Νε μουτλού Τουρκιούμ ντιγιενέ!

Τι ευτυχία να σε λένε Τούρκο!
Η ρήση αυτή του Κεμάλ Ατατούρκ, στις 29 Οκτωβρίου 1933, αποτέλεσε έκτοτε τον κυματοδηγό της σύγχρονης Τουρκίας, την εθνικιστική σκυτάλη, αν θέλετε, που περνούσε από χέρια σε χέρια των νεώτερων ηγετών τους, για να καταλήξει σήμερα , εν έτει 2016, στα χέρια του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος προετοιμάζει το έδαφος για να ανακράξει, αργά ή γρήγορα, μαζί με το «Αλλάχ-ου-Άκμπαρ» και το «ήγγικεν η ώρα».
Πίσω από τις πολυδαίδαλες γεωπολιτικές αναλύσεις και τις στρουθοκαμηλικές προσεγγίσεις μυωπικών δημοσιολογούντων οι οποίοι βαυκαλίζονται να νομίζουν ότι τα πρόδρομα κύματα της επερχόμενης επιθετικής συμπεριφοράς της Τουρκίας ανάγονται σε επιδείξεις μπραβούρας (ψευδοπαλληκαρισμού) για εσωτερική κατανάλωση, ελλοχεύει η εκδήλωση ενός φυσικού φαινομένου εκρηκτικών διαστάσεων. Η δημογραφική πίεση της Τουρκίας σε συνδυασμό με την δημογραφική απίσχναση της Ελλάδος προσεγγίζει ως φαίνεται το κρίσιμο σημείο καμπής, μετά την υπέρβαση του οποίου θα ανοίξουν οι ασκοί όχι του Αιόλου αλλά του Μεγάλου Μογγόλου. Μια πρώϊμη μικρογραφία παρόμοιων εξελίξεων ζήσαμε οι παλιότεροι το 1974 με την τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου από κύματα αφιονισμένων (στην κυριολεξία) στρατιωτικών στιφών τα οποία ξεχύθηκαν για να καταλάβουν, πρακτικά αμαχητί, ό,τι κατέλαβαν από την μεγαλόνησο και διατηρούν μέχρι σήμερα υπό την κατοχή τους.

Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι μόνον δημογραφικό. Σχετίζεται άμεσα με την διαχείριση των ανθρώπινων μαζών, ένθεν κακείθεν, μια διαχείριση που άπτεται των κρατούντων μεταφυσικών δοξασιών (ή της ελλείψεώς τους) οι οποίες όταν είναι ισχυρές γιγαντώνουν και ομογενοποιούν ψυχικά, πνευματικά και φυσικά το όλον κοινωνικό σώμα μιας χώρας που ως ενιαίο πλέον και συνεκτικό σύνολο μπορεί να αντιμετωπίσει έναν αριθμητικά και τεχνολογικά υπέρτερο εχθρό, όπως συνέβη στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο το 1940, τότε που την Ελλάδα κυβερνούσε ο «μασόνος» Ιωάννης Μεταξάς.
Όμως «ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί». Η Ελλάδα εξευρωπαΐσθηκε με εκθετικό ρυθμό, και ζαλίστηκε και αυτή από το υπαρξιακό κενό της Ευρώπης, το οποίο ρήμαξε κυριολεκτικά τον πνευματικό, ψυχικό και βιολογικό της κόσμο μέσα από την διαβρωτική διάχυση της αθεΐας και της θηλυπρέπειας. Οι «αριστεροί» χλεχλέδες και οι «δεξιοί» φιλελέδες, όπως και τα συν αυτοίς υστερικά και ακιζόμενα μεσόκοπα γύναια, όλοι αυτοί οι αρσενικοί(;) νεκροθάφτες και οι θηλυκές(;) υπονομεύτριες της ένδοξης ιστορίας του ελληνικού έθνους, οι μακάριοι ειρηνοποιοί και πνευματικά αυνανιζόμενοι πονόψυχοι όλων των φύλων και των ομοφυλοφίλων ή και των αμφίφυλων εκφάνσεών τους έναντι των εισβαλόντων μουσουλμανικών κυμάτων, τα οποία ήδη κατακλύζουν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, και διασπείρονται εν συνεχεία και στην ελλαδική (ακόμη) ενδοχώρα, κινδυνεύουν να βρεθούν σύντομα ενώπιοι ενωπίοις με τις λόγχες και τα καζίκια (παλούκια) του τουρκομογγολικού στρατού της Ανατολίας.
Όσο για τις μουμιοειδείς και βαλσαμωμένες γηραιές αριστερές ειρηνίστριες, αυτές καλά τις είχε ψυχογραφήσει ο μεγάλος βραζιλιάνος ποιητής Μάριο Κιντάνα (1906-1994) λέγοντας: «αν εξαρτιόταν από τις μανάδες δεν θα είχαμε πολέμους, αλλά οι κόρες τους προτιμούν τους φαντάρους». Η πρόσφατη έλευση ενός νταβραντισμένου μυστακιοφόρου τούρκου ζεν πρεμιέ και η υστερική υποδοχή που του επιφύλαξαν τα ξεσαλωμένα ελληνικά νυμφίδια (που κάνουν «κρα» για να βρουν άντρα γύρω τους), αποτελεί μια σαφή ένδειξη ενός προαναγγελθέντος «πολιτισμικού καβαλήματος» του γυναικείου πληθυσμού μας, και η όλη σκηνή μου θύμισε συνειρμικά τις γαλλιδούλες που κατηγορούντο μετά τον πόλεμο για τη συνεύρεσή τους με γερμανούς στρατιώτες, οι οποίες χλευαστικά αντέτειναν στους γάλλους κατήγορούς τους το αφοπλιστικό: «αν ήσασταν άντρες ρε, να πολεμούσατε, αντί να το βάλετε στα πόδια και να μας αφήσετε στα χέρια τους»…
Ελλάδα ξύπνα τα παιδιά σου. Ζητούνται άνδρες για να σε υπερασπισθούν. Σήμερα, τώρα! Αύριο θα είναι αργά…

Χρίστος Γούδης, δημοτικός αύμβουλος Δήμου Αθηναίων