ΚΟΣΜΑΣ:
α. Το λέω αυτό, γιατί η Εκκλησία του Χριστού, μετά το πραξικόπημα το 1924 
των επίορκων επισκόπων της να αθετήσουν την παραδοθείσα Πίστη από τους Αποστόλους και τους Πατέρες της, βρέθηκε και βρίσκεται σε τρομερά δύσκολη θέση. Απογυμνώθηκε από τους κληρικούς της. Δεν είχε μέχρι σήμερα την ενδεδειγμένη ηγετική πατερική φυσιογνωμία, για να βαστάσει το βάρος της ποιμαντικής ευθύνης των μελών της. 
Βέβαια, το κενό αυτό αναπλήρωσε το 1935 κατά ένα μεγάλο μέρος ο μακαριστός πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης. Ο Μητροπολίτης αυτός είναι άξιος θαυμασμού για το εξαίρετο ήθος και ομολογιακό θάρρος του, ν’ απομακρυνθεί από την «εκκλησία των πονηρευομένων» του Νέου Ημερολογίου, για ν’ αναλάβει τη δύσκολη ηγεσία του υπέροχου αυτού Ιερού Αγώνα του εγκαταλελειμμένου και απορφανισμένου από τους μέχρι τότε "μισθωτούς" ποιμένες του Ορθόδοξου λαού. 
Όμως τα θεολογικά εφόδια τα οποία έλαβε ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος από τη τροφό του Θεολογική Σχολή της Χάλκης, που ιδρύθηκε κατά τον Κοσμά Φλαμιάτο για να διαπλάσει ένα «νέο τύπο» θεολόγων, οι οποίοι ως επίσκοποι να συνέλθουν σε «οικουμενική Σύνοδο», προκειμένου ν’ αποφασίσουν την κατάργηση της Ορθοδοξίας, δεν ήταν τα πλέον κατάλληλα για το έργο που κατ’ ανάγκην επωμίσθηκε, γιατί αυτά δεν στηρίζονταν στην πατερική παράδοση και θεολογία. 
Ως εκ τούτου, παρατηρήθηκαν ωρισμένα λάθη, η ευθύνη των οποίων βαρύνει τα πρόσωπα και όχι την Εκκλησία στην οποία θέλει να τα φορτώσει ο αγαπητός Misha. 

β. Τέτοια λάθη και αδύνατα σημεία στο χώρο της Εκκλησίας, που παρατηρήθηκαν από το 1924 μέχρι σήμερα, ψάχνει να βρει ο αγαπητός Misha, για να μπορεί να ισχυρίζεται τι με το Νέο, τι με το Παλαιό, όλοι «στο ίδιο καζάνι βράζουμε»! 
Όμως, αυτό είναι και άδικο και υποκριτικό! 
Η Εκκλησία το 1962 αναζήτησε τις επισκοπικές της χειροτονίες από τους Ρώσους επισκόπους της Διασποράς, οι οποίοι δεν ήταν όσο θα έπρεπε ακριβολόγοι στα θέματα της Ορθοδοξίας. Όμως οι Ρώσοι αυτοί επίσκοποι δεν είχαν παύσει να είναι Ορθόδοξοι, όπως υπαινίσσεται ο αγαπητός Misha, λόγω της «κοινωνίας» τους με τους καινοτόμους επισκόπους του Φαναρίου και των άλλων Νεοημερολογίτικων Εκκλησιών. Το τονίζουμε αυτό, γιατί εφόσον μέχρι το 1962, που έλαβαν χώρα οι επισκοπικές χειροτονίες, έστω ακόμα και με όχι απόλυτα κανονικές διαδικασίες, λόγω του εμπεριστάτου τους, δεν συνήλθε κάποια Σύνοδος να καταδικάσει τους καινοτόμους αυτούς, δεν κατέστησε και αυτούς αυτόματα κακόδοξους. 

Συνεχείζεται