Τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια ο παράλυτος του
σημερινού Ευαγγελίου γνώριζε μεγάλη ταλαιπωρία, περνούσε τη δική του δοκιμασία
και ανέβαινε το δικό του Γολγοθά. Ίσως διάνυσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του
κάτω από τη στοά της θαυματουργικής κολυμβήθρας του Σιλωάμ. Μάταια όμως
περίμενε ένα άνθρωπο που θα τον συμπονούσε και να τον βοηθήσει να μπει στην
κολυμβήθρα μόλις θα ταρασσόταν το ύδωρ.
Βρήκε τον Κύριο
Την στιγμή που θα μπορούσε να είχε χάσει κάθε
ελπίδα ο παραλυτικός της περικοπής μας, η παρουσία του Κυρίου αποβαίνει και
πάλι σωτήρια. Ο μόνος Φιλάνθρωπος, ο Κύριος και Θεός μας, που κατά καιρούς
έστελλε εκεί τον άγγελό του για να ταράσσει το νερό, ώστε ο πρώτος που θα
έμπαινε σε αυτό να γίνεται αμέσως υγιής, ήλθε τώρα ο ίδιος να το πράξει.
Απευθύνεται στον παράλυτο και του λέει: “Θέλεις υγιής γενέσθαι;”
Ο Κύριος έκανε
την ερώτηση αυτή, όχι βέβαια γιατί αμφέβαλλε για την επιθυμία του παραλύτου
αλλά για να τον προβληματίσει και να μπορέσει να ανοίξει διόδους στην
πραγματικότητα της σωτηρίας του. Ο παράλυτος δεν απήντησε ευθέως στην ερώτηση,
αλλά εμμέσως εξέφρασε και το παράπονο που τον διακατείχε: “Κύριε, άνθρωπον ουκ
έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμβήθραν, εν ω δε έρχομαι
εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει.” Ο Κύριος έδωσε αμέσως την υγεία στον
παραλυτικό και του συνέστησε να πάρει στον ώμο του το κρεβάτι του και να
περπατά πλέον υγιής. “Έγειρε, άρον τον κράβατόν σου καιπεριπάτει”. Το θαύμα
είχε συντελεστεί. Ο μέχρι εκείνη τη στιγμή παράλυτος έγινε υγιής. Βάσταξε στον
ώμο του το κρεβάτι πάνω στο οποίο τόσα χρόνια ήταν κατάκειτος.
“Άνθρωπον ουκ έχω”
Το παράπονο του παραλυτικού που μεταφράζεται στο
“άνθρωπον ουκ έχω”, μπορεί να επαναλαμβάνεται και σήμερα. Αυτό δημιουργεί και
το δικό μας χρέος και την υποχρέωση να συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο και να
εκφράζομε την εν Χριστώ αγάπη μας σε κάθε πονεμένο συνάνθρωπό μας. Ο πόνος και
η θλίψη αλλά και η κάθε δοκιμασία παρουσιάζονται στη ζωή μας και λειτουργούν ως
πρόκληση για να στεκόμαστε δίπλα από τον κάθε συνάνθρωπο που μας έχει ανάγκη.
Ακόμα, σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί “παραλυτικοί” που δεν χρειάζονται μόνο υλική
ή σωματική βοήθεια αλλά κυρίως πνευματική. Άλλωστε η θεραπεία που πρόσφερε ο
Χριστός με τα διάφορα θαύματα που επιτελούσε δεν αφορούσε μόνο το σώμα αλλά και
την ψυχή, την απαλλαγή δηλαδή από την αμαρτία και τις συνέπειές της. Στην εποχή
μας ιδιαίτερα που διαπιστώνουμε να υπάρχει μια πνευματική αγονία και ερημία σ’
ένα κόσμο φοβερά χρεοκοπημένο σε αρετές και αξίες, ανοίγει μπροστά μας ο δρόμος
για να βοηθήσουμε συνανθρώπους μας που βρίσκονται βυθισμένοι στο σκοτάδι της
αμαρτίας ώστε να ανιχνεύσουν το δρόμο τους και να φθάσουν κοντά στο Χριστό. Τον
μόνο που μπορεί να μας θεραπεύσει από κάθε ασθένεια αλλά και από κάθε μορφή
κακού. Να τους βοηθήσουμε να ενταχθούν στην Εκκλησία και να γίνουν ζωντανά μέλη
του Σώματος του Χριστού, ώστε μέσα από τα Μυστήρια να βιώνουν τη Χάρη Του.
Αγαπητοί αδελφοί, το παράπονο του παραλυτικού
“άνθρωπον ουκ έχω”, αποτυπώνει μια πραγματικότητα που τόσο ζωντανά βιώνουμε και
στη δική μας εποχή. Ας πλησιάσουμε λοιπόν τον κάθε συνάνθρωπό μας που θα πρέπει
να βλέπουμε στο πρόσωπό του την εικόνα του Θεού και να γίνουμε πλησίον του
σύμφωνα με την γνωστή παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Με αυτό τον τρόπο μέσα από
μια κοινωνία αγάπης μπορούμε να εναποθέτουμε ολόκληρο τον εαυτό μας με
εμπιστοσύνη στην αγάπη του Κυρίου μας, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να μας
θεραπεύει και σωματικά και ψυχικά.
Χριστάκης
Ευσταθίου, θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου