Του αειμνήστου Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου

‘Αποτελεί αυταπόδεικτη άλήθεια γιά τόν πολιτικό χώρο , ότι κανείς δικτάτορας δέν θά μπορούσε νά σταθή χωρίς συνεργάτες. 

Τό ίδιο ακριβώς συμβαίνει καί στον εκκλησιαστικό χώρο. Κανείς αιρετικός δέν θά μπορούσε νά ευδοκίμηση, αν δέν είχε αύτούς πού θά επικροτούσαν, ή τουλάχιστον θά άνέχονταν σιωπηρώς τήν αΐρεσίν του, θά κοινωνοΰσαν μαζί του καί θά τόν ακολουθούσαν.

Καί γιά νά γίνουμε πιό συγκεκριμένοι. Από θεολόγους και κληρικούς όλων των μετώπων έχει χαρακτηρισθή  ο Οίκουμενισμός ως παναίρεσις. Ενώ ξεκίνησε δειλά με το σύνθημα της αγάπης, κατέληξε σήμερα νά διακηρύσση «γυμνή τη κεφαλή» ότι η Ορθοδοξία δέν είναι η Εκκλησία, αλλά μαζι με τις λοιπές αιρέσεις, παπισμού και προτεσταντισμού, συναποτελούν την Εκκλησίαν! Και το κατόρθωσαν αυτό οι οικουμενισταί πατριάρχαι, διότι είχαν βοηθούς και συναντιλήπτορας στην ανίερη προσπάθειά τους εκατοντάδας επισκόπων και χιλιάδας ιερέων και μοναχών, πού είτε επικροτούσαν, είτε σιωπούσαν διά τήν προδοσία! 
-------------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
Καθαρός καί πάντοτε Ἁγιοπατερικός (=Ὀρθόδοξος) ὁ λόγος τοῦ π. Θεοδωρήτου. Ἐκτός ἀπό τά πολλά βιβλία του πού διάβασα, εἶχα τήν εὐλογίαν νά συνομιλῶ τηλεφωνικῶς μαζί του σχεδόν καθημερινῶς γιά τά ἐκκλησιαστικά, νά συνεργάζωμαι μαζί του στήν συγγραφήν ἄρθρων κ.λπ. Ἦτο ἕν φῶς, ἕν στήριγμα, ἕνας ὁδοδείκτης, ἕν ὑπόδειγμα εὐγενείας καί ἀνθρωπιᾶς. Αἰωνία του ἡ μνήμη!

--------------------------------------
Marinos Ritsoudis είπε...

Είμαστε αντιμέτωποι με δύο μεγάλες Αλήθειες.
1924, ο απλός λαός Ιερείς, μοναχοί από το Άγιον Όρος κράτησαν στις πλάτες τους εκείνα τα Ιερά καί Οσια, που ουδείς Αρχιερέας τότε δεν οιδε, δεν έκανε αποτείχιση.
Σήμερα στον παγιωμένο ρητώς υπογεγραμμένο και συμφωνημένο οικουμενισμό, ελάχιστοι, κλήρος καί λαός έκανε αποτείχιση.
Σαν ένα κόσκινο το 1924 ξεχώρισε ηρα από σιτάρι, και τα απομεινάρια που έμειναν στον Οικουμενισμό, δεν κατάφεραν κατά κανόνα να απαγκιστρωθούν από αυτόν.
Αποδυκνείεται σθεναρά πως ο συγχροτισμός με την αίρεση, θολώνει πολύ την καθαρή όραση.
Τα τοσα χρόνια στον Οικουμενισμό, δεν μπορεί να διαλύσει τις αμφιβολίες των παθών στίς καρδιές των κοινωνούντων με την αίρεση.
------------------------------
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 18 Φεβρουαρίου 2020 - 12:34 μ.μ.: «Πλάνησε [σ.σ. ὁ π. Θεοδώρητος] αρκετό κόσμο με τις πλάνες του, τις οποίες πλάνες του ετσάκισεν ο πατήρ Ευθύμιος.
Εδώ όμως τα γράφει άριστα!»

Σχόλιον: Ὅ,τι ἔλεγεν ὁ π. Θεοδώρητος τό ἐτεκμηρίωνεν εἰς τόν Ἁγιογραφικόν καί τόν Ἁγιοπατερικόν λόγον. Ὡς ἐκ τούτου, δέν ἦτο ἐκεῖνος ὁ πεπλανημένος, ἀλλ' ὅσοι τόν «ἀντέκρουαν» μέ ψευδο-επιχειρήματα. Ὁ π. Ε.Τ. ὅταν μέν ἀντικρούῃ τούς Οἰκουμενιστάς εἶναι καταπέλτης, διότι παραθέτει συντριπτικά Ἁγιοπατερικά χωρία, ὅταν ὅμως «ἀντικρούῃ» τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ., τότε γίνεται ἀερολόγος καί διαστροφεύς τῆς Ἀληθείας. Αὐτό συμβαίνει στό βιβλίον του μέ τίτλον «Ἡ Διαχρονική Συμφωνία ... » (2012), τό ὁποῖον μέχρι καί τήν σελ. 226 εἶναι ἀριστούργημα, ἐνῷ ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἀρχίζουν οἱ πλάνες καί οἱ διαστροφές του!

Έτσι η αίρεσις τού Οικουμενισμού έχει δύο χαρακτηριστικά που δεν είχαν οι παλαιές αιρέσεις, πρώτον, την καθολικήν κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας επίθεσιν και όχι μόνον εναντίον ενός δόγματος και δεύτερον, την καθολικήν σχεδόν αποδοχήν της αιρέσεως από τους κορυφαίους κληρικούς και θεολόγους της Ορθοδοξίας, με ελαχίστας εξαιρέσεις στο χώρο των ίερέων καί μοναχών. 

Σημειωτέον ότι οί έξαιρέσεις αύτές αναφέρονται μόνο στό θεωρητικό πεδίον, δηλαδή στά λόγια καί τήν πέννα, χωρίς ούδεμίαν πρακτικήν έκφρασιν άντιστάσεως, όπως είναι ή διακοπή κοινωνίας μέ τήν αΐρεσιν κ.λ.π. 

Τό θλιβερώτερον όμως έν προκειμένω είναι ή δικαιολογία πού προβάλλουν αύτοί οϊ ρασοφόροι παντός βαθμού προκειμένου νά υποστηρίξουν τήν θέσιν τους. Λέγουν χαρακτηριστικώς ότι ενεργούν έτσι, διότι επθυμούν να ευρίσκωνται εντός Εκκλησίας, αφού, όπως ισχυρίζονται, μόλις διακόψουν κοινωνίαν με τους αιρετικούς προϊσταμένους των ή τούς κοινωνούντας με αυτούς, θα ευρεθούν αμέσως εκτός Εκκλησίας. Οποία διαστροφή της Ορθοδόξου διδασκαλίας! 

Ενώ οι Iεροί Κανόνες και ο σύνολος χορός των ομολογητών Πατέρων χαρακτηρίζουν ως σωτηριώδη αντίδρασιν και προστασίαν της Εκκλησίας την διακοπήν κοινωνίας με τους αιρετικά κηρύσσοντας, αυτοί ισχυρίζονται τα ακριβώς αντίθετα! 

Έτσι όχι μόνον συμμαχούν πρός τήν αΐρεσιν καί τήν ένισχύουν διατηροΰντες τό ποίμνιόν τους άνύποπτο στό πλευρό τών κακοδόξων, άλλά καί υβρίζουν όλους τούς όμολογητάς πατέρας τού παρελθόντος, χαρακτηρίζοντας αύτούς ώς έκτός ‘Εκκλησίας άγωνισθέντας ,άφοΰ ώς γνωστόν, έπραξαν τά ακριβώς αντίθετα άπό ότι πράττουν αύτοί σήμερα. 

Σαφέστατη όπόδειξις τής υποκειμενικής καί άκρως άντορθοδόξου θέσεώς των είναι, ότι οΰδεμία μαρτυρία αναφέρουν πρός στηριγμόν τών λεγομένων των. Έλλειψει δέ πατερικών επιχειρημάτων δημιουργούν συνεχώς νέα έκ τού προχείρου, πρός παρηγοριάν τών οπαδών τους, διότι κάθε λίγο οί αιρετικοί οίκουμενισταί πού άκολουθούν, διά λόγων καί έργων τούς αχρηστεύουν τά παλαιά!.. 

Γράφομεν τά ανωτέρω διότι προσφάτως έδημοσιεύθη στόν «‘Ορθόδοξον Τύπον» (12.3) άρθρον τού ήγουμένου τής Ί. Μονής Γρηγορίου ‘Αγίου Όρους, εις τό όποΐον ένώ καταδικάζεται τό «οίκουμενιστικό παραλήρημα» τών ήμερόν μας , τονίζεται συγχρόνως ότι «έμείς μένουμε στήν Αγία μας ‘Εκκλησία, διότι πιστεύουμε ότι μέσα άπό τήν Εκκλησία καί όχι έκτός αύτής ήμποροΰμε νά άγωνισθούμε». 

Ή άλήθεια όμως έν προκειμένω είναι ότι ή στάσις τους αυτή τούς τοποθετεί έκτός άγωνιζομένης κατά τής αίρεσεως 'Εκκλησίας καί συνεπώς μετά τής μερίδος τών αιρετικών πού κοινωνοΰν. "Αν δέ ληφθή ύπ' όψιν ότι οί Άγιορεΐται μνημονεύουν τον Βαρθολομαίο, τόν πρυτάνη τών οίκουμενιστών, τότε άντιλαμβάνεται κανείς τήν τραγικότητα τής άνωτέρω προτάσεως τού ήγουμένου, ό όποιος δυστυχώς, έκφράζει τό κοινό πιστεύω τών 'Αγιορειτών. (Έκτός βεβαίως τών ζηλωτών πατέρων). 

Καί μόνον οί λόγοι τού Μ. 'Αθανασίου όπου προτρέπει τούς πιστούς νά προσεύχωνται στό ύπαιθρον προκειμένου νά μήν κοινωνήσουν μέ τούς Άρειανούς (ΒΕΠΕΣ, 33, 199), καί τών άγιων Χρυσοστόμου καί Θεοδώρου τού Στουδίτου, πού τονίζουν: ότι εχθροί τού Θεού δέν είναι μόνο οι αίρετικοί, άλλα καί οί κοινωνούντες μέ αύτούς, έστω καί άν θεωρητικώς απορρίπτουν τήν αΐρεσιν (P.G. 99. 1164 Α), ανατρέπει εκ θεμελίων τό άνωτέρω άρθρον τού ήγουμένου. 

Τό τραγικόν είναι ότι ό 'Αγιορείτης ηγούμενος στό τέλος του άρθρου του έπικαλεΐται τάς εύχάς «τών μέχρι θανάτου» άγωνισθέντων κατά τής αίρεσεως όμολογητών. Είναι όμως άποδεδειγμένον ιστορικώς, ότι άντίστασιν «μέχρι θανάτου» στήν αΐρεσιν έκαναν μόνον όσοι διέκοπτον κοινωνίαν πρός αύτήν, καί διά τούτο έξωρίζοντο ή έθανατούντο.