Πνευματικὴ ἀφασία -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Οι περισσότεροι Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχουν ἐκτιµήσει τόν πνευµατικό κίνδυνο τοῦ οἰκουµενισµοῦ. Ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι ἀγρυπνοῦν γιά τό ποίµνιό τους, θεωροῦν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι ἐπικίνδυνος, ἀφοῦ ξεκινάει καί κατευθύνεται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο! ∆έν ἐξετάζουν οἱ ἴδιοι τό θέµα, ἀλλά παθητικά δέχονται ὅσα τό Πατριαρχεῖο προγραµµατίζει καί µεθοδεύει. Καί αὐτό τό θεωροῦν σπουδαῖο κατόρθωµα, γιατί κάνουν τυφλή ὑπακοή στόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, τήν ὥρα πού θά ἔπρεπε νά εἶχαν χάσει τόν ὕπνο τους καί νά µιλοῦσαν συνεχῶς γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ὁ ὁποῖος κατεδαφίζει τήν Ὀρθοδοξία. ∆υστυχῶς αὐτοί ἀδιαφοροῦν καί συχνά συνευφραίνονται µέ τόν Πατριάρχη κατά τίς ἐπισκέψεις του στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἀδιάφοροι αὐτοί µητροπολίτες συνήθως εἶναι πολυµέριµνοι καί ἀσχολοῦνται µέ κοινωνικά καί πολιτικά θέµατα, ἀκόµη καί ἀθλητικά γεγονότα, προκαλώντας τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ µας. Θέλουν νά ἐµφανίζονται ὡς πνευµατικοί ἡγέτες, ὄντας ἀδιάφοροι στούς πνευµατικούς κινδύνους, ὅπως εἶναι ὁ οἰκουµενισµός. Σέ λίγο θά χάσουµε τήν ἀκεραιότητα τῆς πίστεώς µας καί τήν πολύτιµη παράδοσή µας. Ἀναφέρω µιά περίπτωση πνευµατικῆς ἀφασίας, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τά παραπάνω.

1 σχόλιο:

Σταύρος Ασλανίδης. είπε...

Διαφωνώ με την Θέση του συγγραφέα. Κύρια αιτία δεν νομίζω ότι είναι η εμπιστοσύνη που δείχνουν στον Πατριάρχη. Μόνο αν υπήρχε προσωπικό κόστος, όπως κατακράτηση μισθών και εξουσίας θα είχαμε εικόνα για το ποιος εξακολουθεί να δείχνει εμπιστοσύνη στον πατριάρχη ή θα αν θα ξεχωρίζαν την Θέση Τους...

Η φυγοπονία.
Ο καλός ο στρατιώτης καθημερινά εκπαιδεύεται, χωρίς ποτέ να εφησυχάζει, για να μπορεί να επιτελέσει τον στόχο του. Ο Μητροπολίτης, ο παπάς και ο κάθε πιστός οφείλουν σαν στρατιώτες του Χριστού να ασκητεύουν. Μόνο έτσι θα αντισταθούν σε ένα ανήλεο πόλεμο. Είτε αυτός έρχεται από πειρασμούς της αμαρτίας είτε από παρεμβάσεις της κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας.

Η καθαρότητα.
Το πρόβλημα δεν είναι θέμα γνώσης, αλλά φωτισμού από τον Κύριο. Ο Κύριος φωτίζει τους ταπεινούς και τους δείχνει τον δρόμο του όταν με προσωπική αυταπάρνηση και ζωή ταπεινή του το ζητάνε.

Συμπέρασμα. Το πρόβλημα είναι πνευματικό και εσωτερικό και όχι σχέσεων και ρύθμισης των εξουσιών...