Γιὰ τοὺς Ἑλληνορθοδόξους τὰ ἱστορικὰ γεγονότα εἶναι
«θέληµα Θεοῦ» καὶ ὅταν τὸ ἀποτέλεσµα εἶναι καταστροφικὸ «παραχώρηση Θεοῦ». Αὐτὸ ἰχύει καὶ γιὰ τὴν Μικρασιατικὴ
καταστροφή, ὅταν τὰ λάθη τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας ὁδήγησαν στὴν καταστροφὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ
Στρατοῦ καὶ τὰ λάθη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴν
γενοκτονία τοῦ Ἑλληνισµοῦ τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ Οἰκουµενισµὸς δύο φορὲς ξερίζωσε τὸν Ἑλληνισµὸ
τῆς Ἀνατολῆς (1919-1922, 1964-1972). ∆ιότι στέρησε ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες τὴν βοήθεια
τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἔδωσε τὴν δυνατότητα στοὺς Τούρκους νὰ
πραγµατοποιήσουν τὰ διαχρονικὰ σχέδια ἀφανισµοῦ τῆς Ρωµιοσύνης. Ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ
Οἰκουµενισµός, ὁ Ἑλληνισµὸς θὰ εὑρίσκετο σήµερα στὴν Ἀνατολή.
Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ἔκλεισε ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ Χάλκης καὶ δὲν εἶναι δυνατὴ ἡ ἀναγέννηση τοῦ Ἑλληνισµοῦ τῆς Ἀνατολῆς, πρὶν ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τὸν Οἰκουµενισµό. Κατὰ τὸ κρίσιµο χρονικὸ διάστηµα οἱ πολιτικοὶ τῶν Ἀθηνῶν δὲν ἐσεβάσθησαν τὴν παράδοση. «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλµ. 145, 3). Ἐκεῖνοι «πεποίθατε». Ἄλλοι ἤθελαν τοὺς Γερµανοὺς καὶ ἄλλοι τοὺς Ἀγγλογάλλους. Τὸ ἀποτέλεσµα ἦταν ὅτι καὶ οἱ Γερµανοὶ τὸ 1914 - 1916 καὶ οἱ Ἀγγλογάλλοι τὸ 1919 - 1922, µαζὶ µὲ τὴν Ἰταλία καὶ τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση ἐφήρµοσαν τὴν ἴδια ἀνθελληνικὴ πολιτική. Οἱ ἡγέτες τῶν Ἀθηνῶν ἔστειλαν ἕνα (1) ἀξιωµατικὸ στὸ Ποντιακὸ Ἀντάρτικο, ἀγνόησαν τὶς προσπάθειες τῶν Μικρασιατῶν νὰ δηµιουργήσουν δική τους ἄµυνα, ἀποχώρησαν ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη χωρὶς νὰ πολεµήσουν. Ἔφτασαν στὸ σηµεῖο νὰ µαταιώσουν τὴν ἀποφασισµένη γιὰ τὴν 4:00 πρωϊνὴ τῆς 16 Ἰουλίου 1822 ἐπιχείρηση καταλήψεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐξαιτίας ξένων παρεµβάσεων. Ὅµως ἡ καταστροφὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ δὲν θὰ ἐπηρέαζε τὴν παρουσία τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισµοῦ, ἂν δὲν εἶχαν συµβῆ τὰ λάθη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Οἱ οἰκουµενιστὲς πιστεύουν ὅτι γιὰ τὴν γενοκτονία εὐθύνονται τὰ Ἑλληνοτουρκικὰ καὶ τὸ Κυπριακὸ γιὰ τὴν Ἴµβρο. Ὅµως ἂν ἴσχυε αὐτὸ τὸ ἐπιχείρηµα θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἀφανισθῆ ὁ Ἑλληνισµὸς ἀπὸ τὸ 1821 ἢ τὶς ἐπαναστάσεις τῶν Κρητῶν. Θὰ εἶχαν πολλὲς εὐκαιρίες οἱ Τοῦρκοι νὰ ξεριζώσουν τὸν Ἑλληνισµὸ τῆς Ἀνατολῆς ἀπὸ τὸ 1821 µέχρι τὸ 1897, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν συνέβη. Ὑπῆρξαν ἐποχιακοὶ διωγµοί, ἀλλὰ ὄχι γενοκτονία καὶ διακοπὴ τῆς Ἑλληνικῆς παρουσίας στὴν περιοχή. Ἂν συγκρίνουµε τὴν ἐκκλησιαστικὴ πολιτικὴ τοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1821 µὲ ἐκείνη τοῦ 1922 ἢ τοῦ 1964 θὰ διαπιστώσουµε ὅτι εἶναι ἡ ἰδία, ὅπως εἶναι λογικό, διότι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἀλλάζει µὲ τὶς ἐποχές, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ θέµα τῆς ἀντιµετωπίσεως τῶν αἱρέσεων, τῶν «ἐκκλησιῶν» τῆς ∆ύσεως. Ἕνα θέµα τὸ ὁποῖο ἐπηρεάζει ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση. Εἶναι λογικὸ νὰ ὑποθέσουµε ὅτι ὅπως τίθεται ἐκτὸς ἐκκλησίας, σύµφωνα µὲ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ἕνας κληρικός, ἐξαιτίας τῶν αἱρέσεων ἢ τῶν Ἰουδαίων κατ᾽ ἐπέκταση θὰ τίθεται ἐκτὸς τῆς βοήθειας τοῦ Θεοῦ ἕνας λαός, ὁ ὁποῖος συµπράττει, ἀνέχεται ἢ δὲν ἐµποδίζει ἀνάλογες πράξεις. Ἂν ἐξετάσουµε τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, θὰ διαπιστώσουµε ὅτι κάθε φορά, ποὺ ἔχουµε πράξεις ὑπὲρ τῶν αἱρέσεων ἐντείνονται οἱ διωγµοὶ τοῦ Ἑλληνισµοῦ. Τὴν σηµαντικὴ γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ οἰκουµενισµοῦ ἐπίσκεψη ἀντιπροσωπίας τῆς Ἐπισκοπικῆς Ἐκκλησίας τῶν Η.Π.Α. (Ἀπρίλιος 1919) ἀκολούθησε ἡ ἀπόβαση τοῦ Κεµάλ στὸν Πόντο τὴν 19 Μαΐου 1919 (ἐπέτειος ἱστορικῆς γενοκτονίας). Καὶ ὅσο ἐντείνονται οἱ πράξεις ὑπὲρ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὅπως ἡ ἐγκύκλιος τοῦ 1920 καὶ ἡ ἀναγνώριση τῶν χειροτονιῶν τῶν ἀγγλικανῶν (1922), τόσο ξεριζώνεται καὶ διώκεται ὁ Ἑλληνισµός. Τὰ ἴδια συνέβησαν τὸ χρονικὸ διάστηµα 1964 - 1972 µὲ τὸν Πατριάρχη Ἁθηναγόρα. Τὴν συνάντηση τῆς 5/1/1964 ἀκολούθησε ὁ διωγµὸς τῶν Ἰµβρίων καὶ Κωνσταντινουπολιτῶν ἀπὸ τὸν Μάρτιο τοῦ 1964. Καὶ ὅσο ἐντείνοντο οἱ πράξεις ὑπὲρ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὅπως ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεµάτων (1965) καὶ ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Κωνσταντινούπολη (1967) ἐντείνοντο καὶ οἱ διωγµοὶ τῶν Ἑλλήνων. Ὅσα ὑπέστησαν οἱ Ἕλληνες Ἴµβου-Κωνσταντινουπόλεως ἦταν µιὰ κατάρα τοῦ Πάπα, γιὰ νὰ µὴ ξεχνοῦµε καὶ τὸν Ἅγιο Κοσµᾶ τὸν Αἰτωλό. Ὅπως κατάρα τοῦ Πάπα ἦσαν ὅσα συνέβησαν στὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία µετὰ τὴν εἰσβολὴ τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα (θέµα ταυτοτήτων - θέµα νέων χωρῶν, ἀνύπαρκτο ἀπὸ τὸ 1928 καὶ παράλογο νὰ συζητηθῆ µέχρι νὰ ἀναστηθῆ ἡ Κωνσταντινούπολις, ἐπίθεση κατὰ τῆς Ἐκκλησίας µέχρι τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύµων, µετέπειτα πορεία Μητροπολιτῶν Κέρκυρας καὶ Ἀττικῆς). Ὁ Οἰκουµενισµὸς ξερίζωσε τὸν Ἑλληνισµὸ τῆς Ἀνατολῆς. Ὅµως ὁ ξεριζωµὸς ἀποδυνάµωσε τὸ ἐκκλησιαστικὸ κέντρο, τὸ ὁποῖο ἀνέλαβε νὰ προωθήση τὸν οἰκουµενισµό, καὶ αὐτὸ ἔσωσε τὴν Ὀρθοδοξία. Καὶ ἂν ἐµεῖς, ξεριζώσουµε τὸν οἰκουµενισµὸ καὶ ἐπανασυνδέσουµε τὰ ἐθνικὰ θέµατα µὲ τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ ὅπως λέγει καὶ ἕνα Ποντιακὸ τραγούδι τῆς Ἁλώσεως «θελ᾽ ἀπ᾽ οὐρανοῦ µάστοραν καὶ ἀπὸ τὴν γῆν ἀργάτεν» ἀναφερόµενο στὴν ἐπαναλειτουργία τῆς Ἁγίας Σοφίας, τότε θὰ ξανακτίσουµε τὶς Ἐκκλησίες, τὰ σχολεῖα καὶ τὶς κοινότητες τῆς Ἀνατολῆς. Κανονικὰ σχολεῖα καὶ ὄχι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο διαφηµίζουν οἱ οἰκουµενιστὲς µὲ 5-10 µαθητές, µεταφερόµενους καὶ ἴσως ἐπιδοτούµενους.
Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ἔκλεισε ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ Χάλκης καὶ δὲν εἶναι δυνατὴ ἡ ἀναγέννηση τοῦ Ἑλληνισµοῦ τῆς Ἀνατολῆς, πρὶν ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τὸν Οἰκουµενισµό. Κατὰ τὸ κρίσιµο χρονικὸ διάστηµα οἱ πολιτικοὶ τῶν Ἀθηνῶν δὲν ἐσεβάσθησαν τὴν παράδοση. «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλµ. 145, 3). Ἐκεῖνοι «πεποίθατε». Ἄλλοι ἤθελαν τοὺς Γερµανοὺς καὶ ἄλλοι τοὺς Ἀγγλογάλλους. Τὸ ἀποτέλεσµα ἦταν ὅτι καὶ οἱ Γερµανοὶ τὸ 1914 - 1916 καὶ οἱ Ἀγγλογάλλοι τὸ 1919 - 1922, µαζὶ µὲ τὴν Ἰταλία καὶ τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση ἐφήρµοσαν τὴν ἴδια ἀνθελληνικὴ πολιτική. Οἱ ἡγέτες τῶν Ἀθηνῶν ἔστειλαν ἕνα (1) ἀξιωµατικὸ στὸ Ποντιακὸ Ἀντάρτικο, ἀγνόησαν τὶς προσπάθειες τῶν Μικρασιατῶν νὰ δηµιουργήσουν δική τους ἄµυνα, ἀποχώρησαν ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη χωρὶς νὰ πολεµήσουν. Ἔφτασαν στὸ σηµεῖο νὰ µαταιώσουν τὴν ἀποφασισµένη γιὰ τὴν 4:00 πρωϊνὴ τῆς 16 Ἰουλίου 1822 ἐπιχείρηση καταλήψεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐξαιτίας ξένων παρεµβάσεων. Ὅµως ἡ καταστροφὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ δὲν θὰ ἐπηρέαζε τὴν παρουσία τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισµοῦ, ἂν δὲν εἶχαν συµβῆ τὰ λάθη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Οἱ οἰκουµενιστὲς πιστεύουν ὅτι γιὰ τὴν γενοκτονία εὐθύνονται τὰ Ἑλληνοτουρκικὰ καὶ τὸ Κυπριακὸ γιὰ τὴν Ἴµβρο. Ὅµως ἂν ἴσχυε αὐτὸ τὸ ἐπιχείρηµα θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἀφανισθῆ ὁ Ἑλληνισµὸς ἀπὸ τὸ 1821 ἢ τὶς ἐπαναστάσεις τῶν Κρητῶν. Θὰ εἶχαν πολλὲς εὐκαιρίες οἱ Τοῦρκοι νὰ ξεριζώσουν τὸν Ἑλληνισµὸ τῆς Ἀνατολῆς ἀπὸ τὸ 1821 µέχρι τὸ 1897, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν συνέβη. Ὑπῆρξαν ἐποχιακοὶ διωγµοί, ἀλλὰ ὄχι γενοκτονία καὶ διακοπὴ τῆς Ἑλληνικῆς παρουσίας στὴν περιοχή. Ἂν συγκρίνουµε τὴν ἐκκλησιαστικὴ πολιτικὴ τοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1821 µὲ ἐκείνη τοῦ 1922 ἢ τοῦ 1964 θὰ διαπιστώσουµε ὅτι εἶναι ἡ ἰδία, ὅπως εἶναι λογικό, διότι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἀλλάζει µὲ τὶς ἐποχές, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ θέµα τῆς ἀντιµετωπίσεως τῶν αἱρέσεων, τῶν «ἐκκλησιῶν» τῆς ∆ύσεως. Ἕνα θέµα τὸ ὁποῖο ἐπηρεάζει ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση. Εἶναι λογικὸ νὰ ὑποθέσουµε ὅτι ὅπως τίθεται ἐκτὸς ἐκκλησίας, σύµφωνα µὲ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ἕνας κληρικός, ἐξαιτίας τῶν αἱρέσεων ἢ τῶν Ἰουδαίων κατ᾽ ἐπέκταση θὰ τίθεται ἐκτὸς τῆς βοήθειας τοῦ Θεοῦ ἕνας λαός, ὁ ὁποῖος συµπράττει, ἀνέχεται ἢ δὲν ἐµποδίζει ἀνάλογες πράξεις. Ἂν ἐξετάσουµε τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, θὰ διαπιστώσουµε ὅτι κάθε φορά, ποὺ ἔχουµε πράξεις ὑπὲρ τῶν αἱρέσεων ἐντείνονται οἱ διωγµοὶ τοῦ Ἑλληνισµοῦ. Τὴν σηµαντικὴ γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ οἰκουµενισµοῦ ἐπίσκεψη ἀντιπροσωπίας τῆς Ἐπισκοπικῆς Ἐκκλησίας τῶν Η.Π.Α. (Ἀπρίλιος 1919) ἀκολούθησε ἡ ἀπόβαση τοῦ Κεµάλ στὸν Πόντο τὴν 19 Μαΐου 1919 (ἐπέτειος ἱστορικῆς γενοκτονίας). Καὶ ὅσο ἐντείνονται οἱ πράξεις ὑπὲρ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὅπως ἡ ἐγκύκλιος τοῦ 1920 καὶ ἡ ἀναγνώριση τῶν χειροτονιῶν τῶν ἀγγλικανῶν (1922), τόσο ξεριζώνεται καὶ διώκεται ὁ Ἑλληνισµός. Τὰ ἴδια συνέβησαν τὸ χρονικὸ διάστηµα 1964 - 1972 µὲ τὸν Πατριάρχη Ἁθηναγόρα. Τὴν συνάντηση τῆς 5/1/1964 ἀκολούθησε ὁ διωγµὸς τῶν Ἰµβρίων καὶ Κωνσταντινουπολιτῶν ἀπὸ τὸν Μάρτιο τοῦ 1964. Καὶ ὅσο ἐντείνοντο οἱ πράξεις ὑπὲρ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὅπως ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεµάτων (1965) καὶ ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Κωνσταντινούπολη (1967) ἐντείνοντο καὶ οἱ διωγµοὶ τῶν Ἑλλήνων. Ὅσα ὑπέστησαν οἱ Ἕλληνες Ἴµβου-Κωνσταντινουπόλεως ἦταν µιὰ κατάρα τοῦ Πάπα, γιὰ νὰ µὴ ξεχνοῦµε καὶ τὸν Ἅγιο Κοσµᾶ τὸν Αἰτωλό. Ὅπως κατάρα τοῦ Πάπα ἦσαν ὅσα συνέβησαν στὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία µετὰ τὴν εἰσβολὴ τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα (θέµα ταυτοτήτων - θέµα νέων χωρῶν, ἀνύπαρκτο ἀπὸ τὸ 1928 καὶ παράλογο νὰ συζητηθῆ µέχρι νὰ ἀναστηθῆ ἡ Κωνσταντινούπολις, ἐπίθεση κατὰ τῆς Ἐκκλησίας µέχρι τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύµων, µετέπειτα πορεία Μητροπολιτῶν Κέρκυρας καὶ Ἀττικῆς). Ὁ Οἰκουµενισµὸς ξερίζωσε τὸν Ἑλληνισµὸ τῆς Ἀνατολῆς. Ὅµως ὁ ξεριζωµὸς ἀποδυνάµωσε τὸ ἐκκλησιαστικὸ κέντρο, τὸ ὁποῖο ἀνέλαβε νὰ προωθήση τὸν οἰκουµενισµό, καὶ αὐτὸ ἔσωσε τὴν Ὀρθοδοξία. Καὶ ἂν ἐµεῖς, ξεριζώσουµε τὸν οἰκουµενισµὸ καὶ ἐπανασυνδέσουµε τὰ ἐθνικὰ θέµατα µὲ τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ ὅπως λέγει καὶ ἕνα Ποντιακὸ τραγούδι τῆς Ἁλώσεως «θελ᾽ ἀπ᾽ οὐρανοῦ µάστοραν καὶ ἀπὸ τὴν γῆν ἀργάτεν» ἀναφερόµενο στὴν ἐπαναλειτουργία τῆς Ἁγίας Σοφίας, τότε θὰ ξανακτίσουµε τὶς Ἐκκλησίες, τὰ σχολεῖα καὶ τὶς κοινότητες τῆς Ἀνατολῆς. Κανονικὰ σχολεῖα καὶ ὄχι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο διαφηµίζουν οἱ οἰκουµενιστὲς µὲ 5-10 µαθητές, µεταφερόµενους καὶ ἴσως ἐπιδοτούµενους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου