Σε ένα παραλήρημα ρητορικής μίσους, ο κ. Λουκάς Γεωργιάδης στο πρόσφατο άρθρο του «Ο … ακήρυχτος πόλεμος των παρανοϊκών» (toxrima.gr, 4.12.2021) αποκαλεί:
– τραμπούκους
– ανάγωγους
– απολίτιστους
– απροσάρμοστους και βρωμόψυχους
όσους πολίτες τολμούν να έχουν σκεπτικισμό, φόβο ή άλλου είδους άρνηση σε σχέση με το ενδεχόμενο να €μβολιασθούν με τα αντικορωνοϊκά σκευάσματα που είναι πειραματικά και δυνάμει υγειοβλαπτικά-θανατηφόρα.
Περαιτέρω, εφαρμόζοντας με ευλάβεια την προπαγανδιστική αρχή της αντιστροφής, δαιμονοποίησε τους αν€μβιολίαστους, χαρακτηρίζοντάς τους:
«ανεγκέφαλους και σκοταδιστές, με βλάβη στον γενετικό τους κώδικα λόγω “ατυχήματος”».
Επίσης, τους αντιμετώπισε ως «έρμαια παραθρησκευτικών οργανώσεων ή… αντιστασιακών κουκουλοφόρων, […] σκύβαλα της ακροδεξιάς παλαβομάρας και αναρχοαυτόνομους ψυχοπαθείς της άκρας αριστεράς», για να αποφανθεί τελικώς ότι «παίρνουν και κόσμο στον λαιμό τους. Έτσι, για πλάκα».
Ωστόσο, ο ανωτέρω οχετός μισανθρωπίας είναι παντελώς ανεπέρειστος, ιδίως μετά την πρόσφατη επιστημονική ανακοίνωση στο έγκριτο ιατρικό περιοδικό The Lancet (Günter Kampf, 20.11.2021, Τόμ. 398, Τεύχ. 10314, σελ. 1871), όπου επικρίνεται η τακτική υψηλών αξιωματούχων της Γερμανίας και των ΗΠΑ να στοχοποιούν τους ανεμβολίαστους, την ώρα που οι εμβολιασμένοι εξακολουθούν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη μετάδοση (relevant role in transmission).
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί με ποια λογική καλλιεργείται η εντύπωση –φυσικά και από την ελληνική πρωθυπουργική μαριονέτα– ότι έχουμε πλέον «πανδημία ανεμβολίαστων» (ο προπαγανδιστικός όρος είναι δημοφιλής και σε άλλες χώρες: pandemic of the unvaccinated).
Ιδού η εξήγηση:
Οι εμβολιασμένοι αποτελούν προστατευμένα μέλη της ευνοούμενης, καθεστωτικής ενδο-ομάδας, εν αντιθέσει προς τους ανεμβολίαστους, που αντιμετωπίζονται ως καταραμένα, αντικαθεστωτικά μέλη της εξω-ομάδας (για την ορολογία αυτή βλ. Πατρίτσια Ρόμπερτς-Μίλερ, Δημαγωγία και Δημοκρατία, μτφ.: Σ. Σπυριδογιαννάκη, Εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2018, σελ. 46).
Συνακολούθως, στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού, το μένος των εμβολιασμένων εναντίον των ανεμβολίαστων τροφοδοτεί ένα νέο φαινόμενο που ανθεί μέσα σε ένα παλαιό χωράφι και δύναται να περιγραφεί με τον ακόλουθο όρο:
«€μβολιαστικός οπαδισμός».
Χάρη σε αυτήν την τακτική («διαίρει και βασίλευε»), σπέρνεται μέσα στο στρατόπεδο των αντιπάλων του σύγχρονου κράτους, δηλ. των πολιτών, η διχόνοια, προκειμένου το ολοκληρωτικό καθεστώς να γαντζωθεί στην εξουσία ακόμη πιο σφιχτά.
Σημειωτέον ότι ακόμη και ο κ. Αντώνης Καραμπατζός, ο οποίος, από την θέση του καθηγητή Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή ΕΚΠΑ, εισηγήθηκε προσφάτως, ελαφρά τη καρδία, τον καθολικό (!) υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά του κορωνοϊού (βλ. τελευταίως: «Προς μία διεύρυνση της υποχρεωτικότητας», εφημ. «ΤΑ ΝΕΑ», 3.12.2021), παραδέχθηκε ότι το να μιλάμε για «πανδημία (μόνο) των ανεμβολίαστων» «δεν βοηθάει κανέναν μας, δεν βοηθάει πρωτίστως τη συνολική υπόθεση αντιμετώπισης της πανδημίας, αλλά και δεν περιγράφει την πραγματικότητα (όπως βεβαιώνουν πλέον οι ιατροί διεθνώς με προεξάρχοντα τον Γερμανό επιδημιολόγο Κρίστιαν Ντρόστεν)».
Προτού ξεκινήσει το κρεσέντο της υποδαύλισης μίσους σε βάρος των ανεμβολίαστων, ο κ. Λ. Γεωργιάδης είχε φροντίσει να ξετυλίξει το ταλέντο του στο πεδίο της νομικής επιστήμης, μεταφέροντας αναλόγως το επιχείρημα υπέρ της υποχρεωτικής χρήσης ζώνης ασφαλείας στο πεδίο του υποχρεωτικού τρυπήματος.
Όπως, όμως, έχει ήδη επισημανθεί και με άλλη αφορμή (Βαθιώτης, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 257, υποσ. 525), πρόκειται για αναλογία που έχει επιχειρηθεί ήδη από τους Giubilini/Savulescu, Vaccination, Risks, and Freedom: The Seat Belt Analogy, Public Health Ethics 2019, Vol. 12 (3), σελ. 237 επ.
Ειδικότερα, οι συγγραφείς αυτοί υποστήριξαν ότι, όπως ένας οδηγός υποβάλλεται σε μια πολύ μικρή θυσία της ελευθερίας κινήσεώς του, υποχρεούμενος να δεθεί με τη ζώνη ασφαλείας χάριν του κοινού καλού (για το ζήτημα αυτό βλ. Φυτράκη, Αυτοπροστασία και καταστολή. Κριτική θεώρηση των ρυθμίσεων του ΚΟΚ για το προστατευτικό κράνος και τις ζώνες ασφαλείας, Υπεράσπιση 1994, σελ. 1003 επ.), έτσι είναι ηθικά δικαιολογημένος και ο υποχρεωτικός €μβολιασμός, ακόμη κι όταν εγκυμονεί ένα πολύ μικρό κίνδυνο σοβαρών παρενεργειών.
Ωστόσο, την υποχρεωτική χρήση ζώνης ασφαλείας χωρίζει μια ουρανομήκης απόσταση από τον εμβολιασμό με πειραματικά εμβόλια, δυνάμει υγειοβλαπτικά-θανατηφόρα:
Είναι άλλο πράγμα μια ελάχιστη ταλαιπωρία που προκαλεί η πρόσδεση με την ζώνη ασφαλείας (η οποία σε σπανιότατες περιπτώσεις μπορεί να αποβεί μοιραία για τη ζωή τού οδηγού, αν π.χ. εξαιτίας της εγκλωβισθεί μέσα στο φλεγόμενο αυτοκίνητο) και άλλο η εισαγωγή μιας καινοφανούς ουσίας στο σώμα του ανθρώπου, η οποία μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποβεί γι’ αυτόν όχι φαρμακευτική αλλά φαρμακερή.
Πόσω μάλλον όταν η εν λόγω ουσία δεν θα χορηγηθεί άπαξ αλλά, με βάση τις εξαγγελίες των ειδικών, έχει σχεδιασθεί να χορηγείται περιοδικώς, με αποτέλεσμα οι πολίτες να μετατρέπονται όχι απλώς σε πειραματόζωα αλλά σε “υγειονομικά πρεζόνια”, τιθέμενα υπό φαρμακευτική ομηρεία.
Συνακολούθως, η ζώνη ασφαλείας δεν είναι ένας διαρκής κίνδυνος αλλά ένας διαρκής φύλακας για τον οδηγό, χωρίς να έχει καμία παρενέργεια, όπως αντιθέτως έχει ένα πειραματικό-νέας τεχνολογίας εμβόλιο. Για να αποβεί η ζώνη ασφαλείας επικίνδυνη για την ανθρώπινη ζωή, θα πρέπει να συμβεί κάτι εντελώς σπάνιο: εξαιτίας της να εγκλωβισθεί ο οδηγός μέσα στο όχημά του, ενόσω αυτό π.χ. θα φλέγεται ή θα βυθίζεται μέσα σε ποταμό, λίμνη ή θάλασσα.
Αναφορικά δε με το κράνος, αυτό δεν μπορεί ποτέ να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του οδηγού (πρβλ. Βαθιώτη, Γιατί είναι νομικά ευάλωτη η υποχρεωτική χρήση κράνους;, ΤΟ ΒΗΜΑ, 2.8.2002, σελ. Α9). Μπορεί να επιφέρει μόνο μία δυσμενή συνέπεια για τον αναβάτη που το φορά πολύ συχνά και επί μακρόν: να τον αφήσει καραφλό. Για να μη μείνουμε λοιπόν εμείς καραφλοί, ας σταματήσουν οι βραχίονες της υγειονομικής προπαγάνδας να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των αδαών μεταχειριζόμενοι με όμοιο τρόπο περιπτώσεις ανόμοιες (για τη θέση ότι η τιμώρηση μιας αυτοδιακινδύνευσης αγγίζει τα όρια αντοχής του ποινικού μας συστήματος, αφού προβάλλει ένα ακραίο πατερναλιστικό μοντέλο σχέσης κράτους-πολίτη βλ. Φυτράκη, «Για το καλό σου»: Η ποινική καταστολή των αυτοπροσβολών και η διάστιξη μεταξύ ατομικού αγαθού και κοινωνικού συμφέροντος, εις: Στράγγα / Χάνου / Παπαχαραλάμπους / Τσούκα [επιμ. έκδ.], Αγαθό, συμφέρον και δίκαιο, Αθήνα-Θεσ/κη 2012, σελ. 901 επ., 910).
Μάλιστα, ο αρθρογράφος έδωσε στην παρούσα ιατροφασιστική κυβέρνηση την ακόλουθη συμβουλή:
«Η κυβέρνηση οφείλει να εφαρμόσει πλέον έναν οδικό χάρτη με καθαρούς κανόνες. Δεν πάει άλλο. Όσοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν, θα υφίστανται συνέπειες. Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι ύβρις απέναντι σε μια εθνική προσπάθεια όπου κανένας δεν δικαιούται να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν οι πολλοί. Αυτοί που καταλαβαίνουν. Για όσους δεν καταλαβαίνουν, υπάρχουν τρόποι για να… μαζευτούν. Όπως τα πρόστιμα. Όπως συμβαίνει με αυτούς που τρέχουν με 200 χιλιόμετρα την ώρα στον αυτοκινητόδρομο ή με 100 χλμ. σε κατοικημένη περιοχή με όριο ταχύτητας τα 40 χλμ.! Δεν θα θέσουμε προς συζήτηση γιατί το πρωί ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή! Τέλος».
Για να επιστρέψω στον αρθρογράφο τα ανοίκεια βέλη που εκτόξευσε εναντίον των ανεμβολίαστων συμπολιτών του, η ανωτέρω φράση του «κανένας δεν δικαιούται να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν οι πολλοί» διότι μόνο οι πολλοί είναι «αυτοί που καταλαβαίνουν» αποκαλύπτει τη βλάβη που φαίνεται ότι λόγω “ατυχήματος” υπάρχει στον γενετικό του κώδικα. Έτσι δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι από τον αντιληπτικό ορίζοντα του κ. Γεωργιάδη εξαφανίσθηκε το κρίσιμο για μια δημοκρατία μέγεθος της μειοψηφίας, τα δικαιώματα της οποίας ισοπέδωσε αυταρχικώ τω τρόπω.
Αν ο κ. Γεωργιάδης δεν μπορεί να βρει το εξαντλημένο δυστοπικό μυθιστόρημα της Λόουρι «Ο Δωρητής», το οποίο θα τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει ότι η πρότασή του συμπορεύεται με το όραμα της συγγραφέως περί μιας ολοκληρωτικού τύπου Κοινότητας Ομοιομορφίας, ας διαβάσει ένα επίκαιρο απόφθεγμα του Ασημάκη Πανσέληνου από το «Σημειωματάριό» του (εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1984, σελ. 16):
«Η ομοφωνία έχει κάποτε, στις ομαδικές ιδιαίτερα αποφάσεις, κάτι το ύποπτο. Ή βρίσκονται τα άτομα κάτω από μια φανερή ή λανθάνουσα καταπίεση, ή είναι βλάκες».
Αλλά και σύμφωνα με τον Τσόμσκυ (προτού πάθει αμνησία): «Όταν κάτι παρουσιάζεται με πλήρη σχεδόν ομοφωνία, αυτό θα πρέπει να αποτελεί ένα προειδοποιητικό σημάδι. Τίποτα στον κόσμο δεν είναι τόσο ξεκάθαρο. Έτσι, αν παρουσιάζεται σχεδόν ομόφωνα, θα πρέπει να σε κάνει να σκεφτείς: Είναι σωστό;» (Chomsky, Προπαγάνδα και κοινός νους, O έλεγχος της σκέψης, μτφ.: Κ. Τσαπόγας, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2003, σελ. 60).
Σε ό,τι αφορά το παράδειγμα του οδηγού που τρέχει με 200 χιλιόμετρα την ώρα στον αυτοκινητόδρομο ή με 100 χλμ. σε κατοικημένη περιοχή με όριο ταχύτητας τα 40 χλμ., πάνω στο οποίο στήριξε τη σκέψη ότι έτσι θα πρέπει να τιμωρούνται με πρόστιμο και όσοι αρνούνται να €μβολιασθούν κατά του κορωνοϊού, δεν είναι παρά ένα ακόμη ανεδαφικό σόφισμα. Για να εξουδετερωθεί, χρειαζόμαστε και πάλι μια μικρή βοήθεια από το «Λεξικό» του «θαυμαστού ανάποδου κόσμου»:
Όποιος παραλείπει να €μβολιασθεί κάνει αυτό ακριβώς, προσπαθεί δηλαδή να αποφύγει εκείνους που θέλουν να τον εξαναγκάσουν να βγει στον αυτοκινητόδρομο και να οδηγήσει το αυτοκίνητό του με μεγάλη ταχύτητα, με κλειστά τα μάτια και χωρίς φώτα μέσα σε μια σήραγγα με ατέλειωτες σύριγγες…!
ΥΓ1: Σημειωτέον ότι η επιχειρηματολογία για την υποχρεωτική χρήση της ζώνης ασφαλείας είχε μεταφερθεί αναλόγως και στο πεδίο που αφορούσε τη νομιμότητα της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας εκ μέρους της μαθητιώσας νεολαίας. Επ’ αυτού βλ. την ορθή κριτική του Δ. Δασκαλάκη, Πολιτική ανυπακοή. Αξιόποινη πράξη ή Δημοκρατική και Ηθική υποχρέωση;, 27.9.2020, εις: www.enromiosini.gr
ΥΓ2: Το εδώ αναρτώμενο κείμενο αποτελεί απάντηση και στην συνεχιζόμενη προπαγάνδα του κ. Αντ. Καραμπατζού (Καθηγητή Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή ΕΚΠΑ) υπέρ του €μβολιασμού, ο οποίος σε σημερινή του ανάρτηση παρομοιάζει την άρνηση €μβολιασμού με οδήγηση στο αντίθετο ρεύμα.
"Ο.Τ."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου