ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: ΤΟ ΒΑΣΙΚΟΝ ΚΥΤΤΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ -- Τοῦ κ. Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου, Ἐπιτ. Ἐπόπτου Δημοτικῆς Ἐκπ/σεως

Η οἰκογένεια ἀποτελεῖ τὸν πρῶτο πυρήνα, γιὰ τὴν ὕπαρξη ὑγιοῦς Κοινωνίας. Ἕνας ἱερὸς καὶ εὐλογημένος θεσμός, ποὺ δέχεται σήμερα πολλὲς ἐπιθέσεις καὶ ἄνεμοι καταλυτικοὶ ἀπειλοῦν νὰ τὸν κλονίσουν. Ζοῦμε μέσα σὲ δύσκολους καὶ ταραγμένους καιρούς. Τὴ γενικὴ νοσηρὴ αὐτὴ κατάσταση ἀκολουθεῖ, δυστυχῶς, ὡς εὐπαθὴς κοινωνικὸς θεσμός, καὶ ἡ οἰκογένεια. Τὸ πνεῦμα ἀντιπαλαίει κατὰ τοῦ κακοῦ καὶ ὀλεθρίου πνεύματος, μέσα στὴν τραγικὴ ἀντιφατικότητα τῶν καιρῶν μας. Οἱ ἐλλοχεύουσες δυνάμεις τῆς ἀρνήσεως ὑπονομεύουν, δίχως ἔλεος, τὴν ἀνθρώπινη προσωπικότητα καὶ ὀρθώνονται μπροστά μας ἀπειλητικά. Ζοφερὸς εἶναι ὁ οὐρανὸς τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας. Θύελλες καὶ ἀστροπελέκια τὴν ἀπειλοῦν. Τὰ κηρύγματα τοῦ ψευτοφεμινισμοῦ καὶ οἱ συμμαχικὲς ἀνερμάτιστες δυνάμεις του ὑπονόμευσαν καὶ ὑποβάθμισαν σημαντικὰ τὸ θεοΐδρυτο θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, μὲ τραγικὲς ἐπιπτώσεις: τὴν αὔξηση τῶν διαζυγίων, τὸν κλονισμὸ τῆς ἱερῆς ἀποστολῆς τοῦ γάμου, τὸν ἐμπαιγμὸ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, τὴν ἔλλειψη ὀρθῆς διαπαιδαγωγήσεως τῶν παιδιῶν, τὴ διαστροφὴ τῆς παραδόσεως καὶ τὸ κλυδωνισμὸ ὁλοκλήρου τοῦ κοινωνικοῦ οἰκοδομήματος.

Εἶναι ἱστορικὴ καὶ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ κηρυχθεῖ γενναία καὶ ἀληθινὴ ἐθνικὴ σταυροφορία, γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἀπ᾽ τοὺς πολλοὺς κινδύνους, ποὺ τὴν ἀπειλοῦν. Εἶναι τὸ τελευταῖο ὀχυρὸ τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς, ἡ κρυπίδα τῶν Κοινωνίας καὶ ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα στὸν παραπαίοντα κόσμο μας. Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι ἑταιρεία περιωρισμένης εὐθύνης, γιὰ νὰ διαλύεται καὶ ν᾽ ἀτιμάζεται. Χρειάζεται ν᾽ ἀνυψωθεῖ ἠθικά, πνευματικὰ καὶ οἰκονομικά, γιὰ νὰ γίνει ζωντανὸ παράδειγμα ἀρετῶν καὶ ἠθικῶν δυνάμεων, νὰ καταβάλει ὅλη τὴν ψυχικὴ δυναμικότητά της, γιὰ τὴ μόρφωση καὶ τὸν ἐξευγενισμὸ τῆς ψυχῆς τοῦ παιδιοῦ. Νὰ ζεῖ πάντοτε μὲ γαλήνη ἐσωτερική, ποὺ τόσο ἀπαραίτητη εἶναι, ἰδιαίτερα, ὅταν τὸ παιδὶ περνάει τὴν παιδικὴ ἡλικία του. Νὰ συνηθίσει τὸ παιδὶ στὶς καλὲς καὶ εὐγενικὲς πράξεις, νὰ καταπολεμήσει τὰ κακὰ καὶ ἀγενῆ ἔνστικτα καὶ νὰ διαπλάσει τὰ καλὰ καὶ εὐγενικὰ τῆς παιδικῆς ψυχῆς σὲ ἀνάλογες ἠθικὲς δεξιότητες. Ἰδιαίτερη προσπάθεια χρειάζεται νὰ ἐξυψωθεῖ ἡ Ἑλληνίδα Μάνα, γιατὶ καλὲς Μάνες δημιουργοῦν τὶς τύχες τῶν λαῶν. Τὴν τραγούδησαν οἱ μεγαλύτεροι ποιητὲς τοῦ κόσμου, τὴ ζωγράφισαν οἱ διασημότεροι ζωγράφοι καὶ τὴν ἀπαθανάτισαν οἱ ἐκλεκτότεροι γλύπτες ὅλων τῶν αἰώνων στὰ ἔργα τους. Ὕμνος καὶ εἰκόνα ἡ μορφὴ τῆς Μάνας, μέσα στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν της, ποὺ πάντοτε ὑψώνονται συγκινημένες σ᾽ ἕνα εὐλαβικὸ προσκύνημα. Σ᾽ αὐτὴ στηρίζεται ὁλόκληρο τὸ ἐθνικὸ οἰκοδόμημα καὶ ἀπ᾽ αὐτὴ ἐξαρτᾶται ἡ ὑπόσταση τῆς Φυλῆς μας. Πολὺ ὀρθά, τονίζει ἡ Gertrud von le Fort: «Ἂν πέφτει ὁ ἄντρας, πέφτει μόνο ὁ ἄντρας.  Ἂν, ὅμως, πέφτει ἡ γυναίκα, τότε πέφτει ὁλόκληρος ὁ λαός». Χρειάζεται πίστη, ἐργασία, ἀνάταση, γιὰ νὰ μετουσιωθοῦν τὰ προγράμματα καὶ οἱ ἑορτασμοὶ διαφόρων Ὑπηρεσιῶν καὶ Ὀργανισμῶν. Ἐπιβάλλεται ἡ περιφρούρηση τῆς παραδόσεως καὶ τοῦ κύρους τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας ἀπ᾽ τοὺς πολλοὺς κινδύνους καὶ τοὺς ποικίλους ἐχθρούς της. ῍Αν δὲν βροῦμε τὴ ζωὴ στὴν αἰωνόβια παράδοσή μας, θησαυροφυλάκιο τῆς ἀθάνατης ψυχῆς μας, μᾶς περιμένει ὁ θάνατος. Ἔτσι, θὰ μπορέσει ἡ οἰκογένεια, ὡς παιδαγωγοῦσα μορφή, ν᾽ ἀπαπτύξει τὴ δημιουργικὴ δραστηριότητά της, διαποτισμένη ἀπ᾽ τὸ ἑλληνορθόδοξο πνεῦμα της, νὰ γίνει ὅπως καὶ κατὰ τὸ παρελθόν, οὐσιαστικὸ καὶ βασικὸ κύτταρο τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς.