ΓΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣ -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Στρατοκόποι ἀέναοι σ᾿ αὐτόν τον κόσμο ἀδιάκοπα βαδίζουμε -ἤ μᾶλλον τρέχουμε- γιά νά προλάβουμε «νά κάνουμε κάτι»· εἶναι τρομακτικά σύντομη ἡ πορεία μας. Τό νιώθουμε αὐτό ἰδιαίτερα στή γοργή ἀνακύκληση τῶν ἑορτῶν, στό γρήγορο πέρασμα ἀπό τήν προηγούμενη χρονολογία στήν ἑπόμενη. Ποιό νά ᾿ναι τό νόημα τοῦ δρόμου μας, ποιά ἡ ἀφετηρία καί ποῦ ὁριοθετεῖται τό τέρμα του; «Ἀπ᾿ το μηδέν προήλθαμε καί στό μηδέν τραβᾶμε», ἀκούγεται ὁ καημός τοῦ ὑλιστῆ, πού δέν ἀντιλαμβάνεται παρά μόνο τήν ὁριζόντια πεπερασμένη διάσταση, ἀπό τό λίκνο ὥς τό μνῆμα. Παρόμοια σκέπτονται κι ὅλοι ὅσοι δέν ἔνιωσαν τήν εὐλογία τῆς πίστεως. Γιά τόν πιστό ὅμως ἡ ζωή ἔχει εὐγενική προέλευση και προορισμό: τήν ἀληθινή ζωή, τον Δημιουργό καί Πατέρα μας. Ἀπό τήν ἀγάπη του ξεκινᾶ, στό ἔλεός του ἐκτυλίσσεται καί στήν αἰώνια δόξα τῆς βασιλείας του καταλήγει.

Στήν προοπτική τῆς πίστεως παίρνει ἄλλη, αἰώνια, διάσταση ἡ τόσο μικρή, σκληρή καί πικρή ζωή μας. Γίνεται τό πολύτιμο σκαλοπάτι, πού μᾶς ἀνεβάζει στήν αἰωνιότητα. Μ᾿ αὐτή τή βεβαιότητα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐνθαρρύνει τόν μαθητή του Τιμόθεο καί τον κάθε πιστό· «Ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς!» (Α΄ Τι 6,12). Διότι, ἀπό τότε πού περπάτησε ὡς ἄνθρωπος στή γῆ ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, κατέστησε γιά τόν κάθε θνητό «βατήν» καί «εὐχερῆ» (=εὔκολη) τήν «τρίβον πόλου» (=τό δρόμο τοῦ οὐρανοῦ), παιανίζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός στόν ἰαμβικό Κανόνα τῶν Χριστουγέννων. Ἄν ὅμως ἀπό πλευρᾶς Θεοῦ ἔχει ἀνοίξει ὁ δρόμος, δέν ἐξέλιπαν οἱ δυσκολίες ἀπό πλευρᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Καθημερινά -τό ζοῦμε- μᾶς τυραννοῦν οἱ ἀλλεπάλληλες πτώσεις, τά πάθη καί οἱ πειρασμοί πού δυσχεραίνουν τήν πορεία και μᾶς ρίχνουν στήν ἀποχαυνωτική ραθυμία. Βιώνοντας αὐτή τήν τραγικότητα ὁ ἅγ. Δαμασκηνός  ἐκφράζει στό ἴδιο ποίημα τήν ἱκεσία του στόν Κύριο: «θᾶττον μολεῖν σέ τῆς ἐμῆς ῥαθυμίας», τρέξε, Κύριε ἔλα, πρίν μέ καταλάβει ἡ ραθυμία μου! Στήν Ἐκκλησία, πού εἶναι «ὁ Χριστός παρατεινόμενος στούς αἰῶνες», συναντᾶ ὁ πιστός τόν Κύριο. Μέ τή δική του χάρη καταβάλλει τόν «ὄγκον» τῶν γήινων ἐπιδιώξεων καί καυχημάτων καί τήν «εὐπερίστατον ἁμαρτίαν» (Ἑβ 12, 1), ἀντιστέκεται σέ ὅ,τι κατώτερο ξεσηκώνει μέσα του «ὁ παλαιός ἄνθρωπος». Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι την πρώτη μέρα τοῦ χρόνου γιορτάζουμε τήν «Περιτομή τοῦ Κυρίου», τήν ὁποία Ἐκεῖνος ὑπέμεινε, γιά να καταστήσει προσιτή σέ μᾶς τήν περιτομή, τήν περικοπή, τῶν παθῶν.