Ο Σκυτεύς της Αλεξανδρείας αναφέρεται από τον Ιωάννη της
Κλίμακος. Ήταν ένας απλοϊκός τσαγκάρης, που έζησε την εποχή, που ασκήτευε ο
μέγας Αντώνιος. Ήταν άνθρωπος πολύ ευσεβής και ενάρετος. Ζούσε με ακρίβεια τη
χριστιανική ζωή, έχοντας πάντα το νου του κοντά στο Θεό. Τόσο ψηλά έφτασε η
αρετή του, ώστε και οι άγγελοι ασχολήθηκαν μ΄ αυτή. Τόση ήταν η πνευματική του
ανάβαση, μέχρι που απετέλεσε το μέτρο κρίσεως και συγκρίσεως των αρετών. Έτσι,
λοιπόν, ο Σκυτεύς της Αλεξανδρείας, αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα, ότι «ουχ ο
τόπος, αλλ΄ ο τρόπος». Δηλαδή, για να κάμη κανείς χριστιανική ζωή, δεν είναι
ανάγκη να εγκαταλείψη τον κόσμο, να κλειστή στα μοναστήρια και να γίνη
«ομφαλοσκόπος». Για την τελειότητα, που αποτελεί και τον αληθινό προορισμό μας,
δεν χρειάζονται ειδικοί τόποι, ούτε ωρισμένοι ασκητικοί τρόποι. Φτάνει η
αδιάλειπτη βίωση του Θεού με τους ευαγγελικούς κανόνες, σ΄ οποιοδήποτε τόπο και
χρόνο. Ο «ησυχασμός» αποτελεί βέβαια μέθοδο αναβάσεως χωρίς ν’ αποτελεί
αυτοσκοπό. Τα μοναστήρια, είναι, ασκητικοί τόποι και αποτελούν τα νεύρα της
Εκκλησίας, κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Εν πάση όμως περιπτώσει το γνήσιο
ευαγγελικό πνεύμα, είναι το ιεραποστολικό, σύμφωνα προς το «πορευθέντες ουν
μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28, στ. 19) και «ουκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ
του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού» (Ιωάν. 17, στ. 15). Πόσοι
ασκητικοί αγώνες του Αντωνίου στην έρημο, για την αρετή και την αγιότητα! Πόσοι
όμοιοι αγώνες, άλλων συνασκητών και μοναχών! Κι όμως ο Σκυτεύς της
Αλεξανδρείας, ο απλοϊκός αυτός τσαγκάρης, ήταν πιο ενάρετος από τον ασκητή
Αντώνιο. Έτσι διαβεβαίωσε ο άγγελος τον τελευταίο. Αντώνιε, του είπε, η αρετή
σου υπολείπεται, τούτου του Σκυτέως του εν Αλεξανδρεία ώδε… Ας γίνη, λοιπόν
μάθημα, σ’ όλους εκείνους, που σπεύδουν να εγκαταλείψουν τον κόσμο και να
κλειστούν στα μοναστήρια, πιστεύοντας, ότι μόνο εκεί θα ασκηθούν στην αρετή. Η
δε Εκκλησία παράλληλα με τη μνήμη του Μεγάλου Αντωνίου, δίκαιο είναι να
γιορτάζει και τη μνήμη του Μείζονος Σκυτέως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου