Ὅτι Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, Υἱός, καὶ ἐδόθη ἡμῖν» ἡ καταγωγή μας! -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη

Τά Χριστούγεννα δέν ἑορτάζουμε τήν γέννηση ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά τήν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου. Δέν ἑορτάζουμε τήν γέννηση ἑνός ἀνθρώπου πού συνελήφθη στήν κοιλία τῆς μητέρας του ἀπό τήν ἕνωση ἑνός πατρικοῦ σπερματοζωαρίου καί ἑνός μητρικοῦ ὠαρίου, καί ἀναπτύχθηκε σταδιακά ἀπό ἄμορφο ἔμβρυο σέ τέλεια σχηματισμένον ἄνθρωπον. Ἑορτάζουμε τήν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου, πού συνελήφθη στήν κοιλία τῆς Θεοτόκου «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», ὄχι ὡς ἄμορφο ἔμβρυο, «οὐ ταῖς κατά μικρόν προσθήκαις ἀπαρτιζομένου τοῦ σχήματος, ἀλλ᾽ ὑφ᾽ ἕν τελειωθέντος αὐτός ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος χρηματίσας τῇ σαρκί ὑπόστασις»1 .
Τά Χριστούγεννα ἑορτάζουμε Αὐτόν πού ἐγεννήθη ἀχρόνως «Υἱός     Μονογενής παρά Πατρός» καί «ἐδόθη ἡμῖν» ἐν χρόνῳ Παιδίον ἐσχηματισμένον ἐντός τῆς παναχράντου κοιλίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Δέν μᾶς ἐδόθη ὡς καρπός σπέρματος καί αἵματος ἀλλά μᾶς ἐδόθη ὡς καρπός Ἁγίου Πνεύματος καί τῶν παρθενικῶν αἱμάτων τῆς Παναγίας μας, τῆς Μητέρας «τοῦ Θεοῦ ἡμῶν». Ὡς Θεός αὐτεξούσιος ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Υἱός τοῦ Πατρός, «Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται» στήν Παρθενική Μήτρα της καί ἐνῶ λαμβάνει ἀνθρώπινη φύση «ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς Θεότητος σωματικῶς». «Ἅμα σάρξ, ἅμα Θεοῦ Λόγου σάρξ, ἅμα σάρξ ἔμψυχος λογική τε καί νοερά, ἅμα Θεοῦ Λόγου σάρξ ἔμψυχος λογική τε καί νοερά»2 . Δηλαδή, ἡ ἀνθρώπινη φύση ἑνώθηκε μέ τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου, καί γι’ αὐτό δέν ἐγεννήθη ὁ Χριστός ὅπως ὁ κάθε μεταπτωτικός ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀπό ἔμβρυο ἀρχικά ἀσχημάτιστο λαμβάνει σταδιακά ἀνθρώπινη μορφή, ἀλλά ὁ Χριστός μας «ἐξ ἄκρας συλλήψεώς του» μέ τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Θεοτόκου ὑπό τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, εὐθύς ἐσχηματίσθη ἐντός της ὁ Θεάνθρωπος, Τέλειος Θεός καί Ὁλοκληρωμένος Τέλειος Ἄνθρωπος. Τό ὅτι ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος δέν συνελήφθη μέ σπέρμα ἀνδρικό, ὄχι μόνο δέν μειώνει τήν ἀνθρώπινη φύση Του, ἀλλά καί τήν ἀναδεικνύει Τελεία, ὅπως τέλεια ἦταν ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδάμ, ἡ ὁποία ἦλθε στήν ὕπαρξη «δημιουργικῶς» καί ὄχι «σπερματικῶς». Ὅπως ὁ Ἀδάμ δημιουργήθηκε χωρίς νά μεσολαβήση ἀνδρικό σπέρμα, παρομοίως καί ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος χωρίς ἀνθρώπινο σπέρμα καί χωρίς νά κληρονομήση καί ὁ Ἴδιος ἀνθρώπινο σπέρμα, ἀφοῦ τό σπέρμα ἐδόθη λόγῳ τῆς ἀδαμιαίας παρακοῆς μέ τούς «δερματίνους χιτῶνας» καί διά τοῦ σπέρματος μεταγγίζεται στούς ἀπογόνους τό Προπατορικό ἁμάρτημα, τό ὁποῖο ὁ Χριστός δέν προσέλαβε. Ὁ μεγάλος Πατέρας μας, ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, σημειώνει χαρακτηριστικά ὅτι ὁ Χριστός «ἦτο ὄχι μόνον ἀνώτερος ἀπό κάθε προσβολήν ἐμπαθοῦς καί ἡδονικοῦ λογισμοῦ καί κλίσεως ἁμαρτητικῆς, ἀλλά οὔτε ἐκ σπέρματος ἐγεννήθη, οὔτε σπέρμα εἶχε ὁλότελα»3 . Μετά τήν παρακοή τῶν Πρωτοπλάστων, ἔπαψε ἡ ἀνθρώπινη φύση νά εἶναι τέλεια, ἀφοῦ πλέον ὑπόκειται στήν ἀναγκαιότητα καί στήν θνητότητα. Γι’ αὐτό, ὅταν ὀνομάζουμε τόν Χριστόν «Τέλει ον Ἄνθρωπον», δέν ἐννοοῦμε ὅτι ἔγινε ὅμοιος μέ ἐμᾶς τούς μεταπτωτικούς ἀνθρώπους, πού εἴμαστε ἀτελεῖς, ἀφοῦ βρισκόμαστε ἀναγκαστικά περιορισμένοι στά «ἀδιάβλητα πάθη μας» (τῆς πείνας, τῆς δίψας, τῆς κοπώσεως, τῆς φθαρτότητος, τοῦ θανάτου), ἀλλά ἐννοοῦμε ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε «δεύτερος Ἀδάμ», μέ μοναδικό, ὅμως, τρόπο ὑπερέχων καί τοῦ προπτωτικοῦ Ἀδάμ, ἐφ’ ὅσον ἔδωσε στήν ἀνθρώπινη φύση Του ὡς Πρόσωπό της, τό Θεῖο Του Πρόσωπο, τό Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ἔγινε «δεύτερος Ἀδάμ» αὐτεξουσίως ὡς Υἱός, καί πραγματοποίησε τήν Εὐδοκία τοῦ Πατρός νά σαρκωθῆ ὁ Υἱός Του μέ τήν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος: «Ὁ Πατήρ ηὐδόκησεν, ὁ Λόγος Σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Αὐτεξουσίως, ὡς Θεός, ἐγεννήθη, καί αὐτεξουσίως ἐξῆλθε ἀπό τήν Παρθενική κοιλία τῆς Θεοτόκου «τάς κλεῖς τῆς Παρθενίας αὐτῆς μή λυμηνάμενος ἐν τῷ τόκῳ»4 , παραμένων ἀναλλοίωτος καθ’ ὅλη τήν ἐπίγεια ζωή Του, ἀλλά καί μετά τήν Ἀνάστασή Του, γι’ αὐτό καί μετά τόν θάνατο καί τήν Ταφήν Του ψάλλουμε: «Προῆλθες ἐκ τοῦ μνήματος καθώς ἐτέχθης ἐκ τῆς Θεοτόκου»5 . Ὁ Χριστός, ἀπηλλαγμένος ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα εἶναι ἐλεύθερος ἀπό τόν καταναγκασμό τῶν «ἀδιαβλήτων παθῶν», δέν εἶναι ἀναγκασμένος νά ἐνεργῆ αὐτά χωρίς τήν Θέλησή Του ἀλλά τά ἐνεργεῖ ὅποτε καί ὅπως Αὐτός θέλει. Ἔτσι, μέ τήν ἀνθρώπινη Φύση πού ἔλαβε ἐπαναφέρει –μόνο καί ἀποκλειστικά διά τοῦ Ἑαυτοῦ Του τό ἀνθρώπινο Γένος στήν προπτωτική του κατάσταση. Ἀποκαθιστᾶ τό ἀμαυρωθέν «κατ’ εἰκόνα» στήν ἀρχική του λαμπρότητα ἀλλά καί πραγματοποιεῖ τό «καθ’ ὁμοίωσιν», ἀφοῦ μέ τήν ἕνωση τῆς Θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης Φύσεως στό Θεῖο Του Πρόσωπο, ἡ ἀνθρώπινη Φύση ἐθεώθη. Γι’ αὐτό, χωρίς τήν  ἀχώριστη ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό, δέν ὑπάρχει γιά μᾶς σωτηρία. Αὐτή ἡ φυσιολογία τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί ἡ ἐπιστημονική ἀπόδειξη, – εἶναι ἡ ἀποδεδειγμένη Ἀλήθεια– περί τῆς προελεύσεως καί δημιουρ- γίας τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι οἱ φανταστικές διηγήσεις καί θεωρίες ἀνθρώπων μέ πανεπιστημιακά πτυχία, πού ὑπηρετοῦν τήν ματαιοδοξία τους ἤ πολυποίκιλες ἀθεϊστικές σκοπιμότητες, καί τῶν ὁποίων τά ἀναπόδεικτα στοιχεῖα καί συμπεράσματά τους τά ὀνομάζουν “ἐπιστημονική ἔρευνα” καί “ἐπιστημονική ἀλήθεια”! Ἡ Δογματική Ἀλήθεια περί τῆς ἀνθρωπίνης Φύσεως τοῦ Χριστοῦ, στήν ὁποία κρύπτεται καί ἡ δημιουργία τοῦ προπτωτικοῦ Ἀδάμ, δέν ἀφήνει περιθώρια σέ κανένα πιστό – πολύ δέ περισσότερο σέ Ὀρθόδοξο Θεολόγο ἤ Κληρικό– νά ἀναμιγνύη τήν «θεωρία τῆς ἐξελίξεως» –δηλαδή, «μωράς ζητήσεις καί γενεολογίας»– μέ τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ περί τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. Ποῦ, ἆραγε μπορεῖ νά στηριχθῆ ἡ περί ἐξελίξεως θεωρία, χωρίς νά ἀθετηθῆ ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἀνθρωπίνης Φύσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὁποία εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν Θεία Του Φύση; Γι’ αὐτό ἀποροῦμε πῶς κάποιοι θεολόγοι “ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ” συγκατανεύουν στήν ὅλως ἀθεολόγητη ἀλλά καί ἀντιεπιστημονική ἐξελικτική θεωρία, χωρίς, μάλιστα, τόν παραμικρό δισταγμό; Ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὅπως ἱστορεῖται στό Ἀποκαλυπτικό βιβλίο τῆς Γενέσεως ἀλλά καί ὅπως ἐπιβεβαιώνεται μέ τήν καθημερινή πραγματικότητα φανερώνει ὅτι ὑπάρχει ὄντως ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀλλά ἀπό τό καλό στό χειρότερο καί στό κάκιστο! Ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο «καλόν λίαν» καί οἱ ἄνθρωποι «ἐν τιμῇ ὄντες» δέν ἐκτιμήσαμε τήν   θεοειδῆ μας κατάσταση, ἀλλά θελήσαμε νά πορευθοῦμε «ἐν τοῖς θελήμασι τῶν καρδιῶν ἡμῶν». Τό ἀποτέλεσμα τῶν ἐπιλογῶν μας ἦταν νά γίνουμε θνητοί καί νά περιπέσουμε σέ ποικίλες περιπέτειες καί ὀδύνες, ἀπό τίς ὁποῖες πλειστάκις μᾶς ἐλύτρωσε ὁ Θεός μέ τό ἔλεός Του, γιά νά φθάσουμε στό σημερινό κατάντημα, ἀφοῦ προηγουμένως «παρεσυνεβλήθημεν τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις» καί γίναμε ὅμοιοι στίς ἐπιθυμίες μέ τά κτήνη, ἐπιλέξαμε νά ὁμοιωθοῦμε μέ τούς πιθήκους καί νά τούς ἀναγορεύσουμε προγόνους μας μέ πανηγυρικό τρόπο, γιατί ταυτισθήκαμε ἀπόλυτα μέ τήν ἠθική τῶν πιθήκων! Ἤδη στά βιβλία τῆς Γ ́ Λυκείου διαλαλεῖται ὅτι ἡ θεωρία τῆς Ἐξελίξεως εἶναι ἡ ἐπικρατέστερη ἐπιστημονική ἄποψη! Ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μας νά μᾶς ἀναβαπτίση μέ τό ὕδωρ τῆς Ἀληθινῆς Γνώσεως καί διά τῆς Θεογνωσίας νά ἐπανεύρουμε τόν χαμένο ἑαυτό μας καί τήν Θεία Καταγωγή μας! Καλά καί Εὐλογημένα Χριστούγεννα!

Σημειώσεις:

1. Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, «Περί τοῦ τρόπου τῆς συλλήψεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί τῆς θείας αὐτοῦ σαρκώσεως», Ε.Π.Ε., Θεσσαλονίκη 1976, τ.1, σελ. 286. 2. Ὅπου ἀνωτέρῳ, σελ. 286. 3. Γυμνάσματα Πνευματικά, Μελέ- τη ΚΑ ́, σελ. 158, Ἐκδ. Ρηγοπούλου, 1971. 4. Ἐκ τῆς στ ́ ὠδῆς τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα. 5. Στιχηρά Ἀναστάσιμα τῶν Αἴνων, ἦχος πλ. Α ́. 6. Νά σημειώσουμε ὅτι τήν θεωρία αὐτή, ἀμφισβήτησε καί ὁ ἴδιος ὁ δημιουργός της Δαρβῖνος, στό βιβλίο του «Περί τῆς ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν», παρατηρῶντας τήν πολυπλοκότητα τῆς λειτουργίας τοῦ ἀνθρώπινου ὀφθαλμοῦ.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μπράβο πάτερ βασίλειε ωραία τα λέτε.
μία απορία εάν μου επιτρέπεται.
εορτάζεται η Γέννησις του Κυρίου δύο φορές;
μία εντός Αγιωνύμου Όρους και μία εκτός;
όλα τα πατριαρχεία που έχετε κοινωνία πότε εορτάζουν;
επίσης τα Άγια Θεοφάνεια πάλι δισεύουν; πόσες φορές βαπτίζεται ο Χριστός;
και μη μου πείτε όσες και τα Χριστούγεννα,διότι όπως θα γνωρίζετε
τα επουράνια συνεορτάζουν με τα επιγεία άπαξ ως και η γέννησις μας το βάπτισμα μας και το κατευόδιό μας.
τα νερά του Ιορδάνη,πότε στρέφονται εις τα οπίσω;
κατά συνέπεια ο λογισμός μου λέγει πώς η μία εκ των δύο εορτών δεν υφίσταται,
δηλαδή είναι ψεύτικη.
δεν ομιλούμε για παλιό και νέο.
ομιλούμε δια Ιουλιανό και Γρηγοριανό ημερολόγιο.
από το 45 π.χ. μέχρι το 1924 ήταν λάθος,και ξαφνικά βρέθηκε το σωστό;
επίσης,όλοι εσείς οι αγιορείτες αφού λειτουργείτε με το ιουλιανό,γιατί γράφετε
κατεβατά όταν οι εορτές είναι με το γρηγοριανό;
γιατί ταίζετε τους επισκέπτες σας όταν εσείς έχετε κατάλυση και αυτοί νηστεία
νηστίσιμα, ενώ όταν έχετε νηστεία δεν τους δίνετε αρτύσιμα αλλά ό,τι τρώτε εσείς;
τελειώνοντας να σας θυμίσω:
"Μὴ πλανᾶσθε Θεὸς οὐ µυκτηρίζεται, ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει".
Γαλάτας 6:7
Καλά Χριστούγεννα,όποτε και όπως σας άρεσει.

Ανώνυμος είπε...

συγχωρέστε με νόμιζα πως το άρθρο ήταν του πατρός βασιλείου γοντικάκη.
δι αυτό αναφέρομαι για τους αγιορείτες.
όλα τα αναγραφόμενα ισχύουν,δια άπάντας.
έρρωσθε.