Γιατί αὐξήθηκαν τά κρούσματα τῆς λοίμωξης στήν Θεσσαλονίκη; --- Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Ἄδειοι καί ἔρημοι οἱ ναοί

Τήν περασμένη Κυριακή ἀναγνώσθηκε στίς ἄδειες ἀπό πιστούς ἐκκλησίες περικοπή ἀπό τό κατά Λουκᾶν Ἅγιο Εὐαγγέλιο, στήν ὁποία ὁ εὐαγγελιστής διηγεῖται δύο θαύματα· τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσας γυναίκας καί τό θαῦμα τῆς ἀνάστασης τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου[1].

Δέν θά σχολιάσουμε τό οἰκτρό καί ἀπαίσιο θέαμα τῶν ἄδειων καί ἔρημων ναῶν, πού ἐνθυμίζει προετοιμασία γιά νά ἐγκατασταθεῖ τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐν τόπῳ ἁγίῳ», οὔτε τήν ἀλλοίωση καί διαστρέβλωση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀπό συμμετοχικό ὅλων τῶν πιστῶν μυστήριο, σέ θεατρική παράσταση μερικῶν κληρικῶν καί ἱεροψαλτῶν ἠθοποιῶν, τήν ὁποία μπορεῖ κανείς νά παρακολουθεῖ, χωρίς νά εἶναι παρών, ἀπό τό ραδιόφωνο καί τήν τηλεόραση.

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ρήμαξε τό νοῦ καί τίς καρδιές πολλῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν, καί αὐτό τό ρήμαγμα ὁδηγεῖ τώρα καί στό κλείσιμο, στήν ἐρημία τῶν ναῶν.

Εἴχαμε ἀρχίσει ἤδη ἀπό τόν πρῶτο ἐγκλεισμό καί ἀποκλεισμό μας, ἀπό τήν πρώτη ἐξορία μας ἀπό τούς ναούς τήν Ἄνοιξη, νά στοιχειοθετοῦμε σέ γραπτό κείμενο τήν ἐκτίμηση ὅτι ἡ τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας κεκλεισμένων τῶν ναῶν, χωρίς τήν παρουσία ἐκκλησιάσματος, ἀποτελεῖ διακωμώδηση τοῦ μυστηρίου, γελοιογραφία τῆς Θείας Λειτουργίας, διότι ἀναιρεῖ καί διαγράφει ὅλα ὅσα λέγονται μέσα στά λειτουργικά κείμενα.

Ἕνα ἁπλό παράδειγμα ἀπό τά πολλά πού μπορεῖ κανείς νά παρουσιάσει: Ὅταν ὁ ἱερεύς λέγει πολλές φορές τό «Εἰρήνη πᾶσι, τάς κεφαλάς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνωμεν», σέ ποιούς «πάντες» ἀπευθύνεται συστήνοντας νά κλίνουν τό κεφάλι; Στά ἄδεια καθίσματα καί στά στασίδια; Καί σέ ποιούς ἀπευθύνεται στό τέλος προτρέποντας νά προσέλθουν στή Θεία Κοινωνία· «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε»;

Στά ἄψυχα στασίδια καί καθίσματα; Θά ὁλοκληρώσουμε σύν Θεῷ αὐτό πού ἀρχίσαμε τήν Ἄνοιξη, τώρα πού ἦλθε καί προβλέπεται νά εἶναι πολύμηνος ὁ δεύτερος ἀποκλεισμός, ἡ δεύτερη ἐξορία μας.

2. Πιό εἰδικός ἀπό τούς εἰδικούς ὁ Πλάστης καί Δημιουργός

Καί ἡ ἀναγνωσθεῖσα πάντως εὐαγγελική περικοπή προχθές στούς ἄδειους ναούς δείχνει πόσο λίγο πιστεύουμε στό Εὐαγγέλιο, καί πόσο ἀσυνεπεῖς εἴμαστε οἱ κληρικοί, πού στά κηρύγματά μας δέν ἐπικαιροποιοῦμε τό Εὐαγγέλιο, δέν τό ἐκσυγχρονίζουμε, ἄν βέβαια πιστεύουμε ὅτι «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον, ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»[2].

Καί τό σπουδαιότερο· ἄν πέρα ἀπό τά λόγια καί τά κηρύγματα, ἐφαρμόζουμε τό Εὐαγγέλιο στήν πράξη, στήν καθημερινή πραγματικότητα, ὅπως ἔπραξαν στή ζωή τους οἱ Ἅγιοι, ὥστε ὀρθῶς νά λέγεται ὅτι οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι τό Εὐαγγέλιο στήν πράξη.

Μᾶς διηγήθηκε λοιπόν ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ ἰατρός στό ἐπάγγελμα, ὅτι κάποια γυναίκα ἔπασχε ἀπό αἱμορραγία ἐπί δώδεκα χρόνια.

Δέν τῆς ἔφταναν τά βάσανα καί ἡ ἐξασθένηση ἀπό τήν ἀρρώστια, ἀντιμετώπιζε ἐπί πλέον καί τήν ἀδυναμία τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, τῶν γιατρῶν τῆς ἐποχῆς, νά σταματήσουν τήν αἱμορραγία. Ξόδεψε ὅλη της τήν περιουσία τρέχοντας ἀπό γιατρό σέ γιατρό, ἀλλά κανείς δέν μπόρεσε νά τήν θεραπεύσει. Ἄκουσε ὅμως γιά τά πολλά καί μεγάλα θαύματα τοῦ Χριστοῦ, γι᾽ αὐτό καί ἔσπευσε κοντά του, ἄγγιξε τήν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός Του, καί ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμορραγία.

Λέγει ἐπί λέξει ὁ ἰατρός Λουκᾶς: «Καί γυνή οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπό ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τόν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾽ οὐδενός θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καί παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς»[3]. Ἐπί δώδεκα χρόνια ἀδυνατοῦσαν οἱ γιατροί νά σταματήσουν τήν αἱμορραγία. Καί σέ μία μόνο στιγμή ὁ παντοδύναμος Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ Δημιουργός, πού ἔπλασε μέ τά ἴδια του τά χέρια τόν ἄνθρωπο καί γνωρίζει καλύτερα ἀπό κάθε γιατρό πῶς λειτουργοῦν ὅλα τά σωματικά ὄργανα καί μπορεῖ νά ἀποκαταστήσει, ὅταν ἀσθενοῦν, τήν κανονικότητα τῆς λειτουργίας των, αὐτοστιγμεί, «παραχρῆμα», σταμάτησε τήν αἱμορραγία.

Ποιός γιατρός θά μποροῦσε νά ἐπιτελέσει τά θαύματα πού ἔκανε ὁ Χριστός, χωρίς ἰατρικά θεραπευτικά μέσα, χωρίς φάρμακα, ἐξετάσεις καί νοσοκομεῖα, ἀλλά μόνο μέ τόν παντοδύναμο λόγο Του καί τήν ἀνεξάντλητη, τήν ἀστείρευτη ἰαματική Χάρη Του;

Ἐπανειλημμένως οἱ ἅγιοι εὐαγγελιστές ἀναφέρονται στό πλῆθος τῶν θεραπειῶν καί ἰάσεων πού ἐπιτελοῦσε καθημερινά ὁ Χριστός· μνημονεύουμε ἐλάχιστες μαρτυρίες κυρίως ἀπό τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ.

Μετά τήν θεραπεία ἑνός λεπροῦ, πού τόν ἐθεράπευσε ἀμέσως ἀπό αὐτήν τήν λοίμωξη, ὅπως λέγει ὁ εὐαγγελιστής, «καί εὐθέως ἡ λέπρα ἀπῆλθεν ἀπ᾽ αὐτοῦ», ἀλλά καί τήν φήμη τῶν ἄλλων θαυμάτων του, «συνήρχοντο ὄχλοι πολλοί ἀκούειν καί θεραπεύεσθαι ὑπ᾽ αὐτοῦ ἀπό τῶν ἀσθενειῶν αὐτῶν»[4].

Λίγο πρίν μᾶς παραδώσει καί διδάξει τήν θεϊκή Ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία Του, τόν ἀκολουθοῦσε «πλῆθος πολύ τοῦ λαοῦ ἀπό πάσης τῆς Ἰουδαίας καί Ἱερουσαλήμ καί τῆς παραλίου Τύρου καί Σιδῶνος, οἵ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καί ἰαθῆναι ἀπό τῶν νόσων αὐτῶν, καί οἱ ὀχλούμενοι ἀπό πνευμάτων ἀκαθάρτων καί ἐθεραπεύοντο· καί πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ ὅτι δύναμις παρ᾽ αὐτοῦ ἐξήρχετο καί ἰᾶτο πάντας»[5].

Στούς μαθητές τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου πού ἦλθαν μέ ἐντολή του νά τόν ἐρωτήσουν ἄν εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας ἀπήντησε: «Πορευθέντες ἀπαγγείλατε Ἰωάννῃ ἅ εἴδετε καί ἠκούσατε· τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ἀκούουσι καί νεκροί ἐγείρονται, πτωχοί εὐαγγελίζονται· καί μακάριός ἐστιν ὅς ἐάν μή σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί»[6].

Λίγο ἐνωρίτερα εἶχε ἀναστήσει τόν υἱό τῆς χήρας στήν πόλη Ναΐν καί προκάλεσε τόν θαυμασμό ὅλων, πού ἔλεγαν ὅτι ὁ Θεός ἐπισκέφθηκε τό λαό του λέγοντες «ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται καί ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν λαόν αὐτοῦ»[7].

Τό ἴδιο θαυμασμό προκάλεσε καί ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ στήν Καπερναούμ, ὁ ὁποῖος μετά τό θαυματουργικό θεϊκό πρόσταγμα τοῦ Χριστοῦ «ἔγειρε καί ἆρον τόν κράββατόν σου καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου, ἠγέρθη εὐθέως καί ἄρας τόν κράββατον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καί δοξάζειν τόν Θεόν λέγοντες ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν»[8].

Μέ τήν ἐνανθρώπηση λοιπόν τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀδυναμία τῶν γιατρῶν νά θεραπεύουν ὅλες τίς ἀσθένειες ξεπερνιέται ἀπό τήν παντοδύναμη ἰαματική Χάρη τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων. Οἱ ἄπιστοι καί ἄθεοι ἰατροί, ἐνῶ ὁμολογοῦν καί παραδέχονται τήν ἀδυναμία τους, δέν συνιστοῦν στούς ἀπελπισμένους ἀσθενεῖς νά καταφύγουν στόν πιό εἰδικό ἀπό αὐτούς ἰατρό, στόν παντογνώστη Χριστό, καί τούς ἐγκλωβίζουν στούς κατά τή γνώμη τους εἰδικούς, ἀναγκάζοντάς τους νά ξοδέψουν τίς περιουσίες τους, ὅπως ἡ αἱμορροούσα γυναίκα τοῦ Εὐαγγελίου.

3. Συνεχίζουν οἱ Ἅγιοι νά θαυματουργοῦν. Θεραπευτήρια νοσημάτων οἱ ναοί.

Αὐτήν τήν ὑπεριατρική ἰαματική Χάρη ἐχάρισε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους καί στούς διαδόχους των, ἐπισκόπους καί ἱερεῖς.

Δέν χρειάζεται νά παραθέσουμε τό πλῆθος τῶν σχετικῶν ἁγιογραφικῶν μαρτυριῶν οὔτε τήν ἐπιβεβαίωση αὐτῆς τῆς θαυματουργικῆς ἐνεργείας τῶν θαυματουργῶν ἰαματικῶν Ἁγίων.

Εἶναι γεμᾶτα τά συναξάρια ἀπό ἀναρίθμητα θαύματα πού ἐπιτελοῦν οἱ Ἅγιοι μέχρι τῶν ἡμερῶν μας.

Ὅταν λοιπόν διαβάζει κανείς ἤ ἀκούει τό Εὐαγγέλιο καί γνωρίζει τήν θαυματουργική ἐνέργεια πολλῶν Ἁγίων, καί μάλιστα σέ περιπτώσεις λοιμώξεων, ὅπως αὐτή τοῦ Κορωνοϊοῦ, λυπᾶται, πικραίνεται γιά τόν συναινετικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετώπισε ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τά ὑγειονομικά μέτρα τῆς Πολιτείας, πού ἔφθασαν μέχρι τήν ἀσέβεια καί τήν βλασφημία τοῦ κλεισίματος τῶν ναῶν, τῆς ὑβριστικῆς συκοφάντησης τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τῆς μασκοφορίας μέσα στούς ναούς, τῆς τήρησης ἀποστάσεων, τῆς μή προσκύνησης τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί τῶν λειψάνων καί ὅλων τῶν ἄλλων χριστομαχικῶν, ἐκκλησιομαχικῶν θεσπισμάτων.

Σέ προηγούμενα δημοσιεύματά μας παρουσιάσαμε πῶς οἱ δύο πολιοῦχοι τῆς Θεσσαλονίκης, ὁ μεγαλομάρτυς Ἅγιος Δημήτριος καί ὁ κήρυκας τῆς Χάριτος Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, θαυματουργικά σταμάτησαν λοιμώξεις τῆς ἐποχῆς τους[9].

Ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου κατάμεστος τότε, ἀπό ἀσθενεῖς, ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο, συνωστισμένοι ἔγινε νοσοκομεῖο καί θεραπευτήριο γιά ὅσους προλάβαιναν νά εἰσέλθουν.

Τώρα κλειστός ὁ ναός, καί τίς ἐλάχιστες φορές πού ἄνοιξε μασκοφορεμένοι οἱ ἐκκλησιαζόμενοι καί ἀρνητές ἔτσι τῆς ἰαματικῆς Χάρης τοῦ Ἁγίου.

Πῶς κατήντησε ἔτσι ἡ ἁγιοτόκος καί ἁγιοφύλακτη Θεσσαλονίκη;

Πῶς νά μή σκεφθεῖ κανείς μέ ἐκκλησιαστικό φρόνημα, καί ὄχι ὀρθολογιστικό καί κοσμικό, ὅτι ἡ τελευταία ἔξαρση τῶν κρουσμάτων τῆς λοίμωξης στήν Θεσσαλονίκη ὀφείλεται εἰς τό ὅτι ἐφέτος γιά πρώτη φορά δέν τιμήσαμε πανηγυρικά, ὅπως κάθε χρόνο τόν Ἅγιο, μέ ἐλεύθερη τήν προσέλευση τῶν πιστῶν, χωρίς μάσκες, οἱ ὁποῖες ἀμφισβητοῦν τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου, μέ λιτάνευση τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου καί αὐτῆς τῆς Θεοτόκου, γιά νά ἀπολυμανθεῖ τό νοσογόνο περιβάλλον τῆς πόλης, καί νά ἀποδιώξει τόν ἰό ὁ θαυματουργός Ἅγιος;

Φαίνεται πώς ὁ Ἅγιος ἀπέσυρε τήν Χάρη καί τήν εὐλογία του, γιά νά μᾶς θεραπεύσει πνευματικά. Ἔχει ἀπόλυτο δίκαιο ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί συλλειτουργός π. Φώτιος Βεζύνιας, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται σέ ὅσα λέγει τό δοξαστικό τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί σχολιάζει: «Ποιόν κοροϊδεύουμε τελικά; Σέ ποιόν ὑπακοῦμε τελικά; Ποιά εἶναι ἡ Πίστις μας τελικά;

Γιατί ἤ οἱ ἅγιοι ὑμνωδοί τῆς Ἐκκλησίας μας κάνουν λάθος καί λένε ψέματα… (μή γένοιτο) ἤ ἐμεῖς βιώνουμε πλάνη μέγιστη ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Ρωτᾶμε λοιπόν: Στό Δοξαστικό τῶν Ἀποστίχων ψέλνουμε· Ἔχει δέ καί τό πανέντιμον, καί ἀθλητικώτατόν σου σῶμα, τόν περίκλυτον τοῦτον ναόν ἐπί γῆς, ταμεῖον ἄσυλον θαυμάτων, νοσημάτων ἀλεξητήριον, ἔνθα προστρέχοντες, τάς ἰάσεις ἀρυόμεθα».

Τελικά εἶναι ἀληθές; Εἶναι ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ταμεῖον ἄσυλον θαυμάτων, νοσημάτων ἀλεξητήριον, ἔνθα προστρέχοντες, τάς ἰάσεις ἀρυόμεθα;

Ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι ΝΑΙ, τότε προς τί ὁ φόβος καί ἡ μασκοφορία; Ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι ΟΧΙ, τότε γιατί δέν ἀλλάζουμε τούς ὕμνους;

Δέν πρέπει κάποια στιγμή νά ἀπαντήσουν οἱ «ἁρμόδιοι» εὐθέως στά παραπάνω ἐρωτήματα. Ἕως πότε θά μασκοφοροῦμε οὐσιαστικά καί μεταφορικά;»[10].

Ἐπίλογος. Ψεκασμένοι ἀπό ἀντίχριστες ἰδεολογίες

Ἡ αἱμορροούσα γυναίκα τοῦ Εὐαγγελίου ἐπί δώδεκα χρόνια ἔτρεχε ἀπό γιατρό σέ γιατρό καί δέν εὕρισκε θεραπεία· σπαταλοῦσε ἀνώφελα τήν περιουσία της. Μεγάλα, ἀμύθητα χρηματικά ποσά ξοδεύονται καί τώρα γιά τήν παρασκευή ἐμβολίου ἤ φαρμάκων πού θά προλαβαίνουν ἤ θά θεραπεύουν τήν λοίμωξη τοῦ Κορωνοϊοῦ.

Μακάρι νά ἐπιτύχουν οἱ προσπάθειες, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι τά χορηγούμενα δέν θά ἀποβλέπουν σέ μή ἰατρικούς στόχους.

Οἱ Ὀρθόδοξοι πάντως πού ἀποτελοῦμε τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία μέ κεφαλή τόν ἀρχηγό τῆς Πίστεως, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τόν παντοδύναμο καί παντογνώστη Πλάστη καί Δημιουργό, ἔπρεπε στήν ἀντιμετώπιση τῆς λοίμωξης νά ἀποτελέσουμε παράδειγμα γιά τούς ἀλλοθρήσκους καί ἑτεροδόξους, ἀντί νά τούς ἀκολουθοῦμε ἀμφισβητώντας τό Εὐαγγέλιο καί τήν Πατερική Παράδοση.

Ἡ κυβέρνηση πού γιά λόγους ψηφοθηρικούς στήν συνταγματική ἀναθεώρηση δέν μετέτρεψε τήν Ἑλλάδα σέ οὐδετερόθρησκο κοσμικό κράτος καί ἄφησε ἄθικτα τά ἄρθρα τοῦ Συντάγματος καί τήν ἐπικεφαλίδα πού συνιστοῦν τυπικά ἕνα χριστιανικό κράτος, στήν πράξη μέ τόν Κορωνοϊό ἀποδεικνύει ὅτι οἱ ἡγέτες της εἰναι ἄπιστοι καί ἄθρησκοι, ψεκασμένοι ἀπό ἀντίχριστες μασονικές ἰδεολογίες, καί γι᾽ αὐτό μέ ἀπενεργοποιημένη τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, μέ τό ὁποῖο ἔγιναν μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

Διαφορετικά θά ἐπίστευαν ὅτι, ὅταν οἱ εἰδικοί ἰατροί ἀδυνατοῦν νά θεραπεύσουν, τότε ἐπεμβαίνει ὁ κατ᾽ ἐξοχήν εἰδικός θεραπευτής ψυχῶν καί σωμάτων, ὁ Πλάστης καί Δημιουργός. Καί μαζί μέ τούς ἀνύπαρκτους καί κατ᾽ ὄνομα μόνο ποιμένες θά ἄφηναν τούς πιστούς νά κατακλύσουν τούς ναούς καί νά παρακαλέσουν μέ ἀνοικτά καί ἀκάλυπτα πρόσωπα τούς Ἁγίους νά ἐξαφανίσουν τόν Κορωνοϊό, πού σπέρνει τόν τρόμο καί τήν ἀπειλή τοῦ θανάτου.

Ἄν ἡ αἱμορροούσα, μόνο πού ἄγγιξε τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, θεραπεύθηκε, τώρα πού μέ τήν Θεία Εὐχαριστία παίρνουμε μέσα μας τόν ἴδιο τόν Χριστό φοβόμαστε μήπως ἀρρωστήσουμε;

Καί ὅπως ὅλος ὁ λαός κατά τήν ἐπί γῆς παρουσία τοῦ Χριστοῦ προσπαθοῦσε νά τόν ἀγγίξει, νά τόν πιάσει, «ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ», διότι ἐπήγαζε ἀπό αὐτόν ἰαματική δύναμη πού ἐθεράπευε ὅλους, «ὅτι δύναμις παρ᾽ αὐτοῦ ἐξήρχετο καί ἰᾶτο πάντας», ἔτσι καί τώρα ἀπό τίς εἰκόνες, ἀπό τά λείψανα καί ὅλα τά ἱερά καί τά θεῖα ἐξέρχεται ἰαματική καί θεραπευτική δύναμη.

Γέμισε ὁ κόσμος ἀπό τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τοῦ ἁγίου τοῦ 20οῦ αἰῶνος, τόν ὁποῖο γιορτάσαμε αὐτές τίς ἡμέρες. Καί ὅπως ὁ ὑμνογράφος τοῦ Ἁγίου Δημητρίου λέγει γιά τόν ναό τοῦ Ἁγίου στήν Θεσσαλονίκη, ἔτσι καί ὁ νέος ὑμνογράφος, ὅσιος γέροντας Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, στό Δοξαστικό τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ, γράφει γιά τόν Ἅγιο Νεκτάριο: «Ἔχει δέ καί ἡ νῆσος Αἰγίνης, τά χαριτόβρυτά σου λείψανα, πλοῦτον θεόσδοτον, καί ἰατρεῖον ἄμισθον παντοίων ἀρρωστημάτων καί πάσης θλίψεως· ἐν αὐτοῖς γάρ προστρέχοντες πανταχόθεν οἱ πάσχοντες, τάς ἰάσεις κομίζονται…».

Ὅσοι ἀκολουθοῦμε τό Εὐαγγέλιο καί τούς Ἁγίους δέν τρομοκρατούμαστε ἀπό τούς ἰούς καί τίς ἀσθένειες, διότι πιστεύουμε στόν παντοδύναμο Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου.

Οὔτε φοβόμαστε τόν θάνατο, ἀλλά προετοιμαζόμαστε, ὥστε ὅταν ἔλθει, νά ἀποτελέσει, ὅπως λέγει ἡ εὐχή τῆς γονυκλισίας τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, μετάστασή μας, μετακόμισή μας, ἀπό τά κοσμικά καί γήϊνα στά ὑπερκόσμια καί ὑπερουράνια, «ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα, καί ἀνάπαυσις καί χαρά»[11].

Τά ὅρια τῆς ζωῆς μας τά ὁρίζει ὁ Θεός καί ὄχι ὁ Κορωνοϊός.

[1]. Λουκᾶ 8, 41-56.

[2]. Ἑβρ. 13, 8.

[3]. Λουκᾶ 8, 43-44.

[4]. Αὐτόθι 5, 12-15.

[5]. Αὐτόθι 6, 17-19.

[6]. Αὐτόθι 7, 18-22.

[7]. Αὐτόθι 7, 16-17.

[8]. Μάρκ. 2, 10-12.

[9]. Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωρος Ζησης, «Ἡ Λῆμνος σώθηκε ἀπό λοιμική νόσο μέ προσευχές τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ», Θεοδρομία 22 (2020) 154-161, καί στό Διαδίκτυο. Ἐπίσης Του αυτου, «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος σώζει τήν Θεσσαλονίκη ἀπό λοίμωξη χειρότερη τοῦ Κορωνοϊοῦ», στό Διαδίκτυο καί σέ ἑπόμενο τεῦχος τῆς Θεοδρομίας.

[10]. Ἱστοσελίδα «Σάλπισμα Ζωῆς», Κυριακή 25 Ὀκτωβρίου 2020.

[11]. Ἀρχή εὐχῆς: «Ὁ Θεός ὁ μέγας καί αἰώνιος…».

https://www.ekklisiaonline.gr/