Ἡ Β' Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ (1962-1965) εἶχεν ὡς κύριον σκοπόν τήν «ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν», διό καί καθιέρωσε τό «Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ» (βλ. Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Μπιλάλη, «Ὀρθοδοξία καί Παπισμός», τόμος Α', σελ. 317). Ἠκολούθησεν ἡ «ἄρσις τῆς ἀκοινωνησίας», ἤτοι «ἄρσις» τοῦ Σχίσματος τοῦ 1054 (καί ὄχι μόνον ἡ «ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων», ὅπως ΨΕΥΔΩΣ μᾶς λέγουν οἱ Οἰκουμενισταί), ἡ ὁποία ἔγινε τήν 7-12-1965. Ὅσοι κοινωνοῦν ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ μέ τούς Οἰκουμενιστάς εἶναι πλέον Οὐνῖται καί βεβαίως ὑπόκεινται εἰς τά ἀναθέματα τῆς Ε' καί τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖες ἀναθεματίζουν ὅσους ἀρνοῦνται ν' ἀναθεματίσουν τούς αἱρετικούς, κατά τό γνωστόν «ὁ μή λέγων ἀνάθεμα τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα ἔστω». (Βλ. ια' ἀναθεματισμόν τῆς Ε' Οἰκ. Συνόδου, Πρακτικά Οἰκ. Συνόδων, τόμος Β', σελ. 343/377, καθώς καί σελ. 481 / 575 τοῦ Α' τόμου, ὅπου διαβάζουμε τά ἑξῆς: «Πάντες οἱ ἐπίσκοποι ἅμα ἀνεβόησαν· Ὁ μή ἀναθεματίζων Νεστόριον, ἀνάθεμα ἔστω».)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου