τον τρόπον αποκτά μέσα
εις την ψυχήν του τον παράδεισον. Διότι κάθε μία αγία ευαγγελική αρετή είναι
μικρός παράδεισος δια την ψυχήν (Ματθ. 5, 3-12. Λουκ. 6, 20-23. Ιακ. 1,25.
Ιωάνν. 13,17).
Γίνεται ολοφάνερον από τους «Βίους των Αγίων», ότι οι άγιοι γνωρίζουν
ολόκληρον το μυστήριον του ανθρώπου, όλων των ανθρώπων, και το ιδικόν μου και
το ιδικόν σου μυστήριον, διότι εγνώρισαν το μυστήριον του Μόνου Τελείου
Ανθρώπου, του Θεανθρώπου Χριστού, και δι΄ Αυτού έλυσαν τελείως και τελεσιδίκως
το πρόβλημα του ανθρώπου. Και ταυτοχρόνως έλυσαν το πρόβλημα όλης της κτίσεως.
Διότι ουσιαστικά όλα τα προβλήματα περιέχονται μέσα εις το πρόβλημα του
ανθρώπου, και όλαι αι λύσεις εις την λύσιν του προβλήματος του ανθρώπου. Εκτός
του Θεανθρώπου και χωρίς τον Θεάνθρωπον, ο άνθρωπος είναι πάντοτε υπάνθρωπος
και μη άνθρωπος, δηλαδή δεν είναι άνθρωπος με την ουσιαστικήν σημασίαν του
όρου.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου