Με αφορμή την Πράσινη Βίβλο της Ε.Ε. (Περισσότεροι από ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους νοσούν κάθε χρόνο από κάποια ψυχική ασθένεια, αναφέρει η πράσινη βίβλος που εξέδωσε τις προάλλες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή)
Είναι βέβαια γνωστό ότι η αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει) των παιδιών και των «μεγάλων» παιδιών που στοχεύουν στην κατάργηση του νόμου και του κράτους, «πάσης αρχής και εξουσίας», έχει... φάκελλο στο αρχείο της ανθρώπινης ζωής και υπάρξεως.
Ηδη μόλις στα πρώτα βήματα της συνειδήσεως του ανθρώπου, όταν γοητευμένη από την ελκυστική εικόνα του καρπού του «απαγορευμένου» δένδρου του Παραδείσου, άφηνε τον όφι να της ψιθυρίζει ύμνους αυτονομίας (κάνε ότι σου καπνίσει) και αυτοκαταφάσεως, ξεπρόβαλαν οι σκιές της σχιζοφρένειας και του ασκητισμού. Ο όφις, με τη δαιμονική του υποβολή, συνηγορούσε πειστικά για ένα συνοικέσιο της ανθρώπινης συνειδήσεως με τη σχιζοφρένεια. Από την άλλη μεριά το ίδιο το απαγορευμένο δένδρο έριχνε τη σκιά του στα πόδια ενός ασκητισμού που ήταν πρόθυμος να συνεργήσει στην αυθεντική πραγμάτωση του σκοπού της ανθρώπινης ζωής ( ο οποίος δεν είναι άλλος από την κοινωνία προσώπων).
Αλλά κέρδισε τελικά η δαιμονική υποβολή. Γιατί η αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει ) είναι πιο πειστική στον... αντιδραστικό της ρόλο. Οι υποσχέσεις της ήταν και είναι φαινομενικά πιο λογικές. Αντί να είσαι κάτω από κάποια αρχή και εξουσία είναι, φυσικά, καλύτερα να είσαι συ η αρχή και η εξουσία. Αντί να είσαι υπό το κράτος είναι καλύτερα να είσαι εσύ το κράτος. Μάλιστα ακόμη καί σήμερα μια τέτοια θέση είναι «λογική». Μόνο που κάποιο πρόβλημα δημιουργείται, όταν συναντούμε τη «θέση» αυτή συγχρόνως και σε κάποια θέση του... ψυχιατρείου. «L' etat c'est moi», θα μας πεί ένας σχιζοφρενής, καθώς, βυθισμένος στον ψυχωτικό του κόσμο, θα πιστεύει ότι είναι ο Μ. Ναπολέων ή κάποιος από τους Λουδοβίκους!
Ετσι η αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει ) στη μορφή που παρουσιάζεται σε διάφορα σημερινά κινήματα δεν είναι καινούργιο φρούτο. Το έσπειρε και το μεγάλωσε η δαιμονική υποβολή που υποσχέθηκε αυτοδύναμη θεοποίηση του ανθρώπου. Οτι αργότερα θα πεί ο Νίτσε, «Δεν υπάρχει Θεός, γιατί αν υπήρχε Θεός, θα ήμουν εγώ», είναι απόηχος του εσωτερικού συλλογισμού του αδαμικού άνθρωπου ο οποίος παγιδεύθηκε ατους βρόγχους της δαιμονικής υποβολής. Η ιστορία συνεχίζεται. Μόνο που την αγνοούν τα παιδιά και τα «μεγάλα» παιδιά! Γι' αυτό το λόγο αναζητώντας την αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει) καταργούν τον εαυτό τους.
«Ασκητική και Σχιζοφρένεια»
Ι.Κορναράκης.
Είναι βέβαια γνωστό ότι η αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει) των παιδιών και των «μεγάλων» παιδιών που στοχεύουν στην κατάργηση του νόμου και του κράτους, «πάσης αρχής και εξουσίας», έχει... φάκελλο στο αρχείο της ανθρώπινης ζωής και υπάρξεως.
Ηδη μόλις στα πρώτα βήματα της συνειδήσεως του ανθρώπου, όταν γοητευμένη από την ελκυστική εικόνα του καρπού του «απαγορευμένου» δένδρου του Παραδείσου, άφηνε τον όφι να της ψιθυρίζει ύμνους αυτονομίας (κάνε ότι σου καπνίσει) και αυτοκαταφάσεως, ξεπρόβαλαν οι σκιές της σχιζοφρένειας και του ασκητισμού. Ο όφις, με τη δαιμονική του υποβολή, συνηγορούσε πειστικά για ένα συνοικέσιο της ανθρώπινης συνειδήσεως με τη σχιζοφρένεια. Από την άλλη μεριά το ίδιο το απαγορευμένο δένδρο έριχνε τη σκιά του στα πόδια ενός ασκητισμού που ήταν πρόθυμος να συνεργήσει στην αυθεντική πραγμάτωση του σκοπού της ανθρώπινης ζωής ( ο οποίος δεν είναι άλλος από την κοινωνία προσώπων).
Αλλά κέρδισε τελικά η δαιμονική υποβολή. Γιατί η αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει ) είναι πιο πειστική στον... αντιδραστικό της ρόλο. Οι υποσχέσεις της ήταν και είναι φαινομενικά πιο λογικές. Αντί να είσαι κάτω από κάποια αρχή και εξουσία είναι, φυσικά, καλύτερα να είσαι συ η αρχή και η εξουσία. Αντί να είσαι υπό το κράτος είναι καλύτερα να είσαι εσύ το κράτος. Μάλιστα ακόμη καί σήμερα μια τέτοια θέση είναι «λογική». Μόνο που κάποιο πρόβλημα δημιουργείται, όταν συναντούμε τη «θέση» αυτή συγχρόνως και σε κάποια θέση του... ψυχιατρείου. «L' etat c'est moi», θα μας πεί ένας σχιζοφρενής, καθώς, βυθισμένος στον ψυχωτικό του κόσμο, θα πιστεύει ότι είναι ο Μ. Ναπολέων ή κάποιος από τους Λουδοβίκους!
Ετσι η αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει ) στη μορφή που παρουσιάζεται σε διάφορα σημερινά κινήματα δεν είναι καινούργιο φρούτο. Το έσπειρε και το μεγάλωσε η δαιμονική υποβολή που υποσχέθηκε αυτοδύναμη θεοποίηση του ανθρώπου. Οτι αργότερα θα πεί ο Νίτσε, «Δεν υπάρχει Θεός, γιατί αν υπήρχε Θεός, θα ήμουν εγώ», είναι απόηχος του εσωτερικού συλλογισμού του αδαμικού άνθρωπου ο οποίος παγιδεύθηκε ατους βρόγχους της δαιμονικής υποβολής. Η ιστορία συνεχίζεται. Μόνο που την αγνοούν τα παιδιά και τα «μεγάλα» παιδιά! Γι' αυτό το λόγο αναζητώντας την αυτονομία (κάνε ότι σου καπνίσει) καταργούν τον εαυτό τους.
«Ασκητική και Σχιζοφρένεια»
Ι.Κορναράκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου