Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

4. Τό Αὐτοκέφαλο τοῦ 1850: Μιά κακή καί λανθασμένη ἀποτείχισις, πού ἰσοῦται μέ σχίσμα.

Aφήνοντας τούς τελευταίους Βυζαντινούς Πατέρες θά ἔλθωμε εἰς τήν ἰδική μας ἐποχή. Κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας θά ἦταν μία, θά λέγαμε, πνευματική πολυτέλεια νά ἀναζητοῦμε ἀποτειχίσεις καί διακοπές μνημοσύνου, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ὅλη αὐτή τήν χρονική περίοδο ἡ Ἐκκλησία ἐζοῦσε ἐν διωγμῷ, μέ βασικό σκοπό τήν στήριξι τοῦ ὑποδούλου γένους, τήν διατήρησι τῆς ταυτότητός του καί κυρίως τήν προσπάθεια νά μήν ἀλλαξοπιστήση καί ἀφομοιωθῆ μέ τούς κατακτητές, ἤ ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, νά μήν φραγκέψη ἀπό τίς προπαγάνδες καί τίς ἐκστρατεῖες τῶν Παπικῶν καί Προτεσταντῶν «ἱεραποστόλων». Ἄλλωστε οἱ περίοδοι πού ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται ἐν διωγμῷ θεωροῦνται οἱ καλύτερες ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς, διότι ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ζεῖ σταυρικά καί προστατεύει μόνος του τήν πίστι του, ἐλπίζοντας καί στηριζόμενος μόνο στόν Θεό. 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Μετά τήν ἀπελευθέρωσι ἑνός μικροῦ τμήματος τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους, τό ὁποῖο γεωγραφικά ταυτίζεται μέ τμῆμα τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, ὑπῆρξε τό σχίσμα τοῦ

νεοσύστατου ἑλληνικοῦ κράτους. Αὐτό συνετελέσθη διά τῶν Βαυαρῶν καί τῶν προσκειμένων εἰς αὐτούς Ἑλλήνων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ὤθησαν τούς Ἐπισκόπους νά αὐτονομηθοῦν καί καταστοῦν αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία μέ τρόπο ἀντάρτικο καί τελείως ἀντιπατερικό. Ἔτσι ἡ ἑλλαδική Ἐκκλησία ἐγκατέλειπε τό Πατριαρχεῖο στήν τύχη του καί ἄρχισε πλέον νά ἐρωτοτροπῆ μέ τήν Δύσι, ἀπό τήν ὁποία

βεβαίως δέν εἶχε τίποτε καλό νά πάρη, ἐφ’ ὅσον ἡ Δύσις εἶχε πρό πολλοῦ χάσει τόν Χριστιανισμό. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως μέχρι καί τόν 19ον αἰῶνα, μέσα στήν σκλαβιά καί ταλαιπωρία του, ἐκράτησε τήν πίστι καί δέν ὑπεχώρησε οὐδέ βῆμα ποδός. Οἱ Πανορθόδοξες ἀποφάσεις τοῦ 1848 καί 1893 ἀποδεικνύουν ὅτι τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἀγωνίζετο ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῆς δυτικῆς προπαγάνδας καί ἐσήκωνε ἐπαξίως τόν σταυρό τοῦ Κυρίου εἰς τά θέματα τῆς πίστεως. Τό σχίσμα αὐτό τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἐκδηλώθηκε τό 1833 καί ἐθεραπεύθηκε μετά 17 χρόνια, δηλαδή τό 1850 μέ τήν ἔκδοσι τοῦ Πατριαρχικοῦ τόμου, ὁ ὁποῖος παρεῖχε ὑπό κάποιους ὅρους τό αὐτοκέφαλο στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κατά τά 17 αὐτά ἔτη τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τό Πατριαρχεῖο καί τῆς αὐτονομήσεώς της, εἶναι ἕνα κλασσικό παράδειγμα κακῆς καί λανθασμένης ἀποτειχίσεως καί κανονικοῦ σχίσματος μέ ὅλα τά ἐπακόλουθά του, τά ὁποῖα ὁρίζουν οἱ ἱεροί Κανόνες σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις. Αὐτό δέ τό ὁποῖο τήν καθιστᾶ ἀπαραιτήτως ἔνοχο εἶναι ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική αὐτή ἀποστασιοποίησις δέν ἔγινε διά θέματα πίστεως, τά μόνα πού δικαιολογοῦν τήν ἀποτείχισι, ἀλλά διά πολιτικούς καί κοσμικούς λόγους. Ὡς ἐκ τούτου δέν μᾶς ἀπασχολεῖ στήν παροῦσα μικρά μελέτη, ἁπλῶς ἀναφέρθηκε ὡς μία ἀνταρσία σέ ἐπίπεδο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί διά νά τονισθῆ καί ἐκ τοῦ ἀντιθέτου τό θέμα τῆς πραγματικῆς ἀποτειχίσεως, ἡ ὁποία γίνεται ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως.